Opportuun 2007_nr9_omslag_03.indd - Openbaar Ministerie

More documents

Recommendations

Info

30 INTERNATIONAAL Jurisprudentie WOTS- langere feitelijke detentie na overbrenging door toepassing van VI regeling Europese Hof voor de Rechten van de Mens, 27 juni 2006 (22318/02, 28578/3), 15 maart 2005 (38704/03) De zaak uit 2006 betreft twee personen met een gelijke casus. Het gaat om Hongaarse onderdanen die in Zweden worden veroordeeld voor drugsfeiten tot een gevangenisstraf. Enige tijd later worden ze ongewenst vreemdeling verklaard. De Zweedse autoriteiten zijn voornemens hen zonder instemming over te brengen naar Hongarije om aldaar de Zweedse straf verder te ondergaan, op grond van artikel 3 van het Aanvullend Protocol bij het Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste personen. De veroordeelden tekenen bezwaar aan tegen dit voornemen. Zij stellen ondermeer dat zij in Hongarije onder een zwaarder regime geplaatst zullen worden en langer in detentie moet verblijven. In Zweden hebben zij de redelijke verwachting na 2⁄3 van de straf vrijgelaten te worden. In Hongarije krijgen zij een strikt gevangenisregime opgelegd waarbij pas na 4⁄5 van de straf voorwaardelijke vrijlating mogelijk is. De zaak uit 2005 betreft een onderdaan van Estland die in Finland wordt veroordeeld voor drugsfeiten tot een gevangenisstraf. Enige tijd later wordt hij ongewenst vreemdeling verklaard. De Finse autoriteiten zijn voornemens hem zonder zijn instemming over te brengen naar Estland om aldaar de Finse straf verder te ondergaan, op grond van artikel 3 van het Aanvullend Protocol bij het Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste personen. De veroordeelde tekent bezwaar aan tegen dit voornemen. Hij stelt ondermeer dat hij in Estland langer in detentie moet verblijven. In Finland komt hij na 1⁄2 van zijn straf in aanmerking voor voorwaardelijke invrijheidstelling, terwijl hij in Estland pas na 2⁄3 van zijn straf kan verzoeken om voorwaardelijke invrijheidstelling (zonder dat op voorhand duidelijk is dat dit zal worden verleend). De Finse rechtbank verwerpt het bezwaar. De veroordeelde wendt zicht tot het Hof. Gedurende deze periode reageren de autoriteiten van Estland echter niet op het officiële overbrengingsverzoek van de Finse autoriteiten. Op het moment van de uitspraak van het Hof verblijft de veroordeelde nog steeds in Finland, in een halfopen inrichting. In beide zaken merkt het Hof op dat toepassing van het Verdrag er in principe toe kan leiden dat de veroordeelde langer in detentie doorbrengt dan het geval zou zijn geweest als hij niet was overgebracht. De overbrenging leidt tot uitstel van vrijlating maar niet tot verhoging van de straf als gevolg van toepassing van recht. De vraag die voorligt, is of een de facto langere straf na overbrenging in strijd is met artikel 5 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens dat beschermt tegen arbitraire detentie? Het hof geeft aan dat het Verdrag inzake overbrenging van gevonniste personen lidstaten niet verplicht tot overname van elkaars normen. De strikte voorwaarde dat een overgenomen straf niet langer mag duren dan wanneer deze zou worden ondergaan in de staat van veroordeling zou voorts de internationale samenwerking niet bevorderen. Het Hof overweegt dat de mogelijkheid van een langere detentieduur na overbrenging op zichzelf niet leidt tot een arbitraire situatie, zolang detentieduur niet tijdens de strafprocedure opgelegde straf niet overschrijdt. Van een arbitraire situatie kan pas sprake zijn als de detentieduur na overbrenging flagrant disproportioneel zou zijn ten opzichte van de detentieduur in de verzoekende staat, hier niet aan de orde. In dat geval kan bovendien de veroordelende lidstaat slechts verantwoordelijk gehouden worden voor de gevolgen die voorzienbaar waren ten tijde van het nemen van het overbrengingsbesluit. Executieuitlevering-toepasselijk verdrag, dubbele strafbaarheid, onschuldverweer, aftrek ondergane detentie en strafoplegging bij gedeeltelijke toelaatbaarheid, bevoegdheid minister van justitie en eigen onderdanen Hoge Raad, 28 augustus 2007 (LJN:BA6580) Uitleveringsverzoek van Bosnië-Herzegovina terzake executie van een vrijheidsstraf. De Hoge Raad heeft bij arrest van 20 juni 2006 (niet gepubliceerd) de uitspraak van de rechtbank (uitlevering toelaatbaar) vernietigd en bevolen dat de opgeëiste persoon zal worden gehoord. Bij arrest van heden overweegt de Hoge Raad als volgt. Blijkens notawisselingen tussen de Nederlandse autoriteiten en die van Bosnië-Herzegovina is na diens onafhankelijkheid voortgezette toepassing overeengekomen van de Overeenkomst tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Koninkrijk Servië van 11 maart 1896 tot regeling der wederzijdse uitlevering van misdadigers. Op 25 april 2005 is Bosnië-Herzegovina toegetreden tot het Europees Uitleveringsverdrag en op 24 juli 2005 is het voor dit land in werking getreden. Het uitleveringsverzoek dateert van 28 april 2005 en verdragen hebben geen terugwerkende kracht. Aldus is in deze zaak niet het Verdrag maar de Overeenkomst van toepassing. Het uitleveringsverzoek betreft executie van een vonnis terzake (1) “in groepsverband door het uitlokken van ruzie de rust van burgers en de openbare orde geweld aandoen en daarbij mensen licht lichamelijk letsel aandoen” en (2) “een ander door schuld van het leven beroven”. Artikel 1 van de Overeenkomst bepaalt de feiten waarvoor uitlevering kan worden toegestaan. Nu hierin niets is opgenomen terzake “dood door schuld”of daarmee gelijk te stellen delicten kan het onder 2 genoemde feit niet tot uitlevering leiden. De stelling van de opgeëiste persoon dat hij onschuldig is kan niet leiden tot ontoelaatbaarheid van de uitlevering nu het (a) gaat om executieuitlevering terzake een onherroepelijk vonnis en (b) door de opgeëiste persoon niet is aangevoerd dat het verzoek om uitlevering op een kennelijke misslag berust. De opgeëiste persoon stelt dat onduidelijk is of, en zo ja hoeveel, straf hij zal moeten ondergaan na uitlevering nu in het Bosnische vonnis een gecombineerde straf voor beide feiten is opgelegd (terwijl sprake is van gedeeltelijke ontoelaatbaarheid van de uitlevering) en hij bovendien al een gedeelte van zijn straf heeft ondergaan. De Hoge Raad overweegt dat de uitleveringsrechter buiten staat is te beoordelen welk gedeelte van een straf geacht moet worden te zijn opgelegd terzake de feiten waarvoor uitlevering ontoelaatbaar is verklaard. Dit oordeel komt toe aan de autoriteiten van de verzoekende staat. Ditzelfde geldt voor de vraag in hoeverre al ondergane detentie in mindering moet worden gebracht op de tenuitvoerlegging van de straf. De gestelde gezondheidstoestand van de opge- eiste persoon komt blijkens artikel 10, lid 2 UW toe aan de minister van justitie. Ook de gestelde vrees voor te ondergane marteling komt ter beoordeling toe aan de minister van justitie. De opgeëiste persoon stelt dat uitlevering niet opweegt tegen de gevolgen voor zijn leven en gezin nu hij reeds 8 jaar in Nederland verblijft en een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd heeft. De Hoge Raad overweegt dat artikel 1 van de Overeenkomst enkel inhoudt dat partijen hun eigen onderdanen niet uitleveren waardoor eiser hierop geen beroep kan doen. Tekst: Linda Bregman, Ministerie van Justitie, Afdeling Internationale Rechtshulp in Strafzaken, telefoon 070 – 37 07 468
OPPORTUUN Nummer 9– 2007 Verkeer 31 verkeer Tijdens het rijden losse lading van het voertuig laten vallen Gerechtshof Leeuwarden 24 september 2007, WAHV 07/00509 Aan de betrokkene is een administratieve sanctie van € 200,– opgelegd vanwege het feit “dat hij met een voertuig heeft gereden, terwijl de losse lading die mogelijk van het voertuig kon vallen, niet deugdelijk was afgedekt” (art. 5.1.2. in samenhang met art. 5.18.6, tweede lid van het Voertuigreglement - VR). De verbalisant had verklaard in het zaakoverzicht van het CJIB dat de wagen (een betonmixer) beladen was met cement en dat het voertuig over een afstand van 30 meter cement verloor, vermengd met grote kiezels. De betrokkene stelt dat het beton vervoerd wordt in een daarvoor bestemde vrachtwagen met betonmixer en dat anders dan in de gevallen waarvoor de sanctie is opgelegd geen sprake is van dat de chauffeur van de vrachtwagen de lading zou moeten bevestigen of afdekken. Het hof overweegt dat het begrip losse lading, gelet op de toelichting in de regelgeving, ziet op lading die naar zijn aard niet op of aan het vervoermiddel bevestigd kan worden, maar los op of in het vervoermiddel geladen dient te worden. Naar het oordeel van het hof valt vloeibaar beton in een betonmixer derhalve onder het begrip losse lading als bedoeld in art. 5.18.6., tweede lid, VR. Naar de overtuiging van het hof kan het niet anders dan dat er na het laden dan wel lossen vloeibaar beton is achtergebleven in de trechter en/of de stortgoot bij de opening van de betonmixer. Ten aanzien van dit achtergebleven vloeibaar beton heeft de betrokkene kennelijk niet de nodige maatregelen als bedoeld in art. 5.18.6., tweede lid, VR genomen of laten nemen om te voorkomen dat dat beton tijdens het rijden van het voertuig kon vallen. Derhalve is naar de overtuiging van het hof komen vast te staan dat de gedraging is verricht. Volgt bevestiging van de beslissing van de kantonrechter tot ongegrondverklaring van het beroep. Eén sanctie in plaats van drie? Gerechtshof Leeuwarden 21 augustus 2007, WAHV 07/00776 De betrokkene was in drie gevallen bekeurd voor het overschrijden van de toegestane maximum snelheid, t.w. om 10.32 uur op de rijksweg A28, om 10.40 uur op de A12 en om 10.47 (ook) op de A12. Hij stelt dat hij om de verkeersstroom te bevorderen met het verkeer mee is gereden en dat het niet de bedoeling kan zijn op één wegtraject een drietal beschikkingen op te leggen binnen een tijdsbestek van vijftien minuten. Het hof is van oordeel dat de onderhavige gedraging niet hetzelfde feit betreft als de 8 en 15 minuten later gepleegde snelheidsovertredingen. De betrokkene heeft in dit tijdsbestek voldoende gelegenheid gehad zich aan de geldende maximumsnelheid te houden, hetgeen hij heeft nagelaten. Dat er in dit geval slechts een aantal minuten tussen beide feiten zit, maakt nog niet dat er sprake is van één feit. Volgt bevestiging van de beslissing van de kantonrechter tot ongegrondverklaring van het beroep. Eén sanctie in plaats van twee? Gerechtshof Leeuwarden 17 juli 2007, WAHV 07/00506 De betrokkene is geverbaliseerd voor een tweetal snelheidsoverschrijdingen. De eerste vond plaats om 12.58 uur op de N31 en de tweede (de onderhavige “Mulder-zaak”) om 13.05 uur op de A7. Voor het eerste feit is de betrokkene inmiddels strafrechtelijk veroordeeld. Door de gescheiden behandeling van de twee zaken meent de betrokkene in zijn verdediging te zijn geschaad. Door toepassing van het “ne bis in idem”- beginsel én het leerstuk van de voortgezette handeling hadden de beide zaken in één strafzaak in hun onderlinge samenhang beoordeeld dienen te worden. Er is immers sprake van één gedraging met hetzelfde schuldverwijt, binnen korte tijd na elkaar begaan als gevolg van één en dezelfde gemoedstoestand gedurende dezelfde rit. Nu reeds een strafrechtelijke vervolging voor de eerste overtreding heeft plaatsgevonden, is het opleggen van een administratieve sanctie in strijd met algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Het hof is anders dan de betrokkene van oordeel dat de onderhavige gedraging niet hetzelfde feit betreft als de vijftien kilometer en zeven minuten eerder gepleegde snelheidsovertreding. Dit geldt te meer nu de betrokkene immers bij het verlaten van de N31 en het oprijden van de A7 zich in een nieuwe verkeerssituatie heeft begeven waar andere (snelheids-)regels golden. Derhalve is hij na de overtreding op de N31 nadrukkelijk opnieuw in de gelegenheid geweest om zich aan de geldende maximumsnelheid te houden, hetgeen hij opnieuw heeft nagelaten. Dat er in dit geval ‘slechts’ zeven minuten tussen beide feiten zit en dat er wellicht “causaal verband” tussen die feiten bestaat, in de zin dat de betrokkene haast had, maakt nog niet dat er sprake is van één feit. Voor zover wordt aangevoerd dat er sprake zou zijn van een voortgezette handeling in de zin van art. 56 van het wetboek van strafrecht geldt, dat art. 2, eerste lid, WAHV voorzieningen van strafrechtelijke aard uitsluit. Volgt bevestiging van de beslissing van de kantonrechter tot ongegrondverklaring van het beroep. Vluchtstrook-gebruik of dóórstromen? Gerechtshof Leeuwraden 2 oktober 2007, WAHV 07/00574 De betrokkene is een sanctie opgelegd voor (volgens de verbalisant over ca. 300 meter) het buiten noodzaak gebruik maken van de vluchtstrook. Hij stelt echter dat de betreffende afrit geregeld zorgt voor grote verkeersopstoppingen waarbij de file op de afrit doorloopt tot op de hoofdbaan van de snelweg, hetgeen gevaarlijke situaties oplevert. De vaste praktijk is ontstaan dat het verkeer op de afrit zich splitst in twee stromen: één voor het verkeer dat onder aan de afrit linksaf slaat en één voor het rechtsafslaand verkeer. Omdat de afrit slechts uit één rijstrook bestaat, maken beide stromen daarbij deels gebruik van het links, resp. rechts naast de doorgetrokken streep gelegen wegdek. Deze situatie doet zich op vergelijkbare afritten elders in het land ook voor en wordt gewoonlijk gedoogd. De betrokkene is van mening dat het in strijd is met het gelijkheidsbeginsel dat hij voor deze gedraging is geverbaliseerd. Het hof overweegt dat een gebrekkige doorstroming van het verkeer niet als een noodgeval in de zin van deze bepaling kan worden aangemerkt. Het door de betrokkene geschetste gebruik van de vluchtstrook ter bevordering van de doorstroming van het verkeer is naar het oordeel van het hof, hoewel uit praktische overwegingen niet geheel onbegrijpelijk, maar onaanvaardbaar. Wanneer de inrichting van de weg ontoereikend is om de verkeersstroom aan te kunnen, is het aan de wegbeheerder om de nodige maatregelen te treffen. Van enig gedoogbeleid ter zake is - anders dan de betrokkene kennelijk meent - geen sprake. De enkele omstandigheid dat wellicht veel vergelijkbare gedragingen om welke reden ook onbestraft blijven, brengt – wat daar verder ook van zij – niet mee dat in het onderhavige geval van de sanctie moet worden afgezien. Het hof ziet evenmin aanleiding om het bedrag van de sanctie te matigen. Volgt bevestiging van de beslissing van de kantonrechter tot ongegrondverklaring van het beroep. Tekst: Koos Spee, Bureau Verkeershandhaving OM. Voor complete teksten, bel 0346-333310.
Page 1 and 2: 09 openbaar ministerie jaargang 13
Page 3 and 4: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 November
Page 5 and 6: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 KortOM OM
Page 7 and 8: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Internet-
Page 9 and 10: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Opsporing
Page 11 and 12: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Interview
Page 13 and 14: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Zes vrage
Page 15 and 16: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Veelplege
Page 17 and 18: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 “PenZa
Page 19 and 20: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Interview
Page 21 and 22: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Gelet op
Page 23 and 24: OPPORTUUN Nummer 9 - 2007 Centrale
Page 25: Personalia OMgeslagen Achterstanden

Opportuun 2007_nr9_omslag_03.indd - Openbaar Ministerie

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?