Onderzoek naar politieke betrokkenheid van jongeren laat vaak zien ...

Jongeren zijn het meest geneigd deze vormen van participatie te steunen (Norris,
1999a). Zij hebben een voorkeur voor individuele en niet-geïnstitutionaliseerde
activiteiten, zoals boycotten, doneren en vrijwilliger zijn (Vromen, 2003). Anderen
denken dat er meer een voorkeur is voor individuele en passieve activiteiten zoals het
tekenen van petities, het schrijven van een brief aan een politicus en het doneren van
geld. Als men collectief iets moet ondernemen is er veel minder steun (Harrison &
Deicke, 2000). In de meeste landen willen jongeren eerder geld ophalen voor een goed
doel dan handtekeningen verzamelen, demonstreren of illegale acties uitvoeren. Weinig
14-jarigen zeggen illegale activiteiten te steunen zoals graffiti, bezettingen en
verkeersopstoppingen veroorzaken (Torney-Purta et al., 2001). Duitse jongeren steunen
gewelddadige politieke actie steeds minder naarmate zij ouder worden. De meeste steun
bestaat als jongeren 15 jaar zijn. Dit is in vergelijking met andere onconventionele, maar
niet-gewelddadige vormen van actie echter zeer gering (Watts, 1999).
De vraag blijft wat de steun aan vormen van onconventionele participatie betekent als
jongeren er nauwelijks ervaring mee hebben. Hertz (2002: 90-1) wijst erop dat het
Westerse publiek in surveys veel op lijkt te hebben met mensenrechten. Het is echter de
vraag of men deze nog steeds belangrijk vindt als de mensenrechten daadwerkelijk op de
politieke agenda komen, er maatregelen tegen mensenrechtenschendingen worden
genomen en dit burgers persoonlijk geld gaat kosten. De vraag is in hoeverre mensen
hun eigen comfort willen afstaan ten gunste van anonieme mensen in andere landen.
Burgers bewijzen een lippendienst aan de mensenrechten, maar het is de vraag of deze
uitspraak ook daadwerkelijk inhoud heeft (Hertz, 2002). Ditzelfde principe kan opgaan
voor alle bovenstaande resultaten. Het is gemakkelijk om bij een survey in te vullen dat
men bepaalde activiteiten steunt, maar dit betekent geenszins dat men dit ook echt zou
gaan doen. Veelal wordt alleen een lippendienst bewezen aan deze vormen van
participatie.
Jongeren zouden daarnaast relatief vaak deel uitmaken van sociale bewegingen. De
laatste jaren lijkt een nieuwe beweging het licht te zien die veel jongeren aan zich weet
te binden: de anti-globaliseringsbeweging viii . Het boek ‘No Logo’ (Klein, 2001) werd in
korte tijd enorm populair. Van Liemt (2002) stelt dat het niet om een beweging gaat
maar om een geheel van groepen die uiteenlopende visies hebben over het thema
globalisering. Zij zijn met elkaar gemeen dat ze allen kritisch zijn over een of meerdere
aspecten van de bestaande globalisering. Alhoewel sommigen terug willen keren naar het
lokale en tegen internationale economische integratie zijn, willen de meeste anti-
globalisten meer solidariteit met armen en armere landen en respect voor de
mensenrechten en voor minimale arbeids- en milieunormen (Van Liemt, 2002). De
18