Van eiland naar wij-land - Steunpunt Diversiteit en Leren

VAN EILAND NAAR WIJ-LAND DEEL 1
Deel 1
Partnerschapsmodel
De school is geen eiland (meer). De samenleving in al haar dagelijkse diversiteit
waait door de schoolpoorten heen. Nieuwe evoluties dagen de scholen
uit om de wat vergeelde recepten uit het ‘ouder-kookboek’ te scheuren en de
ingrediënten te herschikken.
In dit deel gaan we op enkele van die evoluties in. We stellen voor om het
eenrichtingsverkeer (vanuit school naar ouders) wat los te laten en tot een
vernieuwde samenwerking te komen, met drie hoekstenen: de school / de
ouder / de leerling.
1. Maatschappelijke evoluties
Gekleurder, meertaliger, diverser
De aanleiding voor deze inspiratiegids zijn de vragen
en bezorgdheden van secundaire scholen die
bij de Integratiedienst van de Stad Gent binnenkwamen.
Sommige onder hen worden in toenemende
mate geconfronteerd met een heel diverse
leerling- en ouderpopulatie die niet uit de dominante
blanke middenklasse van weleer komen. En
ook de kinderen uit diezelfde blanke middenklasse
zitten vaak in andere samenlevingsvormen dan die
van het klassieke gezinnetje met een mama en een
papa.
Scholen worden zoals andere sectoren in de samenleving
uitgedaagd om met nieuwe trends en
evoluties te leren omgaan. Zij staan voor de uitdaging
deze complexiteit als realiteit te aanvaarden
en te hanteren, ook in de klaspraktijk. Het
gaat met andere woorden om het managen van
diversiteit.
“ Een leerling had een negatieve nota van een
leerkracht in haar agenda gekregen. De papa
komt naar school en straft de leerling in mijn bijzijn
door haar op haar knieën te laten zitten. Ik
4
wil die vader niet afkeuren in zijn opvoedingsmethode
– loyaliteit t.a.v. zijn opvoedingssituatie.
Tegelijk ga ik wel het gesprek met haar aan, dat
die nota niet die bedoeling had. Dit zijn geen evidente
voorvallen. Of ouders die ons zeggen, “geef
ze maar ne goeien draai rond hun oren”.
We vroegen verschillende malen bij de scholen
welke trends zij vaststellen, trends die hen bezorgd
maken. Eén trend die sommigen aanhaalden was
een in hun ogen verstoorde loyaliteit tussen de
ouders en de school, soms in tegenstelling met een
(uit)vergrote loyaliteit t.a.v. het kind.
“ Ik sta soms versteld dat ouders niet komen
na een telefonische uitnodiging om over ernstige
feiten te spreken. Dat ze het echt niet de moeite
vinden om daarvoor naar school te komen. “Goh
ja, het zal wel zo erg niet zijn, bedankt dat je me
belde”. Ik kan het niet thuisbrengen. Het gaat
vaak om zaken die in de socio-emotionele ontwikkeling
van hun kind fout lopen, beginnend druggebruik
bijvoorbeeld, of psychische zaken zoals
depressies. Ouders blijken niet altijd bereid om in
een vroeg stadium in te grijpen of mee te helpen.
Ik weet niet hoe dat komt.