Commentaar door Calvijn op Genesis - Ds. W. Pieters

Genesis 8 Het einde van den zondvloed
13 Even op dienzelven dag ging Noach, en Sem en Cham en Jafeth, Noachs zonen, desgelijks
Noachs huisvrouw en de drie vrouwen zijner zonen met hen in de ark;
14 Zij, en al het gedierte naar zijn aard en al het vee naar zijn aard en al het kruipend gedierte,
dat op de aarde kruipt, naar zijn aard, en al het gevogelte naar zijn aard, alle vogelken van allerlei
vleugel.
15 En van alle vlees, waarin een geest des levens was, kwamen er twee en twee tot Noach in de
ark.
16 En die er kwamen, die kwamen mannetje en wijfje, van alle vlees, gelijk als hem God bevolen
had. En de HEERE sloot achter hem toe.
17 En die vloed was veertig dagen op de aarde, en de wateren vermeerderden en hieven de ark
op, zodat zij oprees boven de aarde.
18 En de wateren namen de overhand en vermeerderden zeer op de aarde; en de ark ging op de
wateren.
19 En de wateren namen gans zeer de overhand op de aarde, zodat alle hoge bergen, die onder
den gansen hemel zijn, bedekt werden.
20 Vijftien ellen omhoog namen de wateren de overhand; en de bergen werden bedekt.
21 En alle vlees dat zich op de aarde roerde, gaf den geest, van het gevogelte en van het vee en
van het wild gedierte en van al het kruipend gedierte, dat op de aarde kroop, en alle mens.
22 Al wat een adem des geestes des levens in zijn neusgaten had, van alles wat op het droge
was, is gestorven.
23 Alzo werd verdelgd al wat bestond, dat op den aardbodem was, van den mens af tot het vee,
tot het kruipend gedierte en tot het gevogelte des hemels, en zij werden verdelgd van de aarde.
Doch Noach alleen bleef over, en wat met hem in de ark was.
Zoals Noach Gods belofte opvolgde, en zich verborg met vrouw en kinderen, om onder een
zekere schijn van de dood de dood te ontvluchten, zo past het ook ons de wereld op te geven en te
sterven, opdat de Heere ons door Zijn Woord levend zou maken, want nergens elders is de bewaring
van onze zaligheid veilig.
24 En de wateren hadden de overhand boven de aarde, honderd en vijftig dagen.
Genesis 8
Het einde van den zondvloed
1 EN God gedacht aan Noach, en aan al het gedierte en aan al het vee dat met hem in de ark
was; en God deed een wind over de aarde doorgaan en de wateren werden stil.
Noach is in de hoop op het hem door God beloofde behoud niet bedrogen. Wij weten, hoezeer
wij gewoon zijn te denken dat God afwezig is, als wij niet door duidelijke ervaring Zijn aanwezigheid
gevoelen. Hoewel hij de belofte die hij eenmaal aangenomen had, tot het uiterste toe heeft vastgehouden,
moet men toch geloven dat hij ernstig door verschillende beproevingen geslingerd is geworden.
God heeft zo, zonder twijfel, zijn geloof en lijdzaamheid geoefend. Laten wij uit dit voorbeeld
leren te steunen op Gods Voorzienigheid, ook al schijnt Hij zeer vergeetachtig te zijn; want ten laatste
zal het uit de betoning van Zijn hulp blijken, dat Hij ons gedachtig is geweest. En als ons het vlees tot
wantrouwen aanspoort, laten wij dan niet aan de onrust daarvan toegeven; maar zodra deze gedachte
ons besluipt, dat God nalaat voor ons te zorgen, doordat Hij slaapt of ver weg is, laten wij het dan terstond
tegengaan/beantwoorden met dit schild: ―De Heere, Die Zijn hulp beloofd heeft aan ellendigen,
zal ons op tijd nabij zijn, zodat wij metterdaad zullen gevoelen, dat Hij voor ons gezorgd heeft.‖ Van
geen geringe betekenis is de toevoeging dat God ook aan de dieren heeft gedacht. Want als Zijn genade
zich uitstrekt tot het redelooze vee en de wilde dieren, ter wille van het heil aan mensen beloofd,
hoe liefderijk zal Hij dan voor Zijn kinderen zijn, aan wie Hij zo vrijwillig en heilig trouw heeft gezworen?
16