HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

De bloed-broeder van den hoofdman
In den StilK-n Oceaan, een duizend mijl zoo-
wat ten Oosten van Australië, liggen de
Nieuwe Hebriden en Salomo-Eilanden. Daar
wonen nog- kannibalen, menschen die nog
nimmer met de beschaving in aanraking zijn
geweest en die van de lugubere gewoonten,
welke zij in tallooze generaties van hun voor-
ouders hebben overgenomen, nog in geen
enkel opzicht zijn algeweken.
Onder hen vertoeft echter een blanke, een
Engelschman, die zich indertijd daar geves-
tigd heelt en die, merkwaardi)) genoeg, thans
als hali-hlanke, hall-wilde onder hen woont en
werkt.
Jaren geleden, op een donkeren avond, be-
gaf Dr. Fox, zooals hij heet, zich met een
pakje boeken onder den arm en een katoenen
doek om zijn middel, op het eiland San Cris-
toval aan land. Hij liet de Europeesche be-
schaving en veiligheicl achter, om te pogen
het vertrouwen te winnen van 'n stam zwarten,
die de blanken slechts kenden als „roovers",
die hun zonen en broeders kwamen wegstelen
om hen naar het ver-verwijderde Queensland
Ie ontvoeren, waar zij op de suikerplantages
moesten werken.
Deze blanke echter sprak hun eigen taal,
en kwam als een van henzelf, gekleed op de
allereenvoudigste wijze zooals zijzelf gekleed
waren. Zijn bedoeling: hen op te heffen uit
den afschuwelijken toestand waarin zij ver-
keerden, deelde hij hun niet mede, althans
aanvankelijk niet. De wilden waren dan ook
verbaasd toen zij hem zagen, en de mannen
begonnen onder elkaar te mompelen. „Die
blanke heelt niets goeds in den zin," zoo
spraken zij. „Wij moeten hem dooden voordat
hij ons doodt." Maar na den avond, waarop
zij rond de flikkerende vuren, waarboven de
kookpotten hingen, het gevul besproken had-
den, leefde Dr. Fox nog steeds.
Het kleine scheepje, dat hem gebracht had,
was weggevaren en had hem alleen gelaten
met den stam — een zonderlinge blanke, die
hun vertelde, dat het niet goed was om men-
schen te dooden en hen op te eten. De vreemde
was bovendien ook zeer onwetend; hij kon
geen vuur maken met twee stokken, en even-
min wist hij, wat het beste riet was voor een
nieuwe iiut. Maar later ontdekten zij, dat hij
er voor zorgen kon dat er reusachtige brood-
wortels op hun akkers groeiden, en hij had
dit alleen bewerkstelligd door kleine riviertjes
door hun landerijen te doen vloeien.
Bij de jacht, de vischvangst of bij het ge-
vecht beteekende hij evenwel niets, en niemand
van de mannen begreep eigenlijk, waarom
men hem toestond in leven te blijven. Hij
werd echter geduld, doch meer ook niet. Tot
op een dag de oudste zoon van den hoofdman
uit een hoogen palmboom viel en weggedra-
gen moest worden met een gebroken been.
„Dood hem!" riepen de bloeddorstige jonge
strijders. „Hij zal nooit meer in staat zijn ons
in het gevecht aan te voeren! Onze hoofd-
lieden moeten sterk zijn en dappere aanvoer-
ders!"
Maar ofschoon Dr. Fox geen verstand van
de heelkunde had, slaagde hij er toch in de
eenvoudige breuk te doen genezen. Het
duurde niet lang, ol Martin Takabaina, zooals
de zoon van den hoofdman heette, was weer
in staat te loopen, te jagen en te visschen.
„Je zult mijn bloedbroeder zijn", verklaarde
de dankbare, jonge krijger. Daarop werden
de aderen van de beide mannen geopend en
hun bloed werd vermengd in een kom. De
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
naam van Dr. Charles Edward Fox werd uit-
gewischt; hij heette voortaan Martin Taka-
baina en was de zoon van een kannibaal,
voorbestemd om later kannibalen-hoofdman Ie
worden.
Deze omstandigheid was het, die de uitvoe-
ring van de taak, welke Dr. Fox zichzelf had
gesteld onder hen te vervullen, gemakkelijker
maakte. Mannen die vroeger geweigerd had-
den naar hem te luisteren of die zelfs vijandig
tegenover hem gestaan hadden, namen zijn
woorden nu gretig in zich op. Misschien was
het ook wel niet goed om menschen te doo-
den en op te eten. Bovendien was er af en toe
een Engelsch oorlogsschip voor San Crisloval
verschenen, en dat had lang en heftig zijn
kanonnen doen bulderen wanneer er ergens
sporen van kannibalisme werden aangetroffen.
Alles bij elkaar zou bel - daarom misschien
maar het beste zijn, geen menschenvleesch
meer te eten — behalve natuurlijk heel ver
van het strand, waar nooit iemand het kon
ontdekken.
De verhalen over Dr. Fox« zonderlinge be-
loogen verspreidden zich langs de Westkusl
van San Crisloval tot Hanununu, een groepje
hutten nabij een baai, die van uit zee bijna
onzichtbaar waren door een groote rots, welke
daar tijdens een aardbeving was neergekomen.
Melanesië, zooals de eilanden voor de Oost-
kust van Australië heelen, is vaak hel tooneel
van allerlei wreede en bloedige ceremoniën.
Te Savo vereeren de inheemschen haaien en
werpen ieder eerstgeboren kind in zee als
voedsel voor deze monsters. Te Three Sisters
vereeren zij krokodillen; de priesters baden
er in een poel die wemelt van deze dieren,
koke'n een kleinen krokodil boven de met veel
ritueelen omslag aangestoken vuren en deelen
er een portie van uit aan lederen volgeling.
Elke nederzetting heeft haar eigen goden,
die ieder een speciale taak hebben. Sommigen
zorgen voor het gewas, anderen scherpen de
oorlogssperen of blazen rook in de oogen der
aanvallende vijanden. De zonderlingste god
was echter die van Hanununu. Dat was een
slang, een boa-conslriclor — groot, zwart en
zeer oud. De stam had hem reeds geslachten
lang vereerd. De slangen, welke er op deze
eilanden voorkomen, zijn steeds klein en zel-
den gevaarlijk. Geen wonder dus, dal de bij-
geloovige inheemschen een klaarblijkelijk on-
slerfelijken reus vreesden en vereerden — een
reus die zoo geweldig sterk was, dat hij den
krachtigslen man dood kon knellen met één
druk van zijn machtig- in kronkels gewikkeld
lichaam.
Het monster vertoefde in een groote, om-
paalde ruimte, waar het geregeld gevoed werd
door de priesters met groenten en vleesch. De
hoofd-priester was tevens hel hoofd van den
stam, en er werd gefluisterd, dat zijn vader
de slang zelf was.
Er was natuurlijk heel wal opwinding onder
de inheemschen Ie Hanununu, toen Dr. Fox er
voor den eersten keer verscheen met zijn af-
keurende woorden over hun bijgeloof en an-
dere overtuigingen, die hun dierbaar waren.
Wilde hij soms beweren, dat hij bijvoorbeeld
niet gelooide aan de heilige slang?
Vooral de hoofdman was diep beleedigd.
- 8
„Goed," zei hij tegen Dr. Fox, „we zullen
zien of de heilige slang het met je beweringen
eens is ..."
Zijn slamgenoolen begonnen kwaadaardig
te lachen. Ze begrepen wat hun hoofdman be-
doelde en talrijke sterke handen grepen den
blanke aan en duwden hem over de omheinig
van palen.
Het was een afschuwelijk oogenblik voor
Dr. Fox. De trommels der inheemschen be-
gonnen te roffelen; de priesters hieven met
hooge stem een eentonig gezang aan, waarin
zij eer brachten aan de heilige slang, die even
later uit zijn schuilplaats in een donkeren
hoek van zijn verblijf traag kwam aanschui-
felen. De inheemschen, die vol verwachting
stonden toe te kijken, slaakten een luiden
zucht toen zij het monster zagen naderen ...
Plotseling klonk er een luid en dof ge-
rommel. De grond begon te beven en te
golven; de palmboomen zwaaiden woest heen
en weer en hun stammen kraakten als lucifers-
houtjes doormidden. Van de heuvels kwamen
groote rotsblokken naar beneden rollen. Een
nieuwe aardbeving teisterde de streek!
De inheemschen renden luid schreeuwend
naar alle richtingen weg, terwijl de dood zich
onder hen met verschrikkelijke snelheid ver-
spreidde. Kolossale steenen vielen neer op de
nederzetting, de hutten verpletterend onder
hun gewicht en ... de palen verbrijzelend van
de ruimte, waarin de slang vertoefde.
Toen, opeens, werd alles weer stil. Het doffe
gerommel stierf langzaam in de verte weg. 1
zwak na-echoënd in de dalen. Dr. Fox had
zich niet verroerd, maar nu ging hij luid roe-
pend de inheemschen achterna.
„Kom maar terug!" riep hij. „Het is voor-
bij! Jullie slang is dood!"
Het was inderdaad waar; een groote steen
had den kop van het monster verpletterd.
Een verschrikkelijke angst maakte zich an-
dermaal van de wilden meester. Over welke |
geheimzinnige machten beschikte deze blanke,
dat hij den grond kon doen schudden? Dai
hij de heilige slang zonder wapen kon dooden? I
Dien avond, terwijl de kookvuren flikker-
den, werd er veel en geheimzinnig gefluisterd I
onder de mannen.
Den volgenden ochtend kwam de hoofdman
naar Dr. Fox. Hij was zeer onderdanig.
„Wij willen luisteren naar hetgeen je te ver-
lellen hebt," zei hij ...
Toen de oude hoofdman stierf, nam dien',
oudste zoon — de bloedbroeder van Dr. Foy
— zijn plaats in, maar nóg een maand latei
rouwde de stam over zijn dood. Dr. Fox ver-
richtte de begrafenisplechtigheid van zijn
„broer" en richtte een eenvoudigen steen op.
die zijn naam droeg: C. E. Fox, overleden
1922, San Crisloval.
De stam wenschte dal het tweede-zelf van
den overleden hoofdman, zijn bloed-broedei
diens plaats als hoofdman zou innemen, maa'
Dr. Fox voelde zich daartoe allerminst ge
roepen en bedankte voor de eer, die men hem
wilde bewijzen. Hij gal er de voorkeur aan
als „half-blanke, half-wilde" zijn werk onder
hen voort te zetten, de taak te vervullen, di'
hij zichzelf op de schouders had gelegd .. •
--
.
r ,
-_^__^_-