HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

L|8de Jaargang 

». 30 - 6 Aug. 1938 

i I 

mmm 

IMEMAs 

THEATER 

[RROL FLYNN 

)LIVIA DE HAVIL-I 

LAND IN DE 

'ARNER BROS-FILMI 

ÔBIN HOOD" 

'v ■ 

HET WEEKBLAD 

f • ' " 

■. 

W, 

lOcts 

;

WIE IS DIE M^W? 

IETS 0VE1R BOH ^MECHE 

Opeens spreekt heel Nederland over 

hem Een vreemdeling, die ons 

land bezocht, een toerist als ieder an- 

der. Iemand, die onopgemerkt gebleven was, 

zooals hij dat 't prettigst vond, maar die plot- 

seling een acute blindedarmaandoening krijgt, 

zoodat hij per snelvoer-spoedbestelling naar het 

dichtstbijliggende ziekenhuis moet worden ge- 

bracht. Dat ziekenhuis blijkt dan het Sint 

Anthonie-Ziekenhuis in Utrecht te zijn, in de 

schaduw van het lommerrijke Wilhelminapark. 

Dit mooie, moderne ziekenhuis opent met 

eeuwig dezelfde bereidwilligheid zijn poorten 

en neemt den zieke op. De zusters boeken den 

patiënt in zijn identiteit wordt bekend en 

de faam verbreidt zich. Ben filmacteur, met 

name Don Ameche, bevindt zkh binnen de 

muren van het Sticht. Ondanks ziekte, ondanks 

de waakzaamheid dezer zusters, gaat er nu een 

begin gemaakt worden met al de plechtigheden, 

zonder welke het leven van een filmster nu 

eenmaal ondenkbaar is. 

En nu rijst de nuchter Hollandsche vraag: 

,,Wie is die man?" O ja, we hebben allemaal 

de krant gelezen en ons behoorlijk herinnerd, 

dat deze Don Ameche ,,een bekend filmacteur" 

moet zijn, maar eerlijk: kunt U zijn naam 

correct uitspreken? 

Laat ons bij het begin beginnen. Don Ameche 

heet eigenlijk gc ; cn Don Ameche. maar: Amice. 

Zoo heette althans zijn vader, een Italiaan, die 

naar de U.S.A. emigreerde en die dezen vrien- 

delijken naam op zijn Italiaansch placht uit te 

spreken: „Amietsje". Maar de Amerikanen, zijn 

nieuwe landgenooten, dachten daar anders over. 

Die noemden hem zoo, dat Mr. Amice zich- 

zelf niet meer herkende en dat vond 

hij met plezierig. Dus wijzigde hij 

zijn naam zoo, dat bij uitspraak via 

een Amerikaanschcn tongval de klank 

toch eender blijven zou: Ameche. 

Hij huwde een vrouw, wier familie 

reeds vele generaties lang in Amerika 

zetelde, maar die niettemin van Duit- 

sche afkomst was, hetgeen de naam 

Hirtel ook bewijst. Deze vrouw 

schonk hem vier zonen en vier doch- 

teren. En een dezer kinderen was 

Donald, afgekort tot Don, die werd 

geboren in Kenosha (Wisconsin) en 

die na een zonnige jeugd, waarvan 

overigens niets bijzonders te vermel- 

den valt, jurist wilde worden. Hij 

ging daarom naar de Universiteit en 

— eenmaal op weg met wetboeken 

on dictaten -— voelde hij een andere 

roeping in zich ontwaken: de Muzen 

verleidden hem er toe het moeilijke 

pad in te slaan, dat naar het tooncel 

zou moeten leiden , , 

Dus liet hij zijn juridische studie 

m den steek en dat was makkelijk 

gedaan. En poogde ,.aan het too- 

neel" te komen en dat was hcusch 

zoo makkelijk niet. Student-af , . . 

dat is geen kunst, maat aan het too- 

neel dat is een heksentoer 

Daar ging vroolijk een hccle poos 

mee heen. 

Zoo zat hij nog op de gemeubi- 

oorde flat van het universiteitsstadje. 

toen daar een rondreizend tooneelgezelschap 

strandde, waarvan de jeune-premier ziek gewor- 

den, was. En er was niemand beschikbaar om 

deze plaats in te nemen. Don bood zich aan en 

men weifelde . Kort en goed: hij mocht 

invallen en het eind van het liedje was, dat hij 

twee jaar lang met dit gezelschap meetrok, van 

stad naar dorp en van dorp naar stad, rollen 

spelend, techniek leerend, routine opdoend, zoo- 

als dat voor ieder en elkeen onontbeerlijk is. 

Toen kwam de radio. Een geheel nieuw 

veld van arbeid met een geheel nieuwe techniek, 

eigen eischen stellend, wederom bij uitstek leer- 

zaam en voorts: zijn naam verbreidend door 

het gansche land. Tot zelfs in Hollywood, 

waar Darryl F. Zanuck. de machtige produc- 

tieleider der 20th Century-Fox opmerkzaam op 

hem werd en hem een contract aanbood. Weer 

een nieuwe omgeving, weer nieuwe moeilijk- 

heden! Maar ook: nieuwe successen. 

Don Ameche deed toen iets heel opmerke- 

lijks. Hij begon namelijk niet met een klein 

rolletje, maar subiet met een groote en opmer- 

kelijke prestatie: hij speelde den Indiaan in 

..Ramona" en heel Hollywood kwam er naar 

kijken en de pers schreef een loflied, dat jubel- 

klanken in zich borg. Toen was zijn carrière 

bezegeld en volgde de eene film de andere op. 

Wij noemen — zonder prijs te stellen op vol- 

ledigheid! — ,,Avontuur in het bosch" („Fifty 

roads to town"), ,,Het laatste nieuws is lief- 

de" (,,Love is news"), ,,Avontuur in Barce- 

lona" (,.Love under fire"), ..Liefdesaffaires" 

(\,Ladies in love"), ,,Je kunt niet alles heb- 

ben" (,,You can't have everything") en ,.Een 

Don Ameche en zijn echtgenoot« 

meisje uit duizend" (,,One in a million".. 

Maar van al deze films —- en er zijn er uitsti. 

kende onder! — kan niet zooveel gezegd wor- 

den, als van het komend filmwerk ,,In old 

Chicago", wijl daarin pas deze jeune-premia 

getoetst kan worden aan zijn werkelijk kun- 

nen. Pas na dit werk kon Zanuck verklaren 

— gelijk hij op Schiphol tot de verzamelde 

journalisten deed — dat voor hem Don 

Ameche ,,the coming man" was, die zich een 

weg zou banen naar het allervoorste gelid. 

Dit is dan dus het vluchtige contour-portret 

van dezen patiënt aan de beterende hand, die 

alweer naar de deur spiedt, om te kunnen ont- 

snappen (en dat ook wel zal hebben klaarge 

speeld, als deze regelen in druk verschijnen) en 

die nieuwe avonturen (en laat ons hopen: for- 

tuinlijkere) tegemoet hunkert. Hij heeft de vol- 

maaktste toewijding gevonden, niet alleen van 

de zijde van Dr. de Kleyn, niet alleen van de 

verplegende zusters, maar bovenal van Honore 

Ameche, zijn jonge vrouw, die geen minuut 

van zijn zijde week en die een kamer naast de 

zijne in het ziekenhuis betrok. En ook een 

broer, de pittige, frissche Bert Ameche, kwam 

ijlings over uit Parijs, om zich te overtuigen 

van den gang van zaken. Dat Darryl F. 

Zanuck hem nog voor was, kan men uit de 

dagbladen vernomen hebben, alsmede het be- 

richt van Sonja Henie's vluchtige verschijning. 

Zoo behoort dit alles dan allemaal weer tot 

het verleden en gaat het gewone leven weer 

zijn gang. Maar Don Ameche vroeg niettemin 

nolens volens even ons aller belangstelling op: 

een willekeurig toerist, een bemind acteur! . . . 

WILD 

ZANG 

oiia begeeft (ich, gevolgd door dm voltalligen 

•lisndon »rlondlnnenkring. naar kal itatlon. 

■ • «■MÉ* 

■ é 

* 

Deanna Durbln al< Glorii 

Harkinton. 

r,i 

^t i 

■..■^sssmmOi&Z^ \ Vi 

Af- 

iw. -'^r 

.. ->5x: ;•-. .. 

Öp een Zwitsersche meisjes- 

kostschool, gelegen temidden 

van een sprookjesachtig berg- 

landschap, zit Gloria Harkinson. 

een vroolijk en vindingrijk kind. 

brieven te schrijven aan 

Gloria Harkinson. Het zijn enthou- 

siaste beschrijvingen van opwin- 

dende gevechten met ijsberen en 

rhinocerossen — adembeklemmen- 

de opsommingen van gevaren in 

jungle en Poolgebied. 

Gloria's vader, een aviateur, is 

vroegtijdig gestorven. Haar moe- 

der, een gevierde filmactricc, die 

onder den naam Gwen Taylor 

furore maakt, heeft haar zielslief, 

maar kan, gezien haar van adora- 

tie afhankelijk beroep onmogelijk 

onthullen, dat zij een veertienjarige 

dochter heeft, zoodat Gloria, die- 

alleen met haar mocdercorrespon- 

deeren mag en verder niet over 

haar spreken kan, zelf een vader 

heeft gecreëerd, om haar vrien-

J 

Gloria vindt, dat een 

leugentje meer cl 

minder er niet op aan 

komt, alt je maar 

volgens kostschool- 

gewoonte, je vingers 

kruist. 

Todd op beioek bij 

Gloria en haar moe- 

der. Hij voelt xich 

niet erg op lijn ge- 

i mak. 

■JSÏ' 

**'*** 

dinnen, die allen snoevende 

verhalen over 

hun papa's vertellen, te 

overtroeven. 

Met behulp van den 

goedigen huisknecht 

Pierre worden de door 

haarzelf geschreven 

brieven van vreemde 

postzegels voorzien en 

dan, als zijnde afkom- 

L ' stig van haar vader, aan 

een van spanning trillend 

auditorium voorgelezen. 

Bovendien hangt haar 

kamer vol foto's van 

1 jachttafcreelen, terwijl 

een keur van (zelfgekochte) 

trofeeën de 

wanden sieren als overtuigend 

bewijs van den 

door Gloria's vader aan 

den dag gclegden moed. 

Er is één meisje. 

Felice, dat Gloria's verhalen 

niet gelooft en 

alles in het werk stelt 

om haar te ontmaskeren, 

maar de vindingrijkheid 

van jongejuffrouw 

Harkinson heeft 

tot nog toe weten te 

zegevieren. 

Op de militaire school 

is een jongeman, Tommy 

genaamd. die Gloria 

reusachtig aardig vindt, 

maar die te verlegen is 

om zijn genegenheid onder 

woorden te brengen. 

Met behulp van 

een vriend gelukt het 

hem ten slotte in Gloria's 

nabijheid te komen en, 

al zijn moed bijeenrapend, 

noodigt hij haar uit den volgenden dag in een 

ijssalon een praatje te komen maken. Gloria stemt hierin 

toe, maar dien dag moet zij strafregels schrijven en om 

Tommy niet teleur te stellen verzoekt zij haar boezemvriendin 

Olga het strafwerk verder af te maken. Als 

motief voor haar noodzakelijke verdwijning geeft zij op. 

dat haar vader heden arriveeren zal en Olga, die dit belangrijke 

nieuws onmogelijk voor zich kan houden, kwijt 

zich als vrouw in den dop uitmuntend van haar taak. 

zoodat spoedig de geheele school, de directrice incluis, 

JP* SH.1 

'•■ 

- 

1/ 

Vr 

Regie: Norman Taurog. Universal-film. 

Gloria Harkinson Deanna Durbin. 

Richard Todd Herbert Marshall. 

T^PPs Arthur Treacher. 

Gwen Taylor Gail Patrick. 

Dusty Rhodes William Frawley. 

Tomm y Jackie Moran. 

Felice Helen Parrish. 

met spanning de komst van den schier legendarischen 

held uit de oerwouden verbeidt. Gloria is thans wel ver- 

plicht haar rol verder te spelen en begeeft zich, gevolgd 

door den voltalligen fietsenden vriendinnenkring naar het 

station. Allen verdringen zich voor het hek als de trein 

binnenrolt en Gloria, die zich geen raad weet, wendt zich 

in wanhoop tot een aristocratisch uitziend heer, die de 

secretaris blijkt te zijn van een zekeren mijnheer Todd, 

componist. Als deze laatste uitstapt, drukt Gloria hem. 

nauwlettend gadegeslagen door honderden meisjesoogen. 

een bos bloemen in den arm en voert hem naar het rijtuig, 

dat, gevolgd door de nieuwsgierige Aagjes, koers zet naar 

het hotel. Mijnheer Todd begrijpt er niets van, maar 

Gloria vertelt hem, dat het de gewoonte is buitenlandschc 

bezoekers op deze wijze te verwelkomen. 

Zoo bereikt het gezelschap het hotel, maar zelfs tot in 

de hal wordt Gloria door haar vriendinnen bespied en 

eerst in de lift kan zij afscheid nemen van den verwon- 

derden Todd. 

Maar een dag later beginnen de moeilijkheden. De 

Dames Fusenot, directrices van de kostschool, achten het 

hun plicht mijnheer Todd uit te noodigen voor de lunch 

en thans is Gloria wel verplicht hem mede te deelen, dat 

zij hem in uitersten nood tot vader geproclameerd heeft. 

Todd voelt niets voor die rol en besluit de directrices de 

waarheid te vertellen, maar als hij, eenmaal gearriveerd, 

het gezicht van Gloria ziet, verandert hij weer van mee- 

ning en schikt zich terwille van het kind in de hem toe- 

bedeelde creatie van jager op grof wild. Zijn hartver- 

scheurende leugens aan tafel worden door de meisjes 

gretig aangehoord en Gloria vertelt hem vlug, dat een 

leugentje meer of minder er niet op aan komt als hij 

maar, volgens kostschoolgewoonte, zijn vingers of beenen 

kruist. 

Zoo gaan er enkele dagen voorbij en Gloria is zielsge- 

lukkig met den goeden gang van zaken. Dan ontvangt 

Todd, die zijn vaderrol, tot groote ergernis van den 

secretaris Tripps, met kennis van zaken speelt, een 

Gloria, Richard Todd en Tommy met Cappy Barras Harmo- 

nika Band. 

> ■ ■.,-> • ; i 

/' 

Louise Fusenot Elizabeth Risdon. 

Olga Marcia Mae Jones. 

Pierre Christian Rub. 

Henry '. Charles Peck. 

Annette Fusenot Nana Bryant. 

De Wiener Sängerknaben, en Cappy 

Barra's Harmonica Band. 

»legram, dat hem naar Parijs roept. Gloria is 

eer bedroefd, maar als zij in een krant leest, 

at haar moeder, de gevierde star, eveneens in 

'arijs vertoeft, is haar besluit genomen. 

Zij weet op het laatste nippertje den trein, 

waarin Todd zich bevindt, te halen, maar wordt 

loer de conducteurs opgesloten, omdat zij geen 

eisgeld heeft. Het gelukt haar echter Todds 

landacht te trekken door van haar onvrijwil- 

ge verblijfplaats uit een lied ten beste te geven, 

jat de ooren van de verschillende reizigers en 

jok hem bereikt! Hij neemt haiar weer onder 

ijn hoede en als zij in Parijs zijn, neemt Gloria 

fscheid om zich naar het hotel van haar moe- 

ier te begeven. Van de hal uit belt zij haar 

noeders manager op en deze, geschrokken dat 

iet meisje is komen opdagen, maakt Gloria 

iuidelijk, dat zij, onder de oogen van ettelijke 

ournalisten, onmogelijk met haar moeder kan 

preken, aangezien dit een einde aan de car- 

ière van de ster zou maken. Ontroerd ziet het 

dnd haar moeder, omringd door een schreeu- 

A-cnde en worstelende schare bewonderaars- 

ters) voorbijkomen en ten einde raad begeeft zij zich 

weer naar Todd, die het huilende meisje tracht op te mon- 

eren. Hij neemt haar mee uit en samen bezoeken zij een 

lioscoop, alwaar Gloria's moeder in de rol van beklaag- 

ie op het doek verschijnt. Todd bemerkt, dat het meisje 

laar zelfbeheersching geheel kwijt is, en als hij zich bo- 

endien een foto, welke Gloria hem eens van haar moe- 

ier heeft getoond, herinnert, is de zaak hem plotse- 

ing duidelijk. Het zal zijn streven zijn moeder en 

iochter voorgoed samen te brengen en resoluut neemt hij 

ie noodige maatregelen. Inmiddels heeft Gloria's moeder 

an haar impresario gehoord, dat haar kind er geweest 

s en bevreesd dat Gloria ergens in Parijs zwerft, wil zij 

de politie in het -geval betrekken. Thans voelt de beroem- 

e actrice, dat het bezit van een dochter meer waard is 

dan alle roem en verafgoding tezamen en haastig laat 

i\\ de pers bijeenroepen om mededeeling te doen van het

Warner Bros-film. 

Julie Marsden (Bette Davis) is een heel mooi, maar zelfbewust, egoïst en 

grillig jong meisje, dat door haar tante in het Nieuw-Orleans van 1850 

Wordt opgevoed. Ze is volkomen onconventioneel en werd eigenlijk Jteven- 

tig jaar te vroeg geboren. Twee mannen dingen naar haar hand. De een, Preston 

Dillard (Henry Fonda) is een ijverig, eerzuchtig bankier en de ander. Buck Can- 

trell (George Brent), een echte Don Juan, levend voor paardrijden, wedden en 

duelleeren, het echte type van dien „dandy" uit het Zuiden. ' 

Als de film begint, geeft Julie een partij om haar verloving aan te kondigen 

met Preston Dillard. Ze doet dat op haar gewone onconventioneele wijze, door 

op het feest te laat te verschijnen en dan nog wel in rij-costuum. Na afloop van 

de partij begeeft Julie zich naar haar naaister om het witte toilet te passen, dat 

«Ü op het groote bal van het seizoen denkt te dragen. Het is namelijk het ge- 

bruik, dat alle jonge, ongetrouwde vrouwen in het wit verschijnen. Bij haar 

naaister ziet zij een roode japon, bestemd voor een vrouw van lichte zeden en zij 

er op in dat gewaad het Olympusbal te bezoeken. 

Is haar verloofde deze japon ziet, verbiedt hij haar ze te dragen, hetgeen haar 

woede in zulk een hooge mate opwekt, dat zij Buck Cantrell uit- 

noodigt haar te begeleiden. Doch onze Don Juan, wetende, dat 

een duel met den hem sympathieken Dillard hier het gevolg 

van zal zijn, weigert. Derhalve gaat zij toch met haar verloofde 

naar het feest. Haar komst op het bal veroorzaakt groote opschud- 

ding. De beeren willen niet met haar spreken, de dames schuwen 

haar. Als het jonge paar danst, trekken de andere dansers zich vol 

verontwaardiging terug. Voor het eerst in haar leven voelt Julie 

zich beschaamd en smeekt zij Pres haar naar huis te brengen. Dit 

weigert hij en zij dansen den dans ten einde. Als hij haar naar huis 

heeft gebracht, deelt hij haar mede, dat hun engagemant is ver- 

broken en het koppige jonge meisje doet geen moeite hem te weer- 

houden. Iets dergelijks is reeds vroeger gebeurd en zij gelooft stel- 

lig, dat hij terug zal komen. Maar dezen keer is het anders. Pres 

komt niet terug. Hij gaat naar New York en blijft daar een jaar. 

Julie, die oprecht van hem houdt, wordt onverschillig en verbit- 

terd, zoodat ze zich geheel van de wereld afsluit. 

Dan breekt er een hevige gele koorts-epidemie in Nieuw-Orleans 

uit. Vele leden van het personeel der Dillard-Bank worden aan- 

Betto Davis als d« 

mooie, egoïstisch« 

lul ie Marsden, 

getast, zoodat Pres genoodzaakt is terug te keeren. Als Julie dit 

lerneemt, organiseert zij een groote partij op haar plantage, waar- 

3p ze zich heeft teruggetrokken. Zij inviteert Pres en Buck Can- 

rell. benevens Pres' jongeren broer, Ted Dillard. en een groep van 

baar vrienden. 

Zij is boven als de gasten arriveeren. Zij weet niet, dat Pres zijn 

jonge vrouw, Amy (Margaret Lindsay) heeft meegebracht. Amy, 

ten meisje uit het Noorden, is het volkomen tegengestelde van 

Julie, rustig, gesloten, zacht en onzelfzuchtig. De onstuimige Julie 

bad het plan Pres terug te winnen door zich aan hem te vertoonen 

in een prachtige witte japon en hem op haar knieën om vergeving 

te smeeken. Als zij thans bespeurt, dat haar liefde werd versmaad, 

ordt zij vervuld van een gevoel van schaamte en vernedering, dat 

spoedig omslaat in wraakzucht. 

Zij coquctteert met Buck met de bedoeling hem een duel met Pres 

te doen uitlokken, wetende, dat Buck eiken tegenstander doodt. Als 

de twee mannen op het punt staan elkaar uit te dagen, verschijnt er 

?en boodschapper uit Nieuw-Orleans met de tijding, dat de president 

van Prestons bank het slachtoffer van de gele koorts is geworden en 

lat dientengevolge de overkomst van Dillard noodzakelijk is gewor- 

ien. Pres vertrekt dus naar Nieuw-Orleans, zijn broer Ted zet den 

wist voort en doodt Buck. 

Iedereen keert zich van Julie af, nu zij indirect aan Bucks dood 

chuld heeft. Korten tijd later vernemen beide vrouwen, die Preston 

lefhebben, dat ook hij door de afschuwelijke ziekte is aangetast. Zij 

ipoeden zich naar Nieuw-Orleans, en komen er aan, juist als hij naar 

iet Leprozen-eiland, in het midden van de Mississippi gelegen, zal 

worden vervoerd met de vele andere slachtoffers. Er ontstaat een 

itrtjd tusschen de twee vrouwen, wie van haar den geliefden man ter 

verpleging zal vergezellen. Julie is door haar groote smart een beter 

nensch geworden. Zij weet, dat zy veel beter dan de, met de zeden en 

jewoonten van het Zuiden onbekende Amy, in staat is Pres' leven 

e redden en ten slotte stemt zjjn vrouw er in toe Julies offer aan te 

lemen en haar mee naar het eiland te laten gaan, maar niet voordat 

!\i uit den mond van haar rivale heeft vernomen, dat haar man alleen 

laar en niet Julie bemint.

Daan an lana mat 

«ulo ep da vlucht. 

William Frawlay alt da 

laienl-optnordar. 

rrefatMH Daan Lambert, 

►W bede kt mal aan 

«. it opgebracht. 

Paramount-film. 

De professor vergezelt de radelooze naar den .auto van den filmman. Deze is 

Professor Dean Lambert Harold Lloyd niddels wakker geworden, heeft zijn kleeren uit het autoraam geworpen en is 

Jane Pierpont phyllis Welch er ingeslapen. Daar staan de Egyptische reïncarnaties dus voor de oplossing van 

,,Rechter" J. D. Parkhouse Marshall Raymond Walburn vraag: hoe ter wereld maakt men zijn opwachting bij een beroemd inpresario, als 

Jercmia 

Lionel Stander 

n vergezeld is van een waggelenden filmman. slechts gekleed in ondergoed? Pro- 

De filmman William Frawley sor Lambert speelt zijn rol van Neferus, den reddende, goed. Hij rijdt den auto 

De beer Van Buren . . j. j. p^rpont t den slapenden man naar het huis van den heer Cappell, trekt hem dan zijn 

eren aan en wacht in het hem overgebleven luchtige toilet in den auto af, wat 

Mevrouw Ophelia Pitts Cora Witherspoon 

resultaat van het bezoek bij den impresario zal zijn. Helaas — die resultaten 

g hij niet vernemen. Voordien heeft een achterdochtige agent hem opgemerkt en 

Drieduizend jaar geleden werd in Egypte de sarcophaag boven Neferus' den auto gehaald. En professor Dean Lambert, Egyptoloog aan het Olympia 

hoofd gesloten.... een schoone, snikkende vrouw klampte zich aan iseum te Los Angeles, wordt opgebracht in hemd en onderbroek, schamel bedekt 

de kist vast, voordat hij ten grave gedragen werd. ... En door de t de uniformjas van een der agenten . . . Een schandaal, een „story" en foto's 

eeuwen heen bleef de geschiedenis van Anebi en Neferus, de gelieven uit het de kranten. Veroordeeld wegens dronkenschap, roekeloos rijden, stelen van een 

land van den Mijl, bewaard op negen wastafeltjes. . 

to, onvoldoende bekleeding, openbare onzedelijkheid, verzet tegen de politie . . . 

Drieduizend jaar nadien werkt een museumsuppoost van het Olympia Mu- ten slotte, na zijn vrijlating bericht van de museum-directie, dat hij ontslagen is.... 

seum in Los Angeles als een paard om het zware deksel van Neferus' sarcophaag , Als de professor zijn negen kostbare tafeltjes, die niet langer de Egyptische zaal 

op te hemen. Met behulp van op zijn angstgeschreeuw toegeschoten verslag- n het museum zullen opluisteren, aan het inpakken is, komt er een telegram, da 

gevers lukt het en aan hun verbaasde blikken vertoont zich professor Dean n deelneming aan een Egyptische expeditie aanbiedt. Zijn redding! Een nieuwe 

Lambert, assistent aan het museum, Egyptoloog en trotsch bezitter van de rkkring en een kans het ontbrekende deel van het negende wastafeltje op te 

negen beroemde wastafeltjes, die de romantische geschiedenis van Anebi en aren! Professor Lambert is al weg — zij het dan, nadat de politie hem duidelijk 

Neferus voor de menschheid bewaard hebben. 

naakt heeft, dat hij nog veertien dagen in Los Angeles hoort te zijn voor de 

Na te zijn bijgebracht, naast en in de sarcophaag gefotografeerd te zijn, landeling van zijn zaak. Maar over negen dagen moet de professor in New York 

vertelt professor Lambert den journalisten, hoe hij bezig is met de reconstructie Negen dagen om den enormen afstand van Los Angeles naar de metropool af te 

van het leven van Anebi en Neferus, hoe de negen wastafeltjes hem hun gen met de paar dollarcenten, die hem na de betaling van de borgstelling resten.... 

romance voor het grootste deel onthuld hebben, maar dat het ongetwijfeld ofessor Lambert bedenkt zich niet lang, pakt zijn wastafeltjes in een koffer, bindt 

dramatische slot in een vaag duister gehuld is; het negende wastafeltje is zijn spade en zijn houweel buitenop en vlucht. Vlucht voor de politie — die 

namelijk niet compleet. Het zoeken naar het ontbrekende deel van dit tafeltje sporingsverzoeken richt tot alle stations en alle patrouille-auto's — vlucht voor 

is professor Lamberts levenstaak geworden en de proef-in-de-sarcophaag was jonge figurante, die na het mislukken van haar filmplannen ontdekt heeft, dat zij 

voor dat onderzoek noodzakelijk. De professor vertelt den verslaggevers, hoe : n professor van harte liefheeft. In den nog altijd in haar bezit zijnden museum- 

Anebi en Neferus elkaar op een stillen wes veg ontmoet hebben. De schoone v'rrmw vrouw to rent zij hem achterna ■— naar New York! 

stond in een krans van licht en smeekte den Egyptenaar haar te helpen. Wat Professor Lambert bedient zich inmiddels van alle beschikbare voertuigen. Hij 

hij deed en wat zijn ondergang werd. 

uipt in den woon-auto van een jonggetrouwd stel, verstopt zich in de badkuip, 

uen avond na professor Lamberts avontuur in de sarcophaag rijdt hij in Jcht ten slotte voor een gillende bruid, loopt eindelooze, stoffige wegen af en 

een der museumauto s huiswaarts. Plotseling beweegt er zich een gestalte in tmoet aan een benzine-station aan den rand van de woestijn de figurante. In den 

den schijnwerperbundel van zijn wagen; de professor stopt en staat tegenovei iseum-auto rijden zij een eind verder, maar dan herinnert de professor zich de 

een jong meisje, dat blijkbaar zijn hulp zeer noodig heeft. Zij ontpopt zich gevallen van Neferus en Anebi, die misschien slecht afgcloopen zijn. Het komt 

ite, zoojuist ontdekt door_ een filmman. op zoek naar jeugdige m fataal voor langer in hel gezelschap van deze Anebi te blijven, die zeker zijn 

talenten. De talenten-opsnorder was helaas niet heelemaal vrij van alcoholica er ;ergang zal worden en hij vlucht weer, loopende. In een eenzaam kroegje ontmoet 

tijdens den autorit dien hij met zijn nieuwe ontdekking naar den heer Cappell. twee landloopers, zich respectievelijk „rechter" Parkhouse en Jeremia noemende, 

een bekend impresario, wilde ondernemen, raakte hij van den weg af, reec deze illustere beeren springt Lambert op een trein en aanvankelijk in een 

zijn auto halverwege in het water en sliep in. Van dat oogenblik af 'stonc f.enwagen. later op het dak van een der goederenwagons, schieten zij een eind in 

de filmster in spe naar een redder uit te kijken. 

3 ordelijke richting op. Maar een lage tunnel zorgt er voor, dat zij niet te ver mee- 

Voor professor Lamberts geestesoog herhaalt zich oogenblikkelijk de roman den en bij een klein plaatsje komen zij, na een wedloop op leven en dood over de 

tische scène op den Egyptischen weg van drieduizend jaar geleden en zijn 

i idaken, in het stof terecht. Zij rijden mee in den auto van een heer, die de sheriff 

professoraal brein begint te spoken ... deze schoone jonge vrouw, die daai i het dorp blijkt te zijn. De goede man ziet den professor door zijn wonderlijke 

plotseling als uit den hemel gevallen voor hem staat, moet de reïncarnatie realen over Egypte voor een zachtzinnigen idioot aan en sluit hem op. Maar 

van Anebi zijn! Zij staat immers op den weg en vraagt om hulp! En hijzelf -*r arriveert de figurante na eenigen tijd en weet zijn invrijheidsstelling te verkrij- 

Lambert, is hij niet de te hulp snellende Neferus? Het moet zoo zijn. - Or 

. . Samen vluchten zij verder, de bosschen in, waar de schoone vrouw den 

ten strijde! 

essor haar liefde bekent. Maar Lambert bezweert haar hem te verlaten om aldus 

Protestor Daan Lambert 

wordt door dan mutaum- 

diraeteur onlilagen. 

PROFESSOR 

Hat reizen in aan veewa- 

gen la niet comfortabel. 

AS OP 

Een relt in een koelwagen 

valt niet mee. 

Harold Lloyd al« profes 

tor Dean Lambert.

Neferus' ongeluk van hem af te wentelen. En zij vertrekt, 

zeer boos. En verstopt zich in een koelwagen van een trein 

naar New York. Ongelukkige samenloop van omstandighe- 

den: de professor zit óók in den koelwagen. . , . Aan het 

eindpunt van hun reis gekomen, zijn zij niet alleen bijkans 

bevroren — maar zij worden tevens opnieuw ingerekend, 

als hebbende samen in een koelwagen gezeten en verdacht 

wordende van landlooperij.... 

Maar ziet, dan komt de vriend in den nood: „rechter" 

Parkhouse is bij de rechtszitting aanwezig en krijgt het twee- 

tal, waarvan hij vertelt, dat het minnenden zijn, vrij, op 

voorwaarde, dat zij onmiddellijk trouwen. 

Weer vrij! denkt professor Lambert — maar het is niet 

zoo. Verslaggevers hebben tijdens de rechtzaak zijn schoone 

herkend als' Jane Pierpont, de excentrieke dochter van den 

heer J. J. Pierpont, bankier, multi-millionnair, jachtbezitter, 

enzoovoorts. Deze heer Pierpont is in het geheel niet gesteld 

op een huwelijk van zijn dochter met een Jandlooper" en 

laat zijn heele bataljon advocaten, detectives en politieman- 

nen aanrukken. Maar het baat niet. Lambert weet, dat hij 

Jane liefheeft — Egyptische heerscheres of niet. Hij vlucht 

voor Pierponts advocaten. 

De slimme Jane weet Lambert dan een valsch exemplaar 

van het ontbrekende stuk wastafeltje in handen te spelen. 

Er staat op, dat het vermeende fatum van het Egyptische 

liefdespaar werd afgewend. Neferus werd door zijn bedienden gered en 

hij en Anebi leefden lang en gelukkig. 

Lambert voelt zich dan de onsterfelijke Neferus. Hij zal zijn bruid 

terughalen ten koste van de heele wereld! Als hij hoort, dat Pierpont zijn 

dochter op zijn jacht gevangen houdt, zet de professor meteen koers naar 

de pier, springt aan boord van het jacht, ■ wordt tweemaal over boord 

gesmeten en komt tweemaal terug. Als hij voor de derde maal in het 

water ligt, ontdekt hij, dat het stuk van het negende tafeltje valsch 

is Dat is olie op het vuur. Professor Lambert laat zooiets niet op 

zich zitten. Hij verzamelt sterke mannen en wie niet mee wil, behandelt 

hij dusdanig, dat zij wel meegaan. Hij giet limonade in de broeken van 

sterke ijscomannen, hij knipt baarden van pootige kerels af, hij besmeert 

schoenen en gezichten van stevige knapen met kalk en arriveert met de 

En val«, val« jaren later 

wordt hal ontbrekende 

•luk van hal negende 

Ufallja ontdekt. 

heele tierende, razende bende achter zich aan bij een schip, dat het goede 

niet blijkt te zjjn. Maar dat ontdekt de vechtende troep pas, als het arme 

jacht zoo ongeveer met het wateroppervlak gelijk gemaakt is... . 

Ziedend van toorn springt Lambert over op Pierponts jacht — en 

komt tot de ontdekking, dat de bankier van opinie veranderd is en 

graag zijn dochter aan den vasthoudenden jongeman geeft. En Jane, 

wetende, dat Dean op leven en dood gevochten heeft zelfs toen hij wist, 

dat hij niet onsterfelijk was, vliegt haar professor om den hals. . 

En vele, vele jaren later, als de heer en mevrouw Lambert grijze haren 

gekregen hebben, wordt het ontbrekende stuk van het negende tafeltje 

ontdekt, en het vertelt, dat Neferus niet stierf dan na een lang en geluk- 

kig leven geleid te hebben met Anebi! 

NIEUWS Uit DE STUDIO'S 

Hans Hinrich zet de Terra-film „Fracht nach Baltimore" In scène. 

ArÖmr Maria Rabenalt werd door de Deka-film als regisseur voor „Liebelei 

und Liebe" geëngageerd. 

Heinz Ruehmann en Vera von Langen speien de belangrijkste rollen in 

„Der Florentiner Hut". Wolfgang Liebeneiner regisseert. 

Paul Muni werd door Warner Bros te Hollywood uitgekozen voor de 

hoofdrol in de film „Juarez". 

Willy Winterstein werd door de Ufa aangesteld als camera-man voor de 

film „Kautschuk". 

Otto Bielen en Erwin Kre- 

ker schrijven het draaiboek 

voor de Hans Moser-film 

„Kleines Bezirksgericht". 

Harry Piel vervult de hoofd- 

rol In „Menschen, Tiere, Sen- 

sationen". Het draaiboek 

wordt vervaardigd door Rein- 

hold Melssner, Erwin Kreker 

en Jos. M. Frank. 

Earl Kenton ensceneert de 

Columbia-film „Lady Lawyer". 

Hei scenario Is van de hand 

van Gladys Lehman en Char- 

les Kenyon, terwijl de hoofd- 

rollen berusten bij Gloria 

Stuart en Lanny Ross. 

Heinz Rühmann. 

Boris Karloff heeft de voornaamste rol in de Warner Bros-film „Devils 

Island". 

Dr. Peter Paal Brauer zet de Ufa-fllm „Das Verlegenheitskind" in scène 

Estrelllta Castro en Miguel Ligero treden onder regie van Heinz Abel 

in de Efa-ateliers te Berlijn op in de Spaansche film „Suspiros de Êspana". 

Ernst Ouenther Paris zal de film „Wir marschieren mit" reglsseeren. 

Dr. Willy Doell schrijft het draaiboek. 

Jatnes Cagney en Pat O'Brien spelen belangrijke rollen in „Angels with 

dirty faces". 

„Women courageous" Is de 

nieuwe tit«! voor „Sister act", 

een Warner Bros-film, waarin 

Claude Rains, Prisdlla, Rose- 

mary en Lola Lane de hoofd- 

rollen uitbeelden. 

Pola Negri zal de vrouwe- 

lijke hoofdrol vertolken in de 

F. D. L.-fllm „Jugendtraum", 

welke door Nunzlo Malasom- 

ma in scène wordt gezet. 

Jack Dunn zal de hoofdrol 

vervullen in een film, die 

de levensgeschiedenis van 

den eens zoo beroemden 

filmster Rudolph Valentino 

behandelt. 

Paul Muni. 

T STRAND 

BEREIKT I

Lieve oude dame (van buiten): „Ze zijn uitl Wat akeligl Als ze niet 

gauw terugkomen, zal ik mijn trein missen.'' 

Pensiongast: ,,Mijn scheerwater was vanmorgen nogal vuil!' 

Hospita: „Scheerwater I Dat was uw eerste kopje theel" 

VAN LEZER TOT LEZER 

Op deze pagina kunnen onze abonné't, onder de „Ruilrubriek", gratis een adver- 

tentie plaatsen, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing 

Is geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor- 

werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden 

gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoo- 

voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en 

„Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 cts. per regel, minimum vijf regels. 

TE KOOP 

AANGEBODEN 

Te koop : wegracerijwiel 

met velgremmen en open 

zijde tubes. Baanrace- 

rijwiel met spica tubes 

met I stel reserve baan- 

wielen. 1 stel houten 

baanwielen met spica 

tubes nieuw ƒ 18. Ook 

genegen alles ineens te 

ruilen voor motorrijwiel, 

licht of zwaar. Joh. J. 

Hoogendoorn. Laan v. 

N. Guinea 74. Utrecht. 

Te koop : een pracht- 

collectie postzegels, 118 

stuks, waar onder heel 

zeldzame, vaste prijs 

ƒ3.50. Zend postwissel 

en u ontvangt om- 

gaande aan uw adres. 

J. Wentink. Hoograven- 

sche weg 57, Utrecht. 

DIVERSEN 

Wie van de lezers kan 

mij helpen om twee 

fietsen aan en naast 

elkaar te verbinden I 

Of heeft nog zoo iets 

te koop ? J. Langenhoff, 

Borgerstr. 225-1, A'dam. 

RUILRUBRIEK 

Ruilen : 1000 Haka, 

1000 v. Nelle. 200 Or. 

Rivieren, 600 Liga, 3000 

Rademaker, 800 Weeg- 

schaaltjes, 250 Hille, 

700 Schura, tegen Felix- 

Fino-Wennex-H.O. en 

and. Postz. insluiten. 

M. Koning. Heilbronstr. 

48, Den Haag. 

ABONNÉ'S OP DIT BLAD, 

Wie ruilt mijn in goeden 

staat zijnden kinder- 

wagen en kinderstoel, 

met rood leer bekleed 

voor goede Damesfiets ? 

Mevr. Chr. Houtman, 

Vreeswijkstr. 229, Den 

Haag. 

Inruil : 2 paar dames- 

schoenen, maat 36—37. 

met hooge hakken, voor 

een paar met } hakken, 

m. 36—37. Schalkbur- 

gerstr. 281 Den Haag. 

In ruil aangeb. : 150 

Kwatta soldaatjes, 35 

Sickesz wapentjes, 48 

H.O. punten voor 100 

kwartjes Jamin b. 

R'dam. Verz. ber. Mej. 

Langendam, Papaverstr. 

37c. R'dam (Z.). 

Te ruilen : stoommach., 

liggend keteltje en liggend 

drijfwerk m. lichtdyn. 

4 volt, voor radiotoest. 

m. luidspr. (ingeb.). Na 

6 u. Wed. Niezen, Rein- 

wardstr. 39-11, A'dam. 

Wie ruilt mijn 6x9 

klapcamera met FOTH. 

dubbelan : f 4.5. lens 

sluiter 1/ 1/300 sec. in 

g. st. voor een spiegel- 

reflex cam. form. 6x6, 

lens tot 6.3 Voigtländer 

of iets derg. ? Onder- 

zoek toegestaan. W. 

Dorst, Ribesstraat 6, 

Den Haag. 

Wie ruilt mijn harmoni- 

ka, windbuks of heeren- 

fiets voor pick-up, kof- 

fergramofoon of foto- 

toestel 6x9. Carte- 

siusstraat 276, Den 

Haag. 

TE KOOP 

GEVRAAGD 

Te koop gevraagd : een 

groote trom zonder dek- 

sels, harmonica 3 rij, 

opgaaf v. prijs Glas- 

blazersl. 85, Den Haag. 

Gratis kunt u gangbare 

bonnen die u niet spaart 

ruilen voor wat u wèl 

spaart en tekort komt. 

Bij zending postzegel 

Insluiten voor terugstu- 

ren. Wed. S. v. Zanten, 

Daniël Willinkplein 41, 

A'dam. 

Wie ruilt complete ori- 

ginele „Kodak" film- 

ontwikkeltank tegen 

moderne radio-onderzet- 

tafel ? C. W. Compaan, 

Kerkplein 13, Zaltbom- 

mel. 

In ruil aangeboden 15 

kinderboeken (oude 

boeken leeft. 10—16 j.) 

voor 150 Hillebons, 200 

Weegschaaltjes, 50 Vim, 

50 Duifjes. 16 Romans 

voor 100 Hillebons, 120 

Weegschaaltjes, 32 Vim 

of Duifjes. Van Horn, 

2e Jacob v. Campenstr. 

76-111, A'dam (Z.). 

Te ruilen : kindertrek- 

wagentje, mooi oranje 

met blauw, voor fiets 

duo zitje. Pasteurstr. 

108, Den Haag. 

Wie ruilt mijn z. g. a. n. 

groen 2-pitsgasstel voor 

kinderautoped op ban- 

den of kinderfiets. Aals- 

meerderweg 423, Aals- 

meer (O.). 

welke in onze registers zijn ingeschreven en in het bezit zijn van een door onze administratie afgegeven 

polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: f 2000.- bij levenslange invaliditeit; f 600. 

bij overlijden; f 400.- bij verlies van een hand, voet of oog; f 75.- bij verlies van duim of wijs- 

vinger; f 30.- bij verlies van een anderen vinger, een en ander ten gevolge van een ongeval. 

Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, 

waarin verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invali- 

diteit gesteld op f 3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-. De uitkeering dezer be- 

dragen geschiedt door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam. 

Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te 

Schiedam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn 

Anders vervalt het recht op uitbetaling. 

■^ 

,;': ■ "" ; -. 'V 

'• / ■ i 

L\ ■ I.I 

\ nï 

"tmt- 

/.>■*. *-y.- f: , 

.^\'\'' 

v***> 

% 

•- : 0È 

TW ' « /"' 

: ^ . ^ 

p» 

.K. -

h 

it : 

. :^ 

m - 

.?-'- ' ■,' ■ •^■■ i ff**' 

■4r\.. 

v-r 

• *! 

*^>^ 

Een aanzienlij )e Yerba-oogst 

gedeelte van het Zuid-Ameri d t "» de Zuid-Amenkaansche 

kaansche continent, namelijk Zuid-Brazi'^maanden plaats (van Augustus tot 

lië, Paraguay en Noord-Argentinië, is in d >teniber). De jonge twijgen worden dan afge- 

laatste jaren bijna uitsluitend beplant met den zoogf den . « bladeren er afgestroopt, in doeken verzameld en 

naamden Verbastruik, uit welks bladeren de mate-thee, d Rroote bundels gebonden, ledere bundel weegt van honderd 

nationale drank in Zuid-Amerika, wordt bereid. Deze zwak coffeïnc honderdvijftig kilogram en wordt door één enkelen arbeider naar 

houdende drank, die een tegenwicht vormt bij een te groot gebrui l vrachtauto gebracht, die de bladeren dan weer naar de droogmstal- 

van vleesch, smaakt frisch en verkwikkend, ofschoon hij ons Europeane e transporteert. Bij een temperatuur van zeventig graden worden ze hier 

wel een beetje vreemd voorkomt. oosterd en daarna gemalen. Dan is de /erba klaar voor het gebruik. 

De mate-thee wordt bijna uitsluitend in Zuid-Amerika gedronket wordt in zakken gepakt en naar het schip gebracht, dat in deze stre- 

maar hier dan ook in buitengewoon groote. en zelfs nog steeds groei' . het eenige verkeersmiddel is en dat ze naar alle deelen van het land 

ende hoeveelheden. Terwijl het /erba-verbruik in Argentinië in ho tr ^ ueert ' 

jaar 1875 op ongeveer vijf kilogram per hoofd werd geschat, is dit ii ,. w . ■ 

1932 gestegen tot ongeveer acht en een halve kilogram. Hiermee is d Een bed ,net J on » e /erba-plantjes. 

mate-thee, ondanks het feit, dat zij alleen in Zuid-Amerika wordt g« Zoo wordt de mate-thee gedronken. Het „kopje" is een uitgeholde, ge- 

dronken, na de gewone thee en koffie de meest verbreide drank ter werel( droogde, pompoenachtige vrucht, die in Brazilië groeit en den naam 

Met dit steeds grooter wordende 

Yerba-verbruik heeft de aanplant 

gelijken tred g-ehouden, ja zelfs 

werd er in de laatste jaren zoo- 

veel g-eplant, dat de regeering-en 

moesten ingrijpen. De /erba-aan- 

plant, waarvan men reeds na vier 

jaar kan oogsten, leek een zeer 

gunstige en veilige kapitaalbeleg- 

ging te zijn en zoo werden er 

groote waarden in geïnvesteerd, die 

reeds na 'n jaar of vier, vijf rente 

begonnen te dragen. Hierdoor 

werden vele planters er toe ge- 

bracht hun plantages van andere 

producten in Yerba-aanplantingen 

te veranderen. De /erba-productie 

begon toen dermate te stijgen, 

dat de regeeringen zich genood- 

zaakt zagen maatregelen te ne- 

men om een anders onvermijde- 

lijke overproductie en een daar- 

mee verbonden prijsdaling te 

voorkomen. Op het oogenblik 

worden dan ook bij voorbeeld in 

Argentinië, welks noordelijkste 

provincie, Misiones, op het be- 

bouwde gedeelte voor de helft 

met /erba is beplant, zulke hooge 

bclas'ingen van lederen nieuwen 

aanplant geheven dat het prac- 

tisch gelijkstaat met een verbod. 

,mate" draagt. De drank wordt 

door een buisje opgezogen. 

3. De /erba wordt geoogst. De 

arbeiders, meestal hulfbloe- 

dcn uit Paraguay, die in den 

oogsttijd ook naar Brazilië en 

Argentinië trekken, snijden de 

jonge twijgen met de blade- 

ren af. 

4. Man en vrouw aan den /erba- 

oogst. 

5. Een arbeider, die een honderd 

tot honderdvijftig kilogram 

wegenden bundel naar den 

auto zal brengen.. Men merke 

op, dat de bundel om 't hoofd 

van den man is gegespt, de 

in deze streken gebruikelijke 

wijze van transporteeren. 

6. Op een heel primitieve weeg- 

schaal worden de bundels 

/erba-bladeren gewogen. Iede- 

re arbeider wordt betaald naar 

hetgeen hij of zijn familie 

heeft geplukt. 

7. In de drooginstallatie, waar de 

bladeren bij een temperatuur 

van zeventig graden geduren- 

de eenige uren worden ge- 

roosterd. 

^

'AIMf MM. 

door APTMüO MILLS TöEAUTOOISE-EPOF VFRTALIISJG 

Denis Moore, een bekend Engeiscb beeUhouwet. woonaihtig in Parijs, krijgt, 

kott voor hij naar Indo-China zal vertrekken om daar voor den keizer van 

Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor 

wie hij altijd een heel erg zwak heeft gehad. Julie is getrouwd met een der 

rijkste Engelsche peers. Lord Tamorley. Haar man is met een zending naar 

Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij 

kennis had gemaakt met baron De Gngnon. Op zekeren dag worden de zeer 

kostbare familiesmaragden, die Julie gedragen had. gestolen, terwijl tegelijkertijd 

de baron spoorloos verdwijnt. 

Julie begeeft zich naar Denis om zijn hulp in Ie roepen. Zij heeft voor de 

vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken. 

Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naar 

de smaragden in te stellen. 

Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee- 

renden Annamict, Mr. Nygugen. die hem de vriendschap van een in Annam 

bestaande tang — een soort vereeniging. die zeer krachtig voor haar leden opkomt 

en degeen doodt, die haar wetten overtreedt — komt aanbieden, mits hij Julie 

belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop in te gaan. 

Een arm tooneelspeelstertje. Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen. 

Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een 

kleinen dl'iifit bewijst. 

Zij moet dan aan boord vnn het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer 

zooveel mogelijk uu h.t gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt. 

Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan 

van Nygugen een juwcelen spin als amulet, die zij onder haar kleeren moet 

dragen. , 

Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis, Vlak voor het vertrek ont- 

vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web 

van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in 

Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn 

blued proeven. 

In Port Said toont een Arabische straatgoochelaar Denis plotseling een metalen 

spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen. 

In Colombo ziet hij tijdens het dansen de juweelen spin tusschen Ninons kleeren. 

Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zij elkaar alles vertellen, blijkt, dat het 

meisje geheel te goeder trouw is. Zij wil nu niets meer met Nygugen te maken 

hebben, ze denkt, dal hij wel meer van de smaragden afweet en ze wil Denis 

helpen. 

In Singapore wordt Denis, zonder dat hij begrijpt hoe het gebeuren kon, in 

het donker in zijn hals door een kris gewond. 

In Saigon vertelt Denis Julie alles. Zij wil echter toch doorzetten. Denis heeft 

ontdekt, dat De Grignon bestuursambtenaar is in Hui. waar hij voor den keizer 

het beeldhouwwerk moet maken. Hij wil er den volgenden dag heen gaan. 

Julie moet verder reizen naar Tonking. en daarvandaan ongemerkt ook ui Hué 

trachten te komen. 

s avonds neemt Ninon hem mee op een autotocht en onderweg vertelt zij hem. 

dat ze naar Cholon, de Chineezenstad, gaan op aanraden van den directeur 

van den schouwburg en dat Denis daar kennis zal maken met het bestuur 

van de tang. 

o auto had de buitenwijken van Cholon bereikt, en even later 

reden zij in een straat, die klaarblijkelyk de hoofdstraat van 

de stad was. Halverwege deze straat stopten zü voor een ge- 

bouw van drie verdiepingen, dat van onder tot boven hel was ver- 

licht en naar alle waarschijnlykheid een Chinecsch restaurant was. 

Ken enonn dikke Chinees, in een groezelig gele wijde jas, trad 

naar voren, opende het portier en ging opzy om Denis en Ninon 

te laten uitstappen. Denis vroeg zich af of de man de eigenaar van 

het restaurant was die hen op de gewone wyze verwelkomde, of 

dat hij speciaal op hen had gewacht om hen te ontvangen. 

„Heeren zijn boven," zei de Chinees in gebroken Engelsch. 

Denis wees naar de trap; de Chinees knikte. Voorafgegaan door 

hun gids begonnen Denis en Ninon de trap te beklimmen. De Chinees 

bleef op het tweede portaal staan en wees naar twee opendraaiende 

deuren van traliewerk. Hier scheen zijn taak op te houden, want 

hij keerde terug. 

Denis bleef staan. Er hing een zwakke maar doordringende geur 

van opmm in de lucht; uit een kamer een eind achter hem kwam de 

hooge nasale stem van een Chineesch zangcresje; verderop in de gang 

hoorde hij de schrille klanken van Chineesche muziekinstrumenten; 

door de traliedeuren van een kamer een weinig naar links kwam het 

geluid van rinkelend geld; alle karakteristieke bijzonderheden van 

een Chineesch restaurant — opiumschuiven, spelen, zingende meis- 

jes - - waren heel duidelijk waarneembaar. Alleen door de tralie- 

deuren waarop hun begeleider had gewezen, kwam geen enkel 

geluid. 

Dus hier was nu de tang, of beter gezegd de leiders er van; de 

verschrikkelijke tang, die hem wekenlang zoo genadeloos had opge- 

jaagd. Toen Ninon hem in den auto had verteld waar zu heen- 

gingen, had Denis een oogenblik iets als angst gevoeld; om zich in 

het hol van de tang te wagen zonder dat iemand hun te hulj) zou 

kunnen komen wanneer er iets gebeurde, had veel op waanzin 

geleken. Nu merkte hij tot zijn genoegen dat ieder gevoel van angst 

verdwenen was. Alleen nieuwsgierigheid vervulde hem — nieuws- 

gierigheid hoe de leiders van het afschuwelijke geheime genootschap 

er int zouden zien. Hü liep door en duwde de traliedeuren open. 

Hij bevond zichzelf in een kamer, die ongeveer zes meter in het 

vierkant was. In het midden stond een tafel, waarom drie mannen 

zalen. Twee van hen droegen het nationale costuum der Annamieten 

uit den beteren stand: lange, zwarte zijden jassen, witte broeken 

en kleine ronde kapjes op het hoofd. De derde droeg een wijden 

mantel, die veel op een py leek, van het helderste geel dat Denis ooit 

had gezien. Twee leken hem van middelbaren leeftijd; de een die 

in het midden zat was een heel oude man, met een witten baard 

die met twee punten tot halverwege zyn borst neerhing. 

-6 

De oude man stond op toen Denis binnentrad, vouwde' zij 

handen samen en schudde ze drie keer, op deze wyze hem begroc 

tend op de traditioneele wijze van zyn volk — een groet die som 

migen grotesk mocht hebben geleken, maar dien Denis waardeerd 

omdat hy er iets waardigs en eenvoudigs aan vond, dat aan ee 

sunpelen handdruk ontbrak. 

De eerste woorden echter die de oude man sprak, boezemden hin 

met veel vertrouwen in. 

„Nygugen zei ons, dat wy u vandaag konden verwachten; gaa 

u zitten. 

Tot dan toe had hy geen aandacht aan Ninon geschonken, zood; 

Denis zich tot haar wendde, waarop de oude man zonder ook maa 

een groet tot haar te richten, naar een zwarte rustbank in eei 

hoek van het vertrek wees. 

„Er zal thee en lekkernijen voor haar worden gebracht," wa 

alles wat hy zei. Hy schoof toen een anderen stoel naar de tafel waar 

aan zyn metgezellen waren gezeten en noodigde Denis uit plaats ti 

nemen. " 

Ninon begaf zich naar de zwarte rustbank, terwyl Denis ging zitten 

„Ik wou, dat die Nygugen naar de maan liep," dacht hy. Dus hi 

had het bestuur van de tang gezegd, dat men hem verwachten kon 

Het teek werkelyk, alsof hy geen voet verzetten kon zonder dat dii 

kleine, grynzende duivel, die de brutaliteit had gehad hem in zijn 

eigen huis te Parys te komen bedreigen, er de hand in had. Maar hi 

nam zich voor met te laten merken dat hy ontstemd was, maar lievi 

te probeeren de anderen te laten zeggen, welke troeven zij in bande 

hadden. 

Tot dan toe had alleen de oude man iets gezegd; de beide anderen 

waren zwygend en bewegingloos blyven zitten. De oude man wies 

het eerst naar zyn metgezel, die evenals hy in een zwarte züder 

jas en een witten broek gekleed was. 

„Dokter Than Hai. De dokter spreekt alleen Annamitisch en Latijii 

maar ik zal alles voor u vertalen wat u hem wenscht te zeggen. 

De dokter is het hoofd van onze inheemsche universiteit voor te 

neeskunde in Annam, waarvan Sommigen de methoden altyd noj 

beter achten dan die der moderne wetenschap, welke de blanke rus 

sen naar het Verre Oosten hebben gebracht." 

Dokter Than Hai maakte een buiging, maar hy drukte Denis' han-i 

den met tegen elkaar zooals de oude man had gedaan. Deze laatste 

wendde zich nu tot zijn metgezel aan zyn linkerzyde, die het heletle 

kleedingstuk droeg. 

„Gia-Long," stelde hy voor. „Hy is een der hoeders van onze keik 

Hij spreekt evenmin een Europeesche taal." 

De kerk en de medische faculteit! dacht Denis — een mächtig 

combinatie! Hy maakte een buiging voor den priester, die zijn «roe 

beantwoordde door slechts even met het hoofd te neigen Dei is 

voelde, dat zoowel de dokter als de priester vyandig tegenover hem 

stonden Er was echter geen enkele reden om te laten merken, da 

hy dit begreep. 

„Hoe komt het, dat u zoo goed Engelsch spreekt?" vroee hü d 

ouden man. e u 

„Ik heb eenige jaren in Londen gewoond." 

„In Londen!" Denis dacht aan een of ander geheimzinnig pension 

in Lnnehouse. 

„Ja; ik ben kok in het Carlton-Hotel geweest. Ze hielden me dan 

.speciaal om ryst te koken; dat is, zooals u weef, het meest gelief Ie 

voedsel van mijn landslieden. Maar u moet na uw tocht zelf o.Ji 

honger hebben. Ik heb een schotel voor u besteld, waarvan ik hoep 

dat hy u smaken zal. 

De oude man nam een houten lepel en sloeg er mee op de taf 1 

hr kwam een bediende binnen, dezelfde man, die hen bij de de ir 

beneden had ontvangen. 

Toen de man binnenkwam viel hij op zijn knieën, raakte drie ke r 

met zyn voorhoofd den grond aan en bleef geknield liggen om zim 

bevelen te ontvangen. 

„Whiskey?" vroeg de Annamiel, een vierkante flesch over de tafel 

naar Denis schuivend. „Of misschien geeft u niet meer om uw nati )• 

na en drank, daar u zoo lang in Parys gewoond hebt? We hebbi n 

ook champagne of rooden wijn." 

„Wat u ilrinkt," antwoordde Denis, die by zichzelf besloten bui 

dat er geen droppel over zyn lippen zou komen van iets, waarvan .It' 

anderen niet eerst gedronken hadden. 

De Annamiet knikte. Toen wees hij naar rechts, waar Denis, die 

zyn blik volgde, een soort nis in den muur ontdekte. „Dat is

De bloed-broeder van den hoofdman 

In den StilK-n Oceaan, een duizend mijl zoo- 

wat ten Oosten van Australië, liggen de 

Nieuwe Hebriden en Salomo-Eilanden. Daar 

wonen nog- kannibalen, menschen die nog 

nimmer met de beschaving in aanraking zijn 

geweest en die van de lugubere gewoonten, 

welke zij in tallooze generaties van hun voor- 

ouders hebben overgenomen, nog in geen 

enkel opzicht zijn algeweken. 

Onder hen vertoeft echter een blanke, een 

Engelschman, die zich indertijd daar geves- 

tigd heelt en die, merkwaardi)) genoeg, thans 

als hali-hlanke, hall-wilde onder hen woont en 

werkt. 

Jaren geleden, op een donkeren avond, be- 

gaf Dr. Fox, zooals hij heet, zich met een 

pakje boeken onder den arm en een katoenen 

doek om zijn middel, op het eiland San Cris- 

toval aan land. Hij liet de Europeesche be- 

schaving en veiligheicl achter, om te pogen 

het vertrouwen te winnen van 'n stam zwarten, 

die de blanken slechts kenden als „roovers", 

die hun zonen en broeders kwamen wegstelen 

om hen naar het ver-verwijderde Queensland 

Ie ontvoeren, waar zij op de suikerplantages 

moesten werken. 

Deze blanke echter sprak hun eigen taal, 

en kwam als een van henzelf, gekleed op de 

allereenvoudigste wijze zooals zijzelf gekleed 

waren. Zijn bedoeling: hen op te heffen uit 

den afschuwelijken toestand waarin zij ver- 

keerden, deelde hij hun niet mede, althans 

aanvankelijk niet. De wilden waren dan ook 

verbaasd toen zij hem zagen, en de mannen 

begonnen onder elkaar te mompelen. „Die 

blanke heelt niets goeds in den zin," zoo 

spraken zij. „Wij moeten hem dooden voordat 

hij ons doodt." Maar na den avond, waarop 

zij rond de flikkerende vuren, waarboven de 

kookpotten hingen, het gevul besproken had- 

den, leefde Dr. Fox nog steeds. 

Het kleine scheepje, dat hem gebracht had, 

was weggevaren en had hem alleen gelaten 

met den stam — een zonderlinge blanke, die 

hun vertelde, dat het niet goed was om men- 

schen te dooden en hen op te eten. De vreemde 

was bovendien ook zeer onwetend; hij kon 

geen vuur maken met twee stokken, en even- 

min wist hij, wat het beste riet was voor een 

nieuwe iiut. Maar later ontdekten zij, dat hij 

er voor zorgen kon dat er reusachtige brood- 

wortels op hun akkers groeiden, en hij had 

dit alleen bewerkstelligd door kleine riviertjes 

door hun landerijen te doen vloeien. 

Bij de jacht, de vischvangst of bij het ge- 

vecht beteekende hij evenwel niets, en niemand 

van de mannen begreep eigenlijk, waarom 

men hem toestond in leven te blijven. Hij 

werd echter geduld, doch meer ook niet. Tot 

op een dag de oudste zoon van den hoofdman 

uit een hoogen palmboom viel en weggedra- 

gen moest worden met een gebroken been. 

„Dood hem!" riepen de bloeddorstige jonge 

strijders. „Hij zal nooit meer in staat zijn ons 

in het gevecht aan te voeren! Onze hoofd- 

lieden moeten sterk zijn en dappere aanvoer- 

ders!" 

Maar ofschoon Dr. Fox geen verstand van 

de heelkunde had, slaagde hij er toch in de 

eenvoudige breuk te doen genezen. Het 

duurde niet lang, ol Martin Takabaina, zooals 

de zoon van den hoofdman heette, was weer 

in staat te loopen, te jagen en te visschen. 

„Je zult mijn bloedbroeder zijn", verklaarde 

de dankbare, jonge krijger. Daarop werden 

de aderen van de beide mannen geopend en 

hun bloed werd vermengd in een kom. De 

OP LEVEN EN DOOD 

EEN REEKS SPANNENDE AVON- 

TUREN NAAR WAARHEID VERTELD 

naam van Dr. Charles Edward Fox werd uit- 

gewischt; hij heette voortaan Martin Taka- 

baina en was de zoon van een kannibaal, 

voorbestemd om later kannibalen-hoofdman Ie 

worden. 

Deze omstandigheid was het, die de uitvoe- 

ring van de taak, welke Dr. Fox zichzelf had 

gesteld onder hen te vervullen, gemakkelijker 

maakte. Mannen die vroeger geweigerd had- 

den naar hem te luisteren of die zelfs vijandig 

tegenover hem gestaan hadden, namen zijn 

woorden nu gretig in zich op. Misschien was 

het ook wel niet goed om menschen te doo- 

den en op te eten. Bovendien was er af en toe 

een Engelsch oorlogsschip voor San Crisloval 

verschenen, en dat had lang en heftig zijn 

kanonnen doen bulderen wanneer er ergens 

sporen van kannibalisme werden aangetroffen. 

Alles bij elkaar zou bel - daarom misschien 

maar het beste zijn, geen menschenvleesch 

meer te eten — behalve natuurlijk heel ver 

van het strand, waar nooit iemand het kon 

ontdekken. 

De verhalen over Dr. Fox« zonderlinge be- 

loogen verspreidden zich langs de Westkusl 

van San Crisloval tot Hanununu, een groepje 

hutten nabij een baai, die van uit zee bijna 

onzichtbaar waren door een groote rots, welke 

daar tijdens een aardbeving was neergekomen. 

Melanesië, zooals de eilanden voor de Oost- 

kust van Australië heelen, is vaak hel tooneel 

van allerlei wreede en bloedige ceremoniën. 

Te Savo vereeren de inheemschen haaien en 

werpen ieder eerstgeboren kind in zee als 

voedsel voor deze monsters. Te Three Sisters 

vereeren zij krokodillen; de priesters baden 

er in een poel die wemelt van deze dieren, 

koke'n een kleinen krokodil boven de met veel 

ritueelen omslag aangestoken vuren en deelen 

er een portie van uit aan lederen volgeling. 

Elke nederzetting heeft haar eigen goden, 

die ieder een speciale taak hebben. Sommigen 

zorgen voor het gewas, anderen scherpen de 

oorlogssperen of blazen rook in de oogen der 

aanvallende vijanden. De zonderlingste god 

was echter die van Hanununu. Dat was een 

slang, een boa-conslriclor — groot, zwart en 

zeer oud. De stam had hem reeds geslachten 

lang vereerd. De slangen, welke er op deze 

eilanden voorkomen, zijn steeds klein en zel- 

den gevaarlijk. Geen wonder dus, dal de bij- 

geloovige inheemschen een klaarblijkelijk on- 

slerfelijken reus vreesden en vereerden — een 

reus die zoo geweldig sterk was, dat hij den 

krachtigslen man dood kon knellen met één 

druk van zijn machtig- in kronkels gewikkeld 

lichaam. 

Het monster vertoefde in een groote, om- 

paalde ruimte, waar het geregeld gevoed werd 

door de priesters met groenten en vleesch. De 

hoofd-priester was tevens hel hoofd van den 

stam, en er werd gefluisterd, dat zijn vader 

de slang zelf was. 

Er was natuurlijk heel wal opwinding onder 

de inheemschen Ie Hanununu, toen Dr. Fox er 

voor den eersten keer verscheen met zijn af- 

keurende woorden over hun bijgeloof en an- 

dere overtuigingen, die hun dierbaar waren. 

Wilde hij soms beweren, dat hij bijvoorbeeld 

niet gelooide aan de heilige slang? 

Vooral de hoofdman was diep beleedigd. 

- 8 

„Goed," zei hij tegen Dr. Fox, „we zullen 

zien of de heilige slang het met je beweringen 

eens is ..." 

Zijn slamgenoolen begonnen kwaadaardig 

te lachen. Ze begrepen wat hun hoofdman be- 

doelde en talrijke sterke handen grepen den 

blanke aan en duwden hem over de omheinig 

van palen. 

Het was een afschuwelijk oogenblik voor 

Dr. Fox. De trommels der inheemschen be- 

gonnen te roffelen; de priesters hieven met 

hooge stem een eentonig gezang aan, waarin 

zij eer brachten aan de heilige slang, die even 

later uit zijn schuilplaats in een donkeren 

hoek van zijn verblijf traag kwam aanschui- 

felen. De inheemschen, die vol verwachting 

stonden toe te kijken, slaakten een luiden 

zucht toen zij het monster zagen naderen ... 

Plotseling klonk er een luid en dof ge- 

rommel. De grond begon te beven en te 

golven; de palmboomen zwaaiden woest heen 

en weer en hun stammen kraakten als lucifers- 

houtjes doormidden. Van de heuvels kwamen 

groote rotsblokken naar beneden rollen. Een 

nieuwe aardbeving teisterde de streek! 

De inheemschen renden luid schreeuwend 

naar alle richtingen weg, terwijl de dood zich 

onder hen met verschrikkelijke snelheid ver- 

spreidde. Kolossale steenen vielen neer op de 

nederzetting, de hutten verpletterend onder 

hun gewicht en ... de palen verbrijzelend van 

de ruimte, waarin de slang vertoefde. 

Toen, opeens, werd alles weer stil. Het doffe 

gerommel stierf langzaam in de verte weg. 1 

zwak na-echoënd in de dalen. Dr. Fox had 

zich niet verroerd, maar nu ging hij luid roe- 

pend de inheemschen achterna. 

„Kom maar terug!" riep hij. „Het is voor- 

bij! Jullie slang is dood!" 

Het was inderdaad waar; een groote steen 

had den kop van het monster verpletterd. 

Een verschrikkelijke angst maakte zich an- 

dermaal van de wilden meester. Over welke | 

geheimzinnige machten beschikte deze blanke, 

dat hij den grond kon doen schudden? Dai 

hij de heilige slang zonder wapen kon dooden? I 

Dien avond, terwijl de kookvuren flikker- 

den, werd er veel en geheimzinnig gefluisterd I 

onder de mannen. 

Den volgenden ochtend kwam de hoofdman 

naar Dr. Fox. Hij was zeer onderdanig. 

„Wij willen luisteren naar hetgeen je te ver- 

lellen hebt," zei hij ... 

Toen de oude hoofdman stierf, nam dien', 

oudste zoon — de bloedbroeder van Dr. Foy 

— zijn plaats in, maar nóg een maand latei 

rouwde de stam over zijn dood. Dr. Fox ver- 

richtte de begrafenisplechtigheid van zijn 

„broer" en richtte een eenvoudigen steen op. 

die zijn naam droeg: C. E. Fox, overleden 

1922, San Crisloval. 

De stam wenschte dal het tweede-zelf van 

den overleden hoofdman, zijn bloed-broedei 

diens plaats als hoofdman zou innemen, maa' 

Dr. Fox voelde zich daartoe allerminst ge 

roepen en bedankte voor de eer, die men hem 

wilde bewijzen. Hij gal er de voorkeur aan 

als „half-blanke, half-wilde" zijn werk onder 

hen voort te zetten, de taak te vervullen, di' 

hij zichzelf op de schouders had gelegd .. • 

-- 

. 

r , 

-_^__^_-

MET DE 

KANO 

E P O P U I T 

Kanovaren is Nederlands meest beoefende tak van watersport. In de 

laatste tien jaren stoffeeren de kano's op overwegende wijze het 

zomer-waterlandschap. Opnieuw, doch in andere banen, kwam de 

verlokking in den volksaard boven om op het water te vertoeven Koos 

men eertijds zee op de vele handelsschepen, die de historie van ons land 

roemruchtig maakten, thans kiest de jeugd de Hollandsche stroomen, wa- 

teren en plassen, klimt niet in het want, doch pagaait in een kano en 

heelt belevenissen korter bij huis. 

Datzelfde gevoel, wat de vroegere Janmaats zoo boeide, bezielt nog 

heden de watersporters, alleen de verhoudingen zijn gewijzigd. Met enthou- 

siasme wordt door den kanovaarder gezocht naar voor hem nieuwe plekjes 

natuurschoon en aantrekkelijk vaarwater. Alleen of in groepsverband trekt 

men er op uit, hetzij voor een dag, weekeinde of een geheele vacantie De 

sportieve inspanning wordt in evenwicht gehouden door tal van andere 

l.ezigheden en vermaken, welke de algeheele ontspanning bevorderen Het 

is in dit verband verwonderlijk, wat er al niet in de bij voorkeur irebruikte 

loerkano wordt weggestuwd, en mot welk 'n geduld er vaak wordt overgepakt! 

Eenmaal van den kant of het vlot vertrokken, komt de kanovaarder 

eerst goed m actie. Met felle slagen klieft hij het water langs de flanken 

van het waterros, vecht hi, zijn robbertje met het natte element indien 

di woehg gehumeurd is. De beweeglijkheid van het ranke vaartuigje is 

uiterst groot maar evenzoo t hier tegenover te stellen aantal manoeuvres. 

Met kanovaren heeft dan ook als lichaamsoefening groote waarde, welke 

nog vermeerderd wordt door de frissche en zuivere lucht boven hef water 

iTZl f W A rlJ \ WCer vero " rz . aak « een andere gesteldheid, men laat dan 

konlrt ,nT . T' "'^ u'W" ^ ,UCht ^ * ek,eed in bad P ak of ôrts, 

M L«L ' de ZOn de hwd en verh « 0 *» a 'd"s den weerstand van het 

n,^ e iliJt a K n 7 aren iS vanw e?e zifn rijk afwisselende in- en ontspannings- 

mogelijkheden een zeer gewilde en ideale bezigheid voor allen, de aan de 

ZVd r" het ^»r, * eh °«r «even. Den toeschouwer óp den wal 

^ i ^ 1, ^ n aan l rekk e''J k schouwspel als een aantal pittige en feestelHk 

S of ;ägaair:. h " n he n *- *^ M - burlesque' kleding, v'orb'ij 

I. Drijvend op het gladde watervlak . .. 

^ Gelukkig zijn er altijd wel vriendelijke motorbooten, die een heele vloot 

van kanos naar een of ander geliefkoosd watersport-oord sleepen da 

* Me. T 't.* 0 Ve [ ,S verw, * dprd " m er heelemaal heen te pagaaien 

l'De kanÄrKK^^T^ he, Wa,Pr do0r de ^ diM i. ue Kanolielhebbers zijn legio... ' weggeduwd, 

-i. Het woelige water eisht gorote handigheid in het pagaaien. 

O. Wat een druktef — En wat een Icvensvreuffde! 

7. Startklaar ... 

8. Op een zandigen oever geland 

voor den pick-nick of 

het bad ...

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

27 JULI 

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL 

E E 

■STRAND 

P A R A 

K E E 3 

DRA 

INEEN 

G 0 M E 

E D AKEN 

EEN 

ROEMEN 

KAAN 

D I N 

6 T 

OPLOSSING OPLOSSING 

VERANDERRAADSEL TOOVERDRIEHOEK 

laar stel 

staf meer 

naam stel 

reat been 

JAN STKEN 

OPLOSSING 

VAK-LOGOGRYPHF 

z A K E L u inj 

A A N T A O 

K N E E P P 

E r E N 1 

L A P I 

IJ 

K 

WAT 

L 

r 1 

LAND 

1 s e a \o 

0 T E R 0 0 

1 1 ' C E W! E E 

5 T 0 A N 'T 0 N 

2 E : 1 N 'T S C H C 

0 N V E R L E D E N 

OPLOSSING 

ONZE FILMPUZZLE 

WAT MOET ER IN HET 

MIDDEN WORDEN 

INGEVULD? 

dak goot ijzer 

duin roos kleurig 

muil ezel wagen 

voor land pijn 

boven arm band 

zak fleld stuk 

W aard bol 

dek riet veld 

stoom boot werker 

blauw ong hoek 

:;iiETA GAKBO 

Schoorl 

gewest 

Z eg-waard 

ooievaar 

linieeien 

noord 

oost 

jreest 

Dante 

stooten 

den 

OPLOSSING 

VLECHTMATJE 

R C V 

R E K E N E N 

K L R 

G E L A T E N 

N T E 

V E R E E L T 

N N T 

Horizontaal: 

1. vogel 

5. schaapkameel 

9. afbellend dak tegen 

een muur aange- 

bracht 

1. toestaan 

2. in den grond delven 

Vul in de kwa- 

draten horizontaai 

en verticaal woor- 

den van de volgen- 

de betcekenis in; 

I. 

1. wijn 

2. kcllncr 

3. denkvermogen 

4. het trekken. 

IL 

1. lichaamsdeel 

2. nauwe doorgang 

in de aardkorst 

3. plaats in Gel- 

derland 

4. reddingswerktuig 

IIL 

1. warm 

2. wild zwijn 

3, vrouw 

4, vervoermiddel 

IV. 

1. met allerlei kleu- 

ren 

2. aan de andere 

zijde 

3. plaats in Gel- 

derland 

4. bof 

V. 

1. voorste gedeelte 

van een schip 

2. regel 

3. nobel 

4. betaalmiddel 

KRUISWOORDRAADSEL 

14. onder anderen 

(afkorting) 

15. jaar vóór Christus 

geboorte (Latijn) 


16. knaagdier 

18. titel van een predi- 

kant (afkorting) 

19. Engelsch bier 

22. voegwoord 

23. schenking 

25. sloom opgeven 

28. metaal 

29. voorzetsel 

30. meisjesnaam 

32. boom 

VIJFVOUDIG TOOVERKWADRAAT 

I JL 

1 2 3 4 

2 

i 3 

A A 

m 

1 V 3 A 

m 

1 2 3 A 

2 2 

5 • 

3 

A 

2 

5 

A 

34. paardenslee 

36. een der Gilbert 

eilanden (Br.) in 

Oceanië 

37. staaf 

40. in de klem 

43. opgedragen werk 

44. schijf waarop men 

schiet. 

Verticaal: 

1. buitenste kant van 

iets 

2. klaar 

3. in het jaar onzes 

Heeren (Latijn) (af 

korting) 

4. bouten blaasinstru- 

ment 

5. chirurgisch instru- 

ment 

6. administratietroepen 


7. bezittelijk voor- 

naamwoord 

8. tegen 

10. geluid van een kraai 


13. zich onthouden van 

eten en drinken 

16. het laatste 

17. zie no. 8 verticaal 

18. een spel 

20. waar iets eindigt 


23. muzieknoot 


26. ondankbaarheid 

30. vogel 

31. dierenverblijf 

33. slim 

34. schip 

35. 

38. 

39. 

41. 

42. 

zooals de akten ge- 

tuigen (afkorting) 

(Latijn) 

afkorting op recept 

onderofficier 


behoudens vergissin- 

gen (afkorting, En- 

gelsch) 

1 2 3 A 

2 < 

>- 1 1 

1 2 3 A 

A 

V 

Vul van buiten naar 

hinnen in: 

1. titel van een predi- 

kant 

2. ramp, onheil 

3. te berde brengen 

4. hetgeen tot voort- 

zetting van iets 

dient 

5. uitstekend 

6. stoomboot die den 

Rijn bevaart 

7. gezichtskring 

8. begin 

9. hachelijk 

10. met doornen bezet 

11. iemand die in Hon- 

garije woont 

12. bediende 

13. die veel gereisd 

heeft 

14. doorgang door een 

gebergte 

15. arbeidsvermogen 

16. nakijken 

In de buitenste bogen 

leest u een bekend ge- 

zegde. 

N-PUZZLE 

Gevraagd: 8 woorden van zeven letters, die elk 

de letter N tot eindletter hebben. De beteekenis der 

woorden is: 

1. dient voor verlichting — 2. uittrekken — 3 

halfluid zingen — 4. toekijken — 5. vorderen — 6. 

met cijfers werken — 7. wijn bij een of andere gele- 

genheid aangeboden — 8. windstreek. 

De beginletters van elk woord vormen tezamen 

den naam van een plaats in de provincie Gelderland. 

INVULRAADSEL 

1W 

2(3) 5 

j(z; 6 

MD 1 

^ 

6 

7 

Vorm horizontaal en verticaal dr/clfde woordpn 

van de volgende hel e eken is: 

1. mrH'klinker — 2. onderwijs - - 3. voorjaar — 

4. dun '.»astjo — 5, handvat van vete voorwerpen 

— 6. h'.-r 7. medeklinker. 

CIRKELRAADSEL 

ONZE FILMPUZZLE 

LADDERRAADSEL 

S~\ f^\ 

1 

1 

3 

L J 1 

Vul horizontaal in: 

I. vrijzwemmend kuifpoolig schaaldicr 

2 zwarte massa die in zilvergraveeringen wordt aan- 

gebracht 

3 plaats waardoor men binnentreedt. 

Op de spijlen leest men den naam van een filmster. 

Tc gebruiken letters: a, c, e, c. e. e, e, g, g. g. 

h. h. i. i, i, 1, I. n, n, n, n, o, o. o, r, r. 

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en tien film- 

foto's beschikBaar om te verdeden onder de goede 

oplossers. Antwoorden in te zenden vóór 17 Augustsu 

arm Dr: Puzzelaar, Galgewater 22. Leiden. Op enve- 

loppe of briefkaart au h. duidelijk vermelden: Film- 

puzzlc 17 Augustus. 

Deze puzzle kan Iegelijk met de andere ingezonden 

worden, doch lief it np een apart velletje papier 

- 13 

VODR ELKE 

YE 

IJZEN 

DE PRIJSWINNAARS 

I)(' hoofdprijzen kondon deze weck u orden 

loejfekend aan: 

mevrouw G. Mellenbergh, Amsterdam; 

mevrouw J. A. Verhoeven, Rotterdam; 

mejuffrouw f:. Brender a Brandis,'s-Gravenliiiye; 

den heer W. Gloudie, Rotterdam; 

den heer M. v. 't Hof, Bolnes. 

De troostprijzen werden deze week gewon- 

"nen door: 

mevrouw J. J. van Pelt-Romeyn, Rotterdam: 

mevrouw v. Hoorn, Berden op Zoom; 

mevrouw J. W. G. van Dijk, Amsterdam, 

mevrouw R. Dieckhaus, Doetinchem; 

mejuffrouw A. v. Eeden, Noordwijkerhoul; 

mejuffrouw Groenendaal, Rotterdam; 

mejuffrouw J. Barendrechl, IJselmonde; 

mejuffrouw R. Otffaar, Arnhem; 

den heer Y. Weijdema, Steenwijk; 

den heer D. C. Verdonk. Leeuwarden; 

den heer F. Stofte, 's-Gravenhajfe; 

den heer P. M. Soudijn, Hillepersherg; 

den heer J. Hiethrink, Nijmefjen; 

den heer J. Trouwborst, Rotterdam; 

den heer J. J. C. van Riel, Noordwijk: 

den heer H. Bode, Bolnes; 

den heer A. J. Groeneveld, Rotterdam; 

den heer J. v. Sirhem, Amsterdam; 

den heer F. Boullart, Valkenswaard; 

den heer J. Kieft, Rotterdam. 

De hoofdprijs van de lilmpuzzle werd deze 

week verworven door: 

den heer H. A. C. Goorkate, Utrerhl. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mevrouw J. Kleiberjf, Schiedam; 

mevrouw J. de Visser-v. Tiel, Boxtel; 

mejuffrouw C. H. Zwier, Assen; 

mejuffrouw H. v. Bosheide, Zutphen; 

mejullrouw A. Jansen, Valkenswaard; 

mejuffrouw F. C. Becker, 's-Gravenhape; 

den heer J. A. v. d. Wiel, Amersfoort; 

den heer G. J. Mol, 's-Gravenhaße; 

den heer P. Kielstra, Eindhoven; 

den heer P. J. Spek, "s-Gravenhaße. 

ONZE PRIJZEN. 

Voor goede oplossingen op iedere 

puzzle, rebus, probleem, enzoovoort, 

stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be- 

nevens vier troostprijzen beschik- 

baar. In totaal dus deze week 

5 prijzen van ƒ 2.50 elk en 

20 troostprijzen. 

DE OPLOSSINGEN 

op de in dit nummer voorkomende 

puzzles, enzoovoort, gelieve men 

vóór 17 Aug. in te zenden aan Dr. 

Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden. 

Op enveloppe of briefkaart vermelde 

men duidelijk: 

Oplossingen Zoek en Vind 17 Aug.

EEN KOOPJE 

EEN COMPLEET VERHAAL DOOR FRANCES CAMPBELL 

Ze hadden den Zondagmiddag buiten door- 

gebracht en keerden nu naar huis terug. Ze 

hielden dolveel van elkaar, waren pas ver- 

loofd en hoopten over eenige maanden te kun- 

nen trouwen. 

In de stad gekomen, voerde hun weg lanas 

Oxford Street. 

Hilda was slank en blond, met groote blauwe 

oogen in een ovaal gezichtje, en terwijl zij naast 

John Mitchell voortzweefde, had zij haar hand 

lychtig op zijn arm gelegd, maar ofschoon zij 

één en al aandacht scheen voor den knappen, 

donkeren jongeman aan haar zijde, ontgingen 

toch de talrijke aantrekkelijke dingen, die in de 

etalages der winkels lagen uitgestald, niet aan 

haar bewonderende blikken. 

Na eenigen tijd passeerden zij een winkel, 

waar de elegantste jurken waren tentoongesteld, 

die men zich denken kan: teere bedenksels, die 

speciaal ontworpen schenen voor in hef maan- 

licht dansende elfen. 

Als magneten trokken zij Hilda naar de groote 

spiegelruit en ontlokten haar nauw bedwongen 

uitroepen van bewondering en verrukking. Ze 

greep Johns arm vaster beet. „O kijk eens," riep 

ze, wijzend naar een jurk van een tint blauw als 

een zomerhemel. „Vind je het geen droom?" 

John bewonderde de jurk gehoorzaam en er- 

kende, dat het inderdaad een droom was. 

„En toevallig mijn geliefkoosde kleurl" ver- 

klaarde Hilda in extase. ,,Ze zou voor mij ge- 

maakt kunnen zijnl" 

John erkende, dat de jurk inderdaad voor haar 

gemaakt zou kunnen zijn. Niet dat dit veel zei, 

want hij zou hetzelfde hebben beweerd óók al 

was de jurk door een blinde van zakkenlinnen 

gemaakt, en zou Hilda hem mooi gevonden 

hebben. 

„En kijk eens, John, maar drie guineasl Wat 

een koopje!" 

John vond het ook een koopje. 

„Dat komt natuurlijk omdat het uitverkoop is," 

zei Hilda. „En ze hebben 'm vast vandaag in de 

etalage gezet, om kijkers te lokken." Ze greep 

zijn arm nóg vaster. „Ik heb juist zoo dringend 

een nieuwe jurk noodig," beweerde ze dan, met 

BORriIBESSENOOOST Ol> PK VRUWE 

een vluggen blik langs de jurk die zij droeg - 

en die nog geen veertien dagen oud was. 

John keek óók, maar met zijn mannen-oogen 

kon hij natuurlijk onmogelijk ontdekken waarom 

zij zoo dringend een nieuwe jurk noodig had. 

Wat een prachtige gelegenheid, dacht Hilda 

bij zichzelf, om haar aanstaanden man te doen 

zien hoe zuinig ze was aangelegd. Wat een 

schitterende kans om John te bewijzen dat of- 

schoon zij er altijd aardig uitzag, ze toch op de 

kleintjes lettel 

„John, die jurk ga ik koopen," vervolgde ze. 

„Ze is veel goedkooper dan wanneer ik er een 

laat maken. Als ik die jurk koop, ben ik minstens 

een paar pond voordeeliger uit, en die kan ik dan 

besteden voor andere dingen, die ik pók noodig 

heb . . ." 

John knikte en hef lukte hem haar met zachten 

drang mee te troonen. Gedurende eenige mi- 

nuten liepen zij zwijgend voort, tot Hilda opeens 

weer begon: 

„John, ik ga 'm beslist koopen. Maar ik moet 

er morgenochtend heel vroeg bij zijn, anders Is-ie 

natuurlijk al weg. Er zullen er honderden op af- 

komen! Ze zullen er in queue voor staan. Ik 

weef hef zekerl Daarom moet ik zorgen het 

voorst fe staan, opdat ik het eerst naar binnen 

kan gaan." 

„Dat is een idee," zei John. „Wie het eerst 

komt, het eerst maalt." 

,,lk moet heel, hèèl vroeg zijn, John! Om zes 

uur all Wil je mij morgenochtend om vóór zessen 

komen halen en me gezelschap houden tot de 

winkel opengaat?" 

„Graag," zei John, voor het eerst dien middag 

niet bijster enthousiast. 

Den volgenden ochtend, precies om tien mi- 

nuten vóór zessen, liep John de stille straat in, 

waar Hilda met haar ouders woonde. Tot zijn ver- 

bazing kwam zij bijna op hetzelfde moment naar 

buiten. 

„De vroegte wint," lachte ze vroolijk, terwijl 

ze hem een arm gaf. „En nu op expeditie . . . 

We moeten flink doorstappen! Ik zou het mezelf 

nooit vergeven als een ander die jurk kreeg . . ." 

Om vijf minuten over zessen waren zij bij den 

winkel — inderdaad de eersten. Er was trouwens 

in de heele straat nog bijna geen mensch te zien. 

Hilda liep naar de etalage om nog een blik 

op de jurk te kunnen werpen. In het heldere, 

teere licht van den prillen dag scheen ze nog 

mooier, nog sprookjesachtiger dan den vorigen 

avond. 

Ze had zich voor de lange uren die zij 

moesten wachten, goed uitgerust. Ze had een 

vouwstoeltje bij zich, een thermosflesch met war- 

me thee, twee kopjes, en een trommeltje sand- 

wiches. 

Ze hadden nog geen kwartier gewacht - Hilda 

zittend op het stoeltje, John gedwee naast haar 

staand — toen er een grijze dame In een langen 

bruinen mantel verscheen. Ze bleef voor de 

etalage staan, en staarde eveneens als gefasci- 

neerd langen tijd naar binnen. 

„Zie je wel," fluisterde Hilda, „dat het goed 

is, dat ik vroeg ben? Ze keek naar m ij n jurkl" 

De dame in het bruin nam de plaats achter 

Hilda in, eveneens op een vouwstoeltje. 

Van dat oogenblik af begon de queue lang- 

zaam maar gestadig te groeien. Vrouwen en 

meisjes van allerlei leeftijd en slag maakten haar 

hoe langer hoe grooter. 

John bleef de eenige man op het tooneel. Hij 

vond zijn positie weinig benijdenswaardig en liep 

een eindje de straat in ten einde goed te doen 

uitkomen, dat hij persoonlijk eigenlijk niets met 

de heele queue te maken had. 

Na tien minuten was hij weer bij Hilda terug. 

„Toe, Johnnie, wees eens lief," zei ze toen, 

„en pas jij even op mijn plaats terwijl ik een 

eindje heen en weer loop. Ik ben zoo stijf van 

het zitten." — Voordat hij tijd had om te pro- 

testeeren, was zij reeds weg en nolens volens 

was hij gedwongen zich op het wankele stoeltje 

neer te zetten. 

Het was acht uur toen Hilda wegging, en om- 

dat de winkel pas om negen uur zou opengaan, 

genoot zij naar hartelust van het uur dat volgde, 

ledere etalage die zij passeerde bevatte nieuwe 

attracties. Hoeden en sjaals, tasschen en hand- 

schoenen — van achter iedere spiegelruit lokten 

de koopjes . . . 

John haatte het uur, dat volgde. Hij kon bet 

gelach en de opmerkingen op zijn kosten, die er 

uit de queue vrouwen en meisjes achter hem op- 

stegen, in het geheel niet waardeeren. Hij zat zoo 

diep mogelijk op zijn stoeltje gehurkt, de handen 

tegen zijn ooren, recht vóór zich op den grond 

starend. 

Even voor negen uur verscheen de chef van 

den winkel — een korte man met een blond 

baardje. Hij haalde een sleutelbos uit zijn zak, 

deed de deur open, verdween naar binnen en 

deed ze weer achter zich dicht. Toen verschenen 

de verkoopstertjes, lachend en pratend. 

Precies om negen uur werd de winkel ge- 

opend. John was nu ten einde raad, want Hilda 

was nog niet terug. Hij speurde zenuwachtig de 

straat af, besluiteloos met het stoeltje onder zijn 

arm staan blijvend, terwijl de queue als een 

reuzeslang langs hem heen naar binnen scheen 

te worden geperst. 

Als In een droom zag hij hoe de blauwe jurk 

uit de etalage werd gehaald en op de toonbank 

neergelegd opdat de dame in hel bruin haar kon 

bekijken. Als in een droom zag hij, hoe ze werd 

ingepakt, en hoe de dame er mee uit den winkel 

kwam. 

Hij had er geen idee van hoe lang hij in de 

portiek had gestaan, toen hij plotseling een hand 

op zijn arm voelde. Zich omdraaiend staarde hij 

ontdaan in Hilda's opgewekte gezichtje. 

„De jurk. . ." stamelde hij. „Weg . . . Die dame 

in het bruin . . ." 

„O, die jurk," zei Hilda geringschattend. „Het 

kan me niets schelen. Ik geloof toch niet, dat ze 

mij gepast had. Ik heb een allerliefst hoedje ge- 

zien in dien winkel daar, dat heb ik gekocht..." 

Hef vouwstoeltje qleed kletterend onder Johns 

arm uit. . 

PRINSELIJKE FAMILIE MET VACANTIE 

H.K.H. Prinses Juliana en Z.K.H. Prins Bernhard met Prinses Beatrix In het park van hun 

vacantleverblljf te Heiligendamm. 

De Commissaris der Koningin in Drente, mr. dr. R. 

H. Baron de Vos van Steenwijk (in het midden), ver- 

richtte de officieele opening van hef rijwielpadennet 

over Drente, dat de schoonste deelen der Oude 

Lantschap ontsluit. 

Z. Exe. Balthasar, minister van Openbare Werken 

en Werkverschaffing in België, bracht een twee- 

daagsch studiebezoek aan ons land. - De minister 

bij den Maastunnelbouw te Rotterdam. 

De bekende filmster Maurice Chevalier trad in het 

Kurhaus te Scheveningen op. — „Volendam" ontbrak 

niet om hem te verwelkomen! 

De jaarlijksche vlerdaagsche afstandsmarfchen bij Nijmegen zijn wederom een groof succes geworden - Links: Een opgewekt groepje onderweg Rechts: 

Tijdens de prijsuitreiking, die plaats vond in tegenwoordigheid van Z Exc. minister Colijn. - De Engelsche deelnemers zongen den minister toe 

- 15

DRIE 

KAliCRADCft 

MAAR DEfl RONAM VACI 

zAan ITlapia 

rfemarque 

De drie kame- 

raden komen 

in conflict met 

Patricia Holl- 

mann, verge- 

zeld door een 

harer kennis- 

sen. 

ne drie kameraden, OOo, Gottfried en Erich 

(„THREE COMRADES") 

Regie: Frank Borzage. 

Metro Goldwyn Mayer-film. 

Erich Lohkamp Robert Taylor 

Patricia Hollmnnn . . Margaret Sullavan 

Otto Koster Franchot Tone 

Gottfried Lenz Robert /ountr 

Alfohs Guy Kibbef 

Breuer Lionel Alwill 

Dr. Becker Henry Hull 

Een plaatselijk geneesheer. Charley Grapewin 

Dr. Jaffe Monty Woollev 

0 

p het oogenblik, dat de trompettei 

den wapenstilstand van den laatstcr 

grooten wereldoorlog afkondigde, be- 

gon er voor vele millioenen jonge menscher 

een nieuwe strijd. Terug in de burgermaat- 

schappij, gekweld door de vreeselijkste her- 

inneringen, niet in staat vaak tot geregeld 

werk ,.n niet opgewassen legen de klein- 

zielige intrigues, waren zij veelal, als oud- 

frontsoldaten op nauwelijks twintig-jarigen 

leeftijd op elkaar aangewezen. 

Zoo vestigen ook de drie kameraden 

Erich Lohkamp, Otto Koster en Gottfried 

Lenz zich in een klein Duitsch provinciestadje, hopende 

met n garage annex reparatie-inrichting voor automobielen 

'n hun levensonderhoud te kunnen voorzien. 

Rijdende in hun zelfgeconsfrueerden wagen „Baby", zoo 

genoemd naar Otto Kosters gedemonteerde vliegmachine, 

komen zij in conflict met Patricia Hollmann, een verarmde 

aristocrate.Uit do hierop gevolgde kennismaking ontstaat 

er tusschen Erich en Patricia langzamerhand een warme, 

groote liefde, al is Patricia ongeneeslijk ziek en al weet 

zij, even goed als de intelligente Otto Koster, dat zij ver- 

moedelijk niet Ij.ng meer zal leven. 

Gottfried, de felle idealist, heeft zich 

Margaret "'♦ grievende teleurstelling ingelaten met 

PaJ&HoTN ,,, ' P oli,ick . ^ ^t gevolg is, dat een 

mfinn aantal leden van een andere partij aan 

Erich en Patrfcinr pas getrouwd, geven een avon

Avond in Boada- 

peit. — Een kijkje 

onder een der vele 

bruggen door, die 

den breeden Do- 

nau overspannen 

en de beide stads- 

deelen Boeda en 

Pest met elkaar 

verbinden. Vroe- 

ger waren dit twee 

aparte steden, die 

echter in 1870 met 

elkaar werden ver 

eenigd en nu de 

hoofdstad van 

Hongarije vormen. 

Zondagsmarkt in 

een Zuid Ameri- 

kaansch dorp. Het 

voornaamste han- 

delsartikel is hier 

de coca, gedroogde 

bladeren van den 

cocastruik, die 

door de Indianen 

en kleurlingen ge- 

kauwd worden om 

hun opwekkende 

werking, hoewel 

er naderhand een 

sterke, schadelijke 

reactie op volgt I 

OVEP WEE: I , 

vereld 

{lYme 

. ;-%' V 

m •X-v^,^^,-. 

*"& t I 

r^ ï > 

vm#r* 

'ïm^Êji 

•^*nm 

■■ . 

&■'. 

'2SZu 

> 

^1 

Het trefpunt der mondaine wereld: Nie, 

Cöte d'Azur. Onze foto toont een fraai pa 

van de beroemde Promenade des Anglais. 

Een eigenaardig kijkje in de Chineesche stad 

Hongkong. Zooals men ziet mag niet alleen 

Noord-Amerika zich in het bezit van wol- 

kenkrabbers verheugen. Men heeft ze hier 

ook. Wel niet zóó hoog, maar ze mogen 

er toch zijn. Alleen zijn ze grootendeels 

van bamboe vervaardigd. 

De Foesijama, de heilige vulkaan van Japan, 

dien men op talrijke Japansche artikelen 

vindt afgebeeld. De top van den berg, welks 

laatste uitbarsting in 1707 plaats vond, is 

een druk bezochte bedevaartplaats. 

len op een historie, dia tot In een zeer ver 

teruggaat. De stad werd namelijk reeds in 

300 v. Chr. door da Matiiliëri gesticht. 

«f»» 

'-^VA. 

^mî 

,. *«aökî 

i 

■Z*3*S*>**-^ 

•- --tsÉA- 

;-J#iWF^ 

*m. 

V' ■» * 

Isiilte'i 

.^tgvrnm*****^*,.. 

• :■: ^tr- ■ 4 ■ ©•"Vj ■ • 

K-J^ ! ■* 

Een tafereeltje aan het Klnereth-meer in 

Palestina, waar verscheidene waardevolle 

zouten worden gewonnen. 

Een fraai plekje in Luzern, een der toe- 

ristencentra in het land der Alpen. Men 

lette vooral op de eigenaardige overdekte 

brug, die het water overspant. 

; : 

^- 

ii". 

'mmzuk 

* r- M -trt 

Een inboorling 

1 van Noord-Nieuw- 

Gulnea, die in zijn 

ranke kano het 

water van de 

Mamberamo-rivier 

klieft. Om een af- 

stand van negentig 

kilometer stroom- 

opwaarts af te leg- 

gen heeft men van 

een week tot elf 

dagen noodig ; 

stroomafwaarts 

gaat het in vier k 

vijf uur. 

Manhattan, het 

hart van NewYork, 

bij nacht, gezien 

van af Ellis Island. 

Op dit eiland moe- 

ten alle immigran- 

ten verblijven voor- 

dat zij toestem- 

ming krijgen de 

Vereenigde Staten 

binnen te trekken. 

Vóór hen ligt de 

machtige metro- 

pool met zijn dui- 

zenden lichten, ais 

het land van belof- 

ten, waar d« emi- 

granten uit alle 

oorden der wereld 

een betere toe- 

komst hopen te 

vinden. Maar al te 

vaak gebeurt het 

echter, dat hun de 

toestemming ge- 

weigerd wordt, 

Amerikaanschen 

bodem te betreden.

HET .^MTUUP OP , 

nc jaar lang was ik niet in Nederland 

geweest. De groote petroleummaat- 

schappy, waar ik als ingenieur werk- 

zaam was, had my naar een recente conces- 

sie in de Ukraine uitgezonden en het be- 

richt van myn vaders dood had ik een week 

te laat gekregen, bü mijn terugkeer van uit 

het binnenland naar Bakoe. Het was wel 

eenigszins myn schuld geweest; ik had een 

nauwkeurig adres moeten achterlaten, waar 

men my telegrafisch had kunnen bereiken, 

doch in mijn jeugdige onbezonnenheid had 

ik dit verzuimd. 

Tof executeur testamentair was een zekere 

kapitein Booth benoemd, een oud-Indisch- 

gast met wien myn vader op zijn vroegere 

standplaats in Sumatra bevriend was ge- 

raakt en dien hij jaren later, toen zy beiden 

gepensionneerd waren', in Nederland weer 

had ontmoet. 

Mei dezen heer was ik nu een correspon- 

dentie begonnen over de zakelijke aangele- 

genheden, die geregeld moesten worden. 

Het bleek in mijn eigen belang persoonlyk 

aanwezig te zyn, om bij den notaris de laat- 

ste handteekeningen te zetten en allerlei de- 

tails te regelen. 

Zoo had ik dan Booth's uitnoodiging 

enkele dagen by hem door te brengen om 

alles zoo spoedig mogelyk te ordenen, aan- 

genomen. Ik begreep wel dat dit niet louter 

heminnelykheid was, want mijn vader had 

een zekere som aan zijn vriend nagelaten, 

die deze echter eerst na de boedelverdec- 

img zou krijgen. 

Zoo kwam het dat ik een extra verlof aan- 

?yde^vefijiaai cUo\ C.C. /f I I V-^ I ,^y 

OP DE BOERDERIJ 

vroeg om de reis naar Nederland te kunnen 

maken. 

beste overblijfsel van die middeleeuwsche 

constructie slechts de diepe gracht met een 

Zy die goed op de hoogte zyn van de 

houten brug er over en een fraai gesmeed 

vaderlandsche aardrijkskunde weten mis- tuinhek. 

schien, dat er in den Achterhoek; vlak by 

de grens, een dorpje ligt, Dinxperlo gehee- 

De roestige greep van de bel piepte. Byna 

ten. Om er te komen moet men vanaf Arnonmiddellyk 

werd ik opengedaan door een 

hem met een locaaltreintje naar Aalten — 

boerenvrouw, echt type van de streek, die 

en vandaar is er dan een busverbindin» 

uit een kleine portierswoning te voorschijn 

naar het dorp. 

schoot. Men verwachtte my dus toch. Zy 

Van af Dinxperlo voerde mijn weg nog 

ging my voor door de verwaarloosde opverder, 

door de Achferhoeksche velden naar 

rylaan. Het slingerende pad, moeilijk behet 

gehucht Heurne. Zoo ver het oog reikte 

gaanbaar door de modderpoelen, was lanwaren 

er akkers en weiden, met hier en 

ger dan het me eerst leek. De vrouw was 

daar een boschje clzenhout of het kleurige 

breedsprakig, bly waarschijnlijk al haar 

informaties te kunnen luchten. 

dak van een boerenhoeve. Een zijweggetje 

dicht met kreupelhout begroeid, waar hoog- 

Het kan nooit kwaad, als men bij vreemstens 

een verdwaalde koe of een eenzame 

de menschen gaat logeeren, iets van de 

fietser de stilte een enkelen keer verbrak, 

levensomstandigheden te weten en al lokte 

bracht my na een kwartiertje gaans en na 

ik het niet bepaald uit, ik deed ook geen 

verschillende keeren vragen, aan het hek 

poging den min of meer indiscreten woorvan 

het „Kasteel". 

denyloed te stuiten. Zoo vernam ik dat de 

kapitein met een inlandsche vrouw ge- 

Ik was myzelf al aan het verwenschen 

dat ik in Aalten niet een taxi genomen had. 

trouwd was en een zeer teruggetrokken 

I)e aanduidingen in den brief van myn gastleven 

leidde. Hy ging met slechts weinig 

heer waren echter duidelyk en in Dinxperlo 

menschen in de streek om. Als eenige behad 

men my verzekerd, dat het niet ver was 

dienden was er het portiersgezin, bestaande 

uit de vrouw met haar echtgenoot, die tuinzelfs 

met met mijn week-end koffertje, dat 

nu toch begon te wegen. Maar eindelijk was 

man op het goed was, en een ouden schoonik 

er dan. 

vader, die by hen inwoonde. De oude man 

scheen „niet wel bie et heufd", maar men 

Het weinig imposante heerenhuis zag er gebruikte hem desondanks voor kleine 

ongastvry en verlaten uit. „Het Slot" was huiskarweitjes. 

een benaming in den volksmond, die mis- Myn gastheer ontving my in de hal. De 

schien vyf eeuwen geleden gewettigd was 

begroeting was uiterst vormelyk en koel. 

toen het veel grootere oorspronkelijke ge- 

Een vage beklemming maakte zich van my 

bouw, waarvan enkele ruines zichtbaar meester, die er niet beter op werd toen ik 

waren, nog bewoonbaar was. Nu zag ik als 

aan de vrouw des huizes werd voorgesteld, 

een kleine gerimpelde Javaansche, in een 

■ ■■■■■ ■■..■■■■. -..;. -r. . enormen stoel weggedoken, en die slechts 

fluisterend enkele woorden sprak, met een 

steelschen blik op den kapitein. 

Deze deed echter pogingen zoo niet beminnelijk, 

dan toch correct te zyn. Ik trok 

my spoedig op de logeerkamer, een groot 

somber en hol vertrek, terug. Ik had papieren 

meegebracht die ik moest ordenen; 

daarna schreef ik wat, zoodat ik eerst tegen 

etenstyd weer naar beneden ging. 

De tafel was feestelijk gedekt. Zou ik in 

deze bepaald vijandige atmosfeer — zoo 

leek my het oude huis met de twee zoo 

slecht by elkaar passende zwijgzame menschen 

— nu toch zooiets als een eeremaal 

hebben? De portierster, nu keurig in het 

zwart, diende uitstekend toebereide schotels 

op. 

Voor het duister aanbrak had ik slechts 

een glimp van den grooten tuin gezien, aan 

de eene zyde door velden, aan de andere 

door een boschje begrensd, „het Jacht" genoemd, 

waar men mij voor den volgenden 

ochtend de bezichtiging van een authentiek 

en fraai gebouwd zeventiendc-eeuwsch 

jachtpaviljoen beloofde. De bezitting lag inderdaad 

zeer afgelegen. Het was, zooals mijn 

gastheer opmerkte, een ideale plaats voor 

hen die rust zochten. Indien zij tenminste 

geen Jast van zwakke zenuwen hadden of 

aan bijgeloovigheid leden, voegde hij er met 

een stroeven lach aan toe. Het slot scheen 

namelijk volgens de goede oude traditie en 

plaatselijke overlevering een spook te bezitten. 

Speciaal de kamers waar de gasten 

sliepen, schenen door het spook te worden 

bezocht, want de heer des huizes zelf had 

nog nooit iets gezien of gehoord. Het ver 

haal wilde, dat een vroegere slof heer zichzelf 

in een vlaag van waanzin van het leven 

had beroofd en des nachts dikwijls op do 

plaats van zyn daad terugkwam. 

We waren aan het dessert genaderd.... 

Al dien tijd hadden we met opzet ver 

meden over het zakelijke fe praten, daar 

den volgenden middag de notaris uit Aal- 

— 20 — 

ten zou komen om alles officieel te regelen. 

Het gesprek stokte dus vaak; we hadden 

weinig andere belangen gemeen en gezellig 

waren de menschen niet waarmee ik aan 

tafel zat. De vage beklemming, die ik dade- 

lijk by het betreden van dit sombere huis 

had gevoeld, nam nog toe. 

Toen plotseling, met een flauw gesis, 

doofden de lampen. 

Alles lag in zwarte duisternis gehuld. 

Alleen een enkele kaars brandde sputterend 

verder, midden op de groote blankgedekte 

tafel. 

Dra waren er groote waskaarsen aange- 

stoken; het ongeval scheen nogal eens vaker 

voor te komen en werd niet zwaar geno- 

men. Booth vertelde my dat de kleine dorps- 

centrale geen nachtploeg bezat en dat de 

reparatie zeker niet voor den volgenden 

dag zou geschieden. Ik pufte my uit in con- 

ventioneele beleefdheden, maar waarom 

weet ik niet, het gevoel van onrust, angst 

haast, nam nog sterker bezit van my. Ik heb 

in myn reizend leven vaak voor werkelijke 

gevaren gestaan en wanneer het om actie - 

gaat, kan men op my rekenen. De bloote 

vuist, een revolver, een mes desnoods. Maar 

hier was er iets onnoemelyks, iets onzicht- 

baars; iets wat in het donker scheen te loe- 

ren, spottend met alle nuchtere redenee- 

ring.... 

Ieder met één brandende kaars gewapend, 

gingen wy spoedig daarop in processie naar 

boven. Ik herinner my hoe heel in de verte 

een kerkklok twaalf slagen liet hooren en 

hoe ik een laatsten blik wierp in den zwar- 

ten nacht buiten door het hooge gangraam. 

Met een vriendelijk bedoeld „slaap wel" liet 

men my alleen in de holle kamer, waar het 

enorme ouderwetsche bed haast het eenige 

meubel bleek. Een lange gang voerde naar 

de andere zyde van het huis, waar de be- 

woners sliepen. De kamer naast de mijne 

was, voor zoover ik me er rekenschap van 

kon geven, leeg. 

Snel uitgekleed, lag ik turend in het groo- 

te bed tusschen de klamme lakens, de kaars 

als eenig lichtplekje in de zwarte, holle 

ruimte. Een breede baan blauwig maanlicht 

viel over den vloer tot aan den voet van 

mijn bed. Onw-illckeurig dacht ik aan mijn 

overleden vader, aan logeerpartijen in myn 

kindsheid, aan mijn laatste zwervende ja- 

ren .... De slaap kwam langzaam, maar 

zeker opzetten. Ik blies de kaars uit, keerde 

me om en gleed spoedig in een droomloos 

onbew-ustzijn. 

Hoe lang sliep ik? Ik 

weet het niet; het leek 

enkele minuten slechts, 

het kunnen ook uren 

geweest zijn. Plotseling 

voelde ik mij klaar 

wakker. Een vage angst 

omvatte mij in mijn 

halfw r akenden toestand, 

deed me helderder 

denken. Snel keek ik 

rond in de flauwverlichte 

ruimte. Wat had 

mij gewekt? De hoeken 

van het groote vertrek 

verloren zich in diepe 

schaduwen. Maar de 

deur, de deur die ik, 

dat wist ik zeker, 

zorgvuldig gesloten had, 

die deur stond wyd 

open! 

Toen zag ik het 

yreeselijke, het onge- 

ï 

ooflyke, dat in onze 

twintigste eeuw niet 

meer thuis hoort. Het 

spook!!! Een levende, 

bewegende geestver- 

schijning, geluidloos, 

langzaam naderbyko- 

mend. Het spook kwam 

,ALS JE DEN TUIN IN KOMT, 

IS HET RISICO VOOR .IE 

KIOEN REKENING, MAN!" 

^ 

recht op me aan. Ik was in den wer- 

kelyken zin van het woord verstijfd van 

schrik. Het was precies als in een nacht- 

merrie. Ik wilde mij oprichten, de hand uit- 

steken, mij verweeren, doch ik leek als 

verlamd. Steeds duidelijker in het blauwige 

maanlicht zag ik de lange witte verschij- 

ning, een hemd dat heen en weer bewoog 

om twee spillebeenen, een grysbleek gezicht 

met een witten baard, twee starende Hcht- 

looze oogen en — belachelijk detail — 

een breeden stroohoed. Steeds nader kwam 

het; in de hand hield het een blinkende 

bijl. Ik hoorde het sleepen van een voet 

over den vloer, dat was het eerste waar- 

neembare geluid. 

Misschien was het dat, waardoor de ban 

eindelijk brak. Met een gil die waarschijn- 

lijk tot in het dorp gehoord kon worden, 

schoot ik overeind, greep de zware koperen 

kandelaar die aan de andere zijde vlak naast 

mijn bed stond. Blindelings, doch uit alle 

macht, wierp ik het voorwerp in de rich- 

ting van de verschijning. Ik hoorde een 

heftig gekletter. De kandelaar scheen tegen 

de byl te zijn gebotst en beiden vielen op 

den vloer. 

Ik gluurde in de duisternis om mij heen 

en zag nog net een fladderend wit pand om 

den deurhoek verdwijnen. Snel sprong ik 

het bed uit — de bijl en de kandelaar waren 

daar, als stomme getuigen dat ik niet had 

gedroomd. 

Bij de deur stonden twee ontstelde ge- 

daanten, met brandende kaarsen gewapend. 

Nog vóór ik eenigen uitleg had kunnen ge- 

ven hoorden wy een heftig gerommel aan 

den anderen kant van den gang, daar waar 

ik leege kamers dacht en waar een dienst- 

trap bleek te zijn, die naar de keuken voer- 

de. En onder aan de trap, waarvan hy in 

zijn haast om te vluchten gevallen was, lag 

het spook, kermend en met een gebroken 

enkel! 

Het bleek de ongelukkige tuinier te zijn, 

de oude die „niet wel bie et heufd" was en 

die blijkbaar al meermalen voor het spook 

had gespeeld. 

Of de byl, die dit keer deel van de uit- 

rusting vormde, al of niet op moorddadige 

bedoelingen had geduid, zal wel altijd een 

raadsel blijven. De arme zwakzinnige werd 

de eetkamer ingedragen en de dorpsdokter 

in allerijl ontboden. Ik sloeg den kapitein 

voor, beurt om beurt met hem bij den zieke 

te waken, want van slapen leek nu toch 

niets meer te komen. 

De dokter kwam, met de dorpsverpleeg- 

ster, een lieve jonge vrouw, met heldere 

oogen en prachtig zwart haar. Zy is de 

eenige van al die personen in dit avontuur, 

die ik weergezien heb, en vaak zelfs. Doch 

dat is een heel andere historie.... 

De rest van mijn verblijf verliep snel, 

doordat de meeste tijd door de zakelijke 

schikkingen ingenomen werd, die ondanks 

een stille tegenwerking van kapitein Booth 

bevredigend verliepen. En dien tweeden en 

laatsten nacht sliep ik ongestoord! 

Het avontuur zou de laatste acte van mijn 

vrijgezellenleven blijken. Van spokenbezock 

heb ik sindsdien nooit meer last gehad.

EEN ONVERWMT BEZOEK 

en de qevotaen 

ed Yarns' gezicht klaarde op, toen hij 

tegen de helling een stevige blokhut ont- 

waarde. De wond aan zijn linkeroksel 

begon leeiijk pijn te doen. Hy had zyn hals- 

doek er onder zyn shirt tegenaan geperst 

en het bloeden was inderdaad opgehouden. 

Doch het was, alsof hy gloeiende kooltjes 

onder zyn arm geklemd hield. Er was een 

rimpel van pijn tusschen zyn oogen. Zyn met 

stof en zweet overdekt paard liet mismoedig 

den kop hangen. Het dier was byna aan het 

einde van zijn krachten. Jed zelf zag er 

erbamielyk uit. Zyn lichte oogen glansden 

koortsachtig. N'u en dan echter was het, als- 

of er een sluier voorkwam. Hij had rust noo.- 

dig. Zijn wangen waren bedekt met een on- 

frisschen stoppelbaard. Zyn shirt was met 

bloed bevlekt en uitgescheurd. Zyn laarzen 

waren grijs van het stof. 

Doch toen hy de woning ontdekte, spoor- 

de hy zyn rijdier met vriendelijke woordjes 

tot een laatste krachtsinspanning aan. Het 

groote, gevlekte paard wierp een paar maal 

achtereen den kop op, alsof het trachtte zyn 

gewone, fiere houding aan te nemen. 

„Kom, Pock, nog een klein eindje!" moe- 

digde Jed het aan. „Daar is een hut. Dat be- 

teekent voedsel en rust. Dat zijn twee din- 

gen, die we toch wel verdiend hebben, wat 

Hi?" 

Het trouwe dier trappelde even met zyn 

trillende beenen en zette zich vervolgens 

met kennelyke moeite in beweging. Jed klop- 

te zachtjes met zyn hand op de zyde-achtige 

huid van zyn hals. 

„Toe maar, Pock!" 

Pock begreep, wat er. van hem verlangd 

werd. Dapper begon hy de steile, met rol- 

steenen bezaaide helling te beklimmen. Nu 

en dan bleef hij hygend en sidderend een 

oogenblik staan. Pock was vrywel uitgeput. 

Maar eindelijk was het kleine plateau be- 

reikt. Aan het einde daarvan lag de blokhut. 

Hen tamelyk begaanbaar pad leidde naar de 

deur. De achterkant van het woninkje leun- 

de tegen den rotswand en eigenlijk lag het 

in een klein dal, dat echter nauwelyks twee 

meter diep was. In deze miniatuur-vallei had 

zich wat vruchtbare aarde verzameld, waar- 

in een paar kaarsrechte berken voedsel ge- 

noeg hadden gevonden om te kunnen ge- 

dijen. De bladeren ritselden vertrouwelijk, 

schenen een gesprek te voeren met het snel- 

le beekje, dat een tiental meters terzijde 

van het huisje langs zijn rotsbedding om- 

laag dartelde. 

Met een pijnlyk gezicht liet Jed zich uit 

den zadel glijden. Zyn wonde brandde als 

vuur. Hij zette Pock in de schaduw vast en 

liep wankelend naar de deur. Niet alleen, 

d^t Jed doodelijk vermoeid was, maar zifn 

beenen waren styf geworden door het on- 

De machtigste avonturenfilm 

ooit vertoond 

DE INVLIEGER 

CLARK GABLE - MYRNA LOY 

SPENCER TRACY 

Een Metro-Goldwyn-Mayer Film 

aigebroken ryden. Bovendien waren zyn 

hooggehakte laarzen nu niet ideaal om een 

wandeling mede te maken. 

Jed klopte op de deur, doch nie/t het 

minste geluid verried, dat men hem ge- 

hoord had. Nogmaals oonsdc hy. Er ver- 

scheen niemand. Jed nam een kort besluit. 

Hij zou maar brutaalweg naar binnen gaan 

en wachten, tot de bewoners terugkeerden. 

Het was hem onmogelyk verder te ryden. 

Zyn linkerarm hinderde hem. Juist, toen hij 

de deur wilde openduwen, klonk hem het 

geluid van een menschelyke stem in de 

ooren. En de gesproken woorden waren zon- 

der eenigen twyfel voor hem bedoeld. 

„Handen op! Vlug!" 

Het was niet wat je noemt een gastvrye 

ontvangst, maar Jed had geen lust om zich 

te verzetten. Het was trouwens heel begry- 

pelyk, dat men hem op het eerste gezicht 

argwanend beschouwde, want zyn uiterlyk 

was dat van een landloopenden bedelaar. Jed 

lachte zelfs zachtjes. Zonder naar zyn be- 

lager te kyken, wist hy dat het een vrouw- 

was, die hem het bevel toegeroepen had. 

Wel is waar was het een lage stem, maar de 

intonatie en het timbre er van verrieden de 

bezitster, 

„Het zal niet gaan!" riep hy terug. „Ik 

ben gewond en overigens heb ik absoluut 

geen kwaad in den zin." 

Jed grinnikte. Er kwam geen antwoord 

en langzaam wendde hy zich om naar den 

zijkant van de hut. Daar stond een meisje 

met een glanzend geweer op hem gericht. 

Haar donkere oogen bestudeerden hem. Er 

was een blosje van opwinding op haar wan- 

gen. Ze had prachtig, zwart haar, dat in weel- 

derige lokken tot op haar schouders viel. 

„Wat kom je doen?" vroeg ze op wan- 

trouwigen toon. 

„Dat is niet in drie woorden te zeggen, 

m'am. Maar als u me eens goed bekykt, zult 

u zien, dat ik me nog maar nauwelyks op 

de been kan houden van vermoeienis. Boven- 

dien heb ik de laatste drie dagen hoogst 

onvoldoende gegeten. De heuvelen, waarin u 

woont, zyn nogal onherbergzaam, hè? Ik 

heb niet één konyn ontmoet! En als ik 

kwaad wilde, zou ik wel gezorgd hebben in 

betere conditie te zyn, want momenteel ben 

ik zelfs niet in staat om een vlieg dood te 

slaan. Myn linkerarm is machteloos en ik 

verga van de pijn! Ik smeek u, laat me hier 

niet langer staan, want dan val ik gewoon 

om als een holle boom. Ik ben aan het einde 

van mijn Latyn!" 

„Naar je praten te oordeelen ben je anders 

nog mans genoeg!" antwoordde ze. „Je moet 

het me niet kwalijk nemen, maar ik vertrouw 

ie volstrekt niet. Het wemelt hier in de 

buurt van gespuis en elke vreemdeling kan 

een gevaar beteekenen. Gesp heel voorzich- 

tig je gordel los! By de minste verdachte 

beweging schiet ik. Begrepen?" 

Jed Yarns schudde mistroostig het hoofd 

over zooveel lawaai om niets. Maar om de 

zaak te bespoedigen, deed hy, wat ze hem 

bevolen had. Zyn gordel viel aan zyn voeten. 

„Kost me weer een half uur om myn Colt 

schoon te maken!" mopperde hy. „En dan 

te weten, dat je zoo onschuldig bent als een 

lam. Ik weet wel, dat ik er als een schurk 

uitzie, m'am, maar vertel eens.... zou u me 

niet eens willen zien, als ik geschoren ben? 

De oogen van een mensch zyn eigenlijk maar 

slechte apparaatjes, die alleen maar het uiter- 

lijk opnemen. Als u eens wist, hoe blank 

mijn ziel was!" 

„Je praat tamelyk veel, vreemdeling, en je 

pogingen om grappig te zyn slagen niet bar 

goed!" vond het meisje en ze kwam omzich- 

tig naderby. 

„Dat wauwelen doe ik alleen maar om me- 

zelf wakker te houden!" verklaarde Jed. 

„Het is immers hoogst onbehoorlijk om als 

een otter te gaan snurken, waar een dame 

by is?" 

Met een vlugge beweging bukte zy zich en 

raapte Jeds revolver op. Ze richtte het wa- 

pen op hem en liet het geweer zakken. 

Ze bekeek hem, alsof hy een wonderdier 

was. Vooral de wond aan zyn oksel trok 

haar aandacht. Ze scheen te aarzelen of ze 

hem vertrouwen kon. 

„Ga naar binnen!" commandeerde ze ein- 

delijk. 

Jed gehoorzaamde met graagte. Hy duwde 

de deur open en kwam in een tamelyk ruim 

vertrek, waarin een tafel, een paar stoelen 

en nog enkele meubelstukken stonden. Hy 

koos een ouden leuningstoel en liet zich daar- 

in zonder meer neervallen. Hy zuchtte. 

„Hè, hè. Pfui, wat ben ik moe! Toe, m'am, 

doe dat schietinstrument nu eens w-eg. Ik zal 

u heusch niets doen! Myn naam is Jed Yarns 

en verdraaid zie ik er als een vrouwen- 

roover uit? Had ik me vanmorgen maar ge- 

schoren! In de streek, waar ik vandaan kom, 

is iedereen vriendelijk tegen me! Ik ben de 

goedheid in eigen persoon!" 

Jed had op zulk een verdrietigen toon ge- 

sproken, dat het meisje onwillekeurig begon 

te lachen. Ze scheen tot het besluit te zyn 

gekomen, dat Jed geen slechte bedoelingen 

had. Maar voor alle zekerheid schoof ze zyn 

Colt toch maar tusschen den band van haar 

rok. 

„Ik ben Judy Matthews.... Ik zal probee- 

ren je te vertrouwen, maar ik moet je toch 

heusch verzoeken om geen grapjes uit te 

halen, want anders zal je ondervinden, dat 

ik uitstekend met vuurwapenen kan om- 

gaan!" 

„Dat is in orde. Miss Judy. Hebt u iets te 

eten voor me? Ik rammel!" gaf Jed opge- 

lucht te kennen. 

„Eerst zal ik je wond maar eens verbin- 

den, Mr. Yarns. Vind je ook niet?" 

„Graag," zei Jed. „Ik heb een gevoel, of 

mijn schouder in een ketel kokend water 

hangt! Alles, wat u er aan wilt doen, zal ik 

toejuichen. Ik ben bang, dat er wondkoorts 

van komt! Ik heb den geheelen middag met 

dat gaatje in de brandende zon gereden. Ge- 

woonlijk ben ik nogal een taaie, geloof ik!" 

Er kwam een bezorgde trek op haar ge- 

zicht, toen ze de wonde bekeek. En al haar 

wantrouwen scheen op slag te zijn verdwe- 

EEN DIEPE OOGOPSLAG.. 

Dat is wat U in twee minuten kunt verkrijgen met behulp van de nieuwe waterdichte ARCANCIL. 

ARCANCILiseen moderne vinding op het gebied van cosmetische producten: de oogen worden 

er niet door geprikkeld, de wimpers breken niet af, want dit product bevat geen zeep, noch eenig 

ander bijtend middel. Werkelijk waterdicht zijnde, loopt het niet uit, indien U huilt of tot tranenstoe 

lacht. Oogharen behandeld met ARCANCIL, worden langer, soepeler, nemen toe in aantal en in 

schoonheid. Uitgevoerd in 9 bekoorlijke tinten en in een speciale kwaliteit ARCANCIL-SANCO- 

LOR om de oogharen te verfraaien zonder ze te kleuren. De vrouwen, die ARCANCIL geprobeerd 

hebben, zijn er verrukt over. Neemt u ook een proef. Vraagt aan Uw leverancier een reclame-doos 

a /,2.- 65 ' groot model f l -9 0 ' aparte vullingf 1.90. Onthoudt goed de nieuwe schoonheidsformule.- 

„VOOR UW WIMPERS .... ARCANCIL". Importeur J. Schenker. Afd.: F 7. Amsterdam. 

Altijd rheumatische rugpijn 

Nu is zij beter en ziet er jaren 

jonger uit 

Deze dame werd hevig gekweld door rheu- 

natische rugpijn. In onderstaanden brief ver- 

hit zij, hoe zy van haar lijden werd verlost 

oor Kruschen Salts. 

„Ik begon ecnige maanden geleden met 

Kruschen Salts tegen mijn rheumatiek. Mijn 

cchterarm kon ik niet gebruiken en de pijn 

11 myn rug hield geen oogenblik op. Ik las 

en advertentie van Kruschen Salts en he- 

loot het ook Ie probceren. Tot myn blyd- 

chap voel ik mij nu niet alleen veel beter, 

aar zie er ook jaren jonger uit." Mevr. N.N. 

De oorzaak van rheumatische rugpijn ligt 

eestal in de opgehoopte afvalstoffen, welke 

n het organisme achterblijven. Hieruit ont- 

laat o.a.het urinezuur. Kruschen Salts spoort 

'w afvoerorganen zacht maar zeker aan tot 

egelmatige werking, waardoor alle schade- 

ijke stoffen worden verwijderd en de oorzaak 

an Uw pijnen is verdwenen. Kruschen Salts 

s uitsluitend verkrijgbaar bij apothekers en 

rkende drogisten. 

ncn. Ze haastte zich naar de keuken en 

keerde even later terug met een kom water, 

loeken en een klein, groen blikje, waarin 

ch vcrbandmiddelen bevonden. Ze waschte 

ie wond handig uit, een bewerking, die hem 

Ie lippen op elkaar deed klemmen. De hals- 

oek, dien hij gebruikt had om het bloed te 

stelpen, zat vastgekleefd en er kwam een 

rimpel tusschen Judy's mooie oogen, toen zij 

het leelyke gat zag. De randen bleken in- 

Ierdaad een weinig ontstoken; ze waren 

vuurrood en verraderlijk gezwollen. 

„Daar zul je nog een hoop last van krijgen, 

Mr. Yarns!" zei ze bedenkelijk. 

.,Dat dacht ik wel. Maar. ... als u als ver- 

pleegster optreedt, m'am, is het wel te 

dragen!" 

Ze lachte en deed een jodiumzalf op de 

wond. Jeds adem ging sneller. Felle scheu- 

ten vlijmden door zyn schouder, maar hij 

gaf geen kik. Even later had Judy een ver- 

band gelegd en Jed voelde zich stukken 

eter. 

„Hoe Is dat gekomen?" informeerde ze. 

„O, een kerel, die een hekel aan me had!" 

verklaarde Jed. „Zijn bedoeling was een 

beetje meer naar het midden te treffen. 

Maar zijn paard struikelde juist!" 

Judy staarde hem enkele oogenblikkcn 

aandachtig aan. Jed gaapte, dat hij aan zijn 

hmd nauwelijks genoeg had om zijn mond 

rborgen te houden. Judy lachte en ruimde 

do tafel leeg, waarna ze zich opnieuw naar 

keuken begaf. Nu en dan wierp ze een 

blik op Jed, als om te zien, of hij nog niet in 

nap gevallen was. Maar de heerlijke geur 

v m bakkend spek en kokende boonen hield 

b 'm wakker. Jed likte een paar maal zijn 

ppen af. Judy liep af en toe naar de voor- 

deur om uit te kijken. Klaarblijkelijk ver- 

v achtte zij iemand. Jed meende zelfs op te 

n erken, dat zij zich ongerust maakte, doch 

bij stelde geen vragen. Hij rolde een sigaret 

ei ging even naar buiten om Pock te verzor- 

,u n. Uit een kleine schuur haalde hij wat 

b ioi, waaraan Pock zich haastig te goed 

b'gon te doen. 

Weer in de hut teruggekeerd, vond hij een 

I )rd dampende boonen gereed staan. In een 

1 in er naast heerlijk bros, nog knisterend 

s )ck. 

Judy had ook een stoel voor hem klaar- 

f 'zet. 

„Val aan!" verzocht ze. Dat liet Jed zich 

P'en tweemaal zeggen en hij begon met 

s naak te eten. Judy ging tegenover hem zit- 

t'n, haar handen in haar schoot. Aandach- 

1 g sloeg ze hem gade. 

„Heerlijk!" prees Jed met vollen mond. 

. Ilarlverkneuterond. zoonls u dit spek heeft 

'bakken, m'am!"' 

"/e bedankte hem met een knikje. 

„Veriel eens. hoe het gebeurd is?" ver- 

■'■rht 7e. 

„Wat gebeurd?" was Jeds wedervraag. „O, 

die kogelwond?" 

„Ja, dat bedoelde ik!" — Ze lachte zonder 

veel geestdrift. 

„Och.... het is nu niet bepaald een ver- 

telling, die geschikt is voor dames. Nogal 

sensationeel en.... Dit is een woeste streek, 

nietwaar?" 

„Kom, vertel het nu maar!" Nauwelijks 

echter had zij deze woorden gesproken, of 

ze stond op en haastte zich naar buiten. Ook 

Jed had het geluid van trage hoefslagen op- 

gevangen. Hij schoof zyn bord weg en liep 

naar de deur. Judy sprak opgewonden tegen 

een man ven ongeveer vijftig jaar, die bloots- 

hoofds en zeer vermoeid was. Hij was klein 

van gestalte en zijn gryze haar kroesde in, 

ontelbare krulletjes. Juist boven zijn voor- 

hoofd was het grijze haar echter rood ge- 

kleurd. Bloed! De oude man was gewond! 

Maar hij lachte tegen Judy en trachtte haar 

gerust te stellen. 

„Wat is er gebeurd?" vroeg ze met tril- 

lende stem. 

„Niet veel bijzonders, mijn kind," gaf de 

fnan te kennen. „Alleen ben ik het goud kwijt 

en dat is ook al geen doodwond, want er zit 

nog meer dan genoeg in den ader. Laten we 

naar binnen gaan! Ze hebben me overvallen 

en beroofd, dat is alles. Den geheelen mid- 

dag heb ik geprobeerd het spoor van dien 

kerel te vinden, maar het is me niet gelukt 

en daar mag hij den hemel wel op zijn bloote 

knieën voor danken, want als ik hem te pak- 

ken had gekregen, dan Maar het is ge- 

beurd en.... Je moest nu maar eerst dat 

wondje eens reinigen. Dan kunnen we weer 

verder zien. En ik rammel van den honger!" 

„We hebben een gast, vader!" deelde Judy 

mede. „Mr. Yarns, Jed Yarns. Hij is gewond. 

Ik heb hem verbonden en te eten gegeven!" 

„Dat is goed werk, Judy " De pientere 

oogjes van den ouden Matthews werden op 

Jed gericht. Jed trad hem tegemoet en stak 

zijn hand toe. Matthews aarzelde een secon- 

de, alvorens ze te grijpen, maar toen was 

zijn handdruk ook hartelijk. 

„Hoe gaat hel. Yarns?" zei hij. 

„Hetzelfde als met u, Mr. Matthews!" ant- 

woordde Jed glimlachend. „Ook aangescho- 

ten!" 

„Pardon!" grijnsde de goudzoeker. „Ik ben 

aangeslagen!" 

„O in ieder geval zyn we allebei ge- 

raakt!" lachte Jed. 

„Klopt!" kreeg hij ten antwoord. 

Judy was alweer aan het werk met ver- 

band. 

„Ik stond juist op het punt Miss Judy te 

vertellen, wat mij overkomen was!" zei Jed 

lachend. „En er zijn een hceleboel redenen, 

waaróm ik mijn relaas nu gaarne ten beste 

wil geven. Dal heeft u hoofdzakelijk te dan- 

ken aan die grijze krulletjes op uw hoofd. Ik 

heb gezien, dat u beroofd werd, Mr. Mat- 

thews! De kerel hield u aan en beval u af 

te stijgen. U gehoorzaamde en hij naderde u. 

Onverwacht gaf hij u een klap op uw sche- 

del. Zelfs op den grooten afstand, welke my 

van u scheidde, kon ik het geluid van dien 

slag hooren. U lijkt een hersenpan van staal 

te hebben. De aanvaller was gemaskerd. Hij 

haalde uw zakken leeg en ook uw zadeltas- 

schen, borg een klein pakje in zijn eigen 

zak en smeerde hem, zoo hard als die lee- 

lijke cayuse van hem maar vooruit wilde. 

Xu ben ik een man, die heelemaal niet van 

struikroovers houd. En vooral niet, als ze 

grijze hoofden bewerken met harde voorwer- 

pen. Daarom ging ik dien schurk achterna. 

Het kostte me een paar uur, maar eindelijk 

had ik hem ingehaald. Hij wist me nog een 

kogel door mijn oksel te jagen. Ik moest zyn 

paard neerschieten, of liever gezegd min 

of meer per ongeluk schoot ik zijn paard 

neer. Hij kwam met zijn hoofd op een rots- 

blok terecht en werd bewusteloos. Toen nam 

ik hem zijn wapens af, hielp zijn cayuse uit 

zyn lyden en reed terug naar de plaats, waar 

hij 11 achtergelaten had. Die kerel moest naar 

de stad loopen dus. Maar ik weet zelf niet, 

hoover hij van een plaatsje verwijderd was. 

Tot mijn verbazing echter was u verdwenen! 

Die achtervolging had me doodop germiakt. 

OS 

Zorg, dat een „vermoeide huid" de charme 

van Uw uüerlijk niet bederft. Bescherm 

Uwgelaalshuid legen de nadelige invloeden 

van onze moderne levenswijze. Gebruik 

de heerliike. zachie Lux Toilet Zeep, die 

speciaal wordt bereid voor de verzorging 

van het gelaat en de doelmatigste hulp is 

om hef euvel van ..vermoeide huid" te 

voorkomen. Door haar bijzondere eigen- 

schappen telt Lux Toilet Zeep duizenden 

geregelde verbruiksters in alle oorden van 

ons land. Zii zouden het voor geen geld meer 

willen missen. En al is Lux Toilet Zeep op 

en top een luxe zeep, toch is zij goedkoop ge- 

noeg voor dagelijks gebruik, ook voor U. 

LUX 

TOILET ZEEP 

Tegen vermoeide huid 

12/2CT.PER TABLET 

LTZ t47-021S» 

Pock — zoo heet myn paard — was er al 

even erg aan toe als ik. En ik kreeg last 

van die wond. En aangezien uw paard ook 

weg was, vermoedde ik. dat u bijgekomen 

was en kans had gezien om weg te komen. 

Toen ben ik op zoek gegaan naar een woning 

en kwam hier terecht. Miss Judy ontving 

mij heel vriendelijk met een geweer" en... . 

de rest weet u. O neen, toch niet.... Ver- 

moedelijk is dit het goud, dat de schurk u 

ontnam?" 

Jed legde met een genoeglijk gegrinnik 

een lederen zakje op tafel. 

De oude Matthews zat hem aan te kijken, 

alsof hij wat'.- in de Gobi-wnesfyn zag be- 

vriezen. 

„Als dat niet toevallig is!" verbaasde hij 

zich. 

„Was het dan niet toevallig, dat ik bij 

deze blokhut terecht kwam?" wilde Jed 

weten. 

„Hiervoor moet ik.je beloonen!" zei Mat- 

thews en stak Jed zijn hnnd toe.

EEN AARDIG 

GEBREID JASJE 

Op kille avonden is het altijd prettig, wanneer men 

een wollen jasje bij de hand heeft, dat men even aan 

kan schieten, zonder dat het nu direct noodzakelijk is, 

dat- men een andere jurk aantrekt. 

Voor het aardige jasje, dat wij hierbij afbeelden, 

heeft men noodig: ca. 250 gr korenbloemblauwe, 100 gr 

honinggele en 100 gr roode dunne 4-draads sportwol; 

2 lange breinaalden No. 214; 3 knoopjes. 

Maten: Bovenwijdte: 90 cm, vóór-en ruglengte: 60 cm, 

begin der armsgaten ter hoogte van 41 cm, binnen- 

ÜKH 

•»VV-^V'V'VV^ 

mouwlengte: 47 cm; 30 steken in de breedte en 40 toe- 

ten in de hoogte zijn 10 cm. 

\fkortingen: r — recht, a — averecht, bl.w. — men 

i ieit met korenbloemblauwe wol, g.w. — men breit 

lit honinggele wol, r.w. — men breit met roode wol. 

Le lusschen x liggende steken steeds herhalen. 

OICHTIRWOORPANO 

Tl hT Tl T* Tl Cl Cl Tl 

JLI JU ^J JU TVJLI kJ k3JJ Am 

RUG. | 

Van b!.w. voor den onderrand 

120 steken opzetten (40 cm): 

Ie toer (bovenkant): bl.w. r 

2e ., (achterzijde): bl.w. r 

3e bl.w.: x 1 a, 1 r, x 

4e bl.w.: a 

5e bl.w. x 1 I 

6e als de 4e 

7e bl.w.: a 

8e bl.w.: r 

9e bl.w.: a 

10e bl.w. a 

lie bl.w. r 

12e r.w.: a 

13e r.w.: r 

14e r.w.: r 

15e gw.: r 

16e g.w.: a 

17e g.w.: a 

18e g.w.: r 

19e bl.w. r 

20e bl.w. a 

21e bl.w.: x 1 a, 1 r, x 

22e bl.w.: a 

23e bl.w.: x 1 r, I a, x 

24e bl.w.: a 

25e als de 21e 

2fie bl.w.: a 

27 e als de 23e 

28e bl.w.: a 

7e tot 28en toer voortdurend 

nerhalen. 

Bij den 34en, 44en, 54en, 64en 

toer aan weerskanten 1 steek min- 

deren. Van al den 76en tot den 

I64en toer om de 8 toeren aan 

weerskanten I steek meerderen. 

Voor de armsgaten van af den 

165en tot den I74en toer aan het 

begin van eiken toer telkens 3 

steken afkanten (dus in totaal 15 steken voor elk arms- 

gat). Voor de schcuderafschuining van af den 226en 

toer bij eiken toer aan het begin telkens 7 steken min- 

deren, totdat er voor lederen schouder in totaal 35 ste- 

ken geminderd zijn. De overige steken afkanten. 

LINKERVOORPAND. 

66 steken opzetten (22 cm) en in de kleurenindeeling 

van den rug breien. Aan den zijkant minderen en meer- 

deren tot aan het begin van het armsgat, op dezelfde 

wijze als voor den rug beschreven. Van af den lOOen 

tot den 168en toer om de 4 toeren aan den mlddenkant 

telkens 1 steek meerderen. Voor het armsgat aan den 

zijkant bij den 165en, 167en, 169en toer telkens 3 steken 

afkanten. Voor de halsuitsnijding bij den 220en toer 

aan den mlddenkant 25 steken afkanten. Van af den 

222en toer in 16 op elkaar volgende toeren aan den 

mlddenkant telkens 1 steek minderen, zoodat in totaal 

voor de halsuitsnijding 41 steken geminderd worden. 

Voor de schouderafschuining aan het begin van den 

229en toer en verder om de 2 toeren telkens 7 steken 

24 — 

afkanten, totdat alle steken opgebruikt zijn. Volgen 1 

patroonoverzicht brengt men een figuurnaad aan. Het 

belegstuk wordt van bl.w. in heen- en teruggaande r 

toeren gebreid. 29 steken opzetten (9 cm). Van af der 

lOOen tot den 168en loer aan den linkerzijkant om d( 

4 toeren telkens I steek meerderen. Voor de halsult 

snijding aan het begin van den 220en toer aan den lin- 

kerzijkant 25 steken afkanten. Van af den 222en toet 

aan dezelfde zijde in 16 op elkaar volgende toeren 

telkens 1 steek minderen. De overgehouden steken wor 

den tot den 140en toer gebreid; dan afkanten. 

RECHTERVOORPAND 

wordt op dezelfde wijze maar in tegenovergestelde rich 

ting gebreid. Bij den 48en, 74en en lOOen toer In he. 

voorpand en in het belegstuk knoopsgaten inwerken op 

een afstand van 4 steken van den rand over een breedt 

van 9 steken. 

MOUW. 

66 steken opzetten (22 cm) en in het patroon var 

den rug breien. Van af den 8en tot den 176en toer on 

de 12 toeren aan weerskanten telkens 1 steek meerde 

ren. Daarna tot den 188en 

toer breien. Voor den kop van 

de mouw van den 189en tot 

den 194en toer aan het begin 

van eiken toer telkens 3 steken 

minderen. Van af den 195en tot 

den 220en .toer om de 2 toeren 

aan weerskanten l steek minde- 

ren. Van af den 221en toer bij 

eiken toer aan weerskanten 1 steek 

minderen. De laatste 12 steken 

afkanten. 

De deelen worden vochtig ge- 

maakt en op maat gespannen. 

Nadat ze goed droog zijn, worden 

ze aan elkaar genaaid. 

De nopjes zijn van g.w. en 

worden, zooals op de foto te zien 

is, geborduurd. HOUW 

„Ik maakte me er al bezorgd over, hoe ik 

len eigenaar van dat goud moest vinden!" 

verklaarde Jed. „Nu, ik ben blij, dat het me 

zoo gauw gelukt is." 

Judy lachte. 

„Jij komt ons eigendom terugbrengen en 

k ontvang je met een geweer! Maar dat zul- 

,en we goedmaken, Jed. Je blyft hier, tot je 

genezen bent, want die wond " 

„Is het ernstig?" onderbrak haar vader 

haar. 

„De wond op zichzelf niet maar er is 

koorts bijgekomen. Leelijk ontstoken!" legde 

ze uit. 

„Zal zoo'n vaart niet loopen!" dacht Jed, 

maar tegelijkertüd werd hü door een duize- 

ling bevangen, zoodat hij weer haastig ging 

zitten. 

„Zie je nu wel!" zei Judy. „Ik zal een bed 

voor je klaarmaken, Jed. Vader zal je paard 

wel naar onze weide brengen! Heusch, vader, 

het is maar het beste, dat hij nu direct on- 

der de wol gaat!" 

„Kerst scheren!" zei Jed. „Ik wil, dat je 

mijn eigenlijk uiterlijk aanschouwt!" 

„Ik zal dien baard van jou er wel even af- 

{/ok****- I 

ff 

zulke foto's geeft U deze 

h o ogg e vo e lig e orth o fïlm 

met groote speelruimte. 

PUZZLE NIEUWS ff 

Abonneert U op „PUZZLE NIEUWS", periodiek 

voor puzzelaars, met wekelijks een prijs van 

f5.—. een van f 2.50 en vijf prijzen van f 1.—. 

Abonnementsprijs bij vooruitbetaling voor Neder- 

land f 4.— per jaar, f 2.25 per halfj. f 1.15 per kwart. 

Redactie en Administratie: 

Curacpaostr. 115, Amsterdam, Gem Giro M 3088, Postgiro 230660 

schrappen!" beloofde Matthews. „Je bent 

een reuze-kerel. Ik kan er maar niet over 

uit. Wat toevallig, hè?" 

„O, maar wat we tot nog toe hebben ge- 

had is nog niets hij wat er nog komt!" ver- 

zekerde Jed. 

„Wat dan?" wilden Judy en haar vader 

weten. 

„Hooren jullie later wel!" beloofde Jed 

geheimzinnig. „Het eenige, wat ik jullie nu 

kan zeggen, is, dat ik een klein fortuin in 

mijn zadeltasschen heb. Ik ben op zoek naar 

een geschikte plaats om me te vestigen. Ik 

had aan koeien en paarden gedacht, maar ik 

heb er desnoods ook geen bezwaar tegen om 

mijn geld in een mijnonderneming te steken. 

Bovendien... . levert die goudader wat op?" 

interrumpeerde hij zichzelf. 

„Meer dan genoeg Ik heb alleen nog 

geen geld genoeg om me machines aan te 

schaffen!" verklaarde Mattthews. 

„Dat treft dan!" lachte Jed. „Er is hier in 

de buurt nog wel een plaatsje voor een flink 

huis. Het is anders allemaal ook wel erg 

toevallig, vinden jullie niet?" 

Ze lachten. 

- 25- 

„Maar ik voel er niets voor om alleen in 

een groot huis te gaan wonen!" vervolgde 

Jed. „En het is heel moeilijk om een geschik- 

te huisvrouw te vinden. Maar ik heb er nu 

een op het oog.... Als dat doorgaat, men- 

schen, dan zal ik een paradijs op aarde heb- 

ben !" 

„Naar bed!" beval Judy. Jed zag haar aan 

en zij sloeg de oogen neer. 

„Het toevallige daarvan is," ging Jed on- 

verstoorbaar door, „dat ik dat meisje voor 

mijn.... nu ja, mijn aanstaande vrouw ook 

hier gevonden heb!" 

„Loop je de zaken niet een beetje voor- 

uit?" viel Matthews grinnikend in de rede. 

„Je uiterlijk leent zich nu niet bepaald voor 

een huwelijksaanzoek. Bovendien ken je haar 

nog maar één dag. Kom, ik zal je scheren!" 

„Maar het is toch razend toevallig, niet- 

waar?" hield Jed aan. 

Matthews knikte plechtig. 

„Dat is het!" zei hij. „Maar het toppunt van 

toeval vind ik, dat Judy haar oogen heeft 

neergeslagen en bloost als een schoolmeisje! 

Je moet wél indruk op haar gemaakt hebben, 

Jed!" 

„Overdadige Transpiratie 

onder de armen 

behoeft U thans 

niet meer 

te vreezen ii 

Wanneer U de charme van Uw verschijning 

ten volle wilt doen gelden, dan moet U de 

transpiratie goed verzorgen. 

U merkt den reuk van Uw eigen transpiratie niet, wel 

dien van anderen, maar anderen merken dien van U. 

Maar transpireeren is noodzakelijk en mag NIET 

onderdrukt worden. Uw gezondheid zou er gevaar bij 

loopen, indien de uitwaseming der giftige sappen 

werd tegengehouden. 

Odorex van Prof. Dr. Polland on- 

derdrukt de transpiratie NIET, 

doch maakt ze normaal, onzicht- 

baar en reukloos. Reeds na de eer- 

ste toepassing voelt U een aange- 

name verfrissching en verlichting. 

De onaangename reuk is verdwe- 

nen. Geen donkere plekken meer, 

die Uw mooiste japonnen bederven. 

U bent er nu zeker van, dat aan de 

charme aan Uw persoonlijkheid 

niet langer afbreuk wordt gedaan. 

Flacon 

voor vele 

maanden 

94 c 

Hyperfrophie (verwi/- 

ding »an d« fronspp- 

ratielcli«ren) ii in de 

metste geval/en de 

oorzaak von overda- 

dige franipiratie. 

Odorex brengf do 

klieren terug lof na- 

luurliike funcfie. De 

overdadige transpira- 

tie houdt op, ï» wordt 

normaal. 

R-MS-H 

r\*l**m*£%^r tegen overdadige 

OdOreX transpiratie .

c belangstelling voor het zweefvlie- 

gen heeft zich de laatste jaren zoo 

geweldig uitgebreid, dat er zelfs clubs 

zijn gevormd om modellen te bouwen. Het 

is een heel prettig werkje, en als het vlieg- 

tuig goed kan zweven heb je bovendien nog 

een prettig stuk speelgoed. We zullen nu in 

drie deelen een les geven in het bouwen van 

zoo n vliegtuig. In de eerste les zullen we 

den romp behandelen, want dit is het meest 

bewerkelijke deel. De teekeningen zijn vaff 

(ie juiste maten voorzien en duidelijk genoeg 

om na te maken. We hebben voor den romp 

noodig een stuk 3 mm triplex van 30 bij 

oU cm. J 

We beginnen op een stuk stevig papier te 

leekenen: 1 maal fig. A. 2 maal fig. B en 

-maal fig. C. Dan brengen we deze teeke- 

ningen met calqueerpapier zorgvuldig op 

het stuk triplex over. Dat doe je op de vol- 

gende manier. Als je de teekening bekykt 

zul je zien, dat ieder deel van den romp in 

een rechthoek past. Fig. A in een rechthoek 

van 10 b,j oö cm., fig. B in een rechthoek 

van 7.;) bij 42.4 cm. en fig. C in een van 

/.o bij 34.9 cm. Nu ligt het triplex voor je 

met de korte kanten naar boven. Eerst tee- 

ken je bovenaan den grooten rechthoek voor 

A. Daaronder komt 2 maal dien voor B en 

tenslotte 2 maal dien voor C. En nu kun je 

de teekening goed en zuiver overbrengen. 

Ue patronen van de verschillende deelen 

spreken voor zichzelf. De maten zijn geme- 

ten telkens tusschen twee korte streepjes en 

gegeven in millimeters. De deelen worden 

nu zoo zorgvuldig mogelijk uitgezaagd en 

de ruwe zaagkanten eerst met een vijl en 

daarna met schuurpapier gladgemaakt. Nu 

komt het lijmen aan de beurt; dit gebeurt 

met koude houtlijm. Denk er om, dat de 

geplakte stukken onder druk moeten dro- 

gen! Het lymen gaat als volgt in zijii werk. 

/ Ht v/EET »IET v»/ftT ßiE \ 

/ BL>KkeH KEßELS V«N M'J ^ 

1^ WLLEH - MAflC \K MEB ) 

C,£EN 2iN OM ZOO OOORy 

Dt STRO TE Ifl«*; - 

in>w~l ^TH äTH n-i m T 

JLJ JTV JLJ k> lOP JU m ^ 

w '-l l-ir f-l "■> ÄTH 

.iLjJLJ ÄÜ AJ ÄVIO^ 

In het midden komt A en aan weerskanten 

daarvan B. Let er by het op elkaar leggen 

der drie stukken op, dat de uithollingen 

voor de cockpit precies op elkaar passen 

anders ziet het er erg raar uit! (zie fig 1) 

Hoedde vorm vanden staartsvordt zie je aan 

Aan weerskanten van 13 komen nog de 

wee deelen C. Zooals je ziet, zyn B en C 

telkens korter naar den staart toe. Dit is om 

net gewicht te verminderen en om het vlie»- 

me 

— 26 - 

tuig een mooi model te geven. Om het ge 

wicht te verminderen dienen ook de uitge 

zaagde stukken in A en B. 

Als tenslotte al de stukken aan elkain 

zitten en goed gelijmd zijn, geven we dm 

romp nog een laatste beurt door haar nc 

eens geheel glad te schuren en na te zie 

of alles mooi sluit. 

Dan komt de vleugel aan de beurt! Maii 

dat bewaren we voor den volgenden keer 

WETENSWAARDIGHEDEN 

De nieuwe maan kun je niet zien. 

Ofschoon verscheidene menschen vaak 

van een heel kleine wassende maan spreken 

als van een nieuwe maan, is dit toch niel 

juist. De nieuwe maan kan men in het gehec 

niet zien, want dan keert dit hemellichaam 

juist dien kant naar onze aarde toe, welke 

door de zon niet belicht wordt. Daar de maan 

een donkere bol is, die alleen maar licht 

geeft wanneer ze door de zon beschenen 

wordt, is het dus begrypelük, dat deze niet- 

beschenen helft door ons niet kan worden 

waargr" 

WERELD VAN DE SPORT 

1—2. De wielerwedstrijden in het Olympisch 

Stadion te Amsterdam. — 1. Arie van Vliet, 

winnaar 500 meter -voor professionals, om het 

kampioenschap van Nederland sprint, wordt 

gecomplimenteerd door den heer Edo Bergs- 

ma. 2. Het kampioenschap amateurs sprint 

werd gewonnen door H. Ooms. 

3. De Nederlandsche Roeibond hield wedstrij- 

den om het Nederiandsch kampioenschap op 

de Boschbaan te Amsterdam. — Simon de Wit 

van Nereus had wederom een prijs in ont- 

vangst te nemen voor het winnen van de num- 

mers vierriemsgieken met stuurman en acht- 

riemsgieken. 

4 — 6. De Internationale Dames- en Heeren- 

athletiekwedstrijden op de Sintelbaan te Am- 

sterdam. - 4. De (inale der 100 meter dames 

Holland —Engeland, gewonnen door Mrs. B. 

Lock, die voor Fanny Koen door de (inish gaat. 

5. De 200 meter hardloopen beeren, gewonnen 

door W. van Beveren van A.V. 1923. 6. Val- 

partij in de 10 maal 100 meter hardloopen 

estafette beeren om bet kampioenschap van 

Nederland. Vallend Kuyk van A.V. 1923, rechts 

de winnaars in dezen wedstrijd v. d. Kar en 

Gersen van A.A.C. 

7 — 9. De T.T.-races, op bet circuit van Drente 

verreden, zijn een groot succes geworden. 

— 7. De start der nationale race 500 cc. 

8. De deelnemers aan de internationale race 

500 cc. D. Renooy op Eysink (nr. 52) en 

B. Malta op Triumph (nr. 54) gaan aan den 

kop door de bocht. 9. De winnaars van de 

internationale races 500 cc. en 350 cc. V.l.nr.: 

Willy van Gent, op Velocette, eerste Hollan- 

der op 350 cc; E. Mellors op Velocette, win- - 

naar van hel nummer 350 cc; A. P. van 

Hamersveld op B.W.M., eerste Hollander 

500 cc; de Italiaan D. Serafini op Gilera, 

derde in de 500 cc, en de winnaar G. Meier 

op B.W.M., Duitschland.

EEn BEZOEK 

E S TIAND 

DEh hOORDELIJKSTEH 

DER BALTISCHE STATEh 

De toerist, die steeds naar nieuwe gebieden zoekt waar hij zijn 

reislust bot kan vieren, heeft in den luatsten tijd ontdekt, 

dat het kleine Estland, de Noordelijkste der Baltische staten, 

dat tot nu toe bij het reizend publiek zoo goed als onbekend was, 

hem toch veel schoons te bieden heeft. 

Estland bestaat als zelfstandig rijk eerst sedert 1918, toen het 

tegelijk met verschillende andere staten bij het vredesverdrag van 

Versailles werd geschapen. Dit jaar viert het land dus zijn twin- 

tigsten „verjaardag". 

Vóór 1918 behoorde het bij Rusland, doch de Estlanders waren 

wel een van de meest ónrussische volksgroepen in het groote 

czarenrijk. Toen zij, zooals reeds gezegd, in 1918 als republiek een 

zelfstandigen staat gingen vormen, bleven er binnen de grenzen 

echter toch ook notf verscheidene minderheden wonen, zooals 

Russen, Duitschers, Letten en zelfs Zweden, die evenwel in de 

beste verstandhouding naast elkaar leven. De Zweden vormen 

zelfs een aaneengesloten kolonie, die op het zoogenaamde Zweden- 

eiland is gevestigd. De Zweden van Estland zijn het ook, die de 

andere Noordelijke staten steeds weer op dit kleine land opmerk- 

zaam maken, en het is het Zweedsche moederland zelf, dat op 

het ootrenblik een werkzaam aandeel neemt in de ontwikkeling 

van Estland. Men heeft verscheidene scheepvaartlijnen tu 

sehen beide landen gesticht, terwijl er een levendige handd 

wordt gedreven, en er in den zomer een steeds groeiene 

toeristenverkeer plaats vindt. 

De Estlanders zijn een sympathiek volk, een volk van ar 

beiders en boeren,' die vlijtig — de vlijt van den Estlander i s 

spreekwoordelijk — werken voor hun dagelijksch brood in hun 

schilderachtige land, dat een ideale kust heeft, waar e«-" 

heerlijk strandleven mogelijk is, en waar zich rijke woudi'H 

van naald boomen verheffen, afgewisseld met lieflijke beriT 

weiden. De hoofdstad is de haven Tallinn, misschien betcf 

bekend onder den naam Reval, een buitengewoon pittoresk? 

plaats, hetgeen men ook kan zeggen van de verschilleni« 

kleinere provinciesteden, zoqals bij voorbeeld het fraai ge 

legen Pärnu. 

De bevolking van Estland breidt zich buitengewoon stefk ui' 

In 1936 kwamen er op duizend sterfgevallen elfhonderd negc" 

. n veertig geboorten voor. In het jaar 1937 waren deze 

;etallen zelfs duizend en twaalfhonderd en zeven! Deson- 

ianks is het land toch nog steeds dun bevolkt: het heelt 

lechts één millioen tweehonderdduizend inwoners, bij een 

•ppervlakte van 47.549 K.M. 2 . 

Iets eigenaardigs in Estland, dat lederen vreemdeling op- 

alt is de buitengewone voorliefde, die de Estlanders heb- 

ben' voor het schaakspel. Intellectueelen, arbeiders en boeren, 

edereen schaakt, en overal, In de kleinste dorpen, heeft men 

schaakvereenigingen. Kenners beweren, dat Estland binnen- 

kort een wereldkampioen zal leveren, den pas twintig jaar 

»uden Paul Keres, die reeds in 1935 de aandacht op zich 

vestigde en eenigen tijd geleden in Stockholm den Amenr 

kaanschen kampioen overwon. Kort daarop won hij zelts 

het groote Semmering-tournooi In Oostenrijk. 

Estland kan zich gelukkig prijzen met zijn, economisch 

gesproken, buitengewoon gunstige ligging, waardoor het in 

het Noordelijk deel van Europa een belang- 

rijke plaats in kan nemen. Een van de voor- 

naamste export-artikelen van het land is boter, 

die zestig percent van den totalen uitvoer 

vormt, terwijl de grootste afnemer Engeland is. 

De Estlanders, die een zeer sterk ontwikkeld 

gevoel voor gezinsleven hebben, vertoonen 

allen een sterken hang naar traditie, die 

uiting vindt in de oude kleederdrachten, bet bloeien der oude 

volkskunst en in de kleine maar veelbeteekenende literatuur. 

1. Een Estlandsche familie voor haar woning. 

2. En\ meisje van het Zweden-eiland. 

3. Estlandsche kleederdracht. 

4 en 11. Kleederdrachten van het eiland Muhu. 

5. In Tallinn treft men nog slechts weinig auto's aan, zoodat het 

meest gebruikelijke vervoermiddel het „aapje" is. 

6. Een luchtfoto van de havens der hoofdstad Tallinn (Reval). 

7. Stadsgezicht te Petseri, de hoofdstad van de gelijknamige pro- 

vincie in Zuid-Estland. 

8. Een kijkje op het eiland Kihnu. 

9. Vrouwen van Kihnu bij de vlotbrug te Pärnu. 

10. Volkstypen.

p&WBfl^ 

DESPEREERT NIET! Een vaste 

baak in de levenszee is 

een polis bij de 

HAV BANK 

HAVBAIN 

I^|t»fl'

H U M O R 

-^^>;^Äî*ii*;y*- ■■ ''f^v**^'^---'' 

I s^mM I **?? °" der de «"'•rblUüelen van d, tent: ..Pas op, Mathilde! Een van de bobbels h 

,.U hebt geen enkel bewijs voor uw bewering, dat U op het 

hoofd geslagen bent met een breekijzer. Uw hoofd vertoont geen 

wonden en ..." 

„Maar hier is het breekijzer. Edelachtbare! 

,,Neem me niet kwalijk, mijnheer, kunt u m« 

âar dat trapje heenleidt P'" 

ook zeggen 

„Doe maar net of je er 

geen erg in hebt. Jan. Bello 

slaapt altijd op dat bed!" 

„Taille 195. 

„Jij altijd met je detective-verhalen!" 

„B 

GESPREKKEN MET MIJN 

VRIEND PIETERSEN 

en jij al eens bij een kapper in Hollywood 

geweest, Pietersen?" 

,,Ik niet! Scheren doe ik me 7elf en als 

ik mijn haar moet laten knippen, doe ik dat 

altijd in de plaats mijner inwoning. Maar 

waarom vraag je me dat?" 

,Omdat je bij een kapper in Hollywood wel 

eens gekke dingen mee kunt maken." 

,,Je maakt me weer eens nieuwsgierig. Vertel 

me nou maar wat je op je hart hebt. Wat is 

er bij dien Hollywoodschen barbier voor geks 

gebeurd?" 

„Ken je Gregory Ratoff?" 

,,Ja, ik heb hem wel eens in een film gezien. 

Aardige vent!" 

„Gregory is een van de bemindste leden van 

de Hollywoodsche filmwereld. Iedereen houdt 

van dezen prettigen kameraad, die nooit en 

nimmer behoorlijk Engelsch zal leeren en wiens 

Russisch accent het onderwerp is van ontelbare 

grappen." 

„Nou ja, ieder mensch heeft zoo zijn eigenaardigheden." 

„Gregory staat er voor bekend, dat hij zoo 

vreeselijk precies is op zijn uiterlijk. Hij wil 

graag perfect geschoren en geknipt zijn en zijn 

kapper moet aan allerlei kleine bijzonderheden 

denken, om het den heer Ratoff naar den zin 

ie maken. Op zekeren Dinsdag komt Ratoff 

weer binnenvallen bij Harrods. zijn coiffeur, en 

wil geknipt en geschoren worden," 

„Dat viftd ik niks bijzonders!" 

„Val me niet in de rede, Pietersen, Alleen 

de linkerkant alstublieft, zegt hij. Alleen de 

linkerkant? Mr. Ratoff spreekt gebroken Engelsch. 

Misschien bedoelt hij iets anders. Maar 

Gregory houdt voet bij stuk: alleen de linkerhelft 

geknipt, alleen de linkerhelft geschoren!" 

„Misschien was het dien dag erg warm te 

Hollywood en kan Ratoff daar niet goed 

togen!'' 

„Woensdag: wederom alleen de linkerkant. 

Donderdag idem, Vrijdag was de kapper meer 

dood dan levend. Was dat Mr, Ratoff, die zoo 

precies is op zulke dingen? Zou dat mode 

worden in Hollywood?" 

„Niet te hopen voor die kappers daar. Want 

cat beteekent dan natuurlijk ook: half tarief en 

l;alve fooien. Om grijze haren van te krijgen." 

„Maar weet je waar de oplossing van dit 

'teemde raadsel moet worden gezocht? In de 

film „Sally, Irene en Mary", waarin Ratoff 

ten hoofdrol speelt, een rol, die begint met een 

':ène in een groote kapperszaak. Ratoff, als 

Imlgaarsche baron, moet daar dan binnentreden, 

om zich te laten knippen en scheren. Maar 

1 alverwege dit proces verliest hij zijn hart aan 

.Alice Faye, en gaat de operatie niet verder door. 

Irgo: alleen zijn linkerkant is afgewerkt, de 

rechterhelft komt niet aan de beurt." 

„Waarom heeft hij dat dan niet direct aan 

njn kapper verteld?" 

„Als onze Gregory dit alles direct netjes, 

rjstig en duidelijk aan Harrods zou hebben 

i itgelegd, zou deze inderdaad begrepen hebben, 

vat het vreemde verzoek van zijn klant te bet 

ekenen had. Maar dat deed Mr, Ratoff niet, 

i it vrees, dat Harrods vakkundig zou hebben 

fpgemerkt: Geen kapper, die zijn vak verstaat, 

s heert eerst de linkerhelft van iemands kin, 

f 

m vervolgens de linkerhelft van diens haar te 

^nippen! Dat is nou echt iets voor een scena- 

■'o-schrijver om uit te denken!" 

BOEKBEOORDEELING 

B. M. Boiver: Sneeuwstorm over 

de Far West. Uitgave Philip J. Kru- 

seman, den Haag. Prijs f 2.25, geb. 

ƒ 3.25. 

Oom Silas Bonneville keert tijdens een hevi- 

ge winterkoude met zijn nieuwen cowboy en 

de schooljuffrouw van zijn kinderen naar Mon- 

tana terug. Onderweg overkomt een van Oom 

Silas' paarden een ongeval, waarom de cow- 

boy Shawn McKenna de schooljuffrouw op zijn 

paard naar huis bracht, een tocht, waarover hij 

door het slechte weer, verscheidene dagen doet. 

Kitty, oom Silas' oudste dochter, vindt dat lang 

niet prettig, aangezien zij een groot zwak heeft 

voor den wakkeren Shawn. Om het verhaal 

compleet te maken verdwijnt de nieuwe cow- 

boy op geheimzinnige wijze, terwijl de school- 

juffrouw zich oefent in het revolverschieten. 

Een serie misverstanden is het gevolg. Shawn 

-neemt op zich die te ontrafelen en . . . eind 

goed al goed. 

Martin Freeman: De zaak van de 

blinde muis. Uitgave J. Philip Kru- 

, seman, den Haag. Prijs ƒ 2.15: geb. 

/ 2.90. 

In een verhaal vol vernuftig uitgedachte ver- 

rassingen, laat Martin Freeman ons kennis ma- 

ken met een beeldschoone. alom gevierde radio- 

ster, Judy Marlow genaamd. Een geheimzin- 

nige ziekte heeft haar dood tengevolge, precies 

wanneer ook haar man, radiozanger als zij, 

ontvoerd wordt. Het effect, dat haar overlijden 

op den impresario Dusser heeft, is al even 

raadselachtig, Dusser had van Judy een snoer 

gouden kralen ten geschenke gekregen. Deze 

kralen waren het, die door een mysterieus toe- 

val de schuldigen verrieden. 

Hoe dit alles loopt? Wij willen het niet ver- 

raden. Freeman laat Todd, den amateur-detec- 

tive de geheele ontknooping logisch opbouwen. 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag vierhonderd zes en negentig 

Wat is agar-agar? 

Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en vijf 

troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder 

hen, die vóór 22 Aug. (abonné's uit overzeesche 

gewesten vóór 22 Sept.) goede oplossingen 

zenden aan ons redactie-adres; Galgewater 22, 

Leiden, Op enveloppe of briefkaart gelieve men 

duidelijk te vermelden: Vraag 496. 

DE OPLOSSING 

Vraag vierhonderd twee en negentig 

Blokzeilen is schaatsenrijden met lange ste- 

vige halen, terwijl men bij eiken streek overhelt. 

De heer B. P. Hofstede te Amsterdam ver- 

wierf met de juiste oplossing van deze vraag 

den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten deel 

vielen aan mejuffrouw T. Martens te Den 

Bosch, mejuffrouw M. Pieper te Zwolle, den 

heer P. Gans te Amsterdam, den heer C, J. Vis 

te Amsterdam, den heer J. A. Hoogensteyn te 

Amsterdam. 

MUM 

EH 

had een buurjongetje op visite. 

„Waarom noem je je eigen taal je moe 

dertaai, mijnheer Janssen ?" vroeg het 

jongetje. 

„Omdat je vader nooit de kans krijgt 

haar te gebruiken," antwoordde mijn neef, 

die df3 moeder van het jongetje goed 

kende. 

Mevrouw had nogal een opzichtig dienst- 

meisje. 

„Als je vanavond de gasten bedient, 

Annie," zei ze. „heb ik liever niet, dat je 

sieraden draagt." 

..O, ik heb niets van waarde, mevrouw," 

antwoordde Annie. „Maar ik bedank u 

ondertusschen voor den wenk!" 

De pensionhoudster zag, hoc een der 

gasten zijn lepel en vork aan zijn servet 

afveegde. 

„Mijnheer," zei ze streng. „Ik moet u 

verzoeken, dat in het vervolg niet meer 

te doen. In de eerste plaats is het onge- 

manierd en in de tweede plaats maakt u 

de servetten vuil." 

De artist ging verhuizen. Tijdens een 

stortbui laadde hij zijn inboedel op een 

handkar. Juist ging er een van zijn vrien- 

den voorbij. „Halo!" riep deze. „Aan het 

verhuizen ?" 

„Hoe kom je er bij," antwoordde de 

ander sarcastisch. „Het is zulk heerlijk 

weer. nu laat ik mijn meubels eens een 

ritje maken!" 

De onderwijzer schreef op het bord: 

„Het paard en de koe is in den stal". 

„Wat is er verkeerd in dc/en zin ?" vroeg 

hij aan een der leerlingen. 

„Het moet zijn: De koe en het paard 

is in den-stal," antwoordde deze. 

„Waarom ?" 

„Dames gaan voor." 

De verdachte beweerde, dat hij de kui- 

kens niet had gestolen. 

„Heb je een getuige?" vroeg de rechter. 

„Natuurlijk niet," antwoordde de ver- 

dachte. „Dacht u, dat je iemand meenam 

als je op zoo'n karweitje uitging?" 

„Heb je vanavond zin in een maisch 

biefstukje, wat mooi bruin gebakken uitjes 

en wat goudgele aardappeltjes, lieveling?" 

vroeg mevrouwtje Pasgetrouwd aan haar 

man, toen hij 's avonds uit kantoor thuis- 

kwam. _ 

„Dat heb ik wel, liefste." antwoordde 

haar man, „maar ik vind, dat we een 

beetje zuinig moeten zijn. Laten we dus 

vanavond maar thui# eten." 

„Wie was Koningin Christina?' 4 '' 

„Greta Garbo."

Ia dit iantastische 

costuum moet Sally 

(Alice Faye) alleen 

maar clgaretteo vei- 

koopen. 

».'*'** 

9ALLy 

Regie: William Seitcr. 

20th Century-film, 

Sally Day Alice Faye 

Tommy Reynolds Tony Martin 

Gabriel Green Fred Allen 

Jefferson Twitchell Jimmy Durante 

Baron Wladimir Zorka Gregory Ratoff 

Irene Keene Joan Davis 

Mary Stevens Marjorie Weaver 

Joyce Taylor Louise Hovick 

De Kleerkoop J. Edward Bromberg 

Oscar Oscar Parker 

Het Raymond Scott quintet Zijzelf 

De kapitein Eddie Collins 

De rechter Andrew Tombes 

Variété-nummer Brian Sisters 

Juffrouw Barkow Mary Treen 

De caféhouder Charles Wilson 

Snappy Ted Des Drieux 

Men kan wel een eenvoudige, nederige betrekkingbekleedenen 

niettemin droomen 

van roem en grootheid! Daar heb je nu 

bijvoorbeeld die drie lieve meisjes Sally, Irene 

en Mary . . Ze zijn manicure in de kapperszaak 

van Sharp en Schöntal. Zij vijlen nagels 

en poetsen ze op met een polissoirtje en middelerwijl 

denken ze er aan, dat ze later sterren 

zullen zijn, groote vedettes, die in de schitterendste 

revues van Broadway lauweren oogsten. 

Is daar ooit kijk op? Neen. 

Er is zoo'n soort impresario, Gabriel Green, 

een goeie vent, die zelf niets anders dan schulden 

heeft, die maakt zich sterk, dat hij die 

drie lieve meisjes wel hoofdrollen zal kunnen 

bezorgen in de galavoorstelling van zijn fan- 

K^Ma,at>de harde werkelijkheid is anders, 

el als hij Mary een postje kan 

w& 

^ : - - 

: ."■■"' 

•T 1 

Baron Wladimir Zorka 

(Gregory Ratoff) en 

Irene Keene (Joan 

Davis). 

MA^V )or den slooper, het is een wonder, dat het 

"«WM 

en Irene sigaren en sigaretten zullen mog)g drijft! Tóch brengt het den grooten Gaverkoopen 

in een chic restaurant.... iël op een idee. Als het werd opgekalefaterd, 

Want in die kapperszaak was het misgel o>u het een magnifieke schouwburg kunnen 

pen. Daar was op een dag een halfwilde ba: n, waar iedereen wät graag naar toe zou 

uit den Balkan verschenen («n subiet verli an! Maar waar haal'je weer het geld — dat 

geworden op Sally!) en die had daar den ga eeselijke, afschuwelijke geld! — vandaan om 

sehen inventaris stukgeslagen.... zóó maar t alles te bekostigen? 

Dus worden de droomen van grootheid Sally en Tommy (zonder dat ze het van 

glorie nog maar even opgeschort en maken kander weten) besluiten zich voor elkander 

drie aanstaande diva's zich nuttig in dat ca te offeren. Als Sally dien Bulgaarschen bawaar 

zij bovendien Tommy Reynolds ontmc n belooft, dat zij met hem zal trouwen 

ten. Deze Tommy" is sympathiek, heeft ebrrrr!), zal hij misschien een dikke cheque \ 

prachtige stem, maar maakt geen carrière, F ven! En Tommy bedenkt, dat als hij de rijke 

ontbreekt hem aan zelfvertrouwen en Sa )yce Parker ten huwelijk vraagt (hu!), dat 

spreekt bemoedigende woorden tot hem en misschien óók bijspringt. Dan zal er geld zijn 

helpt altijd wat. 

n de schuit op te doffen, de revue uit te bren- 

Maar het grootste blok aan Tommy's b ;n en beroemd te worden! 

is de schatrijke Joyce Taylor, een dame, die Zoo gezegd, zoo gedaan. Alles gaat naar wensch. Alleen zijn et 

hem verliefd is en die wel ieder middel n de gebroken harten van Sally en Tom (die eigenlijk voor elkaar 

baat zou willen nemen om hem vriendelijk ;stemd waren), maar men moet iets voor de kunst over hebben, 

stemmen. Dus voelt zij er veel voor Gabt et blijkt, dat New York het idee accepteert. Het allereerste publiek 

Green een dikke cheque te geven, waarvo omt graag kijken naar die prachtige revue met die uitstekende mededeze 

zijn revue op pooten zal kunnen zett( erkers en alles gaat prachtig ... 

Sterren: Tommy Reynolds, Sally, Irene 

Alleen de sympathieke vuilnisman heeft een klein ongelukje. Hij 

Mary! 

at de schuit bij ongeluk op hol slaan en daardoor ontstaat er een 

Maar dat loopt mis; alles loopt mis, 

ilde paniek. Gelukkig gebeurt er niets ernstigs en als Gabriël Green 

heele impresario-kantoor van den grooten C 

hteraf verklaart, „dat het alleen maar een reclame-stunt was", vindt 

briël wordt op de keien gezet en al is er 

dereen dat heel begrijpelijk. Inmiddels is er nóg iets gebeurd. Zondet 

sympathieke vuilnisman, Jefferson Twitchc 

et zelf te weten of zelfs maar te vermoeden, zijn Tommy en Sally 

die hem zijn laatste tweehonderd dollar lee, 

b usievelijk met elkaar in den echt verbonden, daarmee den Bulgaarhet 

helpt niet, Sally, Irene en Mary moe 

hen baron en de rijke Joyce geweldig dupeerend. Maar het treft, dat 

voorloopig hun licht onder de korenmaat ho 

latstgenoemden óók erg goed met elkander overweg kunnen, even-; 

den en alles doen voor de slanke lijn en n 

s de sympathieke vuilnisman met Mary kan opschieten. En wü* 

voor een extra hapje! 

herp toekijkt, ziet zelfs voor Irene nog een vrijertje, zoodat 

Irenes oom sterft en laat haar een schip 

lm besluit met zooveel huwelijksgeluk als in den regel bg 

Een wrak was juister gezegd. Het ding is : 

ie zich met hart en ziel aan de kunst plegen te wijden, maar i 

Marjorie Weaver, Alice Fav* en Joan Dav elden voorkomt! 

f?€M ■s 

bezorgen als juffrouw van de vestiaire en Sa 

!■§ 

- ^^ 

Irene heeit een ■loom- 

boot geërfd, moor 

deze is een Iets)* 

versleten ma detect 

Jefferson TwitcheU 

(Jimmy Durante) de 

vuilnisman. Het cos- 

tuum U|kt ons Bl«t 

erg practlsch. 

sw 

J^äfc-' 

*xt-jt 

\ ■ . f 

< V 

A4 

y v 

/ 

ORIGINEtL IS 

MOEILIJK TE LEZEN 

ORIGINAL IS 

DIFFICULT TO READ

■■ 

HET VERLEDEN 

Be Metro-Goldwyn-Mayer-Filmmaat- 

schappij, de leeuwenfirma van Hol- 

lywood, is, zooals haar naam reeds 

aanduidt, ontstaan uit een fusie van drie 

afzonderlijke maatschappijen; een fusie 

uit de eerste groote dagen van Holly- 

wood, waarbij door een samengaan van 

zakelijke belangen een doodelijke concur- 

rentiestrijd werd opgeheven en in een 

Louis B. Mayer en Norma Shearer. 

enorme organisatie collectief saamhoorig- 

heidsbesef en artistiek experiment hun 

kans kregen. 

Metro was de naam van een ouden, 

kleinen studio in Hollywood, het eigen- 

dom van Marcus Loew, die tevens ver- 

schillende bioscooptheaters in de Ver- 

eenigde Staten exploiteerde. Sam Gold- 

wyn was de naam 

van den man, die 

door den zonne- 

schijn van Califor 

nië was aangelokt 

om in het reeds in 

veel vroeger jaren 

nabij Hollywood 

gelegen en aan een 

zekeren onbeken- 

AH LmM« 

METRO 

GOLDWYN 

MAYER 

den Harry Culver tocbehoorende latere 

Culver City een andéren studio te bou- 

wen, waarboven reeds het handelsmerk 

van den leeuw en het bekende Ars Gra- 

tia Artis geschreven stond. Louis B. 

Mayer was een bioscoopdirecteur en 

filmverhuurder in Boston, die den ouden 

Selig Polyscope-studio in Los Angeles 

opkocht en daar, met Irving G- Thal- 

berg als geniaal zakelijk en artistiek me- 

dewerker en Norma Shearer als voor- 

naamste ster, onafhankelijke films maakte, 

welke dan weer door de grootere Metro 

op de markt werden gebracht. 

In 1923 had Sam Goldwyn moeilijk- 

heden met de productie van het reusach- 

tig opgezette „Ben Hur", waarvoor heele 

gezelschappen naar Italië waren ge- 

stuurd en millioenen uitgegeven waren. 

Op dat oogenblik staken Louis B. Mayer, 

Marcus Loew en Samuel Goldwyn de 

hoofden bij elkaar en — ontstaan uit 

den honger van het publiek en het ge- 

stadig aandringen van de theaterbezitters 

om steeds grootere, steeds kostbaarder 

films — werd in Maart 1923 de Metro- 

Goldwyn-Mayer geboren. 

Ontelbare millioenen bioscoopbezoekers 

staren week in week uit naar dien enor- 

men hoorn des overvloeds van het amu- 

sement, maar slechts weinigen weten, 

welk een bewogen avontuur en span- 

ning, durf en volharding zich aan het 

andere einde van dien hoorn heeft af- 

gespeeld. De historie van Metro-Gold- 

wyn-Mayer is de historie van een groot 

zakelijk karakter, gevoegd bij den beziel- 

den wil om op deze basis steeds betere, 

1 steeds waardiger, steeds hooger grijpende 

en steeds meer volmaakte filmwerken te 

scheppen. En wanneer wij deze geschie- 

denis een drama noemen, is het vooral 

om die geniale figuur van Irving G. 

Thalberg, langen tijd Metro-Goldwyn- 

Mayers ongekroonden keizer, die eind 

1936 stierf en toen twee meesterwerken 

der filmkunst naliet: „Romeo en Julia" 

met zijn vrouw Norma Shearer in de 

hoofdrol, waarvan hij de première nog 

beleefde, en „De goede aarde", waaraan 

hij vier jaar had gewerkt en dat hem 

werd opgedragen. 

Mijlpalen der filmkungt, zakelijke 

triomfen, technische wonderen zijn steeds 

de Metro-Goldwyn-Mayer-films geble- 

ven. Na de eerste film onder de drie- 

ster van M-G-M, Ben Hur, was het 

in 1928 ging M-G-M vooraan in het 

Itoepassen van de uitvinding der spre- 

Ikendefilm: haar „Broadway melody" en 

Ihaar „Hollywood Revue" beheerschten 

|de Amerikaansche markt. Minder bekend 

is wellicht, dat Lionel Barrymore, die 

[niet alleen acteur, maar ook regisseur 

is, de hengel-microfoon uitvond en dat 

Douglas Shearer vele malen werd bekroond 

om zijn noviteiten op geluidtechhisch 

gebied. 

De laatste jaren zijn voor M-G-M ononderbroken 

successen geweest, die men 

Iwellicht het eenvoudigst kan aflezen van 

Ide lijst der officieele jaarlijksche bekro- 

Iningen van de Academy of Motion Pic- 

Itures, Arts and Sciences: 

In 1929 werd reeds de eerste „Broad- 

Iway melody" bekroond als de beste film 

Ivan het jaar, W. S. Van Dykes eerste 

javonturenfilm „White shadows" (latei* 

(gevolgd door het niet minder beroemde 

„Trader Horn" en „Eskimo") won den 

Marcus Loew. 

cameraprijs. In 1930 was het Norma 

enkele jaren later Irving G. Thalberg Shearer met den eersten prijs als beste 

„Groote parade", de ©enige film, die ij actrice voor „The divorcee" en Douglas 

drie opeenvolgende jaren den eerstei Shearer voor het sound-eöect in het aanprijs 

won in den nationalen Amerikaan grijpend drama der gëVangenen „Big 

sehen stemwedstrijd der critici. In 192 House". In 1931 was het Mary Dressier 

zag Louis B. Mayer een jonge Zweedsch voor „Min and Bill' in 1932 Helen 

actrice in haar film „Gösta Berling" ei Hayes met „The sjn of Madeion Clau- 

hij was het, die Greta Garbo met Maudet", terwijl de eerste all-star film 

ritz Stiller naar Amerika bracht. M-G-A „Grand hotel" den prijs voor de beste 

gaat er trots op, dat tal van haar oudst film van het jaar won, en Frances Marion, 

medewerkers nog steeds in de eerst evenals het jaar daarvoor, den scenario- 

rijen staan. prijs voor „The Champ". 

Was niet de eerste scène, die reeds 11 In 1934 was het voor de regie van 

1915 op den nu met enorme sound-stu .Het jolige weeuwtje", in 1935 voor het 

dio's bedekten driehoek van Culver Cit geluid van „Naughty Marietta" en de 

verfilmd werd, de triomf van den Deen dansregie van de tweede „Broadway 

sehen acteur Jean Hersholt in „Civiliza melody", in 1936 gingen alle prijzen naar 

tion"? Lezen wij niet in het eerste pro M-G-M voor dat romantische epos over 

ductieboek der Metro-Goldwyn-Maye Amerika's grootsten showman „The 

voor 1924 de namen van de thans noj great Ziegfeld" met Luise Rainer als 

bij haar in hoog aanzien staande rcgis|Anna Held. In 1937 waren het wederom 

seurs King Vidor, John M. Stahl, Rober 

Z. Leonard, Jack Conway? Aan dal 

anderen kant was het ook M-G-M, die d 

eerste dooden der filmindustrie betreur 

de: in 1927 stierf de alom geliefde Mar 

cus Loew, opgevolgd door zijn zooi 

Arthur Loew, terwijl Nicolas M. Sehen 

president der Metro-Goldwyn-May: 

werd. Lon Chaney, de steun voor all 

beginnelingen, de mentor van Grc:; 

Garbo, stierf, evenals de liefelijke st;: 

van de „Groote parade", de Fran9ai 

Renée Adorée. De merkwaardigsti 

volksactrice van het witte doek, Ma 

Dressler, stierf, evenals de merkwaar 

digste volksacteur Bill Rogers. En < 

jonge Jean Harlow . .. 

Maar „the show must go on": ei 

harde adagium aller comediantcn goi 

ook voor Metro-Goldwyn-Mayer. Nieuv.' 

sterren kwamen op 

de plaats der 

ouden, nieuwe lei- 

ders aanvaardden 

de erfenis van Ir- 

ving G. Thalberg. 

Steeds . opwaarts, 

dwarg door crisis 

en moeilijkheden 

heen, 

Irving G. Thalberg. 

F. L, D. Strengholt, directeur-generaal der 

M.G.M. van Centraal-Europa. 

twee M-G-M-sterren: Luise Rainer voor 

de tweede maal, voor haar O-Lan in „De 

goede aarde", en Spencer Tracy voor de 

groote avonturenfilm en opvolger van 

„Muiterij op de Bounty": „Stormduivelä". 

En Thalbergs levensdoel: steeds zoo- 

ver vóór den publieken smaak uit te 

zijn en deze op te voeren, als een mil- 

lioenen-industrie maar met eenige moge- 

lijkheid toelaat, Nicolas Schencks recente 

uitspraak, dat er „niets mankeert aan 

de filmindustrie, dat niet door waarlijk 

goede films verholpen zou kunnen wor- 

den", vinden hun dagelijksche bevesti- 

ging in de bezielde samenwerking van 

hoog tot laag dier vierduizend, die bin- 

nen de poorten van Culver City werken, 

en dier tienduizenden over de heele 

wereld, die tezamen aan Louis B. Mayers 

uitspraak, in wezen „one big happy fa- 

mily", waarde en werkelijkheid geven. 

De manschappen van de M.G.M.-politie. 

HET HEDEN 

De Amerikanen zijn groot in het fasci- 

neerend opdienen van schijnbaar droge 

statistieken. Voor den tegenwoordigen 

stand der Metro-Goldwyn-Mayer moge 

derhalve wellicht de volgende losse feiten 

een algemeenen indruk geven: 

In Culver. City staan vierentwintig „air- 

conditioned" sound-studio's, met dubbele 

deuren. De grootste hebben een speel- 

oppervlak van vierduizend m- elk. De 

vaste bouw-decors beslaan zoowel Afri- 

kaansche oerwouden als scheepsdokken, 

een haven, bergen, tuinen, Italiaansche, 

Engelsche, Duitsche, Chineesche en andere 

dorpen. De dagelijksche politiedienst 

wordt verricht door vijftig man uit eigen 

corps. Een school voor jonge sterren be- 

vindt zich binnen M-G-M's muren, even- 

als een eigen spoorwegstation en een 

electrische centrale, voldoende voor de 

volledige verlichting en verwarming van 

een behoorlijke provinciestad. 

Typeerender nog is wellicht het feit, 

dat de telefonisten van M-G-M in Culver 

City dagelijks meer interlocale gesprek- 

ken aanvragen dan een stad van vijftig- 

duizend inwoners. Vier- ä vijfduizend 

employe's bevolken deze studio's en ver- 

vullen er honderdzeventien verschillende 

beroepen. Niet minder dan vijftiendui- 

zend acteurs staan ingeschreven bij het 

„Casting-Department". Het aparte M-G-M 

restaurant kan aan zijn enorme reeksen 

tafels tweeduizend menschen tegelijk eten 

en drinken geven. De moderne requisie- 

ten-afdeeling alleen heeft genoeg meubels, 

lampen, porcelein enzoovoort om drie- 

duizend behoorlijke burgermanswoningen 

volledig te installeeren. 

De afdeeling moderne klecding kan 

tegelijkertijd vier-cn-twintigduizend men- 

schen kleeden, doch merkwaardig genoeg 

dubbel zooveel mannen als vrouwen — 

waaruit alweer blijkt, dat voornamelijk 

de beeren der schepping confectie dragen! 

In het geluidsarchief hangen film- 

strooken, die meer dan een kwartmilliocn 

onderwerpen behandelen, een onschatbare 

encyclopaedie, samengesteld uit het we- 

reldnieuws en de eultuurfilms over de 

gewoonten en zeden van andere volken 

en er komt driehonderdvijftig km strook 

per jaar bij! Het bockenarchicf behandelt 

vijfhonderd aanvragen per dag en ant- 

woordt op alles, van historische data of 

tot moderne etiquette toe. Alle bijzon- 

dere geluidseffecten staan kant en klaar 

op speciale filmstrooken, zoowel het 

tsjilpen van een krekel als . . . het explo- 

deeren van een moderne oorlogsbom. 

De scenario-afdeeling leest tusschen 

twintig- en vijfentwintigduizend manus- 

cripten, short stories, romans en too- 

neelstukken door in één jaar tijds in meer 

dan twintig talen. De gemiddelde M-G-M- 

productie bedraagt vijftig hoofdfilms per 

jaar, dus nagenoeg één per week, tegen- 

over meer dan honderd shorts. 

En in de gewelven onder de honderd- 

zevenendertig gebouwen bevinden zich 

vertrekken, die geen bezoeker aan- 

schouwt: in een er van liggen dozijnen 

baren zuiver zilver. En dit is niet het 

vermogen der firma! Het is slechts uit 

de donkere tanks der ontwikkel-instaP-' 

latie chemisch verzameld materiaal, dat 

elk jaar aan de Amerikaansche Munt 

wordt verkocht. . .

HET WEEKBLAD 

CIMEMAs. 

THEATER 

VERSCHIJNT WEKELIJKS - MtlJS PEK KWARTAAL f. t.fS - RED. EN 

ADM. SALSEWATER II, LEIDEN. TEL. 748. POSTREKENING 4ltW 

KÄNSALBER 

[IN DE TOBIS-FI 

ICUSREIZIGEI^

HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?