Nederland en vis, een moderne traditie - Productschap vis

in de Noordzee slechts noordelijk van de
Doggersbank voor en heeft andere
voedingsgewoonten dan kabeljauw en
wijting. Het hoofdvoedsel van schelvis
bestaat uit bodemdieren. Op zijn menu
staan wormen, schelpdieren en zeesterren.
Maar ook haringeieren zijn van zijn
gading. De schelvis is gemakkelijk te
herkennen aan de zwarte vlek onder de
eerste rugvin. Deze vlek wordt ook wel
de ‘Petrusduim’ genoemd.
Poon
Poon komt steeds meer voor in de
Noordzee, vaak op een diepte tussen 10
en 60 meter. De grauwe poon is het talrijkst
en wordt als bijvangst door Nederlandse
vissers op de afslagen aangevoerd.
In het zuidelijke deel van de Noordzee is
ook de rode poon een belangrijke bijvangst
van de boomkorkotters. Rode
poon heeft een ietwat tropische uitstraling
en is een zeer smakelijke vis. In
de gepantserde kop zit een relatief grote
bek. Hij is dan ook een jager bij uitstek.
Poon heeft vrijstaande borstvinstralen
waarmee hij over de bodem kan lopen en
die tevens dienst doen als tastorgaan.
Mul
Mul is ook een soort die de laatste jaren
vaker voorkomt in de Noordzee. Met
name ’s zomers. Mul behoort tot de barbeelachtigen
en is een vette vis die vrij
makkelijk te herkennen is aan zijn mooie
rode kleur en relatief grote snuit. Het
dier komt voor op modderachtige
bodems en soms ook wel op zand-grindbodems.
De mul leeft in kleine groepjes
tot soms 300 meter diepte. Het feit dat
de mul in de Noordzee vaker voorkomt
heeft te maken met de temperatuurstijging
van het zeewater. Mul voedt zich
met garnaalachtigen, wormen en
schelpdieren.
Zeeduivel
Zeeduivel doet zijn naam eer aan. Het
beest ziet er afschrikwekkend uit, maar is
desalniettemin een delicatesse om te
eten. De huid van de zeeduivel is los, dun
en heeft geen schubben. Bovendien
beschikt hij over een grote bek, sterke
kaken en slanke, scherpe gebogen
tanden. De zeeduivel voedt zich met
voornamelijk haring, jonge wijting en
zandspiering. De zeeduivel kan maar
liefst 1,5 meter lang worden. Bovenop de
kop van de zeeduivel zit een aantal
stekels, waarmee hij prooien naar zich
toe kan trekken. Daarmee ‘hengelt’ hij
zijn maal bij elkaar.
Schelvis is
gemakkelijk te
herkennen aan de
zwarte plek onder
de eerste rugvin:
de ‘Petrusduim’
27