Commentaar door Calvijn op Genesis - Ds. W. Pieters

Genesis 27 De eerstgeboortezegen
Het nut van deze leer strekt zich uit tot heel de kerk: dat wij zeker weten dat alles wat de herauten
van het evangelie ons op Gods bevel beloven, krachtig en vast zal zijn, omdat zij niet spreken als
privé personen, maar als op Gods eigen bevel. De zwakheid van de dienaar verhindert niet dat voor
Gods Woord zijn waarheid, kracht en uitwerking vaststaat. Hij die zich aanbiedt als borg van eeuwige
zegen en leven, is aan de algemene ellende en de dood onderworpen, maar toch is de belofte van
kracht. Hij die ons vrijspreekt van zonden, is een zondaar, maar omdat dit ambt hem van Godswege is
opgelegd, wankelt de vastheid van deze genade die in God is geworteld, nooit.
34 Als Ezau de woorden zijns vaders hoorde, zo schreeuwde hij met een groten en bitteren
schreeuw gans zeer; en hij zeide tot zijn vader: Zegen mij, ook mij, mijn vader.
Ezau bereikt niets, omdat hij niet de deur van het geloof ingaat. Ook de ware godsvrucht perst
er bij Gods kinderen geween en groot geschreeuw uit. Zij die nalaten God te volgen wanneer Hij
roept, roepen Hem daarna tevergeefs aan, wanneer Hij hun de rug heeft toegekeerd. Zolang God ons
toespreekt en uitnodigt, is de deur van het Koninkrijk der hemelen enigermate geopend, en die gelegenheid
moeten we te baat nemen, als we willen ingaan. Paulus omschrijft de welaangename tijd en de
dag der zaligheid als ons door het evangelie genade wordt voorgesteld. Wij moeten vrezen, als wij ons
doof houden voor Gods stem als die tegenwoordig is, Hij Zelf Zich op Zijn beurt doof zal houden
voor ons geroep. Maar men vraagt, hoe met deze weigering de belofte is te rijmen: ―Wanneer een zondaar
zich bekeert van al zijn zonden die hij gedaan heeft, en al Mijn inzettingen onderhoudt, en doet
recht en gerechtigheid, dan zal hij gewis leven, hij zal niet sterven.‖ Vervolgens schijnt het niet met
Gods barmhartigheden overeen te komen, het zuchten te verwerpen van hen die verslagen over hun
ellende, tot Zijn genade de toevlucht nemen. Berouw, als het maar waar en oprecht is, zal nooit te laat
komen, en de zondaar, als hij zichzelf hartelijk mishaagt, zal vergiffenis ontvangen. Omdat Ezau zonder
geloof en berouw (in tranen) uitbreekt om de zegen te begeren, is het geen wonder, dat hij afgewezen
wordt. Het begin van bekering is, dat men smart krijgt over zijn zonde en zichzelf mishaagt.
35 En hij zeide: Uw broeder is gekomen met bedrog, en heeft uw zegen weggenomen.
36 Toen zeide hij: Is het niet omdat men zijn naam noemt Jakob, dat hij mij nu twee reizen
heeft bedrogen? Mijn eerstgeboorte heeft hij genomen, en zie, nu heeft hij mijn zegen genomen.
Voorts zeide hij: Hebt gij dan geen zegen voor mij uitbehouden?
37 Toen antwoordde Izak en zeide tot Ezau: Zie, ik heb hem tot een heer over u gezet, en al
zijn broeders heb ik hem tot knechten gegeven; en ik heb hem met koren en most ondersteund;
wat zal ik u dan nu doen, mijn zoon?
God wil, dat de gelovigen zó van Hem afhankelijk zullen zijn, dat zij zich veilig verlaten op het
woord dat hun door ‘s mensen tong, op Zijn bevel, wordt aangekondigd. Zo zegt men dat zij die
slechts boden en tolken zijn van de genadige vergiffenis, de zonden vergeven.
38 En Ezau zeide tot zijn vader: Hebt gij maar dezen énen zegen, mijn vader? Zegen mij, ook
mij, mijn vader. En Ezau hief zijn stem op en weende.
Ongelovigen betreuren als straf hen kwelt, het geluk dat zij missen, maar ondertussen houden
zij niet op om in hun ondeugden behagen te scheppen. Ja, zo weinig verlangen zij van harte naar de
gerechtigheid Gods, dat ze liever hebben dat Zijn Naam wordt verdelgd. Van die aard is het gekners
der tanden en het geween in de hel zelf, dat het de verworpenen niet aanzet om God te zoeken, maar
hen alleen verteert door verborgen kwellingen. Intussen blijft de geestelijke zegen ongeschonden in
Jacobs bezit, en omdat Ezau weigert zich bij hem te voegen, sluit hij zich uit eigen beweging uit van
het Koninkrijk Gods. Elk die uit vrees en schaamte voor de mensen zich onthoudt van het kwaad is
nog niet ver gevorderd.
39 Toen antwoordde zijn vader Izak en zeide tot hem: Zie, de vettigheden der aarde zullen uw
woningen zijn, en van den dauw des hemels van bovenaf zult gij gezegend zijn.
40 En op uw zwaard zult gij leven, en zult uw broeder dienen; doch het zal geschieden, als gij
heersen zult, dan zult gij zijn juk van uw hals afrukken.
66