Opportuun 2007_nr9_omslag_03.indd - Openbaar Ministerie

09
openbaar ministerie jaargang 13 nummer 9 november 2007
‘We doen te weinig’
De zorgen van hoofdofficier Nicole Zandee
Marokkaanse magistraten in de zaak-Ilona Nemeth
Pleidooi voor een zorgbajes (Evaluatie ISD-maatregel)

Hoek van Jan
Hardlopen
Het wil wel waaien in de Drentse
Veenkoloniën. Lege landschappen, dreigende
wolken en een straffe wind tegen
zijn geregeld mijn deel. Ik probeer dan toch
mijn in sportschoeisel gehulde voeten zo
snel mogelijk voort te bewegen. Maar toegegeven:
hardlopen wordt soms ploeteren op
die manier. Vooral ’s winters. Dan waait het
zand op van de droge koude akkers. Het is
niet makkelijk je een weg te banen door een
deken van zand.
Uiteraard wil ik zo snel mogelijk lopen. Als
ik dan eenmaal hardloop, dan ook maar zo
goed mogelijk. Dus draag ik een horloge.
Maar om te weten of ik ook echt snel loop,
is de tijd alleen niet genoeg. Ik ben jurist en
snap dus weinig van getallen. Maar zelfs ik
weet dat ook de afstand belangrijk is.
Ik ben daarom al eens op de fiets de looproute
nagereden. Met zo’n kilometertellertje
in het wiel. Daarna ben ik ook in de auto
gestapt. Teller op nul en meten maar. Enig
idee van de afstand gaf me dat wel, maar
of het nu echt klopte? Van het weekeinde
was ik op bezoek bij een vriendin die ook de
stoute sportschoenen had aangetrokken. Zij
vertelde me van een site. Daarop kun je met
GPS afstanden berekenen.
Het verwondert nauwelijks dat het een site
van Google is. Google Maps om precies te
zijn. Ik moest dat maar eens proberen, zei
ze. Alleen: ik durf niet. Beroepsdeformatie,
denk ik. Want stel je voor dat iemand eens
een blik in mijn laptop werpt. Dan ziet ie dat
ik regelmatig die site heb bezocht. Dat kan
ik nooit uitleggen. Waarom niet? Nou, vanwege
de naam van die site. ‘Pedometer’. Red
je daar maar eens uit als officier.
Jan Hoekman
OPPORTUUN
tijdschrift voor het
openbaar ministerie
JAARGANG 13
NUMMER 9
NOVEMBER 2007
Opportuun is het tijdschrift van en voor
het Openbaar Ministerie. Het blad wordt
gratis verstrekt aan de medewerkers van
het OM en andere geïnteresseerden. Het
blad verschijnt tien keer per jaar.
De redactie is verantwoordelijk voor de
inhoud van het blad. Aan de in Opportuun
verstrekte informatie kunnen geen rechten
worden ontleend. Overname van artikelen
met bronvermelding is toegestaan.
Suggesties, opmerkingen, artikelen
Bel of mail de eindredacteur.
Eindredactie
Pieter Vermaas, 070 – 3399840 of
p.vermaas@om.nl.
Redactieadres
Afdeling Communicatie, Parket-Generaal,
kamer 5.19, Prins Clauslaan 16, Postbus
20305, 2500 EH Den Haag.
Telefoon: 070 – 3399840.
Abonnementenadministratie
070 - 3399823. Wijzigingen? Stuur de
adreswikkel met de aangebrachte
wijzigingen naar het redactieadres, of
mail de wijzigingen, onder vermelding
van het nummer op de adreswikkel,
naar opportuun@om.nl.
Redactieraad
Heleen Rutgers, Hans Wesselink, Marcel
Wolters, Elke Kool, Thea van der Geest.
Vaste medewerkers
Linda Bregman, Linda van Bruggen, Thea
van der Geest, Jan Hoekman, Willem
Hoogendoorn, Josine ten Kate, Sjaak
Klunder, Koos Spee, Gerard Strijards.
Aan dit nummer werkten verder mee
Louis Cornelisse, Gerdine Dankers,
Irene Gonzales, Rahany Gramberg, Mary
Hallebeek, Elsa de Heer Kloots, Anna
Italianer, Manon Nooteboom, Margo
Somsen, Nicole van der Velden, Paul
Velleman en Antje Visser.
Foto omslag
René Vegter
Ontwerp
Fabrique BV, Delft
Druk
Zijlstra Drukwerk, Rijswijk
Oplage
7.450

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007
November 2007 Rubrieken
De zaak-Ilona Nemeth 6
419-fraude 10
In het project Apollo kregen West-
Afrikaanse 419-fraudeurs “korte klappen”.
Beleidssecretaris van parket Den Haag Elsa
de Heer Kloots beschrijft de strijd tegen
nep-erfenissen en -loterijen.
‘We doen te weinig’ 12
“Haar” politiekorps Limburg-Noord heeft
te weinig opsporingscapaciteit en dat geeft
Nicole Zandee zorgen. ‘Moeten TGO’s
dan wijken voor zwacri-onderzoeken?’
Interview met de hoofdofficier van parket
Roermond.
Deskundigenregister 14
Begin 2009 moet er een openbaar deskundigenregister
voor de strafrechtspleging
komen. ‘De lat moet niet te laag liggen.’
6 vragen aan… 16
…Lila Basgiet, logistiek medewerker bij het
Parket-Generaal. ‘Iedereen zou toch bij het
OM willen werken?’
ISD-Maatregel 18
Er moet een zorgbajes komen. Die oproep
klonk tijdens een Amsterdamse conferentie
over twee jaar ISD-maatregel. ‘Psychiatrisch
gestoorden en zwakbegaafden horen niet
thuis in het huidige ISD-traject.’
Penitentiaire zaken 20
Vragen over TBS? Over PIJ, ISD, WOTS en VI?
Stel ze aan het Expertisecentrum Bijzondere
Penitentiaire Zaken.
Tjark Tjin-A-Tsoi 22
Het OM moet bij de aanvraag van forensisch
technische onderzoeken prioriteren en
knopen doorhakken. Dat meent Tjark Tjin-
A-Tsoi, sinds juni algemeen directeur NFI.
CVOM-unit Straf 26
De CVOM rolt verder uit. Eind dit jaar worden
“onverzekerd rijden” en “rijden onder
invloed” verwerkt door de unit Straf.
Inhoud
‘We leren van kritiek’
Marianne Aan, pagina 26
De Hoek van Jan 2
‘Hardlopen’
KortOM 4
Uitgelicht 8
‘Quo vadis’
WaarOM? 9
Discriminatie
2e etage 24
Strip Linda van Bruggen
Column Gerard Strijards 25
‘Gelet op de persoon van de verdachte’
Personalia 28
OMgeslagen 29
Internationaal 30
Verkeer 31
AchterOM 32
3

4
KortOM
‘Al doende leren’ centraal in tweede fase
Versterkingsprogramma
Praten over professionaliteit en leren
van elkaar. Dat is de kern van het ‘tweede
spoor’ van het Programma Versterking
Opsporing en Vervolging. In het eerste
spoor stond verbeteren van werkprocessen
en deskundigheidsbevordering
centraal.
In vier “ronde tafels” hebben parketsecretarissen
en officieren van justitie gepraat
over professionalisering. Van elkaar leren
stond centraal in deze sessies.
In de regio Zuid is een rollenspel ontwikkeld
waarin duidelijk wordt gemaakt
wat het verschil in effect is van een
publieksgericht en een rechtbankgericht
requisitoir. Iemand neemt de rol van officier
op zich en houdt twee verschillende
requisitoiren in dezelfde casus. Met het
eerste requisitoir richt de officier zich
met name tot de rechtbank. In het tweede
requisitoir richt hij zich juist meer naar
het publiek. De andere deelnemers aan
de casus wordt gevraagd de rollen van
respectievelijk, rechter, advocaat, ouder
van het slachtoffer, verdachte en publiek/
journalist op zich te nemen. Na afloop
van beide requisitoiren wordt aan de
deelnemers gevraagd vanuit de verschil-
Themadag mensenhandel
Mensenhandel is gericht op uitbuiting.
Hierbij worden de fundamentele mensenrechten
van de slachtoffers geschonden. De
bestrijding van mensenhandel heeft een
hoge prioriteit. Het Openbaar Ministerie en
de zittende magistratuur zijn belangrijke
partners in de aanpak van mensenhandel.
Dit was voor het Landelijk Parket, waar
mensenhandel één van de aandachtsgebieden
is, een reden om samen met het Bureau
lende rollen op beide requisitoiren te reageren
en wordt gediscussieerd over de rol van
het OM op zitting.
In de regio Midden hebben secretarissen op
basis van fictieve casus een video gemaakt
waarin een aantal vragen is gesteld over de
invulling van de secretarisrol in TGO’s. In
de video komen ook twee officieren en twee
secretarissen aan het woord die hun visie
geven op de gestelde vragen. Op basis van
de video vindt vervolgens een discussie
plaats over de professionele invulling van
de secretarisfunctie
Daarnaast hebben een aantal officieren van
de regio Midden een rollenspel gemaakt
vanuit het perspectief van een TGO-oficier.
Daarin komen de rollen en verantwoordelijkheden
van bij voorbeeld de rechercheofficier,
de kwaliteitsofficier, de persofficier,
de forensisch officier, de sectiechef en de
hoofdofficier aan de orde. De discussie is
bedoeld om met elkaar te bepalen hoe de
samenwerking het meest effectief wordt
georganiseerd.
Tot slot besprak de ronde tafel in de regio
Noord het thema “secundaire traumatisering”:
als professional in de veiligheids-
Nationaal Rapporteur Mensenhandel een
eerste themadag over dit onderwerp te
organiseren. Deze themadag voor OM en
ZM gezamenlijk vond op 27 september in
Zwolle plaats.
Ruim honderd vertegenwoordigers van ZM
en OM wisselden met elkaar van gedachten
over (seksuele) uitbuiting en de positie van
slachtoffers. Praktijkdilemma’s zoals het
belang van het slachtoffer aan de ene en
het opsporingsbelang aan de andere kant
sector kun je persoonlijk geraakt worden
door je zaken. ‘Noord’ heeft aandacht
besteed aan de wijze waarop het menselijk
brein met deze zaken omgaat en
hoe je zelf met deze emoties om kunt
gaan. De rondetafel werkt samen met het
Parket-Generaal aan een manier om aandacht
voor dit thema op een structurele
manier in te bedden.
De producten van de ronde tafels zijn
inmiddels besproken, gespeeld en bediscussieerd
met de hoofdofficieren in de
betreffende regio’s. Eind 2007 zullen alle
hoofdofficieren in de gelegenheid gesteld
zijn om kennis te nemen van de producten
van de andere regio’s. Ook zullen de
producten dan aan de kwaliteitsofficieren
gepresenteerd worden, zodat zij deze
in hun parket kunnen bespreken.
In het decembernummer van Opportuun
zal dieper worden ingegaan op de werkwijze
en de producten van de verschillende
ronde tafels.
Wie nu al belangstelling heeft om met één
van deze thema’s aan de slag te gaan, kan
contact opnemen met Antje Visser, secretaris
PVOV 2e spoor, 070-3399891.
kwamen uitvoerig aan de orde. Ook was er
aandacht voor de psyche van het slachtoffer.
De onderwerpen werden ingeleid door
experts van de Universiteit van Tilburg,
de Nationaal Rapporteur Mensenhandel,
advocatuur en Openbaar Ministerie. In
workshops werden de onderwerpen aan de
hand van casussen verder uitgediept.
Tekst: Desirée Leppens

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 KortOM
OM vraagt recept van Halt
Halt bestaat 25-jaar. Om dit te vieren werd
op 4 oktober een jubileumsymposium
georganiseerd in Rotterdam. Minister
André Rouvoet leidde de feestelijkheden
in. En panellid Linda Dubbelman,
voorzitter van het Landelijk Overleg
Jeugdcriminaliteit (OM) vroeg zich hardop
af wat het OM van Halt verwacht. ‘Het OM
wil van Halt graag het recept om recidive te
voorkomen.’
Programmaminister Rouvoet benadrukte
de noodzaak om de hulp aan kinderen, jongeren
en hun ouders beter te coördineren.
‘Halt’, zo zou hij graag zien, ‘moet aansluiten
bij Centra voor Jeugd en Gezin.’ En het
Minister Rouvoet wil dat Halt probleemjongeren in kaart brengt. Foto: Victor van Breukelen
Voortgang GPS
De Raad voor de Rechtspraak (RvdR) heeft
samen met het OM de uitgangspunten van
het gezamenlijke Plan van aanpak voor
het vervolg van GPS aan de minister van
Justitie gepresenteerd.
Het College van Procureurs-Generaal heeft
op 26 september besloten een begin te
maken met de uitrol van GPS bij het OM.
De RvdR heeft op dat moment besloten nog
niet tot uitrol van GPS over te gaan. Het Plan
van aanpak is erop gericht dat op 17 december
aanstaande wordt besloten over de
wijze en fasering van de invoering van GPS.
Op 17 oktober is met de minister met name
gesproken over drie discussiepunten: functionaliteit
en processen, besturing en de
implementatie van GPS.
De rechtspraak heeft aangegeven dat GPS in
ieder geval als registratiesysteem gebruikt
gaat worden. Voorwaarde is wel dat in de
komende periode overeenstemming wordt
bereikt over de oplossing van een aantal
knelpunten. Het is voor de rechtspraak
geen discussiepunt dat zij overgaat op een
Digitaal Dossier. Tot half december 2007
wordt nagegaan of de wensen van de rechtspraak
gerealiseerd kunnen worden in een
(aangepast) GPS Digitaal Dossier of dat een
eigen oplossing kan en moet worden gekozen
die aansluit op GPS Digitaal Dossier.
Half december wordt een gezamenlijk
implementatiescenario opgeleverd, waarbij
het OM heeft aangegeven bereid te zijn
rekening te houden met de wensen van de
ZM. De ZM heeft aangegeven de invoering
van de Wet OM Afdoening per december
2007 mogelijk te maken door voor deze
zaken registratie in GPS te laten plaatsvinden,
waarbij door het OM nader inzicht
gegeven wordt in de ontwikkeling van het
signaleren van problemen in het opgroeien
en opvoeden van jongeren wil hij laten registreren
in de Verwijsindex risicojongeren
die op dit moment ontwikkeld wordt.
‘Ouders doen ertoe,’ vindt Rouvoet. ‘Een
goed functionerend gezin biedt immers een
stabiele basis aan opgroeiende kinderen.’
Hij sprak zijn waardering uit voor de ontwikkeling
van het Halt-programma “Ouders
van Tegendraadse Jeugd” dat ouders ondersteunt
bij het opvoeden van jongeren die
dreigen te ontsporen.
‘Wat mij betreft moeten we Halt behouden,
maar wel gericht inzetten’, legde jeugdofficier
Linda Dubbelman de genodigden voor.
‘Natuurlijk heeft Halt geen kant en klaar
recept tegen recidive maar ze levert wel een
belangrijke bijdrage aan het maatwerk binnen
de strafrechtsketen. Een reprimande
in aanwezigheid van de ouders, excuses
maken aan het slachtoffer, schaderegeling
zijn nu juist belangrijke elementen, die we
moeten behouden’, aldus Dubbelman.
Tekst: Thea van der Geest
aantal zaken. Onderzocht wordt wat de consequenties
zijn voor het logistieke proces
rondom dossiers.
Om te komen tot gezamenlijke besluitvorming
werkt een aantal werkgroepen
diverse scenario’s uit. De voortgang hiervan
wordt bewaakt door een voortgangsoverleg
bestaande uit de heren Van Brummen (OM),
Pot (ZM) en Van der Vlist (ministerie van
Justitie, voorzitter).
Tips?
Heeft u tips voor de rubriek KortOM?
Neem contact op met de redactie via
p.vermaas@om.nl of 070 3399840.
5

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Discriminatie
WaarOM?
Een schilder van Iraanse afkomst heeft via
een uitzendbureau gesolliciteerd bij een
schildersbedrijf. Hij wordt afgewezen voor
de functie van schilder, omdat de eigenaar
alleen schilders in dienst wil nemen die goed
Nederlands spreken. De sollicitant heeft echter
het idee dat hij wordt gediscrimineerd en wil
aangifte doen. Eerder heeft de eigenaar tegen
het uitzendbureau gezegd alleen Nederlandse
sollicitanten te willen.
Vraag 1:
Welk strafbaar feit zou in aanmerking kunnen komen?
Discriminatie is strafbaar gesteld in de artikelen 137c t/m g en artikel
429quater van het Wetboek van strafrecht. De artikelen 137c t/m
f gaan over discriminerende uitlatingen, bijvoorbeeld het beledigen
van een groep mensen op grond van ras of het aanzetten tot haat
tegen een groep, bijvoorbeeld wegens godsdienst. Artikel 137g en
artikel 429quater Sr gaan niet over een uitlating, maar over uitsluiting.
Strafbaar is gesteld het onderscheid maken in de uitoefening
van een ambt, beroep of bedrijf ten aanzien van bepaalde personen
of groepen op een van de genoemde gronden, bijvoorbeeld ras. Het
op een avond weigeren van Marokkanen in een café, omdat het
Marokkanen zijn, is strafbaar op grond van artikel 137g of 429quater
Sr. Artikel 137g betreft een misdrijf en is een opzetdelict. Artikel
429quater is een overtreding. Een ander verschil is dat in artikel
137g enkel de grond “ras” is genoemd en in 429quater naast ras
ook de gronden godsdienst, levensovertuiging, geslacht, hetero- of
homoseksuele gerichtheid en handicap zijn genoemd.
Vraag 2:
Is artikel 137g of artikel 429quater van toepassing?
“Discriminatie” is het maken van onderscheid, waardoor bepaalde
rechten worden aangetast (zie artikel 90quater Sr voor de uitleg
van “discriminatie”). In casu zou het kunnen zijn dat er een illegaal
selectiecriterium wordt toegepast op de Iraanse schilder en
dat hij daardoor wordt aangetast in zijn rechten. Het onderscheid
vindt plaats in het kader van het (schilders)bedrijf, dus aan het
bestanddeel “een ambt, beroep of bedrijf”, is voldaan. De vraag is
of er onderscheid wordt gemaakt op een van de wettelijke gronden.
“Taal” (goed Nederlands spreken) is immers niet als grond opgenomen
in de artikelen 137g en 429quater. Toch kan er sprake zijn van
discriminatie op een van de gronden, bijvoorbeeld ras. We noemen
dat indirecte discriminatie. De Hoge Raad heeft indirecte discriminatie
omschreven als een maatregel die ogenschijnlijk neutraal
is, maar die uitsluitend of in overwegende mate personen van een
bepaalde groep betreft, terwijl het verschil in behandeling niet kan
worden verklaard door objectief gerechtvaardigde factoren die geen
verband houden met discriminatie op een bepaalde grond (HR 17
september 2002, NJ 2002, 548, “Ter Apel II”). In de zaak “Ter Apel II”
werden bewoners uit het vertrekcentrum Ter Apel niet toegelaten
in een bardancing. In deze casus met de Iraanse schilder wordt een
ogenschijnlijk neutraal criterium gehanteerd (goed Nederlands
spreken). Door dit criterium wordt een bepaalde groep wegens
“ras” getroffen, namelijk (niet goed-Nederlandssprekende) buitenlanders.
Dat blijkt ook uit de verklaring van de verdachte aan het
uitzendbureau. De vraag is dan vervolgens of de eis van het goed
spreken van de Nederlandse taal objectief gerechtvaardigd is. Voor
veel beroepen is deze eis zeker te rechtvaardigen. Voor beroepen als
schilder is het de vraag of het goed Nederlands spreken een belangrijke
voorwaarde kan zijn. Van de beantwoording van deze vraag
hangt af of strafbaar is gehandeld in de zin van artikel 137g of artikel
429quater.
Tekst: Landelijk Expertisecentrum Discriminatie (LECD)
Voor meer informatie m.b.t. de beoordeling van discriminatiezaken,
zie het JKS kennisdomein discriminatie op OMtranet waarop ook
het Handboek discriminatie, inclusief links naar relevante jurisprudentie,
te raadplegen is. Of neem contact op met het LECD via
020-5413788.
9

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Internet-oplichters
Illustratie: Sjaak Klunder
dat het niet om “Zonnestraat 419d” te Den
Haag moest gaan, maar “Nieuwe Zonstraat
419d” te Den Haag. Dat pand was in een
vorig WACN-onderzoek al eens naar voren
gekomen. Aangezien de straatnaam afweek,
wilde de rechter-commissaris deze woning
niet doorzoeken.
We zijn het pand “Nieuwe Zonstraat 419d”
gaan observeren, waaruit bleek dat ongeveer
tien Afrikaanse mensen dit pand
bezochten. Vervolgens kregen we wel toestemming
voor een internettap op de internetaansluiting/MAC-adres
van dit pand.
Over deze tap kwamen diverse e-mails over
bijvoorbeeld een erfenis en een test over de
Euroloterij, die naar 15.360 e-mailadressen
werden verzonden. Als bijlage werd een
vervalste pagina van een paspoort meegezonden,
om de e-mail echt en betrouwbaar
over te laten komen.
Ook was er een e-mail met diverse creditcardgegevens.
Op basis van deze gegevens werd de doorzoeking
deze keer wel toegestaan. Bij de
doorzoeking stond er op de computer een
e-mail vol creditcardgegevens klaar voor
verzenden. Er werden een laptop, diverse
telefoons en documenten in beslag genomen
en twee mensen aangehouden.
Uit onderzoek aan de computers, usb-stick
en gsm’s kwamen enige slachtoffers naar
voren die benaderd zijn om aangifte te
doen. Het krijgen van aangiften van slacht-
offers die over de gehele wereld (de VS,
Oostenrijk, Zwitserland, Cambodja, India
etc.) wonen is één van de lastige dingen in
deze onderzoeken.
Uiteindelijk is één verdachte veroordeeld
tot tien maanden gevangenisstraf en de
tenuitvoerlegging van een maand onvoorwaardelijke
straf die deze verdachte nog had
staan.
Apollo 2
Soms lijkt alles mis te gaan. Uit (rest)informatie
uit een WACN-onderzoek van
parket Haarlem zijn we een onderzoek
gestart waarin vooral een observatie waarbij
een BMW was gezien, belangrijk was. Deze
BMW stond op naam van verdachte A. Maar
uit onderzoek bleek de BMW in gebruik te
zijn bij verdachte B. Omdat A. vanaf mei
2000 ongeveer tachtig moneytransfers bijna
allemaal van Nederland naar Nigeria voor
totaal meer dan drie ton euro op zijn naam
had staan, dachten wij dat verdachte B. de
grote man (jobowner) was die “419-fraude”
pleegde, en dat verdachte A. hem hielp
(facilitator) door de auto op zijn naam te
hebben en geld wit te wassen.
Het heeft een tijd geduurd voordat we A. en
B. konden aanhouden. Maar op een gegeven
moment was het zo ver. Bij beiden werden
ook goederen in beslag genomen voor
waarheidsvinding en ter ontneming. Beiden
werden voorgeleid.
De rechter-commissaris achtte echter de
ernstige bezwaren (dat is een soort voorlopig
bewijs) onvoldoende aanwezig, waardoor
A. niet in bewaring werd gesteld.
Aangezien we wel een laptop van verdachte
A. hadden zijn we verder gegaan met onderzoeken.
Verdachte A. had gezegd deze laptop
drie dagen geleden in Nigeria te hebben
gekocht. Op die laptop bleken “419-mails”
te staan, maar ook foto’s van verdachte A. en
ander bewijs dat hij deze laptop al minstens
twee jaar in bezit had.
Op dat moment hadden we genoeg verdenking
om zijn woning te doorzoeken. In de
woning werd nog een computer, gsm’s en
documenten aangetroffen.
Er waren foto’s van een luxe huis op Nigeria
en bouwtekeningen, met de naam van
verdachte A. hierop. Mede op basis van
deze informatie hebben we besloten om in
Nigeria conservatoir beslag te laten leggen.
Er is een aantal rechtshulpverzoeken naar
Nigeria verzonden. En inmiddels hebben
we bericht gekregen dat er onder andere op
deze woning beslag is gelegd.
Verdachte A. zit nog vast in afwachting van
de inhoudelijke behandeling. De zaak is
naar de rechter-commissaris terugverwezen
om een aantal getuigen te horen. Wat de
rechter uiteindelijk zal beslissen kunnen we
uiteraard niet voorspellen.
Tekst: Elsa de Heer Kloots
11

12
‘We doen te weinig’
De zorgen van Roermonds hoofdofficier Nicole Zandee
Parket Roermond staat hoog in de verkeerde criminaliteitslijstjes.
Woekerend met opsporingscapaciteit probeert hoofdofficier
Nicole Zandee met politieregio Limburg-Noord het tij te keren.
‘Omdat iedereen zijn stinkende best doet’ en het zicht op zaken
groeit, blijft ze positief.
‘Ik weet wel, je moet je niet één op één
vereenzelvigen met slachtoffers. Maar als
een slachtoffer van een gewelds- of zedenmisdrijf
te horen krijgt dat haar zaak door
capaciteitsgebrek nog op de plank ligt, dan
heb ik daar zorgen om. Het zijn zaken waarbij
de persoonlijke integriteit van mensen is
aangetast. Ook de rechercheofficier en politiemensen
van regiokorps Limburg-Noord
krijgen er buikpijn van dat zaken lang op de
plank blijven liggen.’
Nicole Zandee weigert er moedeloos van te
worden. Het gáát goed komen, is de overtuiging
van de hoofdofficier van justitie van
arrondissementsparket Roermond. ‘Ik heb
vertrouwen dat goed komt. Bij politie en
OM zie ik zoveel mensen hun stinkende best
doen. Geweldig hoe iedereen bij het regiokorps
altijd maar doorgaat. Het lage ziekteverzuim
zegt wat over hun motivatie er wat
van te maken. En zoveel gepassioneerde
mensen, daar krijg ik ook energie van.’
Niettemin zijn er de zorgen. ‘We doen te
weinig’, zegt Zandee. ‘We doen de goede
zaken, en die doen we goed, maar ik zeg “te
weinig” omdat er een gebrek aan opsporingscapaciteit
in Limburg-Noord is.’
In haar werkkamer op het parket bladert
Zandee door de cijfers over het jaar 2006 en
schetst ze de ontwikkeling van de criminaliteit
in arrondissement Roermond. Het parket
staat vrij hoog in de verkeerde ranglijstjes.
Met 8808 misdrijven per honderdduizend
bewoners bezet Limburg-Noord de negende
plek van 26 politieregio’s. De twee grootste
steden van het arrondissement (Roermond
en Venlo) staan in de top 15 van de AD
Misdaadmeter. En het Centraal Bureau voor
de Statistiek telde een stijging van de registreerde
criminaliteit met 15 procent, met
als uitschieters geweldsdelicten (+32 %),
woninginbraken (+35 %) oplichting (+30 %)
en beroving (+ 30 %). Waarmee het arrondissement
de landelijke trend niet volgt.
De scheve verhouding tussen problemen en
ophelderingscapaciteit heeft in 2006 geleid
tot veel plankzaken. Tien geselecteerde
cold cases. Twee onopgeloste TGO’s (Er
zijn wel tien TGO-onderzoeken opgelost) .
Verzoeken om internationale operationele
samenwerking. Zeshonderd ingescreende
zaken met daderindicatie, waarvan 145
zaken middencriminaliteit betreffen. Tien
criminele samenwerkingsverbanden (CSV).
Zandee wijst op “CSV nummer 1”: een
bende van vier kernleden die zich schuldig
maakt aan drugshandel, witwassen,
bedreiging en overvallen, die niet wordt
aangepakt. De Regionale recherche van
het korps zit vol met TGO-onderzoeken
en uitvoering van rechtshulpverzoeken.
Ook de Bovenregionale recherche pakt de
groep niet aan, want “drugs” valt in beginsel
buiten hun aandachtsgebieden. En het is
ook geen zaak voor de Nationale recherche.
‘Wie pakt deze groep aan?’, vraagt Zandee
retorisch. ‘Moeten TGO’s wijken voor zwacri-onderzoeken?’
Om deze plankzaken in onderzoek te kunnen
nemen, zou het politiekorps veel extra
politiemensen moeten krijgen. Nu politie
Limburg-Noord een “krimpkorps” is, verwacht
Zandee niet dat dit gaat gebeuren.
De hoofdofficier waagt zich niet aan speculaties
over de achterliggende oorzaak van
de criminaliteitsontwikkeling. Ze stelt vast
dat het aantal moordzaken dat de regio de
laatste jaren treft veel capaciteit (69 TGO’s
tussen 2000 en 2006) opslokt. De energie
die daarin wordt gestoken, kan niet worden
ingezet voor de bestrijding van georganiseerde
criminaliteit.
Ook wijst ze op de ligging van het arrondissement,
en dan met name op de honderdtachtig
kilometer oostgrens met het
17 miljoen inwoners tellende Nordrhein-
Westfalen. ‘Per jaar gaan er een paar miljoen
daarvan hier winkelen en uit. Als je op
vrijdag of zaterdag door Venlo rijdt, denk
je dat je de verkeerde, Duitse afslag hebt
genomen.’
Dat economisch verkeer levert niet alleen
voorspoed op. Van het aantal verdachten
en slachtoffers van drugscriminaliteit,
inbraken, auto- en motordiefstal zijn er veel
afkomstig van buiten de regio. Dus stromen
‘Het gaat goed komen. Als ik dat niet
zou denken, hield ik er direct mee op.’
bij de regionale recherche de rechtshulpverzoeken
binnen; 570 in 2006. ‘Er zit spanning
op, we kunnen niet met alle internationale
opsporingsonderzoeken meedoen’,
zegt de hoofofficier. ‘Maar het is je plicht
om daar gevolg aan te geven en er speelt
wederkerigheid: zouden wij niets voor de
buren doen, dan doen zij niets voor ons. We
investeren in onze relatie met bijvoorbeeld
Mönchengladbach en Krefeld waarmee we

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Opsporingscapaciteit
‘Moeten TGO’s wijken voor zwacri-onderzoeken?’ Foto: René Vegter
samenwerken in de Euregio “Rijn-Maas-
Noord”. Terwijl ons arrondissement ook nog
in de andere Euregio “Maas-Rijn” actief is
met België en Frankrijk.’
Tegenover de problemen zijn politie en
justitie niet apathisch gebleven. Hoe stuur
je de opsporing als je moet woekeren met
capaciteit? ‘Dat begint bij weten, dus zijn we
bezig zicht op zaken te krijgen. Het korps
centraliseert de recherchecapaciteit en
heeft een stuurgroep voor de zware en middencriminaliteit.
In die stuurgroep kijken
de rechercheofficier, de plaatsvervangend
korpschef , de divisiechef regionale recherche
en de portefeuillehouder opsporing
van Limburg-Noord op zaaksniveau naar
alle onderzoeken, om samen te bepalen wat
eerst moet en wat nog moet blijven liggen.’
Daarbij wordt aangehaakt bij landelijke
en lokale prioriteiten: jeugd, veelplegers,
georganiseerde criminaliteit. Het inmiddels
gemaakte Criminaliteitsbeeldanalyse
(CBA) Jeugd, helpt bij de keuze. Die leert
dat bij de ene groep via interventies van
ketenpartners kan worden voorkomen dat
de overlastveroorzakers uitgroeien tot criminelen,
terwijl bij de echt criminele jeugd
een repressief optreden geboden is.
Het parket zoekt het contact met de partners,
zoals in het regionale Veiligheidshuis.
Omdat veel ketenpartner op provinciale
schaal zijn georganiseerd, hebben de parketten
Roermond en Maastricht zich aangepast.
‘In het Algemeen Justitiële Beraad
(AJB) trekken Maastricht en Roermond
daarom samen op. Dit jaar en in 2008 zit
ik het AJB voor, in 2009 doet hoofdofficier
Annemarie Penn-te Strake dat.’
Met het bestuur overlegt parket Roermond
over de woning, financiën en tijdsbesteding
voor criminelen. ‘Een goede rol van het
bestuur leidt ertoe dat de politie zich echt
met politietaken kan bezighouden. Met de
politie is er consensus dat opsporing - ik
gebruik bewust niet het woord recherche
- politiewerk is en dus door het hele korps
heen moet plaatsvinden. Wijkagenten zouden
wel eens je beste rechercheurs kunnen
zijn.’
Binnen het parket zijn ook maatregelen
genomen om effectiever te vervolgen. Alle
vier politiedistricten van Limburg-Noord
hebben nu een eigen gebiedsofficier en een
dag in de week zijn parketsecretarissen te
vinden op de districtsbureaus. ‘We hebben
het veelplegerbeleid nieuw leven ingeblazen,
de strafmaten verhoogd en het voorgeleidingenbeleid
aangescherpt. We hebben
afgesproken dat veel- en meerplegers in
beginsel in voorlopige hechtenis gaan. We
halen ze van de straat en houden ze, als de
rechter daar in meegaat, zo lang mogelijk
binnen. Want zelf achter die dikke deur
kruipen, dat zullen die veelplegers zeker
niet doen. In de cel kunnen ze in elk geval
geen strafbare feiten plegen.’
De nieuwe aanpak van politie en OM is nog
te recent om al terug te kunnen vinden in
recente cijfers. Maar de pessimistische visie
dat wát je ook doet, je vanuit de opsporing
en vervolging nooit grip kunt krijgen op de
ontwikkelingen die tot criminaliteit leiden,
deelt Zandee niet. ‘Het OM kán – samen met
anderen als onder meer politie, bestuur,
woningcorporaties, burgers – de criminaliteit
naar beneden duwen. En het gaat ook
goed komen. Als ik dat niet zou denken,
hield ik er gelijk mee op.’
Tekst: Pieter Vermaas
13

14
Vertrouwen in
deskundigheid
Michel Smithuis zet register op poten
IJs en weder dienende is per 1 januari 2009 een openbaar deskundigenregister
ten behoeve van de strafrechtspleging operationeel.
Dit register moet zorgen voor objectieve regels waaraan de kwaliteit
van een deskundige getoetst kan worden, maar bovenal moet
het register vertrouwen in deskundigheid stimuleren. Michel
Smithuis heeft de pittige taak dit register op poten te zetten.
‘We overwegen om niet meteen de lat heel
hoog te leggen, maar we hebben wel aantal
minimumeisen, anders wordt het slechts
een telefoonboek.’ Dat zegt Michel Smithuis
over het deskundigenregister dat hij als
projectleider bij het ministerie van Justitie
opzet.
In het kader het evaluatieonderzoek naar de
Schiedammer Parkmoord is een aantal aanbevelingen
en verbeteringen in de rol van
deskundigen uitgekristalliseerd in een wetsvoorstel
inzake de positie van deskundigen
in strafzaken. Dit wetsvoorstel is afgelopen
zomer naar de Tweede Kamer gestuurd.
Een van de aspecten van het voorstel is dat
men, meer objectief dan thans het geval
is, wil kunnen vaststellen dat men met een
deskundige te maken heeft. Een landelijk,
openbaar register van deskundigen moet
dit mogelijk maken.
Smithuis: ‘Het is voor een niet-vakbroeder
per definitie haast ondoenlijk de vakkennis
van een deskundige te beoordelen. Met het
register proberen wij een soort keurmerk
te ontwikkelen zodat men kan vaststellen
dat een deskundigenrapport geschreven is
door iemand die over een aantal essentiële
vaardigheden beschikt. Het is eigenlijk net
als in de medische wereld, daar wil je ook
weten dat iemand een afdoende opleiding
tot huisarts of chirurg heeft gevolgd. Daar
is dit project ook wel mee vergelijkbaar. Je
hebt voor artsen ook een soort register. Let
wel: we gaan niet beoordelen of iemand een
goede deskundige op zijn vakgebied is, we
richten ons puur op het forensische stuk.’
Kwaliteit
Het register moet ervoor zorgen dat de kwaliteit
van een deskundige duidelijk zichtbaar
wordt. Nu is kwaliteitscontrole bepaald
geen onbekende voor Michel Smithuis.
Als hoofd van de Afdeling Pathologie en
Toxiologie bij NFI kreeg hij al snel te maken
met interne kwaliteitscontrole en heeft hij
ervaren dat vertrouwen hierbij essentieel is.
‘Een patholoog bij het NFI bijvoorbeeld,
moet bepaalde forensische pathologische
kennis bezitten. Maar hij moet ook conclusies
verbinden aan uitkomsten van laboratorium
of technisch onderzoek ten behoeve
van de rechtspleging. Zo’n patholoog wordt
dan geconfronteerd met vragen als: “Wat
verwacht men in de rechtszaal en “Hoe
moet ik mijn technische informatie leesbaar
presenteren?” Met name op dat vlak heeft
het NFI de laatste jaren ontwikkelingen
gestimuleerd. Ik heb ook wel gemerkt dat
dat deze interne kwaliteitscontrole soms
spanningen opriep. Deskundigen kunnen
een heel eigenstandig idee hebben van wat
het beste is voor hun eigen ontwikkeling. Als
een organisatie gaat zeggen dat je bepaalde
modules moet volgen die daarbij nog eens
heel openlijk getoetst worden dan voelen
deskundigen dat als een inbreuk op hun
zelfstandigheid en dat kan weerstand oproepen.
Deze ervaring met de, zeg maar, emotionele
kant van de kwaliteitsontwikkeling
komt me nu goed van pas. Als het register
straks operationeel wordt, komen er ongetwijfeld
vergelijkbare vragen: “Langs welke
regels word ik getoetst?”, “Zijn dit regels
die voor mijn vak relevant zijn en word ik
getoetst door iemand die ik vertrouw?”’
Groeimodel
Het register bevat een groeimodel, aldus
Smithuis. ‘We overwegen om niet meteen
de lat heel erg hoog te leggen en willen een
ingroei-niveau instellen, dat wel voldoet
aan een aantal minimum eisen. De lat moet
ook weer niet te laag liggen, anders wordt
het slechts een telefoonboek. Het moet
vertrouwen genereren en dat kan door een
acceptabel basisniveau neer te leggen. Het
kaf van het koren scheiden, zo noem ik dat.
Daarnaast moet er kwaliteitsontwikkeling
zijn. Een psychiater bijvoorbeeld kan in het
register komen wanneer hij een bepaald
aantal rapportages heeft geschreven en een
aantal jaren in het forensische vak heeft
gewerkt. Maar stel: hij doet niet aan intervisie.
Dan kunnen we tegen hem zeggen: “Je
moet over een aantal jaren die stappen tot
intervisie wel gezet hebben, anders wordt
de inschrijving niet verlengd. Je komt in
het register voor een periode van vier jaar.”
Overigens wordt geen enkele deskundige
gedwongen in het register opgenomen en
er hoeft ook geen verplicht gebruik van
gemaakt te worden. De officier van justitie
of rechter commissaris kan altijd buiten het
register om een getuige deskundige benoemen.
Maar we hopen wel dat het register
ertoe leidt dat, als er een deskundige buiten
het register om benoemd wordt, de vraag

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Interview
gesteld wordt waarom zit diegene niet in het
register? En dat daarmee toch weer die kwaliteitsdiscussie
op gang komt. We willen het
vetrouwen in de deskundigheid in brede zin
stimuleren. Het Openbaar Ministerie, bijvoorbeeld,
moet erop kunnen vertrouwen
dat het in de rechtszaal met een betrouwbare
deskundige te maken heeft en dat een
rapport met potjeslatijn of onvolgbare redenaties
niet volstaat.
Als iemand niet in het register is opgenomen
hoeft dat trouwens niet te betekenen
dat hij of zij niet deskundig is. Er kan ook
sprake zijn van experts die op een klein
gebiedje opereren waar het register nog
geen toets voor ontwikkeld heeft, of van
buitenlandse deskundigen.’
In de rechtszaal
Wanneer het wetsvoorstel in werking
treedt zou dit tot een andere dynamiek in
de rechtszaal kunnen leiden. De drempel
voor een verdachte om een eigen deskundigenonderzoek
te laten uitvoeren wordt
verlaagd, omdat het wetsvoorstel voorziet
in een financiële compensatie voor de verdachte
om een contra-expertise in te stellen.
Als het verzoek van een verdachte tot
contra-expertise wordt afgewezen, zal dit
moeten worden gemotiveerd. Een duidelijk
verschil met de huidige situatie waar de
motiveringsplicht tot het instellen van een
contra-expertise bij de verdachte ligt.
Michel Smithuis neemt enige voorzichtigheid
in acht wanneer hij spreekt over de
mogelijke consequenties van het wetsvoorstel
in de rechtszaal. ‘Mijn persoonlijke
gedachte is dat je naast deskundigenrapportages
van het OM, ook meer rapportages
krijgt die door de verdachte zijn ingebracht.
Een en ander zou tot een battle of the experts
in de rechtszaal kunnen leiden, maar ik ben
Smithuis … lat niet te laag leggen. Foto: Gerhard van Roon
geen deskundige op dit gebied. Bovendien
is er nog geen wet. Het is heel goed mogelijk
dat de Tweede Kamer het allemaal hardstikke
leuk vindt, maar het toch heel anders wil.’
De geplande inwerkingtreding van het wetsvoorstel
inzake de positie van deskundigen
in strafzaken is 1 januari 2009. Dit is tevens
de datum waarop het deskundigenregister
operationeel zou moeten zijn. Volgens
Smithuis kan het register ook zonder het
wetsvoorstel functioneren, omdat het een
kwaliteitsinstrument is.
‘Dit neemt niet weg dat een wettelijke basis
wel extra kracht aan het register geeft. Het
is daarmee geen particulier initiatief meer,
maar iets dat door de overheid als belangrijk
wordt gezien. Overigens kunnen we niet al
het deskundigenverkeer per 1 januari 2009
langs de lijnen van het register leiden. Alleen
in het strafrecht, waar we nu mee bezig zijn,
heb je al 35 kennisgebieden. We beginnen
met een aantal en je hebt wel een paar jaar
nodig om alle kennisgebieden in te vullen.’
Vertrouwen
Vertrouwen kweken in de kwaliteit van
het register is voor projectleider Michel
Smithuis ongelooflijk belangrijk en dat
vertrouwen moet van twee kanten komen,
zowel van de deskundigen als van de
gebruikers. Om die reden zijn ook alle partijen
bij de opzet en uitvoering van het project
betrokken.
‘Kwaliteitsdenken is toch de universele
norm, over het niveau waarop je dat neerlegt
kun je discussieren. Daarom zitten
gebruikers en deskundigen in de werkgroep
en zullen we ook straks in gezamenlijkheid
over het register beleid voeren. Vetrouwen
is het basiswoord, zoals de Engelsen het zo
mooi kunnen zeggen: “to promote public
confidence in the forensic practice”. Wij willen
dat iedereen vertrouwen in het register
heeft, dat het niet alleen voor een deelgroep
is.’
Tekst: Anna Italianer
15

16
‘Iedereen zou hier toch
willen werken?’
Zes vragen aan Lila Basgiet
Niets irriteert haar zo erg als mensen die haar niet geloven.
Zes vragen aan “waarheidsvinder” Lila Basgiet, trotse logistiek
medewerker op het Haagse Parket-Generaal. ‘Iedereen zou hier
toch willen werken?’
Eigenlijk valt de omgeving haar bitter tegen,
als Lila Basgiet op 21-jarige leeftijd aankomt
in Nederland en zich vestigt in de Haagse
Weimarstraat. Den Haag, mooie stad achter
de duinen? Niet echt, meent Basgiet in
juni 1977. Wát een contrast met Suriname,
waar haar wieg zowat onder de palmen van
Paramaribo had gestaan! ‘In het begin dacht
ik: ik wil terug. Al die huizen en grote flats
maakten op mij zo’n gesloten indruk. Het
was zomer maar alles zat dicht. Dat was in
Suriname wel anders.’
Langzaam maar zeker begint de Hofstad te
wennen. Ze gaat er direct werken, eerst in de
winkel van haar tante, kort daarna als filmafwerkster
bij Kodak in Rijswijk. Ze bouwt er
haar leven op, krijgt er kinderen. Inmiddels
maakt Basgiet (51) rationeel de balans op:
‘Ik heb niet veel meer in Suriname, hier heb
ik nu alles opgebouwd, en ik ben ook niet
meer zo jong, haha. Als ik terugwil zou dat
ook veel geld kosten. Nou ja, misschien als
ik nog eens heel veel ga erven.’ Weer schiet
Basgiet in de lach.
Het is 1982 en Lila stopt met werken, omdat
haar dochter Hermien zich aankondigt. Een
aantal jaar mist ze het werken niet, heeft ze
schik in het bestaan als getrouwde Hollandse
huisvrouw. ‘In 1985 werd mijn zoon Dinesh
geboren. Ik vond het mooi om mijn kinderen
groot te brengen en ze te zien opgroeien.’
Als haar zoon vier wordt, werkt ze zes uur
per dag bij de thuiszorg. Een hectische periode
is het: kinderen naar school brengen,
haasten naar het werk, daarna de kinderen
weer ophalen. En dan bevalt ook het werk in
de thuiszorg haar nog eens niet.
In 1989 volgt ze, via het Arbeidsbureau, aan
de Streekschool in Voorburg de BAM-opleiding:
Basis administratief medewerker. Ze
werkt vier jaar met veel plezier bij het GAK
in Scheveningen.
En dan krijgt ze dat auto-ongeluk waardoor
ze een tijd in de WAO belandt. ‘Ik was bij
mijn schoonzus in Spijkenisse geweest en
we reden terug naar Den Haag. Mijn man
reed, ik zat met mijn zoon en dochter achterin,
mijn zoon in het midden. Voor afslag
Zestienhoven zijn we van achteren aangereden
door een man. Dronken. En onverzekerd.
De auto is naar de rechterkant tegen
de vangrail geschoten, daarna schoot hij
weer terug. Mijn dochter werd de auto uitgeslingerd.
Twintig meter verderop lag ze op
de grond, op het gras bij het water. Het was
donker, het was in februari 1991, ongeveer
zeven uur ‘s avonds. In paniek liep ik rond
want ik kon mijn dochtertje niet vinden. Tot
een man op me afstapte en zei dat hij mijn
dochtertje had gevonden. Huilend vroeg
ik of ze nog leefde, ik mocht er nog even
niet naar toe. Haar rechter knieschijf en
linker onderbeen bleken gebroken, ze is een
aantal maal geopereerd, en ze kreeg twaalf
hechtingen in het voorhoofd. Maar ze is nu
weer gezond. Mijn zoon heeft een hersenschudding
en hersenbeschadiging opgelopen,
en bleef dat jaar zitten op school.
Mijn man kwam er gelukkig ongeschonden
vanaf. En zelf heb ik een harde klap op mijn
hoofd gekregen, waarvan ik, na al die jaren,
nog steeds een bultje heb.
Nog steeds ben ik op de snelweg wel bang,
maar mijn man rijdt ons wel weer. Elke keer
als iemand hard remt in de drukke straat
waar ik woon, hoor ik weer die klap van ons
ongeluk. Wat dat aangaat, zou ik wel in een
rustiger buurt willen wonen. Van het ongeluk
heb ik nog steeds wel wat hoofdpijn.
Maar ach, als het met mijn kinderen goed
gaat, gaat het met mij ook goed.’
31 juli van dit jaar stopt ze als receptioniste/
telefoniste bij een callcenter, waar ze zeven
jaar heeft gewerkt.
Een dag later stapt Lila in de lift van het
OM-hoofdkantoor. Op de derde etage vindt
ze even later haar nieuwe werkomgeving:
de afdeling HRM. Als ze in haar kamer uit
het raam naar beneden kijkt, ziet ze auto
na auto voorbijschieten. Over de Utrechtse
Baan, onder het Parket-Generaal door.
Wat zijn je dagelijkse werkzaamheden?
‘Ik werk drie dagen per week als medewerker
administratieve ondersteuning. Daarin
ben ik vooral logistiek medewerker voor

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Zes vragen aan …
Logistiek medewerker Basgiet: ‘Als mijn kinderen maar gelukkig zijn.’ Foto: Gerhard van Roon
het Stoom-project (Systematiek Talent
Ontwikkeling OM) en voor Werving en
Selectie. Ik werk met de computer, archiveer,
kopieer, en stel mappen samen voor
kandidaten en leidinggevenden voor het
Stoom-traject. Ik heb het hier naar mijn zin,
de sfeer is leuk. Tijdens mijn werk bij het
callcenter gewerkt, zat ik met een headset
op achter de computer. Hier varieert het
werk veel meer.
Ben je er trots op om bij het OM te werken?
‘Ja, iedereen zou het toch leuk vinden hier
te werken? Ik hoop voor altijd bij het OM te
blijven, want ik heb hier niet te klagen. Ik
vind het hier heel mooi en netjes. Perfect.
Alles staat keurig op zijn plaats, daar hou
ik wel van. Het is goed schoon, behalve op
sommige bureaus.
Op de afdeling HRM werkt Els Oosterbaan
mij in, en zij doet dat heel goed. Iedereen
op de afdeling is eigenlijk heel lief. Het
werk is heel leuk dus dat wil ik graag goed
leren. Ik wil van alles leren, zoals werken
met de computer. Soms maak ik een fout,
maar daar word je wijs van, toch? Wie geen
fouten maakt is geen mens. Al probeer je
die natuurlijk niet te maken, door zo secuur
mogelijk te zijn.
Ik ben overigens gedetacheerd vanuit
de Haeghe Groep, een Sociale Werkvoorzieningsbedrijf.
Blijven doorgaan en
nooit de moed opgeven, dat is ook in het
werk mijn motto.
Omschrijf je zelf een in vier woorden?
‘Tjeetje, in vier woorden maar liefst? Nou
eh, ik ben heel zorgzaam, zegt men wel. Ikben-heel-zorgzaam,
dat zijn vier woorden,
nietwaar?
Mijn slechtste eigenschap? Als iemand
liegt word ik heel boos. Als ik iets vertel en
iemand gelooft me niet, dat irriteert me ook.
De waarheid, die vind ik heel belangrijk.
Eigenlijk lieg ik nooit, behalve als ik daarmee
iemand kan beschermen. Maar verder
niet, want je doet mensen er zo’n pijn mee.
Waarom zou je nou liegen? Echt, ik kan dat
niet uitstaan, hoor.
En verder heb ik geen slechte eigenschappen,
haha! Nou ja, wat mijn dochter uit
Rotterdam niet leuk vind: als ze mij opbelt
en ik niet opneem. Als ik niet bereikbaar ben
maakt ze zich zorgen, misschien is dat een
gevolg van het auto-ongeluk.
Wat zijn je hobby’s?
Allereerst winkelen. Ik houd er van om in
boutieks te zoeken naar tassen, schoenen
en kleding. Dat heb ik altijd graag gedaan,
maar nu ik werk is dat wat minder.
Verder houd ik van koken. Bami is mijn
favoriete eten. Op z’n Surinaams, met olie,
knoflook kruiden, peper en ketchup. De
groente en de kip apart. Omdat ik hindoe
ben, eet ik geen rund- en varkensvlees. In
Scheveningen gebakken garnalen of een
lekkerbek eten doe ik ook graag. En ik mag
graag uitgaan, thuis een spelletje klaverjassen,
of bij mij feesten. Dan gaan we lekker
eten en daarna dansen we met zijn allen in
de huiskamer. Er hoeven niet veel mensen
op bezoek te zijn, als er maar gezellige mensen
zijn, dan is het goed.
Wat wil je over vijf jaar bereikt hebben?
‘Gelukkig zijn. En gezond. Rijk zijn hoeft
niet, maar een beetje mag wel, haha. Ik zie
het zo: als je rijk bent, leer je andere mensen
en dingen niet waarderen. Ja, rijk zijn
had handig geweest bij mijn winkel-hobby.
Maar waardeer je het dan wat je koopt?
Volgens mij niet. Dan heb je er één dag aandacht
voor en gooi je het weg. Als je voor je
geld hebt moeten zweten, waardeer je wat
je koopt, óók als het goedkoop is. Waar ik
waarde aan hecht is hoe je bent en wat je
al hebt. En over vijf jaar? Het kan altijd iets
beter, maar zoals het nu is, is het goed. Ik
ben gelukkig, alles gaat naar wens.
Wat wil je ooit nog eens doen?
Hoewel ik hier gewend ben, zeg ik toch:
naar Suriname. Waar mijn vader vijf jaar
geleden is overleden, en waar mijn moeder
nog woont. In 2005 ben ik naar Suriname
geweest. En toen ik in 2006 “Sara zag”, kreeg
ik van mijn kinderen een vliegticket voor
Suriname cadeau. Ik weet het nog goed. We
vierden mijn verjaardag bij mijn dochter
thuis. De taart werd aangesneden, toen
mijn schoonzoon plotseling dat cadeau
overhandigde. Hartkloppingen kreeg ik! Met
mijn schoonzoon en dochter ben ik toen
naar Suriname gegaan. En dat wil ik nog wel
een keer hoor.
Wat ik verder nog zou willen? Weinig. Als
mijn kinderen maar gelukkig zijn. Dan ben
ik het ook.’
Tekst: Pieter Vermaas
17

18
Roep om zorgbajes
Amsterdamse keten beziet twee jaar ISD-maatregel
Twee jaar na de invoering van de ISD-maatregel wordt de winst-
en verliesrekening opgemaakt. Stelselmatige daders verdwijnen
door veroordelingen van de straat, maar dan? Het merendeel is
psychisch zo ziek dat er stemmen opgaan voor een speciaal psychiatrisch
ziekenhuis voor hen.
De Rode Hoed op de Amsterdamse
Keizersgracht is op de eerste herfstige
woensdagmiddag van september gevuld
met ruim tweehonderd “ketenpartners”.
Vertegenwoordigers van de gemeente, politie,
OM, departement van justitie, gevangeniswezen
en hulpverlening zijn afgekomen
op de conferentie “ISD: Meer dan een
justitiële maatregel?”, een initiatief van
het Amsterdamse arrondissementsparket.
‘Er is hier een hogere bezetting, dan wij in
Amsterdam in ISD-detentie hebben zitten’,
zegt burgemeester Job Cohen aan het begin.
Het publiek heeft bekende “roots”. Dat zal
later blijken als de zaal gevraagd wordt te
stemmen over stellingen.
De meeste toehoorders en deelnemers werken
in de Amsterdamse regio en zijn meer
dan thuis in het thema. De start en opheffing
van de maatregel SOV (Strafrechtelijke
Opvang voor Verslaafden) in 2005 hebben ze
meegemaakt. Op aandringen van het veld
en door de maatschappelijke druk wilde
de politiek de doelgroep verbreden. De
ISD-maatregel zou zich niet enkel meer op
junks die de ene (lichte) veroordeling na de
andere opgelegd krijgen moeten richten. In
de ISD zouden alle overlastgevende “draaideur-criminelen”
een maatregel van twee
jaar detentie aan kun broek kunnen krijgen.
De aanpak van SOV en ISD zou op essentiële
punten moeten verschillen. SOV had als
hoofddoelen behandeling van verslaving,
verandering van leefstijl en resocialisatie. Dat
zou de recidive terugbrengen. Het was in de
setting van de SOV mooi meegenomen dat
de verslaafde hardnekkige delictpleger een
tijdje geen last zou zijn voor de maatschappij.
De ISD kreeg een andere volgorde van prio-
riteiten. De stelselmatige zeer actieve veelplegers
zouden veroordeeld worden tot een
sober regiem. Wie mee zou willen werken aan
behandeling, kan daarvoor, mits de ISD’er
motivatie toont, in aanmerking komen.
Uitgeput
In de Rode Hoed wisselen congresgangers
nog ervaringen uit als G. Hoekendijk,
directeur sancties van het ministerie van
justitie, stelt dat de wet iets anders is uitgepakt
dan in Den Haag was bedacht. ‘De
veelplegers zijn uit roulatie genomen en
men heeft inmiddels enige vat op ze’, zegt
Hoekendijk. In het hele land zitten er nu
honderd in een sober regiem. Vierhonderd
volgen een behandeling en honderd tot ISD
veroordeelden zitten in een extramurale
fase. De balans is veel meer doorgeslagen
naar behandeling dan verwacht. Waar de
wetgever ISD inzette als “sober tenzij”, is de
praktijk dat er altijd zorg aan te pas komt.
Hoofdofficier Leo de Wit van het parket
Amsterdam, haakt daar op in. Hij ziet de hoge
bezetting als een succes. De overlastgevende
veelplegers zijn van de straat. Dat is zo. De
Wit zet daar meteen een kanttekening bij: ‘De
eerste groep verslaafden is uitgeput geraakt.
Nu stuiten we op een andere groep, de psychiatrisch
gestoorden en zwak begaafden.’
De Wit krijgt van alle kanten bijval als hij zegt
dat dit type veroordeelden niet thuishoort
in het ISD-traject, zoals dat nu is opgezet.
Daarvoor is een behandelgevangenis nodig,
vindt de hoofdofficier. Dat idee blijkt breed te
leven. Ook korpschef Bernard Welten en wethouder
Marijke Vos van Amsterdam houden
een pleidooi voor een “zorgbajes”.
Burgemeester Cohen haakt daar op in. De
nieuwe populatie in de ISD laat een “gat”
zien tussen de maatregel voor hardnekkige
wetsovertreders en de BOPZ, de wet die
gedwongen opnamen regelt.
Psychiater Erik Moll van het NIFP (ontstaan
uit een fusie van Forensisch Psychiatrische
Dienst en het Pieter Baan Centrum) zegt
dat de introductie van de ISD ‘onzorgvuldig
is geweest en valse verwachtingen heeft
gewekt’. De wetgever heeft volgens hem
onvoldoende oog gehad voor de ISD-populatie.
‘Die is extreem ziek, extreem hulpbehoeftig
en langdurig verwaarloosd.’ Deze
groep past niet in de ISD-setting. Net als De
Wit, Vos en Welten pleit hij voor een speciaal
beveiligd psychiatrisch ziekenhuis waar
zorg voorop staat en detentie er bij komt.
Moll wil de wet veranderen. Het “gat” tussen
ISD en BOPZ kan worden gedicht als de
voorwaarden voor oplegging van de maatregel
ex art 37 Sr worden veranderd, stelt hij.
Dat kan wanneer de maatregel ook kan worden
opgelegd als betrokkene verminderd
toerekeningsvatbaar is. Nu kan dat alleen
maar als iemand volledig ontoerekeningsvatbaar
is. Moll: ‘Als daarin meer mogelijk
wordt, hebben we voor de grootste groep de
ISD niet meer nodig.’
Hardnekkig
In de Amsterdamse gelederen wordt
instemmend gereageerd. Moll memoreert
dat Amsterdam regelmatig een “noodverband”
aanlegt om het “gat” tussen ISD en
BOPZ in individuele gevallen te dichten. Dat
houdt in dat het OM bij de rechter opheffing
van de maatregel aanvraagt om een
gedwongen opname te bewerkstellingen.
Hij wijst er nog eens op dat de opdracht die
bij de start van ISD is meegegeven luidt:
‘In beginsel behoeven geen bijzondere
gedragsinterventies ontwikkeld te worden.’
De praktijk is hardnekkig, stelt Mol vast.
‘ISD biedt voor-wie-dat-wil een op reïntegratie
gericht programma om gedrag en
levenspatroon te veranderen.’
In Amsterdam, zegt directeur Loesje de
Koning van PI De Havenstraat, bestaat in
feite het sobere regiem niet. ‘Op drie wei-

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Veelplegers
geraars na, zitten alle ISD-ers in een traject.
Aan de zorgmijders wordt getrokken om mee
te doen.’ Ze benadrukt dat haar gevangenis
geen behandelinstituut is. Toch worden er
zoveel mogelijk trajecten om het gedrag te
veranderen aangeboden.’ Voor de groep verstandelijk
gehandicapten en zwak begaafden
heeft ze de grootste zorg. ‘Ze kunnen slechts
naar Hoeve Boschoord, maar daar is een
wachttijd van anderhalf jaar voor.’
De Koning heeft ook een hoopgevend
bericht. De in Amsterdam bekende amokmaker
Bertus, die een lichte verstandelijke
handicap heeft, is via de ISD weer terug
in de stad. ‘Bertus ontvangt in zijn eigen
woning elke ochtend thuiszorg en daarna
vertrekt hij op de brommer naar zijn werk
bij een boer. De Reclassering houdt een
oogje in het zeil. Na tien uur ’s avonds heeft
hij een straatverbod. Voor Bertus hoeft dat
niet meer. Hij is zo moe en tien uur is zo
ingesleten dat Bertus op dat tijdstip naar
bed gaat.’ Recente Amsterdamse cijfers
stemmen tot minder vrolijkheid. Van de 32
ex-ISD-ers zijn er zeventien weer in aanraking
gekomen met de politie, blijkt uit
cijfers uit juli van het Amsterdamse parket.
Eén voormalige ISD-klant heeft opnieuw
een maatregel opgelegd gekregen.
Dat Amsterdam voortvarend verder gaat,
schetst programmamanager Zorg en
Samenleven, Francien Anker. De komende
twee jaar pompt de gemeente 54 miljoen
euro in uitbreiding van capaciteit en voorzieningen.
‘De ISD-doelgroep zal voorrang
krijgen bij het plaatsen in de maatschappelijke
opvang.’ De ambities zijn hoog. In 2010
mag dakloosheid als gevolg van detentie niet
meer voorkomen. Anker: ‘Overlast ten gevolge
van dakloosheid is dan teruggebracht
naar 75 procent van het huidige niveau.’
Plastic zak
Dan is er nog een punt, dat de zaal verdeelt.
Mogen of moeten illegale veelplegers in
aanmerking komen van de ISD-maatregel?
De Reclassering meent van niet. Een illegaal
heeft geen recht op sociale voorzieningen.
PI-directeur De Koning vindt het ‘waanzin
een illegaal na het uitzitten van zijn straf
met een plastic zak op straat te zetten’.
Rechter Herman Bunjes zou het ‘een vorm
van beschaving vinden als we illegalen de
zorg geven die ze nodig hebben’. De politie
en hoofdofficier De Wit wijzen erop dat de
illegaal zelf verantwoordelijk is voor zijn
situatie door zijn identiteit niet prijs te
geven. De wetgever heeft de ISD-maatregel
ook voor illegalen bedoeld. Officier Nicole
Voorhuis vindt het onaanvaardbaar dat
Nederlandse ingezetenen een straf van twee
jaar moeten uitzitten en een illegaal maar
een paar weken voor vergelijkbare vergrijpen.
De stemmachine geeft aan dat in totaal
60 procent van de zaal vindt dat illegalen
geen ISD kunnen krijgen. Opvallend is
dat OM- en politievertegenwoordigers in
meerderheid (resp. ruim 61 en 72 procent)
wel vinden dat illegalen ISD en behandeling
moeten kunnen krijgen. Zorginstellingen,
gemeente en reclassering vinden van niet.
Over een andere, centrale vraag worden de
betrokkenen bij de ISD-maatregel het ook
niet eens. ‘De ISD-maatregel moet worden
gehandhaafd zoals die was bedoeld:
Beveiliging van de samenleving staat voorop’.
Daarmee eens drukken alle politiemensen
in, 76 procent van de OM-ers. Daarmee
zijn rechters en reclasseringsmedewerkers
het oneens (beide 71 procent) en rond zestig
procent van de aanwezigen vanuit de
gemeente en zorg.
In de nazit overziet organisator, officier
Voorhuis, de middag. ‘Het verschil in wetgeving
en praktijk zijn in de conferentie
helder aan het licht gekomen’, vindt ze. De
bijdragen laten zien dat er nog veel valt te
schaven aan de wetgeving en uitwerking. ‘Er
zal gekozen moeten worden. Bij de behandeling
van de wet in de Tweede Kamer is de
zorgcomponent er op het laatste moment
bij gekomen. Dat heeft zo zijn gevolgen die
men toen niet helemaal goed heeft overzien.
Als dat de insteek blijft, dan zal de ISDmaatregel
anders ingericht moeten worden.’
Wanneer het louter van de straat houden
van hardleerse overlastgevende wetsovertreders
wordt verlaten en de focus (net als bij de
SOV-maatregel) weer komt te liggen bij resocialisatie,
dan zou volgens de zaal ook de
nazorg anders ingericht worden. Voorhuis:
‘Denk aan begeleid wonen. Daar zou een
proeftijd van twee jaar aan gekoppeld kunnen
worden, zodat je ze nog een tijdje in
de kijker kunt houden.’ Voorhuis ziet in de
uitslag van de stemming een bevestiging van
de van de ISD-praktijk. Vertegenwoordigers
‘De ISD-populatie is ziek,
hulpbehoeftig en verwaarloosd’
uit de zorg stemden voor 80 procent voor de
stelling dat er een proeftijd na de ISD-maatregel
moet volgen. Voorhuis: ‘Vanuit de zorg
wordt Justitie daar vaak om gesmeekt: “geef
ons een stok achter de deur”.’ En soms blijkt
dat te werken, gezien de tot nu toe geslaagde
terugkeer van Bertus.
Tekst: Louis Cornelisse
Nicole Voorhuis heeft een Algemene bespreking
van de ISD-wetgeving gemaakt,
inclusief jurisprudentie en praktijkervaringen.
Titel: ‘ISD-maatregel tot plaatsing
in een inrichting voor stelselmatige
daders.’ Deze beschrijving is digitaal verkrijgbaar
bij het parket Amsterdam: apadam@openbaarministerie.nl
of via het
secretariaat van de afdeling Verwerving:
(020) 541 3163.
19

20
Expertisecentrum Penitentiaire
Voor alle vragen over TBS, PIJ, ISD, WOTS en VI
Het jonge Expertisecentrum Bijzondere Penitentiaire Zaken
beantwoordt alle vragen over vrijheidsbenemende straffen en
maatregelen. Het belangrijkste is dat de buitenwacht het expertisecentrum
weet te vinden, zegt advocaat-generaal en “PenZa”coördinator
Herman Stam. ‘Een goede helpdesk is cruciaal.’
Behalve bijvoorbeeld het Medisch
Expertisecentrum en het Expertisecentrum
Gerechtskosten beschikt het OM sinds 1 juli
ook over een Expertisecentrum Bijzondere
Penitentiaire Zaken. De coördinatie van dit
landelijke centrum, dat is ondergebracht
bij ressortsparket Arnhem, is in handen van
advocaat-generaal Herman Stam.
Het Expertisecentrum (“PenZa”) richt zich
op die gebieden die met de tenuitvoerlegging
van vrijheidsbenemende straffen en
maatregelen te maken hebben. Meer concreet
gaat het daarbij om TBS, de PIJ-maatregel,
de ISD-maatregel en de advisering
als bedoeld in art. 43 van de Wet Overdracht
Tenuitvoerlegging Strafvonnissen
(WOTS), waarin een bijzondere rol voor
het Gerechtshof te Arnhem is neergelegd.
Op dit moment speelt PenZa al een rol bij
het vorderen van uitstel en achterwege
laten van VI. En zodra de nieuwe wetgeving
gereed is, zal ook de Voorwaardelijke
Invrijheidstelling tot het gebied van het
Expertisecentrum gaan behoren.
Binnen het Expertisecentrum is een
helpdesk ingericht ten behoeve van het
Openbaar Ministerie. Het Expertisecentrum
staat de officier van justitie en de advocaatgeneraal
met raad en daad bij in individuele
zaken met betrekking tot een van de onderwerpen.
Daarnaast is het de bedoeling dat ‘PenZa’
via de Juridische Kennissite (als onderdeel
van het OMtranet) online relevante literatuur
en jurisprudentie ter beschikking
stelt aan het OM. Herman Stam licht toe:
‘Wij willen relevante informatie bieden die
eenvoudig terug te vinden is, op een overzichtelijke
wijze. Het gaat daarbij om een
steun in de rug van de officier van justitie
die te maken krijgt met één van de deelgebieden.
Uit ervaring weet ik dat er behoefte
bestaat aan dergelijke, makkelijk toegankelijke
informatie. Binnenkort brengen wij
een periodieke nieuwsbrief uit, zoals op dit
moment ook al het Cassatienieuws binnen
het OM wordt verspreid.’
Het Expertisecentrum fungeert ook als adviseur
bij nieuwe wetgeving op de genoemde
deelgebieden; die adviezen zullen dan aan
het College van Procureurs-Generaal worden
gericht. Zo wordt momenteel gewerkt
aan een advies over het wetsvoorstel met
betrekking tot de TBS met voorwaarden.
Stam: ‘Door vragen via de helpdesk zijn we
goed op de hoogte van de problemen waar
een officier in de praktijk tegenaan loopt.
Hierdoor kunnen we een meerwaarde aan
een dergelijk wetsvoorstel geven.’
En het Expertisecentrum organiseert -
gedeeltelijk samen met SSR - studiedagen
en cursussen over de diverse deelgebieden.
Stam merkt hierbij op: ‘Of dit laatste ook
beperkt blijft tot het OM, lijkt mij nog zeer
de vraag. Dergelijke bijeenkomsten zijn
bij uitstek geschikt om kennis en ervaring
uit te wisselen. Dat kan het ook interessant
maken om andere beroepsgroepen erbij te
betrekken. Maar daarover moet de verdere
gedachtevorming nog tot stand komen.’
Stam is niet de enige op het ressortsparket
Arnhem die zich bezig houdt met het expertisecentrum.
Samen met specialistisch
beleidssecretaris Geertje van Roermund en
advocaat-generaal Elisabeth Julsing vormen
zij inmiddels een goed op elkaar ingespeeld
team.
Maar ook al loopt de interne organisatie
gesmeerd, de buitenwacht moet het centrum
wel weten te vinden en te waarderen.
‘De helpdesk fungeert als de belangrijkste
schakel naar onze doelgroep: officieren,
advocaten-generaal en secretarissen’, aldus
Stam. De helpdesk speelt een cruciale rol
binnen het expertisecentrum. Inmiddels
heeft een twintigtal officieren en advocaten-
AG Herman Stam en beleidssecretaris Geertje van Roermund

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 “PenZa”
Zaken
generaal de helpdesk weten te vinden.’
Stam ziet de toekomst van het
Expertisecentrum rooskleurig tegemoet.
‘De vragen die tot nu toe bij de helpdesk
zijn binnengekomen tonen aan dat de
doelgroep ons inmiddels weet te vinden
met reële vragen. Het zijn vragen die er
ook echt toe doen, die aantonen dat het
Expertisecentrum bestaanrecht heeft en
een toegevoegde waarde levert. Officieren
zeggen het te waarderen dat ze niet alleen
specialistische vragen kunnen stellen, maar
ook iemand treffen die gewoon even met ze
mee wil denken.’
Tekst: Nicole van der Velden
Helpdesk
Voor schriftelijk of telefonisch contact:
Ressortsparket Arnhem, Expertisecentrum
Bijzondere Penitentiaire Zaken
Contactpersoon: specialistisch beleidssecretaris,
G. van Roermund
Postbus 30200, 6803 AE Arnhem
Telefoonnummer Helpdesk: 026-3593366
e-mail: expertisecentrumpenza@om.nl
Themabijeenkomst: Longstay en de
vreemdeling in TBS
Het Expertisecentrum Penitentiaire Zaken
houdt op donderdag 22 november 2007 een
themabijeenkomst in Kliniek Veldzicht. Deze
bijeenkomst is bedoeld voor alle TBS/executie
officieren/advocaten-generaal/secretarissen.
Tijdens deze dag is er aandacht voor de longstay
problematiek en de vreemdeling in TBS.
Tevens staat een rondleiding door de kliniek
op het programma.
U kunt zich voor deze dag aanmelden via:
expertisecentrumpenza@om.nl
Drie praktijkvragen aan de helpdesk
Inmiddels heeft een twintigtal officieren en
advocaten-generaal de helpdesk weten te
vinden. Drie interessante vragen, plus antwoorden.
Betrokkene is veroordeeld tot een jaar
gevangenisstraf en TBS met voorwaarden
en is hiertegen in hoger beroep gegaan.
Nu wordt de voorlopige hechtenis beëindigd
en dreigt veroordeelde op straat te
komen, hoe zit dit?
Dit kan inderdaad het geval zijn. De maatregel
kan pas worden geëxecuteerd op het
moment dat deze onherroepelijk is geworden.
Indien iemand daarnaast een relatief korte
gevangenisstraf heeft gekregen, kan zijn (fictieve)
VI datum voor de behandeling in hoger
beroep vallen (i.c. na 9 maanden). In dat geval
zal de voorlopige hechtenis niet meer verlengd
worden, aangezien deze anders langer
zou duren dan de opgelegde straf. Omdat nog
niet begonnen kan worden met de maatregel
wordt iemand in vrijheid gesteld. Dit is vaak
onwenselijk aangezien de veroordeelde veelal
in een kliniek geplaatst had moeten worden.
Zaak is dus om dit tijdig te signaleren en
het hoger beroep binnen die termijn plaats
te laten vinden. Overigens doet het WODC
momenteel onderzoek naar dergelijke aansluitingsproblemen.
Staat een strafrestant van meer dan vier
maanden altijd in de weg aan het opleggen
van een ISD maatregel? I.c. had de
advocaat het hoger beroep in een andere
zaak vlak voor de zitting ingetrokken,
zodat die andere zaak onherroepelijk
werd en daarmee een strafrestant van
meer dan vier maanden ontstond.
Het hof Den Bosch besliste hierop (in LJN:
AY8733) dat het hier een instructienorm voor
leden van het OM betreft, niet een waarborgnorm
voor de verdachte, aan welke beperking
de rechter niet is gebonden. De consequentie
van de stelling van de raadsman zou zijn dat
door het intrekken van een hoger beroep
een zaak met een strafrestant van meer dan
vier maanden - zoals in casu is geschied - de
verdachte het in voorkomende gevallen in
zijn macht zou hebben het opleggen van de
ISD-maatregel te voorkomen, hetgeen niet de
bedoeling van de wetgever is geweest.
Overigens bestaat - om dit probleem te
omzeilen - ook een mogelijkheid om de voorlopige
hechtenis op te schorten en eerst te
executeren.
Binnenkort bereikt veroordeelde zijn
VI-datum. Het penitentiaire programma
loopt af. Veroordeelde heeft in de tussentijd
de familie en de slachtoffers van
die poging tot moord lastig gevallen en
bedreigd. Hiervan is nog geen aangifte
gedaan, wel is er melding van gedaan bij
de politie. Kan alsnog een vordering ex
artikel 15a Sr worden ingediend?
Op grond van artikel 15 a lid 2 Sr kan de VI
uitgesteld worden. Dan dient onverwijld
(uiterlijk 30 dagen voor de VI-datum) een
daartoe strekkende schriftelijke vordering tot
het gerechtshof Arnhem gericht te worden.
Hier zou sprake kunnen zijn van artikel 15a
lid 1 onder c Sr: veroordeelde heeft zich na
de aanvang van de tenuitvoerlegging van zijn
straf zeer ernstig misdragen.
Punt is dat in casu nog geen aangifte is
gedaan m.b.t. de bedreiging en het lastigvallen
van de slachtoffers/ familie t.a.v. het feit
waarvoor veroordeelde is veroordeeld.
De mogelijkheid is dus aanwezig, maar erg
concreet zijn de “ernstige misdragingen” van
veroordeelde nog niet. Er is immers nog geen
aangifte gedaan en niet blijkt dat de ernstige
misdragingen de laatste maand gepleegd
zijn. Veel kans van slagen zal de vordering
waarschijnlijk niet hebben. Natuurlijk kan veroordeelde
alsnog vervolgd worden voor het
lastigvallen van de familie en slachtoffers.
21

22
‘OM moet prioriteren en
Algemeen directeur Tjark Tjin-A-Tsoi ziet zijn NFI als dienstverlener
Hij ziet de vraag naar forensische expertise groeien. En dus vindt
hij het tijd worden dat het OM knopen doorhakt in de prioritering
van zaken. ‘Wij zijn dienstverlener die onderzoeksopdrachten
van het OM en andere klanten accepteert en uitvoert.’ Interview
met Tjark Tjin-A-Tsoi, sinds juni dit jaar algemeen directeur NFI.
Foto: Jurgen Huiskes
Trots is hij op zijn NFI, dat hij een topinstituut
met aanzien vindt, met bijzonder
gedreven medewerkers. Maar kwetsbaar en
niet-defensief toonde Tjark Tjin-A-Tsoi zich
ook al. Kort na zijn aantreden als algemeen
directeur maakte hij er geen geheim van
dat hij kritiek op zijn organisatie niet vanuit
een ivoren toren negeert, maar benoemt.
“Opdrachtgevers als het OM en de politie
hebben mij gezegd het NFI soms nogal arrogant
te vinden en menen dat we regelmatig
monopolistisch gedrag vertonen”, zei Tjin-
A-Tsoi zelf maar in het interne NFI-magazine
HIT.
En dat de rechterlijke macht moeite heeft de
NFI-onderzoeksrapporten juist te interpreteren
ligt “ook aan het forensisch instituut”,
dat soms sneller informatie aan de politie
kan verstrekken, liet hij het ANP een maand
na zijn aantreden weten.
Tjin-A-Tsoi, tot voor kort directeur concurrentietoezicht
van de Nederlandse
Mededingingsautoriteit, is niet bang voor
concurrentie voor zijn NFI. Hij is ervan
overtuigd dat die de waarheidsvinding ten
goede komt.
Wat is uw indruk van het OM?
‘Ik heb eerlijk gezegd niet zo vaak officieren
en AG’s in de rechtszaal bezig gezien, maar
tijdens mijn introductieperiode bleek me
dat het OM een club van toegewijde professionals
is. Het heeft een grote verantwoordelijkheid
en werkt soms onder moeilijke
omstandigheden en onder veel publicitaire
druk.
Maar ik zie ook dat de coördinatie tussen
verschillende officieren of parketten beter
kan. Zo is er vanuit het OM geen prioritering
van zaken die worden aangeleverd.
Als de ene officier iets aanlevert terwijl wij
volop met zaken van andere officieren bezig
zijn, welke zaak gaat dan voor? Er is nu nog
geen solide systeem op basis waarvan het
OM criteria biedt welke zaken prioriteit
krijgen. Sommige zaken zijn overduidelijk

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Interview
knopen doorhakken’
spoedklussen, maar verder werken we nu
vaak via first in, first out. Criteria bieden is
niet voldoende, want wat heeft dan voorrang:
een verkrachting in Rotterdam of in
Amsterdam? Daarom zou het het overwegen
waard zijn dat er iets komt als een
landelijk coördinerende forensisch officier,
met de bevoegdheid om dergelijke knopen
door te hakken.’
Vanuit het machtsperspectief is de huidige
situatie voor het NFI toch fijn? Kan het
zelf de keus maken welke zaken het eerst
aanpakt.
‘Jawel, maar zo redeneren we hier niet. Nee,
de bevoegdheid moet liggen waar die hoort.
Het NFI kan en mag niet degene zijn die de
prioriteiten legt. Wij zijn uitvoerder van de
opdrachten van het OM. Er worden meer
onderzoeken gevraagd dan we aankunnen.
Via meer efficiency kunnen we winst boeken,
maar het NFI heeft een eindige capaciteit
en kan dus een bepaald aantal zaken
per jaar doen. Iemand zal de keuze moeten
maken: het OM als opdrachtgever.’
Wilt u quota per parket?
‘Die hebben eigenlijk niet mijn voorkeur,
maar zijn soms echt noodzakelijk in het
huidige financieringsmodel. Onderzoek
is een schaars product. Als we in een heel
jaar slechts dertig zaken binnen een onderzoeksdiscipline
kunnen uitvoeren, dan kunnen
we niet het commitment voor honderd
zaken aangaan. Onze klanten zijn nog niet
kostenbewust. Men realiseert zich niet dat
onderzoeksaanvragen soms te gemakkelijk
bij ons worden neergelegd. Maar ook de pot
met geld is eindig, daarom gaan we vanaf
begin 2008 regelmatig de kosten inzichtelijk
maken, via een kostprijsmodel per product.
Stel dat een parket in een bepaalde periode
150 dna-onderzoeken wil laten uitvoeren
voor bijvoorbeeld duizend euro per stuk,
dan brengen wij 150 duizend euro “in rekening”.
Niet dat het parket dat daadwerkelijk
moet betalen, maar het geeft meer bewustzijn.
Wij geven hiermee aan hoeveel geld er
is, zodat parketten en het OM als geheel dat
kunnen meewegen in hun integrale afwegingen.’
‘Een ander punt is de opdrachtverlening
en –aanvaarding. Opdrachten aan het NFI
moeten preciezer en helderder worden
vastgelegd. Nu zijn opdrachten soms vaag
of in ieder geval niet afgebakend.
Maar zelf moeten we ook op een aantal punten
letten. Zoals een goede vastlegging van
welke informatie en stukken van overtuiging
wij in welke staat hebben ontvangen.
“Het NFI is het geweten van de hele keten”,
zeiden sommigen wel eens. Waarmee ze
min of meer bedoelden dat het NFI, omdat
die werkt vanuit een wetenschappelijke,
onafhankelijke insteek, het onderzoek wel
op het rechte pad zal houden. De rol van
het NFI moet niet groter worden gemaakt
dan hij is. In het hele proces van tactisch
en technisch opsporen doen wij niet meer
dan objectief, onpartijdig en onafhankelijk
onderzoeksopdrachten uitvoeren en terugrapporteren.’
Hoe onafhankelijk kan het NFI als onderdeel
van het ministerie van Justitie zijn?
‘Gevoelige vraag. Tot nu toe heb ik nog geen
enkele aanslag op mijn onafhankelijkheid
gevoeld, van welke kant dan ook. Maar sommige
mensen menen dat het NFI in institutionele
zin nog onafhankelijker dan nu
moet zijn. Natuurlijk vind ik daar wat van,
maar dat breng ik in in de lopende discussie
over de positionering van het NFI.
Over dat duidelijk terugrapporteren, gaat
dat volgens u al beter?
De klacht is dat sommige NFI-rapporten
inhoudelijk niet worden begrepen. Dat
komt omdat wij natuurwetenschappers
zijn, die in onze omgeving een andere taal
gebruiken dan die van juristen en politie.
Inhoudelijk zijn en waren onze rapporten
heel goed, daar schort het niet aan. Maar
ik vind het wel in eerste instantie ónze taak
om de taal van de klant te leren spreken en
schrijven. Verder moeten we een duidelijk
onderscheid aanbrengen tussen enerzijds
de objectieve wetenschappelijke analyse
van de onderzoeksresultaten, en anderzijds
‘Onze klanten zijn niet kostenbewust,
maar de pot met geld is eindig’
de criminalistische interpretatie die aan die
onderzoeksresultaten gegeven wordt. Of dat
nu al beter gaat en of de buitenwacht al wat
ziet van dat bewustzijn? Moeilijk te zeggen,
ook omdat ik pas directeur ben, al heb ik de
indruk dat de klant wel merkt dat we er hard
mee bezig zijn. In het project Rapporteren
Nieuwe Stijl hebben we eerst alle pijnpunten
gesignaleerd, en een week geleden zijn
die gepresenteerd. We zitten er nog midden
in. Maar we zetten stappen. De buitenwereld
merkt het nu misschien nog niet, maar
dat gaat zeker komen.’
Wat vindt u van de forensische expertise
binnen het OM?
Daar kan nog in geïnvesteerd worden, maar
dat doet het OM zelf ook. Er zijn forensische
officieren gekomen, en ik zag bijvoorbeeld
gisteren, tijdens een conferentie, dat zij erg
enthousiast zijn. De aanwezigheid daar van
PG Herman Bolhaar toont aan dat het OM
het belang ziet; ik heb daar alle vertrouwen
23

24
‘Ik denk echt dat concurrentie
bij ons tot meer kwaliteit leidt’
in. De plek, rol en bevoegdheden van forensisch
officieren, zowel binnen het OM als in
relatie tot de FSO’s moet zich nog uitkristalliseren,
maar dat is een natuurlijk proces.
De vroeger monopolistische NFI krijgt
steeds meer concurrentie; wat vindt u
daarvan?
‘Niets weerhoudt een rechter, officier of
anderen om forensisch technisch onderzoek
te laten verrichten door andere organisaties.
Dat vind ik niet erg, maar positief.
Het houdt het NFI scherp. Als er pieken
zijn in de belasting, kan dat elders worden
opgevangen. Het aanvragen van een second
of third opinion wordt makkelijker en dat
is goed voor de waarheidsvinding. Het is
onvermijdelijk dat de officier vaker verdachten
voor zich krijgt die zelf een onderzoeksbureau
in de arm nemen. Iedereen
in Nederland kan een forensisch instituut
oprichten, niets houdt ze tegen. En niets
houdt klanten tegen om met die bureaus
zaken te doen.’
Hoor ik u nu klanten wegjagen?
‘Nee, dat is het laatste wat ik wil. Ik ben
feiten aan het neerzetten, ik probeer de
werkelijke situatie waarin we zijn gekomen
te definiëren, om op basis daarvan een strategie
te kiezen.’
2 e etage
Strip: Linda van Bruggen
En die luidt?
‘Dat betreft de vraag waarop het NFI zich
moet onderscheiden. Dan zie ik drie
belangrijke dingen. Het NFI moet onbetwist
de beste kwaliteit blijven leveren zodat
politie en justitie absoluut op onze onderzoeksresultaten
kunnen vertrouwen. Twee:
dan is het nodig dat we absoluut onpartijdig
en objectief in ons werk zijn en blijven. En
drie: dat wij het enige instituut blijven dat
een breed spectrum aan forensische disciplines
in huis heeft en zo multidisciplinaire
onderzoeken kan aanleveren. Concurrentie
houdt ons scherp, zorgt ervoor dat we op
onze tenen blijven lopen.’
Concurrentie leidt soms tot haast en
kwaliteitsverlaging. Wat doet u als uw
concurrenten goedkoper en sneller dan u
leveren?
‘Ik denk echt dat concurrentie bij ons tot
meer kwaliteit leidt. Wij gaan te maken
krijgen met meer experts in dezelfde zaak.
Willen wij het imago behouden van de
meest betrouwbare partij, dan zullen we het
potentieel dat we hebben er ook moeten
uithalen. Vergelijk het met de luchtvaart.
Daar heeft een Boeing enorm veel concurrentie,
toch vind je nergens anders zó veel
kwaliteit. De kortetermijnstrategie van
Boeing zou zijn om vliegtuigen goedkoper
te maken, dan verkoopt het er meer. Maar
dan komen er ook meer naar beneden vallen.
De op langere termijnen winnende
strategie is dat je meer kwaliteit levert. Onze
grootste klant, het OM, laat mij steeds weten
dat het boven álles wil dat onze producten
goed zijn.’
‘Wij spelen internationaal in de top van de
Eredivisie, dat oordeel over het NFI hoor ik
ook in het buitenland. Maar tegelijkertijd
wil ik zo goed mogelijk luisteren naar mijn
omgeving en mijn eigen organisatie. Je
moet de zaken niet rooskleuriger voorstellen
dan ze zijn. En ook niet mindere dingen
niet benoemen, want daar worden we niet
beter van en dan halen we niet het maximale
uit ons potentieel. Vooruitgang begint
met kritische zelfanalyse.’
Tekst: Pieter Vermaas

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007
Gelet op de persoon
van de verdachte
Als je je rechtszittingen voorbereidt via dossierstudie,
maak je je automatisch, als in
een soort geconditioneerde reflex, een voorstelling
van de persoon van de verdachte
die je achter het hekje zult zien verschijnen.
Daarbij maak je je onwillekeurig vaak schuldig
aan typecasting.
Ik denk aan die keer dat Argentinië de
uitlevering vroeg van een vrouw van tweeendertig
die zich erop toelegde zich te
masturberen in aanwezigheid van kinderen,
Argentinië zag daarin “ontucht in aanwezigheid
van minderjarigen”. Betrokkene
was uitbaatster geweest van een internaat
voor de pupillen van de gegoede burgerij
en placht zelf ook voor de klas te staan. Als
lerares bedreef zij de verweten feiten. Ik
dacht zo: dat zal wel een soort Eucalypta de
heks zijn die straks uit het huis van bewaring
opduikt. Een lelijk wijf dat alleen zó aan haar
gerief komt. Niets was minder waar. Een
mooie, zeer goed verzorgde vrouw stond op
hoge hakken te wiegen achter het hekje en
beantwoordde met een allercharmantste
glimlach de verbaasde grijns van de president.
Ons probleem was, dat de kinderen
bij haar verrichtingen helemaal niet “huns
ondanks” tegenwoordig waren geweest – ze
hadden wat de juf daar deed best wel interessant
gevonden – terwijl de feiten ook niet
in het “openbaar” hadden plaats gehad. En
dat was nodig om in casu de wederkerigheid
van strafbaarstelling te creëren. Juf had de
kinderen ook niet met een vinger aangeraakt.
Die uitlevering was dus ontoelaatbaar.
Heupwiegend verliet zij de zaal, gearmd
met haar vrouwelijke advocaat met wie zij
inmiddels een intieme relatie had gekregen.
En dan het meisje dat zich schuldig had
gemaakt aan “beroving, meermalen
gepleegd” ten nadele van diverse mannen.
Ze stelde via advertenties sm-behandelingen
in het vooruitzicht. Ze kwam aan huis,
geheel in leer gehuld. Ze bond haar cliënten
vast aan hun bed. Dan belde ze haar vriend.
Die stond met een bestelauto om de hoek
te wachten. Samen pulsten ze het huis leeg.
Ook hierbij stelde ik mij niet het timide,
kleine Pippi-Langkous-achtige meisje voor
dat ter zitting verscheen.
Bepaald benieuwd was ik op jongstleden
3e juli naar de Oekraïense man die in de
Verenigde Staten gruwelijke moorden had
begaan met een cirkelzaag waarmee hij
hoofd en extremiteiten verwijderde en de
rompen in koffers dumpte. De zaag, dat
was een saillant detail, had hij gekocht met
de creditcard van één zijner slachtoffers.
Dat nekte hem, want zo was hij aanstonds
traceerbaar, al had hij Amerika inmiddels
verlaten. Hier dacht ik aan een woesteling
Column 25
met wilde blik. En niet aan een uiterst priesterlijke
man, met rulle baard, die geheel in
den Here vertoefde en zich bediende van
de dienovereenkomstige tale Kanaäns.
Vanuit zijn verhevenheid kon hij zich niet
met het geding bemoeien. Hij onderging het
lijdzaam, “der Welt völlig abhanden gekommen”.
Incestplegers verschijnen in driedelig grijs,
het lintje van de Leeuw in het knoopsgat,
captains of industry slaan een bargoens uit
waar je van verbleekt, alleen die éne man
leek in ieder opzicht op de serieverkrachter
uit het aanhoudingsbevel. De politie had
dan ook, in dit geval, de verkeerde aangehouden.
Tekst: Gerard Strijards

26
CVOM-unit Straf rolt uit
‘Zoals Cruyff zegt, het gaat om de details’
De CVOM rolt verder uit. Eind dit jaar worden “onverzekerd rijden”
en “rijden onder invloed” centraal verwerkt door de unit
Straf. Het gaat heel behoorlijk. ‘Maar de twee procent die fout
gaat, zorgt op ons parket nog voor meerwerk.’
Marianne Aan, CVOM: ‘We willen leren van kritiek.’
Eén ding is zeker: veranderingen en verbeteringen
zijn orde van de dag bij de CVOM.
De uitrol van de unit Straf is amper op
gang als de CVOM straks weer een nieuwe
uitdaging wacht: de introductie van de OMafdoening.
Die leidt ertoe dat niet alleen
zaken die nu al door de CVOM worden verwerkt,
maar ook nieuwe zaken (alle feitgecodeerde
overtredingen) via de OM-afdoe-
ning kunnen worden verwerkt.
Maar eerst dus die uitrol Straf. De CVOM is
in april gestart met proefdraaien 30WAM
(onverzekerd rijden) en 8WVW-zaken
(rijden onder invloed) voor de parketten
Rotterdam en Arnhem. Na het geslaagde
proefdraaien verder uitgerold vanaf 1 juni:
parketten Amsterdam, Den Bosch, Den
Haag, Utrecht, Haarlem en het Bureau
Verkeershandhaving OM. Vanaf 1 oktober
tot en met 1 december de overige twaalf
parketten. Dit jaar zal de CVOM zo’n zestienduizend
30WAM zaken voor de parketten
verwerken en ruim twaalfduizend
8WVW-zaken. De unit Straf zal eind dit jaar
ongeveer 42 FTE tellen en vanaf 1 december
aanstaande verwerkt de CVOM dus de
zaken voor alle parketten en het BVOM.
Marianne Aan, plaatsvervangend directeur
CVOM en unitmanager van de unit Straf, is
trots op hoe het gaat. ‘Want onze medewerkers
laten zien, eerst bij de unit Mulder en
nu bij de unit Straf, dat ze processen vanuit
het niets kunnen opstarten en dat is bijzonder.’
Een voorbeeld van zo’n proces is het rijbewijzenproces.
‘Iedereen, ook binnen het
OM was er sceptisch over of zo’n belangrijk
proces als ingevorderde rijbewijzen op een
centrale verwerking belegd kon worden.
Hoe komt het rijbewijs bij de CVOM en
hoe komt het rijbewijs weer bij verdachte
terug... Terwijl het juist voor parketten, en
zeker de wat kleinere, een kwetsbaar proces
is vanwege het beperkt aantal medewerkers
dat zich er mee bezig houdt. Wij hebben
natuurlijk kennis wel moeten “tanken”,
maar omdat het bij ons nu op een behoorlijke
schaal is georganiseerd, met een goede
achtervang, verdwijnt die kwetsbaarheid.
Verdachten die hun rijbewijs terugkrijgen,
hoeven dit nu niet meer bij de balie van het
parket op te halen. De CVOM verstuurt het
rijbewijs via TNT als gerechtelijk stuk. Hun
tracking & tracing-systeem zorgt ervoor dat
altijd zichtbaar is waar het rijbewijs is, ook
al ligt het rijbewijs wel eens op een andere
plek dan sommigen denken. Dit is een
kwestie van “oefenen” met elkaar.’
Van te voren maak je concrete afspraken
over aantallen, over wie-waarover-gaat.
Maar als je dan echt begint, erkent Aan,
blijkt het toch nog te abstract voor de mensen
die het moeten doen. ‘We moeten dus
nog concreter worden. Je wilt de valkuilen
voor zijn, maar dat heeft ook zijn grenzen.
Je kunt heel gedetailleerd een draaiboek
maken waarin staat wat er precies in welke
stap fout zal gaan en hoe we die fout dan
gaan oplossen. Maar je merkt ook dat je
bepaalde stappen gewoon met elkaar moet
doormaken. Proefdraaien is het toverwoord.
Bij problemen moeten we creatief
“out of the box” denken. En vervolgens moet
je het proces inslijpen en telkens bijschakelen.
Wat je op papier bedenkt, is niet met
een druk op de knop te realiseren. Sommige
dingen lopen niet goed, maar belangrijk is
dat iedereen er in gelooft. Dan kun je bergen
verzetten met elkaar. We vragen iedereen
om kritiek terug te koppelen, dat heb je
nodig om ervan te kunnen leren. Onlangs
hebben we de parketten die reeds uitgerold
zijn uitgenodigd voor een evaluatie-bijeenkomst,
zodat we ervaringen kunnen
uitwisselen over wat goed en minder goed
verlopen is. Daar leren we weer van zodat de
uitrol van de overige parketten soepel kan
verlopen.’

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007 Centrale verwerking
De uitrol is dus gestart met parketten
Rotterdam en Arnhem. Marianne Aan zegt
alle medewerking te hebben ervaren ‘We
hebben elkaar heel veel vragen gesteld en
over en weer was er veel geduld, dit is een
OM als concern.’
De CVOM heeft het concept goed uitgedragen,
bevestigt Frank Peters, afdelingshoofd
Standaardzaken van arrondissementsparket
Arnhem. ‘Ik ben tevreden hoe het loopt.
Maar het loopt nog niet goed genoeg. Zoals
Cruyff zegt: het gaat om de details. In de
overgangsfase is er te weinig aandacht voor
die details geweest. In 95 tot 98 procent van
de gevallen gaat het goed, en misschien
maar in twee procent fout. Maar die twee
procent zorgt er wel voor dat de beoogde
besparingen nog niet gehaald worden en
dat ze parket Arnhem tot nu toe juist meerwerk
hebben gegeven.’
Peters geeft een voorbeeld. Een door de
CVOM voorbereide zitting blijkt onvolkomen
voorbereid te zijn en wordt om die
reden volledig ingetrokken. De rechter
krijgt dat bericht laat, de officier niet. ‘Op
de zitting die geen zitting is, blijkt dat de zitting
voor niets is voorbereid. Zeker op zo’n
moment zien de rechter en de officier niet
wat allemaal wel goed gaat.’
Een ander voorbeeld betreft ROMA,
het systeem waarvan politie, OM, CBR,
gemeente en de RDW gebruik maken voor
het raadplegen van de status van geldigheid/bezit
rijbewijzen). Het wordt beheerd
door het CBR. Het is belangrijk dat dit goed
wordt ingevuld anders denkt de politie
bijvoorbeeld dat een rijbewijs in Arnhem
ligt, terwijl het bij de CVOM in Utrecht ligt.
‘Dat soort onduidelijkheden in details leidt
tot gezoek en extra werk op de administratie.
Een AM’er staat dan een boze burger
te woord, wil het zelf oplossen - want we
zijn één OM - en gaat dan twee uur zoeken
naar een rijbewijs. Moet die administratief
medewerker dan gaan zeggen: bel maar
naar de CVOM, terwijl het daar misschien
ook niet ligt?’
Voor zijn Arnhemse personeel is het
soms moeilijk, zegt het hoofd afdeling
Standaardzaken. ‘Soms komt hun baan op
de tocht te staan omdat ze functievolger
naar de CVOM worden. Dat vraagt van hen
een dubbele loyaliteit: aan je eigen kostwinning
én willen netjes hun werk overdragen.
Daar zit een spanning op die je lokaal moet
oplossen. Hoe? Door open te communiceren
met de “bedreigde groep”. Zeggen wat je
weet, en wat je nog niet weet. Met mensen
praten over hun toekomst. Soms probeer je
mensen “mobieler” te maken, bijvoorbeeld
door het volgen van een opleiding. Mensen
vragen zich af wat dit alles betekent: een
dreiging hier of een kans elders?’
‘Maar ik geloof in het CVOM-concept. Voor
een deel zijn de minpuntjes ook gewoon de
kinderziektes die erbij horen - ik ben geen
negatieveling, maar zeg dit om ervan te
leren. Het laatste wat ik wil is dat de CVOM
zich moet gaan aanpassen aan 19 parketten.
‘De kracht van de nieuwe werkwijze is juist
dat je een massa zaken standaard en uniform
verwerkt. Daarbij is weinig ruimte
voor maatwerk, en dat móét ook, want
anders raak je je winst weer kwijt. Het gaat
erom om op één plek de slimste en efficiëntste
manier toe te passen. OM-breed hebben
we daar profijt van, dus moeten we als parket
daar loyaal aan meewerken.’
Tekst: Pieter Vermaas
Frank Peters, AP Arnhem: ‘Voor ons personeel is het soms moeilijk.’ Foto’s: Marleen Noordergraaf
27

28
Personalia
Arrondissementsparket Alkmaar
Switch: Leo Maat (van BVOM)
Uit: Ryan Lievaart
Arrondissementsparket Amsterdam
In: S.A. van Vliet (officier van justitie)
J. Otto, L.D. Houwen (centrale administratie)
H. de Boer (sectiechef kanton)
Y.J. v/d Leede - Drift (managementsassistente)
Switch: E. Kroon, M. Grotenhuis, C.A. Zijlstra
Uit: M.B. Nawij, J. Harrachi, J.S.W. Boorsma, S. Snijders,
D. Gefferie, S. Martis, S. Mast
Arrondissementsparket Arnhem
In: Ine Meulendijks, Jantien Kolkman, Tjade Feuth
(officieren van justitie)
Kubra Canli, Willemien Hogewind, Zaynab Trehy
(stagiaires)
Marloes Zewald, Jelle van der Meiden, Chantal
Korthouwer (administratief medewerkers)
Petra Wolters (communicatieadviseur)
Switch: Pierre Raaijmakers (voor een jaar van parket Zutphen)
Uit: Nico Wagener
Arrondissmentsparket Breda
In: Danielle Laheij, Sandra de Wilt (officieren van justitie)
Switch: Lucas van Delft (van parket Dordrecht)
Odette Zonneveld (naar Landelijk Parket)
Uit: Michael Kuklinski
Arrondissementsparket Dordrecht
In: Jan Pieter Dietvorst, Claire de Koning, Irene van Gils
(parket secretarissen)
Rachel van Cudogham (adjunct secretaris)
J. Wolters (RAIO)
Uit: Jasper van Benkum (parket secretaris)
Johannes Frankruijter (RAIO)
Arrondissementsparket Groningen
In: Judith Schipper (medewerker bestuurlijke informatie -
1 dag in de week)
André Kuipers (medewerker facilitair beheer)
Switch: Andries Jongsma naar AP Amsterdam (voor 8 maanden)
Arrondissementsparket Maastricht
In: Rianne Micheels (stagiaire, ondersteuning euregionale
zaken)
Edwin Faarts (beleidsmedewerker / BIV)
Hans Tromp (ambtelijk secretaris DB en MT, afdeling O&B)
Uit: Alper Çinar
Arrondissementsparket Zutphen
In: Pascal Aartsen, Sema Yildirim, Kevin Keurentjes, Elodie
Stokman (administratief medewerkers)
Ressortsparket Den Haag
Switch: Fred van Es (naar het gerechtshof Den Haag)
Kiki Plugge (naar het arrondissementsparket Den Haag)
Uit: Carola van Hulten, Tara Fakkel
Parket-Generaal
In: Richard Wishaw (auditor bij B&B)
Bert Demeerseman (senior wetenschappelijk
onderzoeker bij Wetenschappelijk Bureau)
Rob Wessels (clustercoördinator business control bij B&B)
Steven Burgmeijer (projectadviseur bij O&I)
Ahmed Amhaini (financial auditor bij B&B)
Kathelijne de Kort (projectleider bij B&B)
Jeroen Bernhart (senior beleidsmedewerker bij F&F)
Switch: Juriaan Simonis (naar Wetenschappelijk Bureau)
BVOM
In: Marcel van den Aardweg (beheerder handhavings-
middelen)
Switch: Leo Maat (naar parket Alkmaar)
CVOM
In: I. de Waard-den Hoet, Najat Azizi, Coen van den Berg,
Indesha Clarke, Silvia van Lingen (administratief
medewerkers)
Esther Heerkens - de Bruijn (P&O adviseur)
Alfred Bons, Peter Haasjes (medewerkers post/repro)
Fred Feller, Joyce Mulder-Tollenaar (unit managers)
Arnold Rijks (zittingsvertegenwoordiger)
Anna Den, Froukje Kootstra (management assistentes)
Uit: Jessica van Soest, Dominique Rademaker, Maaike
Koeman
Rijksrecherche
Uit: mw. E.M.L. van Wakeren-van Groenendael, mw. A.E.
Poortvliet

Personalia OMgeslagen
Achterstanden wegwerken
Elke maandag en in zijn
schoolvakanties werkt Kevin
Keurentjes voor het parket
Zutphen.
Via een uitzendbureau is hij
- en nog een aantal studiegenoten
- aangetrokken om
achterstanden weg te werken.
Kevin werkt op de afdeling
Executie, zet vonnissen
in Compas, zorgt dat opgelegde
geldboetes naar het
CJIB worden doorgestuurd
en opgelegde taakstraffen bij de reclassering terechtkomen. Maar
dat was niet altijd zo.
‘In 2004 liep ik al stage in Zutphen voor mijn MBO-opleiding
administratief juridisch medewerker openbaar bestuur aan het
ROC in Deventer. Na mijn stage heb ik het OM gevraagd of ik in
mijn schoolvakantie kon blijven werken. Dat kon,’ aldus Kevin
Keurentjes. ‘Ik zat bij Verkeer, Kanton en Mulder. Het was zo druk
bij Kanton dat ik, naast mijn studie, één dag per week kon blijven
werken.’
Kevin haalde zijn MBO diploma en begon aan zijn studie HBO
rechten. Hij bleef werken voor het parket Zutphen. ‘Afgelopen
april ben ik ingewerkt bij Executie en heb daar gezeten tot na de
zomervakantie. Waarom ik dan als nieuwe medewerker vermeld
sta? Ik ben er na de zomervakantie even tussenuit geweest.
Verleden maand ben ik weer als uitzendkracht begonnen.’
Keurentjes is de niet de enige student die is aangetrokken. HBO
Rechtenstudenten Pascal Aartsen en Sema Yildirim werken ook
één dag in de week bij het OM in Zutphen om achterstanden weg
te werken.
Tekst: Thea van der Geest
OMgeslagen
‘We komen alleen met dingen naar buiten wanneer we dat zeker
weten. Dan ben ik er niet bang voor dat dat zal leiden tot strafvermindering.’
Fungerend hoofdofficier van het parket Den Haag Kitty Nooy.
RTL Boulevard, 15 oktober 2007
‘Ik vind eigenlijk dat je niet meer dan tweemaal aan iemand een
taakstraf moet opleggen. Het OM hanteert richtlijnen op basis
waarvan je geen taakstraf oplegt. Ik zou willen adviseren aan de
zittende rechter: hanteer diezelfde richtlijnen.’
Directeur reclassering Sjef van Gennip.
Zembla, 14 oktober 2007
‘Het Openbaar Ministerie, waar ik voor werk, is een kwetsbare
organisatie. Daarom is oplettendheid altijd geboden.’
Communicatiemedewerker en plaatsvervangend persvoorlichter
bij het OM in Groningen Karin Hoving zegt dat negen van de tien
journalisten te goeder trouw zijn, maar dat ze er altijd op bedacht is
dat ze net met die ene met een gebruiksaanwijzing te maken heeft.
Carp, 2 oktober 2007
‘Je kent Joop niet. Joop is net Holleeder.’
Dat zou Shirley O. tegen haar omgekomen vriend Bram Zeegers
hebben gezegd over haar ex-vriend Joop B.
Vrij Nederland, 20 oktober 2007
‘Ik wil laten zien dat ik geen monster ben en dat ik me schaam.’
Na een aantal gesprekken met herstelbemiddelaar Jeanet Jansen
wilde dader “Rein” zijn slachtoffer graag ontmoeten.
Justitie Magazine, 7 september 2007
‘Mijn uitgangspunt is: decentraal tenzij.’
Minister van Binnenlandse Zaken Guusje ter Horst wil de radicalisering
van jongeren zo veel mogelijk decentraal aanpakken. Bij de
bestrijding van crises en rampen ligt de verantwoordelijkheid ook
in eerste instantie op regionaal niveau.
Blauw, 13 oktober 2007
‘Als er geen bordelen in een gemeente mogen zijn, verdwijnen ze in
illegaliteit.’
Henk Werson, expert van het Landelijk Expertisecentrum
Mensenhandel.
Blauw, 13 oktober 2007
Samenstelling: Rahany Gramberg
29

30
INTERNATIONAAL
Jurisprudentie
WOTS- langere feitelijke detentie na over-
brenging door toepassing van VI regeling
Europese Hof voor de Rechten van de Mens, 27
juni 2006 (22318/02, 28578/3), 15 maart 2005
(38704/03)
De zaak uit 2006 betreft twee personen met een
gelijke casus. Het gaat om Hongaarse onderdanen
die in Zweden worden veroordeeld voor drugsfeiten
tot een gevangenisstraf. Enige tijd later worden
ze ongewenst vreemdeling verklaard. De Zweedse
autoriteiten zijn voornemens hen zonder instemming
over te brengen naar Hongarije om aldaar
de Zweedse straf verder te ondergaan, op grond
van artikel 3 van het Aanvullend Protocol bij het
Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste
personen. De veroordeelden tekenen bezwaar aan
tegen dit voornemen. Zij stellen ondermeer dat zij
in Hongarije onder een zwaarder regime geplaatst
zullen worden en langer in detentie moet verblijven.
In Zweden hebben zij de redelijke verwachting
na 2⁄3 van de straf vrijgelaten te worden. In
Hongarije krijgen zij een strikt gevangenisregime
opgelegd waarbij pas na 4⁄5 van de straf voorwaardelijke
vrijlating mogelijk is.
De zaak uit 2005 betreft een onderdaan van
Estland die in Finland wordt veroordeeld voor
drugsfeiten tot een gevangenisstraf. Enige tijd
later wordt hij ongewenst vreemdeling verklaard.
De Finse autoriteiten zijn voornemens hem zonder
zijn instemming over te brengen naar Estland
om aldaar de Finse straf verder te ondergaan, op
grond van artikel 3 van het Aanvullend Protocol bij
het Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste
personen. De veroordeelde tekent bezwaar
aan tegen dit voornemen. Hij stelt ondermeer dat
hij in Estland langer in detentie moet verblijven. In
Finland komt hij na 1⁄2 van zijn straf in aanmerking
voor voorwaardelijke invrijheidstelling, terwijl hij in
Estland pas na 2⁄3 van zijn straf kan verzoeken om
voorwaardelijke invrijheidstelling (zonder dat op
voorhand duidelijk is dat dit zal worden verleend).
De Finse rechtbank verwerpt het bezwaar. De
veroordeelde wendt zicht tot het Hof. Gedurende
deze periode reageren de autoriteiten van Estland
echter niet op het officiële overbrengingsverzoek
van de Finse autoriteiten. Op het moment van de
uitspraak van het Hof verblijft de veroordeelde nog
steeds in Finland, in een halfopen inrichting.
In beide zaken merkt het Hof op dat toepassing
van het Verdrag er in principe toe kan leiden dat
de veroordeelde langer in detentie doorbrengt
dan het geval zou zijn geweest als hij niet was
overgebracht. De overbrenging leidt tot uitstel
van vrijlating maar niet tot verhoging van de straf
als gevolg van toepassing van recht. De vraag
die voorligt, is of een de facto langere straf na
overbrenging in strijd is met artikel 5 van het
Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens
dat beschermt tegen arbitraire detentie? Het hof
geeft aan dat het Verdrag inzake overbrenging
van gevonniste personen lidstaten niet verplicht
tot overname van elkaars normen. De strikte
voorwaarde dat een overgenomen straf niet langer
mag duren dan wanneer deze zou worden
ondergaan in de staat van veroordeling zou voorts
de internationale samenwerking niet bevorderen.
Het Hof overweegt dat de mogelijkheid van een
langere detentieduur na overbrenging op zichzelf
niet leidt tot een arbitraire situatie, zolang detentieduur
niet tijdens de strafprocedure opgelegde
straf niet overschrijdt. Van een arbitraire situatie
kan pas sprake zijn als de detentieduur na overbrenging
flagrant disproportioneel zou zijn ten
opzichte van de detentieduur in de verzoekende
staat, hier niet aan de orde. In dat geval kan
bovendien de veroordelende lidstaat slechts verantwoordelijk
gehouden worden voor de gevolgen
die voorzienbaar waren ten tijde van het nemen
van het overbrengingsbesluit.
Executieuitlevering-toepasselijk verdrag, dubbele
strafbaarheid, onschuldverweer, aftrek
ondergane detentie en strafoplegging bij
gedeeltelijke toelaatbaarheid, bevoegdheid
minister van justitie en eigen onderdanen
Hoge Raad, 28 augustus 2007 (LJN:BA6580)
Uitleveringsverzoek van Bosnië-Herzegovina terzake
executie van een vrijheidsstraf. De Hoge Raad
heeft bij arrest van 20 juni 2006 (niet gepubliceerd)
de uitspraak van de rechtbank (uitlevering toelaatbaar)
vernietigd en bevolen dat de opgeëiste
persoon zal worden gehoord. Bij arrest van heden
overweegt de Hoge Raad als volgt.
Blijkens notawisselingen tussen de Nederlandse
autoriteiten en die van Bosnië-Herzegovina is
na diens onafhankelijkheid voortgezette toepassing
overeengekomen van de Overeenkomst
tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het
Koninkrijk Servië van 11 maart 1896 tot regeling
der wederzijdse uitlevering van misdadigers. Op
25 april 2005 is Bosnië-Herzegovina toegetreden
tot het Europees Uitleveringsverdrag en op 24 juli
2005 is het voor dit land in werking getreden. Het
uitleveringsverzoek dateert van 28 april 2005 en
verdragen hebben geen terugwerkende kracht.
Aldus is in deze zaak niet het Verdrag maar de
Overeenkomst van toepassing.
Het uitleveringsverzoek betreft executie van een
vonnis terzake (1) “in groepsverband door het
uitlokken van ruzie de rust van burgers en de
openbare orde geweld aandoen en daarbij mensen
licht lichamelijk letsel aandoen” en (2) “een
ander door schuld van het leven beroven”. Artikel
1 van de Overeenkomst bepaalt de feiten waarvoor
uitlevering kan worden toegestaan. Nu hierin
niets is opgenomen terzake “dood door schuld”of
daarmee gelijk te stellen delicten kan het onder 2
genoemde feit niet tot uitlevering leiden.
De stelling van de opgeëiste persoon dat hij
onschuldig is kan niet leiden tot ontoelaatbaarheid
van de uitlevering nu het (a) gaat om executieuitlevering
terzake een onherroepelijk vonnis en
(b) door de opgeëiste persoon niet is aangevoerd
dat het verzoek om uitlevering op een kennelijke
misslag berust.
De opgeëiste persoon stelt dat onduidelijk is of,
en zo ja hoeveel, straf hij zal moeten ondergaan
na uitlevering nu in het Bosnische vonnis een
gecombineerde straf voor beide feiten is opgelegd
(terwijl sprake is van gedeeltelijke ontoelaatbaarheid
van de uitlevering) en hij bovendien al een
gedeelte van zijn straf heeft ondergaan. De Hoge
Raad overweegt dat de uitleveringsrechter buiten
staat is te beoordelen welk gedeelte van een straf
geacht moet worden te zijn opgelegd terzake de
feiten waarvoor uitlevering ontoelaatbaar is verklaard.
Dit oordeel komt toe aan de autoriteiten
van de verzoekende staat. Ditzelfde geldt voor de
vraag in hoeverre al ondergane detentie in mindering
moet worden gebracht op de tenuitvoerlegging
van de straf.
De gestelde gezondheidstoestand van de opge-
eiste persoon komt blijkens artikel 10, lid 2 UW toe
aan de minister van justitie. Ook de gestelde vrees
voor te ondergane marteling komt ter beoordeling
toe aan de minister van justitie.
De opgeëiste persoon stelt dat uitlevering niet
opweegt tegen de gevolgen voor zijn leven en
gezin nu hij reeds 8 jaar in Nederland verblijft
en een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd
heeft. De Hoge Raad overweegt dat artikel 1 van
de Overeenkomst enkel inhoudt dat partijen hun
eigen onderdanen niet uitleveren waardoor eiser
hierop geen beroep kan doen.
Tekst: Linda Bregman, Ministerie van Justitie,
Afdeling Internationale Rechtshulp in Strafzaken,
telefoon 070 – 37 07 468

OPPORTUUN Nummer 9– 2007 Verkeer 31
verkeer
Tijdens het rijden losse lading van het
voertuig laten vallen
Gerechtshof Leeuwarden 24 september 2007,
WAHV 07/00509
Aan de betrokkene is een administratieve
sanctie van € 200,– opgelegd vanwege het feit
“dat hij met een voertuig heeft gereden, terwijl
de losse lading die mogelijk van het voertuig
kon vallen, niet deugdelijk was afgedekt” (art.
5.1.2. in samenhang met art. 5.18.6, tweede lid
van het Voertuigreglement - VR). De verbalisant
had verklaard in het zaakoverzicht van het
CJIB dat de wagen (een betonmixer) beladen
was met cement en dat het voertuig over een
afstand van 30 meter cement verloor, vermengd
met grote kiezels. De betrokkene stelt dat het
beton vervoerd wordt in een daarvoor bestemde
vrachtwagen met betonmixer en dat anders dan
in de gevallen waarvoor de sanctie is opgelegd
geen sprake is van dat de chauffeur van de
vrachtwagen de lading zou moeten bevestigen of
afdekken. Het hof overweegt dat het begrip losse
lading, gelet op de toelichting in de regelgeving,
ziet op lading die naar zijn aard niet op of aan
het vervoermiddel bevestigd kan worden, maar
los op of in het vervoermiddel geladen dient te
worden. Naar het oordeel van het hof valt vloeibaar
beton in een betonmixer derhalve onder
het begrip losse lading als bedoeld in art. 5.18.6.,
tweede lid, VR. Naar de overtuiging van het hof
kan het niet anders dan dat er na het laden dan
wel lossen vloeibaar beton is achtergebleven in
de trechter en/of de stortgoot bij de opening van
de betonmixer. Ten aanzien van dit achtergebleven
vloeibaar beton heeft de betrokkene kennelijk
niet de nodige maatregelen als bedoeld in art.
5.18.6., tweede lid, VR genomen of laten nemen
om te voorkomen dat dat beton tijdens het rijden
van het voertuig kon vallen. Derhalve is naar de
overtuiging van het hof komen vast te staan dat
de gedraging is verricht. Volgt bevestiging van de
beslissing van de kantonrechter tot ongegrondverklaring
van het beroep.
Eén sanctie in plaats van drie?
Gerechtshof Leeuwarden 21 augustus 2007,
WAHV 07/00776
De betrokkene was in drie gevallen bekeurd voor
het overschrijden van de toegestane maximum
snelheid, t.w. om 10.32 uur op de rijksweg A28,
om 10.40 uur op de A12 en om 10.47 (ook) op
de A12. Hij stelt dat hij om de verkeersstroom te
bevorderen met het verkeer mee is gereden en
dat het niet de bedoeling kan zijn op één wegtraject
een drietal beschikkingen op te leggen binnen
een tijdsbestek van vijftien minuten. Het hof
is van oordeel dat de onderhavige gedraging niet
hetzelfde feit betreft als de 8 en 15 minuten later
gepleegde snelheidsovertredingen. De betrokkene
heeft in dit tijdsbestek voldoende gelegenheid
gehad zich aan de geldende maximumsnelheid
te houden, hetgeen hij heeft nagelaten. Dat er in
dit geval slechts een aantal minuten tussen beide
feiten zit, maakt nog niet dat er sprake is van één
feit. Volgt bevestiging van de beslissing van de
kantonrechter tot ongegrondverklaring van het
beroep.
Eén sanctie in plaats van twee?
Gerechtshof Leeuwarden 17 juli 2007, WAHV
07/00506
De betrokkene is geverbaliseerd voor een tweetal
snelheidsoverschrijdingen. De eerste vond plaats
om 12.58 uur op de N31 en de tweede (de onderhavige
“Mulder-zaak”) om 13.05 uur op de A7.
Voor het eerste feit is de betrokkene inmiddels
strafrechtelijk veroordeeld. Door de gescheiden
behandeling van de twee zaken meent de
betrokkene in zijn verdediging te zijn geschaad.
Door toepassing van het “ne bis in idem”- beginsel
én het leerstuk van de voortgezette handeling
hadden de beide zaken in één strafzaak in hun
onderlinge samenhang beoordeeld dienen te
worden. Er is immers sprake van één gedraging
met hetzelfde schuldverwijt, binnen korte tijd na
elkaar begaan als gevolg van één en dezelfde
gemoedstoestand gedurende dezelfde rit. Nu
reeds een strafrechtelijke vervolging voor de
eerste overtreding heeft plaatsgevonden, is het
opleggen van een administratieve sanctie in strijd
met algemene beginselen van behoorlijk bestuur.
Het hof is anders dan de betrokkene van oordeel
dat de onderhavige gedraging niet hetzelfde feit
betreft als de vijftien kilometer en zeven minuten
eerder gepleegde snelheidsovertreding. Dit geldt
te meer nu de betrokkene immers bij het verlaten
van de N31 en het oprijden van de A7 zich in
een nieuwe verkeerssituatie heeft begeven waar
andere (snelheids-)regels golden. Derhalve is
hij na de overtreding op de N31 nadrukkelijk
opnieuw in de gelegenheid geweest om zich
aan de geldende maximumsnelheid te houden,
hetgeen hij opnieuw heeft nagelaten. Dat er in
dit geval ‘slechts’ zeven minuten tussen beide
feiten zit en dat er wellicht “causaal verband”
tussen die feiten bestaat, in de zin dat de betrokkene
haast had, maakt nog niet dat er sprake is
van één feit. Voor zover wordt aangevoerd dat er
sprake zou zijn van een voortgezette handeling in
de zin van art. 56 van het wetboek van strafrecht
geldt, dat art. 2, eerste lid, WAHV voorzieningen
van strafrechtelijke aard uitsluit. Volgt bevestiging
van de beslissing van de kantonrechter tot
ongegrondverklaring van het beroep.
Vluchtstrook-gebruik of dóórstromen?
Gerechtshof Leeuwraden 2 oktober 2007, WAHV
07/00574
De betrokkene is een sanctie opgelegd voor
(volgens de verbalisant over ca. 300 meter) het
buiten noodzaak gebruik maken van de vluchtstrook.
Hij stelt echter dat de betreffende afrit
geregeld zorgt voor grote verkeersopstoppingen
waarbij de file op de afrit doorloopt tot op de
hoofdbaan van de snelweg, hetgeen gevaarlijke
situaties oplevert. De vaste praktijk is ontstaan
dat het verkeer op de afrit zich splitst in twee
stromen: één voor het verkeer dat onder aan de
afrit linksaf slaat en één voor het rechtsafslaand
verkeer. Omdat de afrit slechts uit één rijstrook
bestaat, maken beide stromen daarbij deels
gebruik van het links, resp. rechts naast de doorgetrokken
streep gelegen wegdek. Deze situatie
doet zich op vergelijkbare afritten elders in het
land ook voor en wordt gewoonlijk gedoogd. De
betrokkene is van mening dat het in strijd is met
het gelijkheidsbeginsel dat hij voor deze gedraging
is geverbaliseerd. Het hof overweegt dat een
gebrekkige doorstroming van het verkeer niet
als een noodgeval in de zin van deze bepaling
kan worden aangemerkt. Het door de betrokkene
geschetste gebruik van de vluchtstrook ter
bevordering van de doorstroming van het verkeer
is naar het oordeel van het hof, hoewel uit praktische
overwegingen niet geheel onbegrijpelijk,
maar onaanvaardbaar. Wanneer de inrichting van
de weg ontoereikend is om de verkeersstroom
aan te kunnen, is het aan de wegbeheerder
om de nodige maatregelen te treffen. Van enig
gedoogbeleid ter zake is - anders dan de betrokkene
kennelijk meent - geen sprake. De enkele
omstandigheid dat wellicht veel vergelijkbare
gedragingen om welke reden ook onbestraft
blijven, brengt – wat daar verder ook van zij – niet
mee dat in het onderhavige geval van de sanctie
moet worden afgezien. Het hof ziet evenmin
aanleiding om het bedrag van de sanctie te matigen.
Volgt bevestiging van de beslissing van de
kantonrechter tot ongegrondverklaring van het
beroep.
Tekst: Koos Spee,
Bureau Verkeershandhaving OM.
Voor complete teksten, bel 0346-333310.

Cadeau van de korpschef van politieregio Noord- en Oost-Gelderland voor de op 13 september
geïnstalleerde nieuwe hoofdofficier van justitie in Zutphen, Ludo Goossens.
Claudia Elsman als ‘Zeeuws Meisje’ tijdens het
personeelsuitje van het parket Dordrecht op
Schouwen-Duivenland.
Leon Plas biedt Harm Brouwer tijdens zijn bezoek
aan het ressortsparket Den Haag het eerste jaarverslag
van de cassatiedesk aan. Sinds 1 maart
2006 gaan alle door het OM ingestelde cassatieberoepen
naar de Hoge Raad via de cassatiedesk
bij het ressortsparket Den Haag.
Op het Praktijkcongres Succesvol Persbeleid, op dinsdag
9 oktober in Spant! in Bussum, heeft Harm Brouwer
een korte toespraak gehouden voor een zaal vol met
persvoorlichters en woordvoerders. Dagvoorzitter Paul
Witteman (links) leidde het debat. Telegraaf-misdaadverslaggever
Bert Huisjes (rechts) gaf Brouwer complimenten
over de openheid van het OM.
Tijdens een wervelende ontbijtshow in Breda wordt
vertrekkend officier Odette Zonneveld door NAAT - het
Antilliaans Arrestatieteam - met ochtendgymnastiek
opgewarmd voor haar nieuwe functie bij het Landelijk
Parket.
Officier Herman Harmeijer en fungerend
hoofdofficier Gerard Veenstra van het parket in
Lelystad schoffelen in het groen van landgoed De
Kemphaan in Almere om te ervaren hoe het voelt
om een werkstraf uit te voeren.
Teamleider Maatwerkzaken Henk Supèr wordt
gefeliciteerd door hoofdofficier Monte van
Capelle met zijn 25 dienstjaren!
Samenstelling: Thea van der Geest