Opportuun 2007_nr9_omslag_03.indd - Openbaar Ministerie

OPPORTUUN Nummer 9 – 2007
Gelet op de persoon
van de verdachte
Als je je rechtszittingen voorbereidt via dossierstudie,
maak je je automatisch, als in
een soort geconditioneerde reflex, een voorstelling
van de persoon van de verdachte
die je achter het hekje zult zien verschijnen.
Daarbij maak je je onwillekeurig vaak schuldig
aan typecasting.
Ik denk aan die keer dat Argentinië de
uitlevering vroeg van een vrouw van tweeendertig
die zich erop toelegde zich te
masturberen in aanwezigheid van kinderen,
Argentinië zag daarin “ontucht in aanwezigheid
van minderjarigen”. Betrokkene
was uitbaatster geweest van een internaat
voor de pupillen van de gegoede burgerij
en placht zelf ook voor de klas te staan. Als
lerares bedreef zij de verweten feiten. Ik
dacht zo: dat zal wel een soort Eucalypta de
heks zijn die straks uit het huis van bewaring
opduikt. Een lelijk wijf dat alleen zó aan haar
gerief komt. Niets was minder waar. Een
mooie, zeer goed verzorgde vrouw stond op
hoge hakken te wiegen achter het hekje en
beantwoordde met een allercharmantste
glimlach de verbaasde grijns van de president.
Ons probleem was, dat de kinderen
bij haar verrichtingen helemaal niet “huns
ondanks” tegenwoordig waren geweest – ze
hadden wat de juf daar deed best wel interessant
gevonden – terwijl de feiten ook niet
in het “openbaar” hadden plaats gehad. En
dat was nodig om in casu de wederkerigheid
van strafbaarstelling te creëren. Juf had de
kinderen ook niet met een vinger aangeraakt.
Die uitlevering was dus ontoelaatbaar.
Heupwiegend verliet zij de zaal, gearmd
met haar vrouwelijke advocaat met wie zij
inmiddels een intieme relatie had gekregen.
En dan het meisje dat zich schuldig had
gemaakt aan “beroving, meermalen
gepleegd” ten nadele van diverse mannen.
Ze stelde via advertenties sm-behandelingen
in het vooruitzicht. Ze kwam aan huis,
geheel in leer gehuld. Ze bond haar cliënten
vast aan hun bed. Dan belde ze haar vriend.
Die stond met een bestelauto om de hoek
te wachten. Samen pulsten ze het huis leeg.
Ook hierbij stelde ik mij niet het timide,
kleine Pippi-Langkous-achtige meisje voor
dat ter zitting verscheen.
Bepaald benieuwd was ik op jongstleden
3e juli naar de Oekraïense man die in de
Verenigde Staten gruwelijke moorden had
begaan met een cirkelzaag waarmee hij
hoofd en extremiteiten verwijderde en de
rompen in koffers dumpte. De zaag, dat
was een saillant detail, had hij gekocht met
de creditcard van één zijner slachtoffers.
Dat nekte hem, want zo was hij aanstonds
traceerbaar, al had hij Amerika inmiddels
verlaten. Hier dacht ik aan een woesteling
Column 25
met wilde blik. En niet aan een uiterst priesterlijke
man, met rulle baard, die geheel in
den Here vertoefde en zich bediende van
de dienovereenkomstige tale Kanaäns.
Vanuit zijn verhevenheid kon hij zich niet
met het geding bemoeien. Hij onderging het
lijdzaam, “der Welt völlig abhanden gekommen”.
Incestplegers verschijnen in driedelig grijs,
het lintje van de Leeuw in het knoopsgat,
captains of industry slaan een bargoens uit
waar je van verbleekt, alleen die éne man
leek in ieder opzicht op de serieverkrachter
uit het aanhoudingsbevel. De politie had
dan ook, in dit geval, de verkeerde aangehouden.
Tekst: Gerard Strijards