Eindwerk Femke De Souter - Vlaamse Regulator voor de Media

In 1996 ontstond er opnieuw belangstelling voor de netwerken, meer bepaald bij de VUM, nu beter
bekend als Corelio. Men constateerde dat de Waalse participaties toch goed bleven presteren en
omdat de regie IP, die in Wallonië actief is in de advertentiewerving bij lokale radio’s, ook naar
Vlaanderen uitbreidde. In Vlaanderen werden twee nieuwe landelijke licenties voor radio verleend in
2001 en zowel de VUM, Concentra, De Financieel-Economische Tijd als De Persgroep toonde
belangstelling (Bonte, 2001). Uiteindelijk kreeg VMM, waarin De Persgroep een participatie van 50%
heeft, één van de licenties toegewezen en werd Q-music opgericht. De tweede licentie, bestemd
voor zender 4fm, ging oorspronkelijk naar Think Media. In 2007 werd 4fm ook bij de VMMa
geïntegreerd omdat het onder de reclameregie van de VMMa functioneerde. In april 2009 werd de
zender herdoopt tot JOE fm. De radiozenders Radio Mango en Top Radio daarentegen werden in
2003 verwijderd uit de VMMa portefeuille. Niet alleen De Persgroep is een speler op deze markt
maar ook Medi@bel heeft belangen in belangrijke radionetwerken zoals Radio Nostalgie. (De Bens,
Raeymaeckers, 2010, blz. 87-88)
6.3 Deelname in commerciële landelijke televisie
De komst van de Vlaamse commerciële televisie in 1989 heeft een grote schokgolf in het
medialandschap teweeg gebracht. De druk voor de komst van commerciële zenders werd te groot en
na enkele politieke twisten werd dan toch een decreet uitgevaardigd dat de komst van commerciële
televisie goedkeurde. Omdat dagblad- en tijdschriftenuitgevers vreesden voor een sterk verlies aan
advertentie-inkomsten, eisten zij participaties in de nieuwe commerciële zenders. De overheid had
kunnen opteren voor een regeling waarin de televisieadvertentieopbrengsten verdeeld werden
tussen de dagblad- en tijdschriftenuitgevers, maar in plaats daarvan werden de wensen van de
dagbladsector ingewilligd. Deze kregen een wettelijk een minimale participatie van 51% en dit kon
worden beschouwd als een vorm van obligatoire concentratie. (De Bens, Raeymaeckers, 2010, blz.
88)
Vooral de eerste jaren na de lancering van commerciële televisie zagen Vlaamse dagbladen, zoals
verwacht, de inkomsten uit reclamegelden dalen en bijgevolg niet sinds de introductie van de
televisie aangezien er via de openbare omroep amper reclame werd gemaakt. Doch werden wel de
budgetten voor reclame opgetrokken bij bedrijven door de nieuwe optie via televisie te adverteren.
Zo steeg het totaal aantal investeringen tussen 1988 en 1992 van bijna 325 miljoen euro naar 500
miljoen euro. Er ging ongeveer 100 miljoen euro naar televisie in 1989 waarvan slechts 75 miljoen uit
extra middelen werd gehaald. De andere 25 miljoen werden verhaald op de dagbladsector en vooral
de tijdschriftensector. (De Bens, Raeymaeckers, 2010, blz. 166-168)
De verschuivingen van reclame-inkomsten in procentueel marktaandeel voor de periode 1988-2008
worden in figuren 32 en 33 weergegeven. Het marktaandeel van de dagbladen moet vooral in de
beginjaren van de commerciële televisie inboeten terwijl het marktaandeel van reclameinvesteringen
via televisie sterk stijgt tot en met 1998. In 1995 echter werd er meer geïnvesteerd in
reclame dankzij de snelle economische groei en onderstaande cijfers moeten dan ook genuanceerd
worden. De afname van marktaandeel voor de dagbladsector in de periode 1995-1998 is dan ook
minder dramatisch dan ze in figuur 32 lijkt door de allocatie van extra middelen. De daaropvolgende
jaren fluctueert het marktaandeel van de dagbladen tot er een sterk herstel plaats vindt in de
periode 2002-2005. In 2005 stijgt dit zelfs tot boven het niveau van 1988.
67