Commentaar door Calvijn op Genesis - Ds. W. Pieters

Genesis 49 Jakob neemt afscheid van zijn zonen
nig verschilden van de ondergang – door zorg en vrees werd bewogen. Ziende de vele moeiten, de
vele gevaren, de vele aanvallen, en ook de vele slagen, die zijn zaad gedurig met de ondergang zouden
bedreigen, kan het niet anders of hij treurt daarover, en raakt naar de mens ook in verwarring. Maar
om zich met zegevierende standvastigheid van gemoed tegen alle soorten beproevingen te stellen,
wendt hij zich tot de Heere, Die beloofd had, dat Hij de Beschermer zou zijn van dat volk. Ook twijfel
ik niet, of hij heeft gedacht aan zijn zonen, om hen tot hetzelfde vertrouwen op te wekken. Omdat hij
zelf niet de bewerker kon zijn van de te verwachten zaligheid, was het nodig zich te verlaten op Gods
belofte. Op dezelfde manier hebben wij tegenwoordig ook de bewaring van de kerk te hopen. Want al
schijnt zij als een schip in een onstuimige zee geslingerd te worden, en bijna onder de baren bedolven
te worden, en al zijn ook in de toekomst nog grotere stormen te wachten, toch mag men te midden
van duizend doden hopen op de verlossing die de Heere heeft beloofd. Voorts kan deze voorspelling
op heel de kerk worden toegepast, die niet maar een enkele dag wordt aangevallen, maar gedurig nieuwe
nederlagen heeft te verduren, totdat de Heere haar ten slotte opricht.
19 Aangaande Gad, een bende zal hem aanvallen; maar hij zal haar aanvallen in het einde.
20 Van Aser, zijn brood zal vet zijn; en hij zal koninklijke lekkernijen leveren.
Als iemand mij tegenwerpt, dat het niet veel betekent, om smakelijk en lekker brood te eten,
dan antwoord ik, dat gelet moet worden op het doel, dat zij namelijk hieruit Gods Vaderlijke zorg
leerden kennen, Die voor hun voedsel zorgde.
21 Naftali is een losgelaten hinde; hij geeft schone woorden.
Dit is een deugd, waarvoor men zich niet hoeft te schamen, om ruwe gemoederen door een
vriendelijk en innemend woord te kalmeren, om ontstoken toorn gunstig te stemmen, en om aanstoot
die gegeven is, door dergelijke bekwaamheid tot rust te brengen.
22 Jozef is een vruchtbare tak, een vruchtbare tak aan een fontein; elkeen der takken loopt over
den muur.
23 De schutters hebben hem wel bitterheid aangedaan en beschoten en hem gehaat;
24 Maar zijn boog is in stijvigheid gebleven en de armen zijner handen zijn gesterkt geworden,
door de handen van den Machtige Jakobs; daarvan is hij een herder, een steen Israëls;
Met in het oog vallende lof noemt hij Hem, de Machtige van Jakob, omdat Hij voornamelijk in
de kerk Zijn kracht wil tonen en doen uitblinken. Hiervoor hebben de vrome vaderen met ijver gezorgd,
dat zij zelf en de hunnen aan Gods genadeverbond dachten, zo dikwijls hun enige weldaad
werd verleend. En zeker is het een schandelijke nalatigheid, om niet te vragen uit welke bron men het
water drinkt. Hieruit vloeit voor alle vromen gemeenschappelijk een zeer nuttige troost voort, zolang
zij horen, dat Gods kracht in het midden van de gemeente woont, als zij tenminste in Hem alleen
roemen. De zonen van Jakob moeten ervoor oppassen, dat ze niet – op hun krachten vertrouwend –
zich in het verderf storten, maar zich sterk en groot gedragen in de Heere. Onder dit beeld is voor ons
de gelijkenis van Christus getekend, Die voordat Hij tevoorschijn zou treden als Overwinnaar van de
dood en Bewerker van het leven, gezet is tot Doelwit van tegenspraak, tegen Wie allen als om strijd
speren hebben geworpen. Zo hoort ook de gemeente nu naar Zijn voorbeeld, door vele speren getroffen
te worden, opdat zij door Gods wonderlijke hulp bewaard wordt.
25 Van uws vaders God, Die u zal helpen, en van den Almachtige, Die u zal zegenen met zegeningen
des hemels van boven, met zegeningen des afgronds, die daaronder ligt, met zegeningen
der borsten en der baarmoeder.
Door God met deze titel aan te duiden, verklaart hij opnieuw al het goede dat Jozef heeft ontvangen,
uit het verbond en de bron van de vrije aanneming tot kinderen. Het is alsof hij had gezegd:
―Ik wil, dat je alles waarin je Gods Vaderlijke zorg om je te helpen hebt ondervonden, toeschrijft aan
het verbond dat Hij met mij heeft gesloten.‖
26 De zegeningen uws vaders gaan te boven de zegeningen mijner voorvaderen, tot aan het
einde van de eeuwige heuvelen; die zullen zijn op het hoofd van Jozef, en op den hoofdschedel
des afgezonderden zijner broederen.
120