Commentaar door Calvijn op Genesis - Ds. W. Pieters

Genesis 38 Juda en Thamar
29 Als nu Ruben tot den kuil wederkeerde, zie, zo was Jozef niet in den kuil; toen scheurde hij
zijn klederen.
30 En hij keerde weder tot zijn broederen en zeide: De jongeling is er niet; en ik, waar zal ik
heengaan?
31 Toen namen zij Jozefs rok, en zij slachtten een geitenbok en zij doopten den rok in het
bloed.
32 En zij zonden den veelvervigen rok en deden hem tot hun vader brengen en zeiden: Dezen
hebben wij gevonden; beken toch, of deze uws zoons rok is of niet.
Dit is de geest van verkeerdheid en gevoelloosheid, om zich alleen door schaamte voor de
mensen te laten weerhouden, en de vrees voor het Goddelijke oordeel met voeten tredend te durven
wat men maar wil.
33 En hij bekende hem en zeide: Het is mijns zoons rok; een boos dier heeft hem opgegeten;
voorzeker is Jozef verscheurd.
34 Toen scheurde Jakob zijn klederen en legde een zak om zijn lendenen; en hij bedreef rouw
over zijn zoon vele dagen.
Waar is die onoverwinnelijke kracht, waardoor hij zelfs tegen de Engel had overwonnen? Waar
zijn die talrijke lessen van geduld, waardoor God hem herhaaldelijk had geoefend, opdat hij nooit zou
bezwijken? Deze uitwerking van droefheid leert ons, dat niemand met zo‘n heldenkracht is toegerust,
waarin niet zwakheid van het vlees achterblijft.
35 En al zijn zonen en al zijn dochters maakten zich op om hem te troosten; maar hij weigerde
zich te laten troosten en zeide: Want ik zal rouw bedrijvende tot mijn zoon in het graf nederdalen.
Alzo beweende hem zijn vader.
De voornaamste tempering van droefheid is de troost van het toekomstige leven, en elk die
zich daarop richt, hoeft niet bang te zijn, dat hij door overmaat van smart verteerd zal worden.
36 En de Medanieten verkochten hem in Egypte, aan Pótifar, Farao's hoveling, overste der
trawanten.
Genesis 38
Juda en Thamar
1 EN het geschiedde terzelfder tijd, dat Juda van zijn broederen aftoog; en hij keerde in tot een
man van Adullam, wiens naam was Hira.
Hier wordt geen roemrijke afkomst verheerlijkt, maar ook van dit geslacht wordt het meest
onterende meegedeeld. Mozes verhaalt niets wat Juda‘s zonen hoogmoedig kan maken, maar veeleer
wat hen van schaamte doet blozen. Het schijnt op het eerste gezicht dat door zulke schandvlekken, de
waardigheid van Christus enigszins bevlekt wordt. Omdat hier echter ook aanschouwd wordt die ontlediging,
waarover Paulus (Filippensen 2:7) 1 melding maakt, komt dit veeleer Zijn glorie overvloedig
ten goede, dan dat het ook maar het minste daarvan onttrekt. Ten eerste zijn wij tegenover Christus
onrechtvaardig, als Hij alleen ons niet genoeg is, tot het uitwissen van schandvlekken waaruit de ongelovigen
ergernis putten. Vervolgens weten wij, dat daarin het allermeest de rijkdom van God doorstraalt,
dat Christus ons vlees aannemend, tot niets gereduceerd wilde worden. Ten slotte, Zijn voorgeslacht
behoorde door schande berucht te zijn, opdat wij met Hem alleen tevreden, niets buiten Hem
zoeken, ja, opdat wij zelfs in Hem geen aardse glans zoeken, zoals vleselijke eerzucht altijd op haar
beurt al te zeer overhelt. Laten wij bedenken, dat Christus niet de minste heerlijkheid heeft ontleend
1 Maar heeft Zichzelven vernietigd, ...
Grieks: verijdeld of leeg gemaakt; dat is, heeft het gebruik van Zijn Goddelijke heerlijkheid voor een tijd (om
het werk van onze verlossing in de staat van nederigheid te volbrengen) als het ware afgelegd, en Zich
daarvan als het ware leeg gemaakt, en in Zijn menselijke natuur verborgen gehouden, alleen enige klein
stralen daarvan door Zijn wonderen latende schijnen.
92