Hbl WkkKBLAD

Hbl WkkKBLAD
EORGE BRENT
vl OLIVIA DE
AVILLAND in
! W«!»v> ^r Bros-film
i MACHT VAN
HET GOUD"
-,
' -^'i.ilSl 4
'-r "^ ^i' ^' wi
•*#• , ■ -'.-JE
■ ï'* -, ♦
rbr-m
J^.' ^•-
«-vTtiwTrrf-r
5*^
^N
18B
:-4?ïSi
SK
f- «3-:
No.24. 25Juni 1938
:C
3r>
:1 .,-
Ü
"^iR
',* #
'v.-
♦rf'
J^Ä

WILLIAM POWELL
NIEUWS UIT DE STUDIO'S
Lilian Harvey speelt te Rome de vrouwelijke hoofdrol in „Tre giorni in
paradise". Regisseur is Augusto Genina.
•
Jakob Geis en Peter Francke schrijven het draaiboek voor de Italia-film
„Unsere kleine Frau".
Benjamino Gigli zal de hoofdrol vervullen in „Marionetten", een film,
welke door Carmine Gallone wordt geregisseerd. Het scenario is van
Walter Forster en Rudo Ritter.
Charles Mêré en Jean Delannoy, die met hun werk „Venus de l'or"
zooveel succes oogstten, zetten thans de film „La valse rouge" in scène.
Lida Baarova werd door de Ufa aangezocht voor „Es war eine rauschen-
de Ballnacht".
Robert Donat werd te Londen voor de Metro Goldwyn Mayer geënga-
geerd. Hij zal in zes films spelen en ontvangt daarvoor een salaris van
tweehonderdduizend pond.
Paul Muni zal de hoofdrol vertolken in de Warner Bros-film „Wilhelm T< II",
A. Saint-Germain werd voor de Minerva-film „Seidene Strümpfe" ge
engageerd.
Leo Joanon ral de film , Escapade" in scène zetten. De hoofdrollen wor-
den toevertrouwd aan Psulette Dubost, Roland Toutain, Charpin en Sinoël.
Theo Lingen, de bekende film-komiek, heeft een tooneelstuk geschreven,
getiteld „So kann man sich täuschen".
Dorothy Comingore werd door Warner Bros te Hollywood uitgekozen
om een belangrijke rol te vervullen in de film „Three Broadway Girls".
Frank Thiers en Geza von Chiffra hebben het draaiboek geschreven
voor de Ufa-film „De groene keizer".
Jacques Feyder gaat in Parijs drie films regisseeren, getiteld „Les enfants
de la marine", „L'empreinte de Dieu", waarin Vic-
tor Francen de hoofdrol speelt en ,,Le grand réveil". ELISSA LANDI
ATAUAAVUV VAVMA^U »peeit ae ror van v^eorge oana
Chopln-lilm van de Columbia-filmmaatschappij te Hollywood,
Charles Boyer Is haar partner.
Warner Bros overwegen de verfilming van een vervolg op
„De avonturen van Robin Hood". Deze film zal getiteld zijn
„Sir Robin of Locksley".
Erich Ebermayer schrijft het draaiboek voor de Terra-film
„Lauter Lügen".
Curl Goetz regisseert de Tobis-film „Napoleon ist an allem
Schuld".
De Ritz Brothers vervullen de hoofdrollen in de 20th Cen-
tury-Foxfilm „The three musketeers".
Daniel Norman zet een muziek-film in scène met in de
hoofdrol den Parijschen zanger Réda Caire. De titel van deze
rolprent is „Prince amoureux".
Metro Goldwyn Mayer betaalde voor de verfilmingsrechten van
het tooneelstuk „The women" tweehonderdduizend dollar. De
20th Century Fox-film betaalde voor Louis Bromfields roman „The rains
came" tweeënvijftigduizend dollar.
Dick Powell en Rosemary Lane zijn voor de Warner Bros-film „For
lovers only" aangezocht. De liederen voor deze rolprent worden gecom-
poneerd door Harry Warren en Johnny Mercer.
Abel Gance zet dezen zomer nog drie films in scène. De titels zijn:
„Christophe Colomb", „Ignace de Loyola" en „Le cid campéador".
Een nieuwe belangrijke ster
aan het [ilm[irmament.
Het is de laatste jaren meer
en meer gewoonte gewon-
den bij de heeren filmpro-
ducers, de zoogenaamde star-poli-
tiek te volgen. De Amerikanen zijn
daarmee het eerst begonnen. En
aangezien de juistheid er van
spoedig onomstootelijk vaststond,
volgden de Duitschers hun colle-
ga's al heel spoedig. Ik geloof, dat
het bioscoop-lievend publiek min-
der dan ooit afgaat op titels en
inhoud. Het laat zich in hoofd-
zaak door de rolbezetting leiden.
Men vraagt niet of een film ,,Ma-
-rie -Walewska" heet, maar of
Greta Garbo er in meespeelt.
„Verbannen" mag een zeer
suggestieve titel zijn. veel belang-
rijker is het. dat Zarah Leander
er de hoofdrol in vervulde. Een
van de grootste zorgen der film-
producers is op het oogenblik dan
ook hun sterren te houden en er
nieuwe goede bij te krijgen. Er
komt geen film uit, of er treedt
wel de een of andere nieuweling
in op. Vaak worden ze met veel
tam-tam aangekondigd, als nieu-
we Garbo's of Dietrichs. Maar
hoevelen weten zich te handha-
ven? Aanbiedingen genoeg. lede-
ren dag staan ze in ellenlange
rijen. Mooie en leelijke men-
schen, de een met meer talent
dan de andere, de een met meer
geluk dan de andere. Heb je geluk
wordt er een proefopname van je
gemaakt. Maar men moest de resultaten
daarvan eens zien. Als de producers er
erg akelig aan toe zijn en volkomen down,
wanneer de beste anecdote hun strak ge-
zicht niet uit de plooi vermag te krijgen,
dan laten ze die proefopnamen nog eens
doordraaien. Daar kan de beste amuse-
mentsfilm niet mee concurreeren Neen,
zij die èn fotogénique èn talentvol zijn, zij
die de diepste roerselen van de mensche-
lijke ziel in hun spel vermogen te open-
baren, neen, dezulken zijn niet talrijk. Zij
die zich belast hebben gezien met het ont-
dekken van nieuwe sterren hebben een
dan ook geenszins te benijden taak. Wei-
nigen zullen zooveel geluk hebben gehad
als onlangs een der heeren der Ufa. Men
J
Ingiid Bergmann debuteert In
„Moderne meit}es".
■
weet, dat deze maatschappij na lang
schermutselen met alle mogelijke concur-
renten ten slotte de Zweedsche actrice
Zarah Leander heeft weten te engageeren.
Een actrice, die na de paar films, die zij
heeft gemaakt, reeds thans tot de wereld-
klasse kan worden gerekend. Laat staan,
wat zij dus over eenigen tijd, gesteund
door ervaring en door regisseurs, camera-
men en draaiboekschrijvers, die haar dan
beter kennen, zal kunnen presteeren! Met
deze Zarah Leander heeft men — men
vergeve ons de wat oneerbiedig aandoende
beeldspraak — niet één, maar twee vliegen
in een klap geslagen. Zarah Leander kwam
namelijk enkele maanden geleden van een
vacantiereisje uit haar vaderland terug met
de verrassende mededeeling. dat zij een
actrice op het tooneel gezien had, die vol-
gens haar van een fenomenaal talent had
blijk gegeven. Zij had met haar — het was
de jonge actrice Ingrid Bergmann — ge-
sproken en haar bereid gevonden voor een
proefopname naar Berlijn te komen. Ze
kwam. zag en overwon. Men viel van de
eene verrassing in de andere. In de eerste
plaats is Ingrid Bergmann een zeer jonge,
knappe en charmante actrice en bovendien
bleek ze uitermate fotogénique en zich
reeds terstond met een verbazingwekkend
gemak voor de camera te bewegen. Men
besloot haar terstond vast to engageeren.
Zij zal debutecren in „Moderne meisjes",
onder regie van professor Carl Froelich.

HAROLP LLOVP V£ßT£LT
Het is natuurlijk een betrekkelijk onbelangrijk verschijnsel, maar wanneer u
de moeite zoudt willen nemen u alle films te herinneren, die u bijvoor-
beeld gedurende het laatste jaar gezien hebt, dan zoudt u er van staan
te kijken hoe weinig echt komische films er bij zijn. Zelfs wanneer u een
enthousiast film-liefhebber of -liefhebster bent, en per week twee of drie
films ziet, dan nog zult u waarschijnlijk de werkelijke, voor honderd procent
komische films op uw tien vingers kunnen aftellen.
Wat kan daarvan de oorzaak zijn.' Scenario's!
Er gaat zelden een dag voorbij zonder dat wij in brieven of persoonlijk on-
derhouden worden over het feit dat wij, komedianten zoo weinig films maken.
Het spijt mij zeer, maar er is maar één antwoord: Scenario's!
Als u in de krant leest, dat een komiek vijfentwintigduizend harde dollars
heeft neergeteld voor een komisch scenario, verklaart u hem misschien voor gek.
of u gelooft het bericht niet. Toch kan zoon bericht de volle waarheid bevatten.
Het is bijna vijftien maanden geleden, dat wij een film uitbrachten. Sinds den
dag, dat de camera's de laatste opnamen voor ,,De melkboer" hadden ver-
werkt, zijn wij aan het zoeken geweest naar een idee voor onze volgende film.
Zes maanden geleden meenden we er een gevonden te hebben. Wij hebben
duizenden dollars in de uitwerking van het scenario geïnvesteerd, en toen het
ten slotte zoover was, dat wij in het draaiboek alleen nog maar de finishing
touches behoefden aan te brengen, besloot de koning van Engeland afstand
van zijn troon te doen. Wat wij daarmee te maken hadden?
Ons verhaal behandelde de liefde van een „gewonen" man voor een konings-
dochter. Het had niets met den hertog van Windsor en ■zijn liefde te maken
maar liever dan gevaar te loopen de Britten te ergeren werd het scenario op
de plank gelegd. En zoo begon het zoeken naar geschikt materiaal weer van
voren af aan. Duizenden dollars verdwenen uit het
laatje, weken en maanden gingen voorbij. Ten slotte
kregen we een ander idee en op het oogenhlik, waar-
op ik dit schrijf, zijn we al aan het draaien van
„Professor, pas op!"
Regisseurs van dramatische films kunnen steeds maar
weer hetzelfde onderwerp van kinderliefde of den
eeuwigen driehoek of zooiets nemen, het een beetje
verdraaien, er andere sterren inzetten, en het geheel
weer vroolijk opnieuw verfilmen, zonder dat iemand
er een bezwaar in ziet. Maar laat een komediant een
eens gebruikte grap in zijn film lanceeren zonder
haar zoo te vermommen en op te bouwen, dat het
bijna een nieuwe grap lijkt, of hij slaat er op daveren-
de wijze naast. Oude grappen kunnen nog wel goede
grappen zijn, maar de energie die noodig is om
nieuwe situaties, nieuwe truc-decors te scheppen zon-
der welke de oude grap niet nogmaals gebruikt kan
In de Sahara. Harold en Phyllis Welch spelen,
terwijl regisseur Elliot Nugent en de cameraman
Archie Stout toekijken.
worden is zoo groot, dat het meestal makkelijker is om iets nieuws te
bedenken.
Af en toe is er natuurlijk wel plaats voor een oude grap in een nieuw
costuum gestoken, zooals in ,,De melkboer", waar ik over een heg
spring en in een sloot terechtkom. Een grap, die al lang geleden uit-
gevonden is, en die op papier al heelemaal van eiken geest ontbloot
is, doch die soms toch de zaak aan het lachen kan maken, als zij on-
verwachts gelanceerd wordt. In 1936 lachten ze er ten minste nog
hartelijk om.
De komiek stroopt steeds ieder terrein af om nieuwe komische situa-
ties te vinden: het tooneel, de radio, de literatuur zijn niet veilig voor
zijn roofzucht, maar het gekke is, dat wij ten slotte bijna nimmer een
komisch idee „stelen ", omdat een werkelijk nieuw idee ons meestal
inspireert iets nog nieuwers te bedenken.
De sprekendefilm heeft de mogelijkheden van de komedie enorm ver-
groot, dat wil zeggen voor de komedie die van dialoog afhankelijk is.
Voor de komedies, die het in de eerste plaats van een zotte actie en
verrassende, snel wisselende situaties moeten hebben, is het belang van
de sprekendefilm natuurlijk veel kleiner, want niets is in staat actie te
vervangen. De komst van den geluidsband en den luidspreker hebben
Broadway in Hollywood geïntroduceerd; de films werden beschaafder,
gedetailleerder en de clowns van het witte doek begonnen zich af te
vragen hoe ze een moderner, met den geest van het snelle, briljante,
als vuurwerk flonkerende woord doortintelenden humor zouden kunnen
brengen. Maar de komiek, die zich een reputatie opgebouwd heeft
met zijn razend snelle, op actie gebaseerde films, doet een poging tot
zelfmoord als hij zich laat verleiden het eens te probeeren met de
zooveel langzamere praatfilm, waarin hij slechts door het voordragen
van dialogen de lachers op zijn hand kan krijgen.
Dit brengt ons weer in gedachten, dat vi)f-en-twintigduizend dollars
voor een komisch scenario heusch niet zoo gek is. Er is vaak genoeg
héél wat meer betaald. En. zelfs wanneer wij de hand kunnen leggen
op een stuk als „The milky way' , waaruit onze „Melkboer" ontstond,
kost het handen vol geld alvorens het oorspronkelijke idee getrans-
formeerd is in een draaiboek, waarvan u de verfilming later op het
doek ziet.
Wat de literatuur betreft: er zijn natuurlijk talrijke verhalen in
boeken en tijdschriften, die voor ons geknipt lijken. Talloos zijn dan
ook de brieven, waarin wij op den een of anderen roman of short
story attent gemaakt worden, doch zoo goed als altijd kleeft er bij
aandachtige beschouwing een of andere moeilijkheid
aan het voorgestelde materiaal.
Wij prijzen ons dan ook gelukkig eindelijk „Profes-
sor, beware! " te hebben gevonden. Dit verhaal bezit
een element van actualiteit, dat het begrijpelijk maakt
voor bioscoopbezoekers over de heele wereld. En dit
is van veel belang, want zonder de inkomsten van het
buitenland zouden wij nooit het geld terugzien, dat
wij tegenwoordig in een „groote" film moeten steken.
Het is een avonturenverhaal met een flinken scheut
romantiek er door, en wat het belangrijkste is: het
scenario biedt,ons tallooze mogelijkheden het geheel
te doorspekken met het soort grappen en grollen, die
wij vroeger „gags" noemden, en zonder welke een
Lloyd-film eenvoudig niet geaccepteerd zou worden.
Wat ons 'meestal in ons aangeboden komische ver-
halen tegenstaat, is hun onoprechtheid, hun geforceer-
de humor. Er zijn tegenwoordig komische spelers, wien
de mate van waarschijnlijkheid van het materiaal dat
zij spelen niet interesseert. Er zijn er ook, die denken:
hoe onwaarschijnlijker, hoe mooier! Maar op die ma-
nier raakt men op een heel ander terrein, dat der
Harold en Phyllis Welch be-
spreken met regisseur Elliot
Nugent een scène uit „Profes-
sor, pas opl"
eskc, der ongebreidelde fan-
tasie, en ik mag mezelf nooit laten
vergeten, dat het publiek mij ziet
als de vertolker van avonturen
en lotgevallen, die best „echt"
gebeurd hadden kunnen zijn. Daar
heb ik mij nu eenmaal in den loop
der jaren op toegelegd, en daar
kan ik nu geen verandering meer
in brengen. Ik kan, noch wil mij-
zelf vergelijken met clowns als
b.v. de Marx Brothers, die met
hun groteske fantasieën weer eens
bewijzen, dat het geniale en het
krankzinnige vlak naast elkaar
en. Ik moet, zelfs in de raar-
ste situaties, toch steeds met bei-
de beenen in de nuchtere werke-
ijkheid blijven staan.
Het publiek en de films zijn, vergeleken bij de
dagen van de stommefilm, beiden vooruitgegaan.
De radio heeft eveneens tot deze opvoeding mee-
gewerkt, doch natuurlijk niet in een visucele bc-
teekenis. Tot de algemeene invoering van de tele-
visie zal dus het komische element in de radio-
programma's wel uitsluitend uit woordenspel" blij-
ven bestaan. Al met al is de goede visueele grap,
op de juiste manier „gebracht ", in onze dagen nog
veel meer waard dan in den kindertijd van de film.
En alle grappen moeten samen verbonden zijn door
den hechten en sterken band van een goed scenario.
Mijn idee van een hemel op aarde zou bestaan
in een laatje vol goede verhalen, allemaal geschikt
om zonder meer in een draaiboek te worden om-
gewerkt en te worden verfilmd in een tempo van
twee per jaar. De laatste jaren is onze ambitie er
'steeds op gericht geweest iedere zes maanden een
film klaar te hebben, maar de moeilijkheden zijn
altijd te groot geweest, en ten slotte vonden we
onszelf steeds zitten met een afgedankt scenario en
een razende hoofdpijn.
Ik hoop, dat u na het lezen van dit artikeltje niet
boos zult zijn als u uw idee voor een komische
film netjes opschrijft en het mij toestuurt, alleen
om het na een poosje terug te krijgen, voorzien
van het stempel „ongelezen teruggezonden".
Hoewel wij voortdurend op zoek zijn naar mate-
riaal, kunnen wij. evenmin trouwens als elke andere
studio, het risico nemen een verhaal te acceptee-
ren, dat ons niet via He te goeder naam en faam
bekend staande agenten bereikte. Wij moeten dit
systeem wel volgen om ons te beschermen tegen
plagiaat-processen en de ook zonder amateur-
, . inzendingen reeds hartbrekend zware taak de en-
/ kele diamanten te zoeken in een trcinlading kiezel-
steenen.

L*vv
■%
ISBRUI4H
Regie: Henri Dscoin
Lydia . . V V,. , , .
Alice, haèr vriiindin
Jacques' Férheif. .
Héléne/zlih vrouw . . .
Möntanet, de secretaris -, .
De president ^n de fècMbank,
ydia, een twee^en>twintigjarlge studente in de
rechten, beeft volgens haar. proieMoren een
mooie toekomst. Ze yeriièét echter haar grcwitmoeder,
die haar studie betaalderWat moet Lydia no héflinnen?
Ze oaat een baantje zoeken, maar tevergeefs, nergens
kan men haar gebruiken.
Haar vriendin Alice, eyenéeftstfu^nW.ettt^N het feven g*
makkelijker opneemt, heeft f« 'n stapel boeken, die haar vader,
een antiquair, op een verkö'èping getocht heeft, een oud
album gevonden, waarin, de herinneringen en bekentenissen
van eert actrice beschreven wqfrden, éè ongeveer twintig Jaar
geleden gestorven 1$. Op. iede biadzQdi HÉft xQ ufting aan
haar liefde voor den njan, die:1»|

Favotti wacht op zijn
zoon...
VERZEG.DE LIPPEn
UU-U\m. Regtt: Erich Waschneck.
Hemmst«! Mathias Wieman
Irene Hemmsteet
Gina Falckenberg
Mevrouw Hemmsteet
Elsa Wagner
Dr. Rhom
Franz Schafheitlln
Friedrich Kayszier
Mevrouw Favetii .'^.ZZ'.ZZZ'.ZZZ ÜVrit Koppcnhöfer
Anna Favetti
Brigitte Horncy
Bertha
Ki^ion ::;;;:;:;:;:::::;:;::;:;:;:::::;::;::;:;;;;;;:;;:::;;;;;;:;::;::::;:;:;: z u £""' rt Schön *"*"" bock
Reeds jaren wacht de oude Favetti op zijn zoonGiän. die tijdens den wereldoorlo(
van huis is weggegaan en er sindsdien niet meer is teruggekeerd, maar nog stèed lloct hI i nu doen? Moet hi J het d , en vader vertellen ' ot niet Mi )
heeft Favetti de hoop niet opgegeven, dat zijn zoon zal terugko-
Ais een nachtmerrie hangt dit waan-idee boven zijn huis en hieronder gaan zijn vrouv
eu ook zijn dochter Anna gebukt.
Op zekeren avond wordt er gebeld. Een jonge, Duitsche architect. Hemmsteet genaamd
vraagt om onderdak. Hij zoekt de rust en de stUte van de bergen, na het drukke leven ii
de stad.
Hemmsteet hoopt éenigen tijd te mogen blijven en beiden, bewoners ei
samen heel goed vinden.
's Avonds ziet Hemmsteet hoe Favetti het huis verlaat en twee lantaarns met zich mee ^M- En dan hoort hl l
neemt. Hij hoort hem vertwijfeld den nacht inroepen: „Gian", Gian". hem «98«»: „Je hebt
De jonge architect ziet wel in, dat de vader, in zijn egoïstische smart om den zoon, zee A 0 « 1 fledaan, Hemmsteet
te beklagen is, maar nog ongelukkiger is Anna, en haar wil hij helpen, daar hij voelt, da en hierbl )
hij haar liefheeft. Anna, die Hemmsteets liefde beantwoordt, belooft, hem naar zijn lam ? eef * J e
let verstand, dat zij voor goed met elkaar afgedaan hebben.
De architect tracht inlichtingen te verkrijgen omtrent Gian
'avetti en het blijkt hem dan, dat deze al jaren dood is. Wat
eraadslaagt hierover met Anna's moeder.
Nu blijkt, dat mevrouw Favetti het al langen tijd wist, maar
iet heeft verzwegen voor haar man, die nog steeds wachtte.
Hemmsteet verlaat de Favetti's en wacht in zijn vaderland op
iet antwoord van zijn geliefde. Het is Oudejaar,
ie klokken luiden het nieuwe jaar. Eenzaairf zit
hemmsteet in zijn kamer, als plotseling de telefoon
gaat. De oude Fa-
1
\
te volgen, mits zij de zekerheid heeft, dat haar broer dood is. Anna."
Nu probeert Hemmsteets gewezen vrouw tusschenbeide te komen, daar zij gehoord heef
van het succes van haar man en bij hem wil terugkomen. Hemmsteet brengt haar echteraai
1 Hemmsteet heeit
0 Anna lief.
?f>' >
'-* 't •
i Vader en dochterj
In deze romantische
1 sfeer speelt het
drama zich al.
jfX.
* ^V
/
#fe ^
Irene verwijt Hemm-
steet dot hij haar
verwaarloost.
k »•
Karl Schönbock alt
Kingston.
» Y'S.-'-,
Ä*
--:v
\ '•*■;
ORIGINEtLIS
MOEILIJK TE LEZEN
ORIGINAL IS
DIFFICULT TO READ

GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
Wat is de grootste film, die op het
oogenblik te Hollywood op stapel
" staat?"
,,Ik neem aan, Pietersen, dat je meent de film,
waarvoor de grootste decors worden gebouwd
en waarin de meeste figuranten meespelen, om
kort te zijn de film, waaraan de meeste dollars
worden besteed 1"
„Juist, die bedoel ik."
,,Dat is ,,In oud Chicago". Hollywood is
ten opzichte van een dergelijke filmproductie
geoutilleerd als geen ander. Het bezit de aller-
grootste studio's, de geweldigste hulpmiddelen,
de schier onbeperkte magazijnvoorraden. de per-
fectste organisatie en het allergewichtigste ..."
,,En dat is?"
,,Het aanzienlijkste kapitaal! Ik zal je het
een en ander over de productie vertellen dan
zul je begrijpen, dat je voor een dergelijk film-
werk nogal wat dollartjes noodig hebt."
„Graag!"
„Toen men eenmaal besloten had de film
te vervaardigen, kreeg de heer Rüssel Payne, de
chef van het decor-atelier, oßdracht de decors
te maken. Hij berekende, dat hij een jaar noo-
dig zou hebben, om de bouwwerken in elkaar
te zetten."
„Een kleinigheid. Dat zullen decors worden."
„Inmiddels was een andere afdeeling, 't zoo-
genaamde „research-department", reeds rufm.
vijf maanden bezig om — in nauwe samen-
werking met het stedelijk archief van Chicago
— historische navorschingen te doen, plaat-
werken en boeken en andere gegevens te verza-
melen, aan de hand waarvan de geschiedkun-
dige juistheid van de f'lm kon worden bereikt.
Het was Dr. William Darling, die hier als hoofd
een rusteloozen ijver toonde. Zijn compilatie
vormde ten slotte een boekwerk van zevenhon-
derdtachtig pagina's druk."
„Geweldig, wat een werk. Ik ben nu al
nieuwsgierig om de film te zien."
„In het costuum-atelier waren de ontwerpen
in twee maanden tijds gereed, maar de uitvoe-
ring nam — ofschoon er zeer veel hulpkrachten
waren aangeworven •— het vijfvoudige van dien
tijd in beslag. Er moesten dan ook costuums
zijn voor drieduizend figuranten."
„Waar lieten ze al die costuums?"
„Toen ze werden afgeleverd, bleek er geen
voldoende bergruimte aanwezig, om ze onder
te brengen en moesten er nieuwe opslagplaatsen
worden gebouwd. En toen er later opnieuw
ruimtegebrek was, moest het nieuw gebouwde
kleedingmagazijn ontruimd worden voor andere
doelenden en werden de costuums ondergebracht
in voor dat doel gehuurde tenten. Ook voor het
kleeden en schminken moesten twee tenten
worden neergezet, waartoe men circustenten
nam."
„Uit wat je me tot nu toe verteld hebt, kan
ik wel opmaken, dat deze film meer dan hon-
derdduizend gulden zal kosten. Dat is toch het
bedrag dat gewoonlijk aan een Nederlandsche
film besteed werd?"
„Ja Pietersen, ietwat meer zal zij zeker kos-
ten. Maar daar men nog met de productie bezig
is, kan ik je het juiste bedrag nog niet noemen."
FILM-ENTHOUSIASTEN
L. d. F. te Rotterdam. Nan Grey is
...i! 2 5sten }uli jarig. Renate Mueller is
nouit getrouwd geweest. Kaetlie von Nagy
is met een Franschman getrouwd. Zij is
thans bij de Ufa geëngageerd.
A. B. te Hilversum. James Hall werd
den 2 2sien October te Dallas (Texas) ge-
boren. Spencer Tracy is getrouwd. Hij
viert zijn verjaardag den 5den April.
Jack Oalcie vertelt zijn collega's, de filmsterren Georg Raft en Cary Grant een goede mop
R. L. D. te Zwolle. Gene Autry is den
2 9sten September jarig. Beverly Roberts
kunt u schrijven p.a. Warner Bros-Studio's,
Burbank, Californië. Ott'o Oebuehr is den
29sten Mei geboren. Hij woont Kurfürsten-
strasse 118, Berlijn. De filmactrice Hilde
Gebuehr is niet zijn vrouw, maar zijn
dochter.
R. F. S. v. d.'K. te Maastricht. Hierbij
de namen van eenige regisseurs. Wij maken
er u echter opmerkzaam op, dat het in-
zenden van een scenario aan een regisseur
absoluut geen zin heeft. Hier volgen de
namen: Richard Wallace, Kurt Neumann,
William Witney, Bobby Connolly, S. Syl-
van Simon, James Tinling, Christy Ca-
banne, George King, Milton Carruth en
John Baxter.
W. G. te Amsterdam. Hierbij de ge-
vraagde adressen. Johannes Riemann, Fa-
sanenstrassc 58, Berlijn. Tina Eilers, Graf
Spee Strasse 23, Berlijn. Deanna Durbin,
Universal-Studio's, Universal-City, Cali--
fornië.
A. G. te Rotterdam. Dank voor uw
vriendelijk briefje. Tegen betaling zijn bij
ons geen foto's verkrijgbaar. Indien u een
filmster om een foto vraagt, moet u drie
antwoordcoupons insluiten. Deze coupons
zijn aan ieder postkantoor verkrijgbaar.
H. S. te Katwijk. Peter Bosse kunt u
schrijven p.a. Universum Film A.G., Krau-
senstrasse 37, Berlijn. Dolly Mollinger is
met den scenario-schrijver Walter Schlee
getrouwd. U kunt haar schrijven p.a. Lu-
mina-Film, Blok B., Nes 23, Amsterdam.
Jetty Cantor is geen filmster; haar adres
kunnen wij in deze rubriek niet vermelden.
Voortaan s.v.p. uw brief met volledigen
naam onderteekenen.
H. Fr. te Amsterdam. Cees Laseur kunt
u schrijven p.a. Filmstad, Benoordenhout-
scheweg 2, 's-Gravenhage. Conrad Veidt,
London Film-Studio's, Denham, Engeland.
Hans Nielsen, p.a. Ufa-Studio's, Neu-Ba-
belsberg bij Berlijn. U moet voor een f^to
drie antwoordcoupons insluiten. Niet meer
dan drie vragen per week s.v.p.
-■
-*mmv
iLOE
\ ' ■ I.
'.
fóto Warner
^ -
AFBEELDING
IN KLEUR
MULTICOLOUR
PICTURE

VAN LEZER TOT LEZER
HEBT GIJ WAT AAN TE
BIEDEN OF TE VRAGEN
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : 1 in pr. st.
zijnde 2J P.K. kop-
klepper OK- Sumprime
1935 t.e.a.b. v. Helt,
Stocadestr. 32-11, A'dam
(Z.).
Te koop : Zoo goed als
nieuwe Ijs-driewieler.
Czaarpeterstraat 173-tis,
A'dam,
Te koop, alle soorten
2e hands rijwielen, spot-
goedkoop. Rijwielstal-
ling Stadion. West
Varkenoordscheweg 3,
R'dam.
Te koop : 3 nwe sterke
vischschakels, lang 11M.
diep 1.25 M., maas-
wljdte 65, met loodsim.
Pnjs/9.—. Ook per st.
ƒ3.—. Zend postw. en u
ontvangt omgaand aan
uw adres J. VVentink,
hoogravenscheweg 57,
Juttaas. post Utrecht.
RUILRUBRIEK
Ik heb te rullen voor
vreemde postzegels een
mooie fauteuil en goed
gascomfoor, en een hagel-
nieuwe transformator.
J. P. Koenstr. 115.
Utrecht.
Wie ruilt mijn trainings-
pak m. Tweka. voor een
koffergrammof. Dapper-
str. 87-111, A'dam (O).
Na 7 u. 's av.
ABONNÉ'S OP DIT BLAD,
Ik heb 130 afleveringen
boekjes ,.Dreyfus" voor
boek ter waarde v. ƒ1.50
te ruilen voor iets anders.
Tholenschestr. 69, Sche-
veningen.
In ruil : 150 Hille bon-
nen voor Senf of Yvert
postz. catal. v. 1937.
Eerst briefk. zenden met
jaart. en uitg. K. L. v. d.
Hoek. J. P. Heye str.
62b, A'dam (W.).
Wie ruilt mijn door-
speelde Catania mando-
line met zak en studie-
boeken voor een in g. st.
zijnde koffergramofoon.
Mej. F. Visser. Slag-
hekstr. 213, R'dam (Z.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten.
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
Aangeb. : 16 b. v. Ver-
kade. Onze groote ri-
vieren ; 24 b. Hille, al-
bum Limb. ; 23 b. Hille
Zwerft, door ons land ;
in ruil voor Kwattasold.
Sunlightzeep-b. of Van
Nelle-b. (1 voor 1).
Verhoef Borgesiusstr.
65-A, Rotterdam.
Wie wil mijn Beo, die
spreekt en fluit, ruilen
voor een Angora poesje
liefst met stamb. Wie
ruilt zendt eerst. B. v. d.
Heuvel, Talmastr. 19,
Zaandijk.
Wie ruilt een prima auto-
ped op luchtbanden v.
een behoorlijke dames-
of jongensfiets. Adres:
Hoofdweg 226-1, A'dam
(W.).
Wie ruilt voor sterke
heerenfiets met lamp?
br. crapeaud, inmaak-
pot. Elck verw. appar., 1
vergasser, 1 thee cornf.,
1 witte trui, 2 witte
kastjes, tafeltje, wasch-
bak, schommel, touw
en ringen. Balth. FIo-
rlszstr. 2-A, A'dam (Z.).
Ruilen : 1000 Hagzegels,
1400 Haka, 90 Levers-
zeep, 2000 Meco, 150
Delta tegen H.O., Wen-
nex, Willighagen, Vaco,
U.M. Niemeyer, Haas
en Boer en anderen.
Postz. v. antw. insl.
M. Koning. Heilbron-
str. 48 , Den Haag,
Wie wil altsaxophoon
ruilen voor een 3 of 4-
rijig accordeon. J, W,
Boekwijt,Prinsengr, 210,
Den Haag,
Ter ruiling gevr, : een
compl, alb. Oelderl. v.
Hille, tegen andere soor-
ten b. Ook bereid over
te nemen. Mevr. Tjerk-
stra, Heliotroopstr. 52,
Den Haag.
DIVERSEN
Aangeb. : Saint Herben
Bouvier (reu) te willen
laten dekken. Spoed.
H. J. Bouquet, Boeton-
str, 3-1, A'dam (O.).
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het bezit zijn van een door onze administratie afgegeven
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: f 2000.- bij levenslange invaliditeit; f 600.
bij overlijden; f 400.— bij verlies van een hand, voet of oog; f 75.— bij verlies van duim of wijs-
vinger; f 30.— bij verlies van een anderen vinger, een en ander ten gevolge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval,
waarin verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invali-
diteit gesteld op f 3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-. De uitkeering dezer be-
dragen geschiedt door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te
Schiedam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
OR 0 E HE EIL Afl
MELANCHOLIEK IERLAND: AVOND IN HET MERENGEBIED (BIJ KILLARNEY)
EEN VREDIG EN OPGEWEKT TAFEREELTJE: ZONDAGMIDDAG IN WESTPORT

m t i.
c>
/^
"Sf-
fr .
* , C--?-A,V"
^■.
Stadsbeeld in de Iet sehe hoofdstad Dublin. Het
standbeeld op den achtergrond is een monument
voor den Engelschen admiraal Nelson. In Dublin
zijn door de Engelschen tallooze standbeelden op-
gericht, die Engelsche figuren verheerlijken.
. -
■m.
/
■-Jt-'b
,;*>- Ä
^ü
fesA:^
'ATV V m
wm >.;■
_ 4 _
In het zuidwesten van Ierland
ziet men vaak tafereeltjes, die
aan Spanje doen denken. Dit is
niet zoo zonderling als het op het
eerste gezicht schijnt, wanneer
men bedenkt, dat de Kelten
en de Iberiërs, waaruit de
bevolking van het Iberische
schiereiland is onstaan, ook
de elementen zijn, waaruit de
lersche bevolking is opge-
bouwd. In de Middeleeuwen
bijvoorbeeld werd er nog zeer
levendig handel gedreven tus-
schen de beide landen.
HET GRCME EILAND
De naam van Ierland, het in het uiterste
westen van Europa gelegen eiland, is wel
bij iedereen bekend, doch hoevelen zijn
er die „het groene eiland" werkelijk kennen?
Niet velen! De bijnaam „het groene eiland
zegt reeds, dat -'t een buitengewoon zacht en
vochtig klimaat heeft, waardoor het er steeds
groen is door den weligen plantengroei. Hei
wordt bespoeld door de golven van den Atlan-
tischen Oceaan en van de lersche zee, door
welke laatste het van Engeland zelf geschei-
den is.
Ierland is een zelfstandige vrijstaat, echter
binnen het kader van het Britsche imperium,
zoodat er toch nog een band met Engeland
bestaat. Dit is echter het eenige, wat het mei
,'
-Jsm
m
'
A
Engeland verbindt, wunt verder vallen ei'bijna
uitsluitend verschillen te conslateeren tus-
schen beide eilanden, die zoowel in het land-
schap als in het volkskarakter tot uiting ko-
men. Evenals in het karakter der leren, zoo
wisselen ook in het landschap vroolijke en op-
gewekte stemmingen af met een vaak sombere
melancholie. In het Zuidwesten treft men dan
bovendien nog een streek aan, waar een zeer
weelderige, bijna subtropische plantengroei
heerscht. De zeer rijke geschiedenis van Ier-
land heeft op het geheele land haar stempel
gedrukt, en overal vindt men dan ook de her-
inneringen aan dit afwisselende verleden, een
verleden, waarin helaas tot zelfs nog voor
kort, stroomen bloeds hebben gevloeid...
:.>f ■ ■
l d °«" de^*« O'
De talrijke, over het geheele
eiland verspreid liggende ty-
pische ronde torens en het
Keltische kruis zijn de meest
opvallende herinneringen aan
de wereldlijke en geestelijke
geschiedenis van het groene
eiland.
.:l ,'j
? ■ w^
■ .--
0^0*^-
Va « Gl„ tlj ' °P
De Heilige Berg van Cashel is
luit meest majestueuze bouw-
werk van Ierland uit z'n middel-
eeuwsche geschiedenis Men
vindt hier de ruïnes van een
kathedraal, een burcht en een
kapel uit den tijd der lersche
koningen.
•■;;-r,^->''
- 5 -
uim
:?**■
-iv
■
-^2
' »■■i»-»
!**',
.^gv-
" -^ v-ï
Aan de lersche Westkust treft men vele zoo-
genaamde „story tellers" aan, die de talrijke
sprookjes en sagen aan het nageslacht overbrengen.
. ■
■'■■
^.

Denis Moore, een bekend Engclsth beeldhouwer, woonaehtig in Parijs, krijgt,
kort voor hij naar Indo-China zal vertrekken om daar voor den keizer van
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van lijn nichtje Julie, voor
wie hij altijd een heel erg zwak heeft gehad, Julie is getrouwd met een der
rijkste Engelschc peers. Lord Tamorley. Haar man is met een zending naar
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij
kennis had gemaakt met een baron. Op zekeren dag worden de zeer kostbare
familiesmaragden, die Julie gedragen had, gestolen, terwijl tegelijkertijd de baron
spoorloos verdwijnt.
Julie begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken.
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naar
de smaragden in te stellen.
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-
renden Annamiel. Mr. Nygugen, die hem de vriendschap van een in Annam
bestaande tang — een soort vereeniging. die zeer krachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt — komt aanbieden, mits hij Julie
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop in te gaan.
Een arm tooneelspeelstertje, Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen.
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een
kleinen denst bewijst.
Zij moet dan aan boord van bet schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame. die hem vergezelt.
Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan
van Nygugen een juweelen spin als amulet, die zij onder haar kleeren moet
dragen.
Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis. Vlak voor het vertrek ont-
vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web
van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in
Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn
bloed proeven. In Port Said toont een Arabische straatgoochelaar Denis plotseling
een metalen spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen.
Tevens krijgt hij een brief, waarin bevolen wordt, dat Lady Tamorley in
Colombo van boord zal gaan. hetgeen zij niet van plan is.
In Colombo gaat Denis met Ninon aan land, zijn nicht met een Spahi-officicr.
Zij gaan ergens dansen. Om elf uur heeft Denis nog niets van de spin gemerkt.
Hij wil nu meteen naar de boot gaan. hoewel deze eerst om vijf uur vertrekt.
Hij drukt Julie op het hart te zorgen, dat zij op tijd is. Zij is een weinig
verbaasd, daar het pas elf uur is.
Als ik jou was, zou ik hier toch niet later dan twaalf uur van-
daan gaan."
„Maar mijn beste Denis, het is slechts vijf en twintig minuten
met een auto! Ik geloof niet, dat er iemand reeds zoo vroeg zal
weggaan."
„Toch wil ik liever niet, dat je veel later blijft." Zijn toon was
geheel veranderd. Julie keek hem wat verbaasd aan. Het was voor
den eersten keer dat hy een dergelijken toon tegen haar had aan-
genomen.
Verwend als zij haar gansche leven was, voelde zij direct den lust
in zich opkomen zich te verzetten. Het was toch zijn zaak niet, hoe^
laat zy hier wegging?"
„Ik zou graag willen, dat je uiterlijk om één uur naar de boot
terugkeerde."
„Om één uur!"
„Ja, en doe mij het genoegen, niet later weg te gaan. Geloof me,
ik heb een goede reden om het je te vragen."
„Zou je me willen vertellen welke reden dat is?" Er was een
opstandige klank in haar stem.
„Later; voor het oogenblik verzoek ik je alleen maar te doen
wat ik vraag."
Hij keerde terug naar de balzaal; Julie liep naast hem, maar geen
van beiden sprak een woord. De Spahi-officicr wachtte in de
deuropening. Hij zag, dat zij er ernstig uitzagen en hoopte, dat er
geen scène was voorgevallen. Denis zou toch niet jaloersch zijn,
omdat Julie zooveel in zyn gezelschap was? Dat zou jammer zijn....
Denis keerde naar Ninon terug. Ze staarde uit over de zee. Parijs
leek haar dien avond iets uit een vroeger leven te zijn; de rijke pracht
van het Oosten had haar betooverd en ze had nooit durven denken,
dat de wereld zóó schoon was.
Denis zette zich naast haar neer zonder iets te zeggen; hij voelde
zich niet erg op zijn gemak na zijn gesprek met Julie. Het was de
eerste keer dat hij haar iets had gevraagd, en ze had daarom wel
wat aardiger en inschikkdiiker mogen zijn. Werkelijk, hij was altijd
te goed voor haar geweest. En wat kreeg hij er voor terug? Niets ...
Hij hoopte maar, dat zij aan zijn verzoek zou voldoen, en op tijd
naar de boot zou gaan. Er was één ding, wat hem geruststelde: die
jonge Spahi-officier was een flinke kerel, iemand waar men op mocht
vertrouwen als er iets gebeurde. Indien hij er niet was geweest,
zou Denis zeker niet zijn weggegaan zonder Julie.
„Wat scheelt er aan?" — Een hand werd op de zijne gelegd; de
vingers waren koel. Denis bleef onbeweeglijk zitten; er was iets
trooslrijks in die hand. Het was het eerste teeken van vriendschap,
dat hij sinds weken had gekregen.
„Vertel eens, wat scheelt er aan?"
„O, niets. Ik dacht over de boot."
„Wil je liever weggaan?"
„Och, de boot vertrekt niet vóór vijf uur vanmorgen; we hebben
dus nog tijd genoeg."
„Maar toch geloof ik, dat je liever weggaat; laten we dus op-
stappen!"
Hoe uitstekend bleek dat meisje hem te begrijpen! Als er wat meer
menschen waren zooals zy, dan zou het heel wat gemakkelijker
- 6 -
zijn. Hy hield van haar kalme, zelf-verztkerde manier van optreden.
Ze liet hem nooit merken, dat hy een der beroemdste beeldhouwers
van Parijs, en dat zy slechts een klein actricetje was aan het begin
van haar loopbaan. Hy was ook gaan merken, dat zy hem hoe langer
hoe meer mocht; er waren van die kleine aanwijzingen, onbedui-
dend wel is waar, maar toch niet mis te verstaan, die daar op wezen.
„Goed, we zullen gaan, als het je werkelijk niet kan schelen. We
kunnen desnoods nog even naar Galle Face gaan, als je dat wilt;
misschien dansen ze daar ook nog wel. Maar ik zal me toch wat
meer op zijn gemak voelen, als we wat dichter by de boot zyn."
Ze vonden hun auto en aanvaardden den terugweg. De rit naar de
stad zou slechts twintig minuten duren.
„Indien die spin werkelijk moet komen, heeft-ie niet veel tijd
meer," dacht Denis, terwijl hij met zyn hand langs zijn zak streek,
waarin hij den omtrek voelde van de revolver, die hy had mee-
genomen. Niet dat de aard van de bedreiging zoodanig was ge-
weest, dat hij het wapen noodig zou hebben. De spin zou hem nu
alleen maar aanraken. De ergste bedreiging was voor Singapore
gegeven; daar zou de spin voor het eerst van zyn bloed proeven.
Maar hy voelde er toch niet veel voor ora zich dien avond door de
spin te laten aanraken!
De weg was duister. Ze reden door een bosch; de maan was onder-
gegaan en er was nergens eenig ander licht te bespeuren dan
van de koplampen van den auto. Daar zy nogal schokten, meende
Denis dat een der banden byna leeg was. Indien de chauffeur wilde
stoppen, zou hy hem zeggen tot aan het eerstvolgende dorp door te
rijden. Hy wilde liever niet blyven staan waar zy nu waren. .
„Wat is het donker!" zei Ninon.
„Vind je het erg?"
„Toen ik klein was, was ik bang in het donker, maar nu niet meer."
Denis greep haar hand. „Je bent een klein, dapper meisje!"
Hij voelde hoe zy haar vingers om zyn hand sloot, zoo zachtjes
dat het wel de blaadjes van een bloem geweest konden zijn. Hy
maakte zijn hand los en sloeg zyn arm om haar schouder.
„Voel je je nu veilig?" vroeg hy.
„Ja " fluisterde zy, haar gezicht naar hem opheffend.
Hij glimlachte tegen haar, en geruimen tijll bleven zij zoo zitten.
Denis voelde hoe er een groote en diepe genegenheid voor dit aar-
dige meisje in hem gegroeid was, maar hij vond het niet goed, haar
dit al te zeer te laten blijken.
Na cenige oogenblikken kwamen de lichten van het Galle Face
Hotel in het gezicht. Ze waren nu niet ver meer van de boot.
„We kunnen best even naar binnen gaan, om te zien of er mis-
schien nog iets te doen is," stelde hij voor.
Ninon boog zich naar voren. „Er wordt gedanst; ik hoor muziek."
Denis zei den chauffeur te wachten; ze zouden niet langer dan een
half uur wegblijven. Hij stapte uit, en hield zijn arm op voor Ninon,
om haar te helpen. Er hing een groote booglamp in de portiek van
het hotel, en deze wierp haar licht op Ninon terwijl zy uitstapte.
Al haar bewegingen waren even gracieus. Denis zag, hoe zij een
klein, slank voetje naar voren stak, zag toen hoe zij haar hoofd
boog om zich er van te vergewissen, dat zij niet mis zou stappen
en merkte dan plotseling op haar japon een kleine schitterende
plek. Het moest de mascotta zijn, die zij droeg en die op een of
ander wijze door het bukken zichtbaar geworden was. Hoe het
ook zij, het was in ieder geval een prachtig sieraad.
Hij stak zijn hand uit en bekeek het. „Ah, eindelijk kan ik je
mascotta zien," zei hij, en zweeg toen perplex.
Het was een web, waarin een saffieren spin zat met fel schit-
terende oogen van robijnen. Er was geen misverstand mogelijk!
En op hetzelfde oogenblik dacht hij er aan, hoe zij hem cenige
minuten tevoren had aangeraakt. „Te Golombo zal de spin u aan-
raken . . ." Zou dät de manier zijn, waarop de tang haar bedreiging
tot werkelijkheid had gemaakt?!
Zijn vingers sloten zich vaster om de hand die hij in de zijne
hield, en terwijl zij haar arm ophief, greep hij de pols van haar
andere hand.
„Hoe kom je daar aan?" Hij staarde naar het schitterende
kleinood.
„Ik ... ik . .. het is een geschenk."
„Van wicn heb je het gekregen?"
„Van iemand, dien ik in Parijs heb leeren kennen, een . . . een
vriend."
„Een vriend! Wat was het voor iemand? Vertel het me!"
,,0, ik weet het niet precies. Laat mijn hand alsjeblieft los;
je doet my pijn."
„Je wèèt het niet! Denk na! Het kan onmogelijk moeilijk zijn je
te herinneren, wie je dat prachtige ding gegeven heeft. Je móét je
kunnen herinneren van wien je zooiets prachtigs gekregen hebt."
Ze stonden bij den auto. Terwijl hy opkeek, zag Denis hoe de
Singaleesche chauffeur hen gadesloeg.
„We zullen naar binnen gaan; ik heb mijn bijzondere reden om te
willen weten van wien je die mascotta gekregen hebt."
Ze gingen naar binnen en zochten een plaats links op de veranda,
GFA.OTO«ISFE-(2DF VFRTALIisIG
waar niemand zat. Er was iets grim-
migs in de uitdrukking van zijn ge-
zicht, waardoor Ninon zich allesbe-
halve op haar gemak voelde. Haar
eerste gedachte was, dat ieder woord
dat Nygugen had gezegd waar was.
Dat het werkelijke motief voor zijn
reis naar Indo-China was tegen
Frankrijk te intrigeeren, en dat hij
om de een of andere reden in het em-
bleem van de spin een poging moest
zien om zijn plannen te dwarsboomen.
Als dit inderdaad zoo was, besloot zij,
mocht zy niets loslaten.
„Laat my dat ding nog eens zien,"
vroeg hy, toen zij plaats hadden ge-
nomen.
„Waarom? Het is toch van mij. .,."
Ze hield haar hand op het sieraad,
dat zij weer tusschen haar kleeren
had gestopt.
„Laat het me zien! Het is beter voor
ons allebei als ik precies weet wat
het is. Geloof me, dat het beter is, als
ik het zeg."
Gedurende een oogenblik deed het
feit, dat hy zoo aandrong, haar zich
afvragen, of hij misschien dacht dat
zij het gestolen had. Zyn volgende
woorden wezen echter uit, dat zy
zich daarin vergiste.
.Ik weet, wie het je gegeven heeft. Een Annamiet, die Ny
heet."
Hoe ter wereld had hij dat kunnen raden, dacht Ninon.
„Ken je Nygugen!" riep zij uit.
„Hij is by me gewest. Kom, laat mij dat ding nu nog eens zien."
Ze bracht haar hand aan het koord, haalde het sieraad tevoor-
schijn en gaf het hem. Wel een minuut lang keek hij er aandachtig
naar.
„Dus jij werkt voor de „Spin!"
Ér was een verachtelijke klank in zyn stem. Ninon, die een
driftig karakter had, wond zich op. Wat gaf hem het recht op een
dergelijken toon tegen haar te spreken? Hij was zelf ook niet meer
dan een spion!
„En jij dan?" vroeg zij.
„Ik?"
„Ja, jij! Jij werkt voor je regeering!"
„Waar heb je het in 's hemelsnaam over! Mijn regeering!"
Hoe achterdochtig zij ook was, kon Ninon toch niet gelooven,
dat zyn verbazing geveinsd was.
„Ja, jy werkt voor je regeering!" hield zij toch vol.
„Hoe kom je daarbij! Of je moet de opdracht, die ik van den
Keizer van Annam heb gekregen, zoo noemen!"
„En wat voor een opdracht heeft die je dan gegeven?"
'Ninon keek hem doordringend aan; haar oude strijdlust en ach-
terdocht, die haar zoo goed door het leven hadden geholpen,
kwamen weer boven. Ze was weer het Parijsche meisje zonder
ouders, dat voor zichzelf moest zorgen en dat daarom tegenover
alles en iedereen wantrouwend moest staan.
Denis merkte, dat zij zich niet maar zoo hield, dat haar wan-
trouwen echt was en dat zij werkelijk geloofde, dat hy voor een
of andere regecring werkte.
„Je weet, wat ik ga doen," zei hij, iets vriendelijker. „Ik ga een
beeld maken en bovendien moet ik helpen met de versiering van
den nieuwen tempel."
„En is dat alles?"
Ze stelde de vraag zeer scherp. Denis aarzelde. Ninon zag het.
En in haar oogen veroordeelde dit hem.
Nygugen had gelijk. Het speet haar, dat zij hem zoo aardig vond.
O, die Engelschen! Altijd perfide, waneer zij charmant veinsden
te zyn!
„Neen, het is niet alles," zei Denis. „Maar alle andere redenen,
die ik mocht hebben om naar Indo-China te gaan, zijn strikt parti-
culier; zij hebben niets te doen met hetgeen jij denkt," maar hij be-
dacht zich en ging verder: „Die hebben niets f e doen met Nygugen."
Hij keek weer naar de Spin. „Een erg mooi sieraad," zei hij.
„Dus dat heb je van Nygugen gekregen! En heeft Nygugen je ge-
zegd, dat je vanavond mijn hand moest aanraken?"
Hun blikken ontmoetten elkaar, en het was duidelijk dat zij op
dat oogenblik vijandig tegenover elkander stonden. Voor Denis was
de situatie heel duidelijk. Ze was er speciaal op uitgestuurd om zijn
vertrouwen te winnen en hem te bespionnecren. Hoe eenvoudig
bleek alles achteraf. Hij was niet alleen woedend over een derge-
lijke methode, maar ook zijn ijdelheid was gewond; hy had geloofd
dat het kleine Fransche meisje iets voor hem voelde; dat zij hem
HIJ VOKLDEHOEZIJ HAAR
VINGERS OM ZIJN HAND
SLOOT.
ünstens even graag mocht als hij haar. Maar zij was een geraffi-
rde bedriegster.
ïén ding kon hij evenwel niet begrijpen. Ze scheen even veront-
waardigd te zijn als hijzelf en haar verontwaardiging was echt.
Wat had zij bedoeld toen ze zei, dat hij voor zijn regeering werk-
te? Hij zou probeeren een opheldering te verkrijgen voordat zij dien
avond afscheid van elkaar namen. Het beste wat zy nu konden
doen was echter naar het schip terug te keeren....
HOOFDSTUK IX.
„Heb je erg veel haast om naar bed te gaan?" vroeg hij, toen zy
aan boord terug waren. „Zoo niet, laten we dan nog even praten.
Daar wij nog eenigc dagen samen zullen moeten reizen, lijkt het
mij veel prettiger ieder misverstand tusschen ons uit den weg te
ruimen."
„Ik heb hcclcmaal geen haast."
„Goed. — Wil je even hier wachten?" Hij trok een ligstoel naar
voren. „Dan zal ik even iets halen waaruit je kunt zien dat het
heel begrijpelijk is, dat ik verbaasd was toen ik het sieraad van
je zag."
Denis ging naar zijn hut en haalde den brief die hem was over-
handigd even voordat de boot de haven van Marseille had ver-
laten. Hij gaf het epistel aan Ninon, haar wijzend op de spin in het
net onder aan den brief.
„Nu zie je, waarom ik je mascotta herkende," zei hij.
Ninon las de drie bedreigingen en het slot: „Nacht en dag zullen
zijn oogen op je gevestigd zijn; je kunt niet ontkomen."
Gedurende eenige minuten sprak zij geen woord, terwijl zij den
brief nadenkend in haar hand hield. Toen gaf ze hem terug.
„Vertel me eens, waarom je voor dien Annamiet werkt?" vroeg
hij, een vriendelijken klank in zijn stem, want hij voelde dat zij
verbaasder en meer ontdaan was dan hijzelf.
„Hij liet het me beloven — het was een der voorwaarden."
„Voorwaarden — waarvóór?"
„Voor de kans die ik kreeg om in den schouwburg te Saigon op
te treden."
Dus dat gedeelte van de geschiedenis was waar; ze zou werkelijk
in den schouwburg optreden; even had hij hieraan getwijfeld.
„Wat verlangde hy precies van je?"
Ninon perste haar lippen op elkaar; klaarblijkelijk wilde zy
daar geen antwoord op geven. Denis besloot een andere tactiek toe
te passen. Hij stak een sigaret aan en deed alsof hij bereid was
niet verder over het onderwerp te spreken. Plotseling boog hij
zich echter voorover en vroeg snel:
„Weet je ook, wie die smaragden heeft?"
Ze wendde zich verbaasd tot hem. „Smaragden!"
„Ja, de smaragden van Lady Tainorley, die een maand geleden
in Cannes zijn gestolen."
„Ik weet niets van smaragden!"
„Wil je mij dat op je eerewoord bevestigen?"
„Ik durf er een eed op te doen!"
„Je hebt niets met de verdwijning van die smaragden te maken?"
„Ik weet niet waar je over spreekt!"
(Wordt vervolgd)
7 -

DE VIERDE TREIN
Op goed j^eluk was George de Crumpe,
een Eng-elsche jongen van een jaar of
zeventien, in liet begin van 1914 naar
de Nieuwe Wereld getrokken om te trachten
zkU daar een bestaan te scheppen. Het liep
hem echter niet mee. Maandenlang zwierf hij
door Arizona, Texas en New Mexico zonder
een mogelijkheid te vinden op eenigszins be-
hoorlijke wijze zijn kost te verdienen. Zoo
kwam hij ten slotte in het stadje Rincon, en
hier lachte hel geluk hem eindelijk tegen. De
„boss van een ploeg bruggebouwers had met
den déplorabelen toestand van den jongen te
doen en gaf hen» een baantje als „helper".
Veel verdiende hij er niet mee, maar hard be-
hoefde hij ook niet te werken en hij kreeg
behoorlijk den kost. Bovendien genoot hij ver-
schillende vrijheden, die het leven voor hem
zeer draaglijk maakten. Zoo mocht hij onder
anderen gebruik maken van vuurwapens, iets
wat den anderen mannen — een echt bij el-
kaar geraapt zooitje — op straffe van ontslag
ol zware boete verboden was. De Crumpe
zorgde er echter wèl voor, dat hij geen mis-
bruik van zijn positie maakte, en zoo kwam
het, dat hij het uitstekend met den „boss" kon
blijven vinden.
De ploeg woonde in zoogenaamde logies-
wagens, waarmee men langs de spoorlijn
trok om de bruggen te herstellen of door
nieuwe te vervangen, al naar het noodzakelijk
was. In zijn privé-wagen bezat de „boss" een
pracht collectie wapens, waar hij buitenge-
woon trotsch op was, en uit dankbaarheid dat
hij een baantje had gekregen, zorgde De
Crumpe steeds, dat de wapens altijd schoon
en lol onmiddellijk gebruik voor zijn boss ge-
reed waren. Maar bovendien maakte hij van
iedere gelegenheid die hem geboden werd ge-
bruik om op jacht te gaan. Met toestemming
van den boss zocht hij dan 'n geweer uit en
Irok de bosschen in, waar wild in overvloed
aanwezig was.
Op een Zondagochtend bevond de ploeg
zich in de buurt van de slad San Marcial en
nadat het verscheidene dagen achtereen hard
geregend had, kondigde nu een gouden zon de
komst van een prachtigen dag aan. Een uitge-
zochte dag, zoo meende De Crumpe, om het
repeteer-geweer van den boss eens te pro-
beeren.
Na de gebruikelijke waarschuwing Ie heb-
ben ontvangen om voorzichtig te zijn, begaf
De Crumpe zich op weg langs den oever van
de sterk gezwollen Rio Grande op zoek naar
wild. Nadat hij eenige mijlen had afgelegd
zonder iets, dat de moeite waard was, te heb-
ben ontdekt, besloot hij een Zuidelijke richting
in te slaan en de spoorbaar« naar Santa Fé Ie
volgen.
Toen hij kort daarna de lijn bereikte, kwam
hij tot de ontdekking, dal aan den kant van
de rivier het water op verscheidene plaatsen
tot aan de rails stond. Hij zette zijn weg over
de dwarsliggers nog eenige mijlen vworf, toen
zijn aandacht plotseling werd getrokken door
een miniatuur-waterval op den zuidelijken
oevi r van de rivier. Hel water had zich een
weg gebaand onder de spoorlijn door, en een
gat geboord van misschien wel een meter
doorsnede! Onmiddellijk begreep hij het ge-
vaar dal de spoorlijn bedreigde, en de nood-
zakelijkheid van een directe actie. Hij bevond
zich echter ongeveer zes mijl van het kamp,
de dichtstbijzijnde plaats waar hij van de drei-
gende ramj) gewag kon maken. Pogingen om
hel gal te dichten, bleken niet mogelijk en
wanhopig keek hij rond naar hulp.
Er toen kwam er een trein op de baan
het gezicht. Fluitend meldde hij zijn komst
snel nam De Crumpe een besluit. Toen
in
en
Irein nog zoowat tweehonderd meter verwij-
derd was, richtte De Crumpe zijn geweer om-
hoog en loste twee schoten als een signaal
voor den trein om te stoppen. De machinist
liei een langgerekt gefluit hooren, ten teeken
dm hij de schoten gehoord had en De Crumpe
dm lil niet anders, of hij had de bedoeling er
de
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
van begrepen en dat hij hem zou mee laten
rijden tot aan het kamp. Maar in plaats daarvan
naderde de trein nog met zóó'n snelheid,
dat hij genoodzaakt was ijlings van de rails te
springen, wilde hij niet overreden worden.
Klaarblijkelijk hadden de mannen op de
locomotief hem voor 'n treinroover aangezien.
Ze minderden net zoo veel vaart, dat De
Crumpe op de machine kon springen, maar
toen hij dit deed, begonnen zij hem met groote
stukken steenkool te bombardeeren, zoodat hij
gedwongen was ijlings dekking te zoeken. Een
groot stuk trof hem tegen den arm, toen hij
dezen ophield om zijn hoofd te beschermen,
en de hevige pijn die er door werd_ veroorzaakt,
voelde hij door zijn gansche lichaam
trekken. Ziende, dat zij goed geraakt hadden,
begonnen de mannen te lachen en meerderden
weer vaart...
Het was een goederentrein en omdat hij in
de richting van het kamp ging, zwaaide De
Crumpe zich op den laatsten wagen en wachtte
daar tot de remmer zou komen om hem er af
Ie gooien. Daar hij gewapend was, kwam het
echter niet zoover. Waarschijnlijk achtte de
treinbeambte hel beter te wachten tot zij in
San Marcial waren eer hij maatregelen nam.
Even vóór die plaats sprong De Crumpe
echter van den trein en snelde naar den boss,
die op dat oogenblik juist in gesprek was met
den ingenieur van de lijn. Onmiddellijk trok
men naar de bedreigde plek, en men kan zich
de ontsteltenis der mannen gemakkelijk voorstellen
als men weet, dat drie achtereenvolgende
dwarsliggers reeds gedeeltelijk losgeraakt
waren! Het gat, waar het water zich
onder de lijn een weg door baande, was inmiddels
reeds meer dan drie meter in middellijn
geworden en de ballast, waar de baan op
steunde, werd met groote massa's weggespoeld.
Natuurlijk zag men den ernst van den toestand
in. Er werd een kamp opgericht nabij
de bedreigde plaats en onmiddellijk ving men
met de herstellingen aan. Gedurende de
uren van koorlsachtigen arbeid, die nu volgden,
zwol De Crumpe's arm hoe langer
hoe meer op, en toen hij hem eindelijk niet
meer gebruiken kon, kreeg- hij order om den
assistent-kok te helpen en samen met hem op
een lorrie koffie en brood te halen uit San
Marcial voor de arbeiders, die tot aan hun
nek in het water stonden. Van rusten was er
geen sprake. Iedereen werkte van des morgens
vroeg tot des avonds Iaat.
Op den laatsten avond, dat de ploeg in
dienst was — den volgenden dag zou de aflossing
komen — vroeg de boss een vrijwilliger
om gedurende den nacht de wacht te houden
en den treinen, die passeerden door middel
van lantaarns te beduiden langzaam te rijden.
De Crumpe bood zich direct aan, maar de
boss achtte hem nog te jong; hij vreesde dat
hij voordat de laatste trein gepasseerd was, in
slaap zou zijn gevallen. Daar zich echter niemand
anders aanbood — iedereen was doodop
— kreeg hij het baantje. De logies-wagons
werden naar San Marcial teruggereden en De
Crumpe bleef achter met een paar sneden
brood, twee lantaarns — een roode en een
witte — en de lorrie. Voordat hij wegging,
vertelde de boss hem, dat er slechts drie treinen
zouden voorbijkomen, twee uit Albuquerque
en één uit EI Paso. De laatste zou om ongeveer
twee uur des nachts passeeren en dan
zou er geen meer komen tot den volgenden
ochtend vroeg, wanneer reeds weer de andere
ploeg uit San Marcial ter plaatse zou zijn.
Zoodra dus de trein uit EI Paso voorbij was,
zou De Crumpe naar het kamp kunnen terugkeeren.
Om twee uur 's nachts was het zoover.
- 8
Doodelijk vermoeid en óp. van den slaap
duwde De Crumpe de lorrie voor zich uit.
Plotseling scheen t hem alsof hij in de duister-
nis van den nacht opeens vlak voor zich een
geweldig laaiend vuur zag.
Gedurende een oogenblik was hij als ver-
lamd van schrik. Hij kon onmogelijk begrij-
pen, wat er gebeurd was en meende te droo-
men. Mechanisch duwde hij zijn lorrie voort,
onderwijl ieder oogenblik verwachtend wakker
te zullen worden. Maar toen voelde hij hoe de
grond onder zijn voeten, als bij een zwakke
aardbeving, begon te dreunen en opeens
drong de verschrikkelijke waarheid lot hem
door! De boss moest zich hebben vergist. Er
naderde een Irein! In volle vaart suisde hij
op hem af, hem met zijn geweldige lichteo
verblindend. De Crumpe bevond zich zoowat
op de helft van 'n negentig meter lange brug,
die slechts uit dwarsliggers en rails bestond,
zoodat er naast den trein geen ruimte was.
Om terug Ie gaan en te probeeren de lorrie
van de rails te trekken, zou krankzinnigheid
zijn geweest. Om door te loopen in de rich-
ting van den trein had echter pure zelfmoord
beteekend, want De Crumpe wist dat de bocht,
waaruit de trein tevoorschijn was gekomen,
niet ver van de brug was. Het kon hoogstens
nog maar eenige seconden duren eer het
zwarte monster met de schelle lichten de brug
op zou daveren...
Wanhopig dacht De Crumpe na wat hij
moest doen, en nog eer hij, hoewel zijn her-
sens koortsachtig snel werkten, een besluit
had kunnen nemen, bevond hij zich reeds in
het volle licht der lantaarns.
De trein was nu al op de brug en naderde
met steeds grooter schijnende snelheid. Het
angstzweet parelde op De Crumpes voorhoofd.
Nog eenige seconden en hij zou verpletterd
worden... En toen herinnerde hij zich plotse-
ling dat de brug, waarop hij zich bevond,
een viaduct was dat niet over de rivier ge-
slagen was, doch dwars over den oever, die
daar ter plaatse een bocht maakte. Onmiddel-
lijk toen dit tot hem doordrong nam hij een
vervaarlijken sprong en op hetzelfde oogen-
blik suisde er iets langs zijn hoofd met een
oorverdoovend, metaalachtig geraas. Hij be-
landde veilig op den grond onder de brug en
bleef gedurene verscheidene seconden roer-
loos liggen, probeerend zijn gedachten te or-
denen terwijl de trein over de brug boven hem
denderde.
Misschien was de trein al wel een minuut of
tien voorbij, toen hij eindelijk de kracht vond
op te staan. Langs de houten palen, waarop de
brug rustte, klom hij naar boven en zocht
overal naar de lorrie en de beide lantaarns,
die hij had gehad, maar deze waren nergens
meer te vinden.
Toen hij in het kamp aankwam, verscheen
de zon juist boven den horizon. Oververmoeid
viel hij direct in slaap en kwam pas tegen den
avond wakker, nog steeds in het onzekere wat
de oorzaak was geweest, dat hij bijna door
den trein verpletterd Was. Had hij zich mis-
schien, doordat hij in slaap gevallen was, in
het aantal voorbijgekomen treinen vergist?
Den volgenden ochtend vroeg hoorde hij wat
er aan de hand was geweest: Hij werd bij den
boss geroepen en deze vroeg: „Wat is er met
je gebeurd, terwijl je op de nieuwe brug de
wacht hield?"
De Crumpe beschreef hem zijn avontuur. In
zijn hand hield de boss een geel telegram en
toen de jongen uitverteld was, zei hij veelbe-
teekenend: „Kerel, je bent aan een groot ge-
vaar ontsnapt! Het was een extra-goede-
rentrein, waar niemand van ons iets van
wist! Maar als je weer eens een lorrie naar
Albuquerque wilt sturen, zet die dan in een
goederenwagen, en niet meer op den koeien-
vanger*) van de locomotief!"
*) Toestel vooraan 'n locomotief, om hindernissen
van de baan te schuiven.
■ '4é
'■•S
%*
■
« > ^
U'
izt -m.
A^-***.
%
m.

De maaier scherpt
zijn zeis.
noo
- .c**^*
&$*£■**
De volle wagens wolden zoo < spoedig
mogelijk...
Steeds hooger is het gras in
hethooiland gegroeid,alsof
het de koesterende zon wilde
bereiken. Eindelijk was het één
golvende zee van grashalmen
geworden, waar in weligen overvloed, bloemen in alle denkbare kleuren bloeiden.
Ze groeiden er in een waar paradijs, waar menschen noch dieren hen kwamen
storen, evenmin als de vogels, die er hun nesten bouwden en den ganschen langen
lieven dag hun lied deden weerklinken.
Maar toen vond de boer, dat het lang genoeg had geduurd. Zijn hooiland was er
niet, om bloemen en vogels een ongestoord verblijf te verschaffen, doch om in de
donkere wintermaanden, wanneer de natuur minder kwistig is met haar gaven, zijn
vee tot voeder te dienen. En daarom trok hij heel vroeg op een stralenden zomer-
morgen, toen de dau*/ nog in het gras parelde, met alle beschikbare krachten van
de boerderij naar het hooiland. Met lange halen van de scherpe zeis werd het
wuivende gras neergelegd en naarmate de zon aan den hemel steeg, kwamen er
meer rijen gras op het geelgroene stoppelveld te liggen.
Het is zwaar werk voor de maaiers, die zich alleen maar gedurende het heetste
gedeelte van den dag eenige rust gunnen. Van's morgens vroeg tot's avonds laat
wordt er gearbeid, en voor den boer zijn het dagen van groote spanning. Zou het
weer goed blijven, terwijl het hooi ligt te drogen? Of zou een regenbui zijn oogst
komen bederven? Hij heeft 't niet in de hand, hij kan slechts afwachten, en wanneer
het hooi gereed is om binnengehaald te worden, kan hij niets anders doen dan
het werk zoo vlug mogelijk laten geschieden, opdat niet nog op het laatste
oogenblik een regenbui hem parten komt spelen...
- 11 -

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
15 JUNI
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
OPLOSSING
RUITENRAADSEL
OPLOSSING
CIRKELRAADSEL
HET HOOFD
OPSTEKKX
OPLOSSING
LADDERRAADSEL
F U
KNAPPEN
OPLOSSING
INVUL-
RAADSEL
OPLOSSING
ONZE FILMPUZZLE
KAMRAADSEL V
A
N
M
0
n
c
D 0
D
D
U
W
E
M
L P
L
U
1
z
E
M
M E
1
S
c
w
E
M
^TT" F T Tl
M E 0 0
R
V
A
P
E
h
n j
A
A
P
T
A
L
1
T
S
L
A
G
a
N
7 6
1
f
KRUISWOORDRAADSEL
•2
-
h : ■■■ 5 6
<
12 15 It
y
Horizontaal:
"i 0
1. een groep zangers
3. zwarte vloeistof waarmede men
drukt
4. moe
5. nobel
7. schijnen
9. dichterbij komen
12. van koper
Vul in:
Horizontaal-
8. belangstelling in
ho ezemen
Verticaal;
1. indringend
2. rest
3. behoort tot de
naaibenoodigd -
heden
4. wisselgcbruik
5. krachtig
6. oneerlijkheid
7. koopen.
Tc gebruiken let-
ters: a, a, a, e, e.
e, e, e. e, e, e, e,
e. g. g. i. i. k, m,
n, n, n, n. n, n, n.
n, o, o, o, o, r,
r, r, r, r, r, s, s,
S. 8, f, t, t, t. t. f.
u, u, V, W.
12
V/' 5
15. handelaar
17. muziekinstrument
18. rivier in Nederland
19. hetzelfde
20. hemellichaam.
Verticaal:
ia
1. samentrekken
2. met een ratel geluid maken
HEKWERKRAADSEL
N I EUWC
n-
16
10 111
4. schaapkameel
6. herplaats
7. vet vleesch
8. het roepen
10. faam
11. middag
13. zoogdier
14. metaal
15. aardewerk reparceren
16. huisdier.
KAMRAADSEL
^ 2 5 ti
Vul in:
Horizontaal:
vlaktemaat
Verticaal:
1. heerschappij voeren
2. in cellen afgedceld
3. inlijving
4. verhoogen.
Te gebruiken letters: a, a, a, c
e. c, e, e, e, e, e, e, e, h, h, i,
n, n, n, n, r, r, r, r, s, t, t, u,
LETTERGREEPRAADSEL
-t e. e, e,
I, 1. I, I
Stel uit onderstaande lettergrepen woorden
van de volgende bet eekenis samen:
1. vogel
2. forel die in de bergmeren wordt gevangen
3. vuilnisbak
4. blinde, domme navolging
5. in weerwil van
6. kleine visch met puntige doornen op den rug
7. een gelijkluidenden toon hebben (muzickterm)
Bij juiste invulling ontslaat er op de 2e en
5c rij een bekend gezegde.
Te gebruiken lettergrepen:
a — bak — ren — baars — fo — so — kei
— de — rij — a — re! — laar — niet —
nee — as — berg — asch — de — staan — ste
—r gen — pe — te.
HONINGRAATRAADSEL
Om de cijfers — te beginnen bij en in de richting van
de pijltjes — woorden invullen, die beteckenen:
1. voldoende
8. geldig
2. dom mensch
9. geraamte
3. kleuren
10. haar op de bovenlip
4. de waarde hebben van 11. van het vel ontdoen
5. drijfijzer
12. insect
6. het gebakkene
13. uitgestrektheid
7. iets aan gevaar onttrek- 14. licht voorover buigen
ken
15. een kiekje nemen.
OMZETRAADSEL
Door in onderstaande woorden écn letter door een
andere te vervangen verkrijgt men nieuwe woorden. De
nieuwe letters vormen in de aangegeven volgorde den
naam van een muziekinstrument.
Keel — klep — stem — meer — heek — leer — nel
— vier — kaag.
ONZE FILMPUZZLE
VERBORGEN NAAM VAN EEN FILMSTER
Uil elk der onderstaande woorden
moet men twee opeenvolgende letters
nemen, die, in de juiste volgorde achter-
elkaar geplaatst, den naam van een film-
ster vormen.
dauwen echt
eclatant bolhocd
matten verte
redevoering gebergte
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50
en tien filmfoto's beschikbaar om te ver-
deden onder de goede oplossers. Ant-
woorden in te zenden vóór 6 Juli aan
Dr. Puzzelaar, Galgcwater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart a.u.b, duide-
lijk vermelden: Filmpuzzle 6 Juli.
Deze puzzle kan Iegelijk met de andere
ingezonden worden, docht liefst op een
apart velletje papier.
- T3 -
IDOR ELKE
QEGAVE
IJZEN
De hoofdprijzen konden deze week worden
toegekend aan;
mejuffrouw J van Maren, Zuilen;
den heer P. Scheelbeek, Amsterdam;
den heer H. F. J. ten Kroode Jr., Laren;
den heer C. J. de Visser. Schore;
den heer G. van Gennip, Scheveningen.
De troostprijzen werden verworven door:
mevrouw W Drenth, Assen;
mevrouw G. J. Schrama, Haarlem;
mejuffrouw L. J. H. Louwe, Gouda;
mejuffrouw V Somkeet, Amsterdam;
mejuffrouw J. de Kiewit, Loosduinen;
mejuffrouw R. L'Abéé, Breda;
mejuffrouw Kuling, 's-Gravenhage;
mejuffrouw G. M. Klepper, Amsterdam;
mejuffrouw P Hoffman, Soest;
den heer G. C. Grooteman, Hoofddorp;
den heer J. Brand, Hillegersberg;
den heer P. Boymans, Arnhem;
den heer C R. Wille, Arnhem;
den heer L Deibel, 's-Gravenhage;
den heer J. Noort, Katwijk a/Zee;
den heer Fr. Bloemen, Beek;
mevrouw J. Peters-Knoops, Venlo;
den heer A. Benner, Rotterdam;
den heer T. Post, Enschede;
den heer G. Hilgersom, 's-Gravenhage.
De hoofdprijs van de filmpuzzle werd gewon-
nen door:
mejuffrouw C. Pastijn, Rotterdam
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mevrouw S. J. v. Hoorn-Jansen, Utrecht;
mevrouw C. J. Wezenbeek, Haarlem;
mejuffrouw G Hens, Waalwijk;
mejuffrouw A. Nissen, Venlo;
den heer J A. Huybregts, Rotterdam;
den heer F. J. M. Termeulen, Amsterdam:
den heer L. Pellicaan, Amstelveen;
den heer H. Ipema, Groningen;
den heer H. v. Schinkel, Amsterdam;
den heer J Quist, Rotterdam.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
hnar. In totaal dus deze week
6 prijzen van ƒ 2.50 elk en
24 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 6 Juli in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 6 Juli

De sclnlideir IH^ßn wdxm Mee^ewewi
Is het belangrijk om van een kunstenaar een
levensbeschrijving Ie geven met data en ofh-
cieele cijfers?
Ja en neen.
Ontegenzeglijk spelen cTe omstandigheden, de
algemeene maatschappelijke verhoudingen, de
toestanden in een bepaald land of milieu vaak
een rol bij de ontwikkeling van den kunstenaar.
Doch men hechte er niet te veel waarde aan.
Wie diepgaande studie over het talent van een
schilder, een componist of welken begenadigde
ook wil baseeren op data en cijfers, die onder-
schat al te licht de waarde van de vrije, natuur-
lijke ontwikkeling van de gaven dien man of die
vrouw geschonken.
Bij een kunstenaar als Han van Meegeren moet
men er zeker voorzichtig mee zijn.
Hij is een van die menschen, die steeds door
impulsen gedreven zijn gaven tot uiting wist te
brengen, die van deze vrijheid profiteerde, die
er ook het slachtoffer van werd.
Han van Meegeren voelt zelf weinig voor al
die „gegevens". Hij spot er mee.
Toen ik hem vroeg wanneer hij geboren was
antwoordde hij:
Ja, ja, op 10 Oct. 1889, toen huilde mijn
moeder en ik werd geboren en mijn vader rookte
zijn pijpje . . , enz.
Een typisch antwoord voor den „onsocialen"
van Meegeren.
Veel belangrijker was voor mij zijn antwoord
op mijn vraag: Hoe zijt gij er toe gekomen om
schilder te worden?
Woordelijk zei hij:
Uit het feit, dat Vincent van Gogh op zijn
30ste jaar nog niet wist of hij schilder zou wor-
den of dominee, blijkt, dat een kunstschilder
„geboren" wordt.
Dus begon ik als kind de boeken mijns vaders
te bekladden met holbewonersteekeningen.
De puberteit maakte alles heftiger en ernstiger.
Gelukkig lilde mij de 10, die ik op school voor
teekenen, kreeg, niet al te zeer over het paard.
Mijn vader wilde, dat ik ingenieur zou wor-
den. Een ingenieur moet toch ook teekenenl
Voor mij beduidde de titel Ir. eigenlijk Irrtum.
Tot ongeluk van mijn vader (of het tot mijn
geluk was laat ik onbesproken) kreeg ik op 19-
jarigen leeftijd bij een interacademiale prijsvraag
de gouden medaille.
De f200. — , die Ik denzelfden avond van de
Bank van Leening voor deze mooie onderschei-
ding kreeg, had tot direct gevolg, dat ik Delft
en de Technische Hoogeschool verliet, den band
met mijn ingenieursstudie en mijn vader verbrak.
Ik ging studeeren.
Leeren teekenen. Om-
dat ik moest leven,
deed ik examen voor
leeraar teekenen. Voor
kop-teekenen kreeg ik
onvoldoende, voor stil-
levens een 10, het
hoogste cijfer.
Wie de ontwikkeling
van Van Meegeren als
portretschilder kent, zal
moeten toegeven, dat
of van Meegeren bij
zijn examen heel ze-
nuwachtig was óf dat
de examinatoren geen
begrip van teekenen
hadden.
Het kan ook beiden
waar zijn.
De Prins von Turn
und Taxis, die in 1920
door een commissie
een Nederlandschen
schilder liet aanwijzen,
die een jaar lang op
het Kasteel van den
Prins de Italiaansche
kunst mocht bestudee-
ren was oorzaak, dat
Van Meegeren zijn
eerste reis naar Italië
maakte.
Helaas werden de
tijden slechter, de zor-
gen grooter. Van Mee-
gereit wist zich er
doorheen te slaan door
portretschilderen.
Hij was en bleef de
revolutionnair.
Zijn „vrije" werk ge-
tuigt er van.
Het doet vaak aan Hals denken. Alleen „den-
ken", want van Meegeren is zichzelf. Doch hij
kan ook van een teedere preciesheid zijn, die
ontroert.
H.v. Meegeren
Hazenwind
H. v. Meegeren. — Bellenblazen.
Van Meegeren is buitengewoon veelzijdig.
Dat is de groote verdienste van dezen genialen
kunstenaar, die thans in het Zuiden van Frankrijk
woont.
H.v.Meegeren - Hertje
UIT DE WERELD VAN DE SPORT
•
1 —2. Te Rotterdam had de voetbalwedstrijd Sparta —
Feijenoord plaats ten bate van den Bloedtransfusie-
dienst van het Roode Kruis. H.K.H. Prinses Juliana
luisterde den wedstrijd door haar tegenwoordigheid
op. — 1 . De aankomst van Prinses Juliana, ver-
gezeld van den voorzitter van Sparta, den heer
M. J. Overeyner. — 2. Een spelmoment voor het
doel van Feijenoord, die den kamp met 1 —0 won.
3—4. Te Hoorn hebben het BondseUtal en de
Zwaluwen elkaar ontmoet, waarvan wij hierbij twee
foto's geven.
5-6. In het Natuurbad te Bilthoven hadden Zater-
dag l.l. zwemwedstrijden plaats, waarvoor groote
belangstelling bestond. — 5. De temperatuur van het
water wordt geprobeerd. Van links naar rechts de
dames R. van Veen; let van Feggelen ; mevrouw De
Dood, Jopie Waalberg. 6. Jopie Waalberg bij den
finish van de tweehonderd meter schoolslag voor
dames, in welk nummer zij winnares werd.
7. Bij de roeiwedstrijden van Argo, te Nijmegen ge-
houden, won de Vliet-ploeg het nummer dames-
achten. — Het verheugde troepje.
8. Te Amsterdam vond de eerste Nationale Boschplan
Wandeltocht plaats, georganiseerd door de wandel-
sportvereeniging „Frankendael ". — De groep van
L.W.V., die aan den tocht deelnam, onderweg.

Mr. Moto Boomt
uilgangapunt «cm
onderzoek dos met
VotgU geprepareei-
doa bokshandschoen.
Confrontatie met het|
i BlachtoHér.
'P*-" f
■ï*JliiïL^
-«•ü
|
MR- MO) $ P e . e 't
■,wf
Regie; James Tinling.
Mr. Moto Peter Lorre
Lee Chan Key Luke
Bill Stcele Dick Baldwin
Penny Kendall Lynn Bari
Nick Crowder Douglas Fowley
Linda Benton Jayne Regan
Luitenant Riggs Harold Huber
Wellington Maxie Rosenbloom
Philip Benton John Hamilton
Connors George E'. Stone
Clipper McCoy Bernard Nedcll
Gabby Marden Charles Williams
Officier van Justitie Pierre Watkins
Joey Lon Chaney Jr.
20th Century Fox-film.
Mr. Moto heeft het drukst bezochte col-
lege van heel de juridische faculteit.
Ook de school voor hooger politie-
personeel volgt met de grootste aandacht de
practische en theoretische lessen, welke de
Japansche poTitie-expert geeft. Een der trouw-
ste leerlingen is Lee Chan, de zoon van den
beroemden Chineeschen speurder Charlie Chan.
Opwindend moet het heeten, dat een plot-
selinge moord allen opschrikt en hen 'voor den
ernst der feiten stelt. Het betreft een misdaad
in de bokswereld; de bekende midden-gewicht
Bill Steele heeft zijn tegenstander knock-out
geslagen en deze sterft. Echter niet aan de ge-
volgen van het boksen, maar door het een of
ander giftig vocht, dat tijdens den wedstrijd in
zijn oog moet zijn gekomen. Het is dus van het
grootste belang te weten te komen, hoe dat in
zijn werk is gegaan en of de bokser Steele
schuldig of onschuldig aan deze misdaad is.
Het gif is op zijn handschoen gevonden en
dat is een zeer bezwarende aanwijzing!
Natuurlijk is het 't gemakkelijkst hieruit te
concludeeren, dat Steele de dader is, maar Mr.
Moto is van oordeel, dat het hier een uiterst
geraffineerde misdaad betreft; onderzoekingen
hebben aangetoond, dat de vloeistof op dezen
handschoen moet zijn gespoten! Maar door
wien? En hoe?
Wellicht zou Mr. Moto eenige hulp gehad
hebben aan Lee Chan, maar deze heeft zelf de
handen vol met een medeleerling, den oud-bok-
ser Wellington, die thans voor speurder wi
worden opgeleid, maar die een eigenaardig en
slecht passend gebrek heeft :hij lijdt aan klep-
tomanie!
Inmiddels schiet het onderzoek niet hard op.
De misdadiger hult zich volkomen in het duis-
ter en de moeilijkheden stapelen zich op. Ein-
delijk en ten laatste komt er wat licht. Wel is
waar kan Mr. Moto nog in het geheel niet zeg-
gen wie de dader is, maar de wijze, waarop hij
te werk is gegaan, wordt hem duidelijker. Dus
besluit hij een val voor hem op te stellen, die
een toonbeeld is van Aziatische sluw-
heid. Hoe een en ander in zijn werk
gaat, hoe de misdadiger — waartegen
geen der toeschouwers een oogenblik
verdenking heeft gekoesterd — daar
invjiegt, wordt als verrassende onthul-
ling btwaart voor hen, die het werk
met eigen oogen zullen aanschouwen.
i u
Sluipmoord! Mr. Moto
U in govaar.

Reizigors, voor liet eerst in Japan ko-
men, verbazen er zich meestul over, dnt
ui tie huizen, zelfs de paleizen en de
grootste hotels, van hout zijn opgetrokken.
Als zij echter eenige maanden in hel Land van
de Rijzende Zon hebben vertoefd, zijn zij
dankbaar voor het feit, dat er zoo goed uls
geen steenen pebouwon zijn, en hegrijpen zij,
waarom er bij het optrekken der houten hui-
zen geen g-ebruik van spijkers werd gemaakt.
Ze zijn dan namelijk lol de ontdekking geko-
men, dat de herhaalde aardschokken, waarvan
Japan te lijden heeft, gebouwen van cement
"1 steen uiterst gevaarlijk zouden makt*«, en
dat 1 toepassen van „zwaluwslaarten" in plaats
plaats van 1 g-cbruik van spijkers 't mogelijk
maakt, dat een huis kapot „geschokt" wordt
en weer in elkaar gezet, zonder dal daarbij
menschenlevens te betreuren zijn.
Japan ligl in een gebied, waar zich vele
aardbevingen voordoen. Gemiddeld worden er
drie schokken per dag- gereg-istreerd, ofschoon
de meeste er van te licht zijn om door 't pu-
bliek te worden waargenomen.
Japan is niet het eenige gebied, waar aard-
schokken een gewoon verschijnsel vormen.
Zij komen ook zeer veelvuldig voor in een
slrook, welke zich uitstrekt door Zuid-Europa
en Azië, en langs de westkust van Noord- en
Zuid-Amerika. Geruimen tijd dachten de ge-
leerden, dat de nabijheid van de zee daarmee
in verband stond, doch deze meening heeft
men thans prijsgegeven.
In den loop der lijden heeft men reeds vele
theorieën over het ontstaan van aardbevingen
opgebouwd, en thans is men vrijwel algemeen
overtuigd, dat men deze in twee categorieën
kan onderscheiden, namelijk de tektonische en
de vulkanische aardbevingen, waarbij dan nog'
als derde de instorlingsbevingen komen,
welke laatste veroorzaakt worden door het in-
storten van holen, diep in den grond.
De tektonische aardbevingen zijn verreweg
het belangrijkste, en ook wat de gevolgen be-
treft het hevigst. Terwijl instortingsaard-
bevingen gewoonlijk slechts in streken met 'n
kalkachligen bodem voorkomen, en vulkani-
sche bevingen meestal niet zeer sterk zijn —
ze worden hoogstens tot op eenige honderden
kilometers van den vulkaan, die ze veroor-
zaakt, gevoeld — worden do schokken, welke
door tektonische aardbevingen worden opge-
wekt tot op zeer grooten afstand waargeno-
men, met als gevolg natuurlijk, dat de er door
veroorzaakte schade er evenredig aan is. Be-
kend is bijvoorbeeld, dat bij de aardbeving
van San Francisco in hel jaar 1906 de opper-
vlakte, waar de schokken gevoeld werden,
honderdduizend K.M. 2 bedroeg, terwijl bij de
aardbeving in Britsch-lndië van 1897 de
DE AARDE HEEFT GEBEEFD ...
In 1923 werd Tokio door een aardbeving, gevolgd door een hevlgen
brand, grootendeels verwoest. Bijna 73.000 personen verloren het leven.
De verschrikkelijke ruïne.
schokken zich zelfs merkbaar maakten op een
gebied van vierhonderdduizend K.M 2 .
Over de oorzaken van tektonische aard-
bevingen heeft men de volgende theorie opge-
steld, welke vrijwel algemeen wordt aanvaard.
De rots- en sleenformalies der aarde strek-
ken zich, zooals bekend is, tol zeer diep in het
innerlijke van de aardkorst uit, soms wel tot
honderd kilometer onder den grond. Door
allerlei oorzaken, vaak door de hevige span-
ningen welke in het inwendige der aarde heer-
schen, breken deze sleenformalies soms plot-
seling- door midden, mei hel gevolg-, dal de
beide helften aan de breukzijdc langs elkaar
schuiven. Dit veroorzaakt dan de schokken.
DE „TEEKENING" VAN EEN AARDBEVING,
De geleerden hebben een vernuftig toestel uitgedacht om aard
bevingen zichiell te doen registreeren, en te doen aangeven waar
lij plaats vonden. Dit toestel heet seismograal. Onze afbeelding
toont een gedeelte van een beroet papier, waarop een aard-
beving haar geschiedenis schreef, door middel van de seismo-
graal. Het papier werd onder een naald doorgetrokken, die acn
de onderzijde van een slinger is bevestigd. Toen de aarde begon
te beven, beefde het papier eveneons, waardoor de sterke of
wijkingen van de overigens tamelijk rechte lijnen ontstonden.
welke dikwijls zulke ontzettende verwoes-
tingen kunnen aanrichten, vooral wanneer 't
zoogenaamde epicentrum*) nabij de kust ligt.
Als een gevolg hiervan komen de hevigste
aardbevingen met de ergste gevolgen dan ook
meestal in de nabijheid der zee voor. Wij her-
inneren bijvoorbeeld aan de aardbeving Ie
Lissabon, in 1755, waarbij de heele stad prac-
tisch werd verwoest en meer dan vijftigdui-
zend menschenlevens verloren gingen, en
voorts aan die van Tokio, 1860, en Sicilië
en Calabrië, 1908. Bij de tweede aardbeving
verloren meer dan tweehonderdduiz-end men-
schen het leven, terwijl de laatste aan bijna
tachtig-duizend personen hel leven kostte.
) De plaats aan de oppervlakte der aarde van waaruit een
aardbeving zich naar alle zijde over de aardoppervlakte schijnt
te verbreiden. Het is gelegen b^en den werkelijken aard-
bevingshaard in de diepte.
EFTooo
Dergelijke catastrofen zijn in ons land geluk-
kig onbekend!
De Oostelijke helling van l bekende Sierra-
Nevada-gebergte in de Vereenigde Staten is
t.rtslaan als een gevolg van een tektonische
aardbeving. Hel gebergte is op een kwaden
dag namelijk om zoo te zeggen door midden
gebroken, waarbij de Westelijke helft om-
hoog rees, terwijl de andere, de Oostelijke
helft, zonk, en daardoor hel zoogenaamde
Gntote Bekken vormde. Natuurlijk is dit niet
ineens gebeurd, maar als een gevolg- van ver-
schillende verglijdingen.
Ofschoon de afstand waarover de bodem
rijst oi daalt dikwijls niet meer bedraagt dan
eenige centimeters — hetgeen reeds niet wei-
nig is Ie noemen! — zijn de daardoor aange-
richte gevolgen toch dikwijls ontzettend.
Gewoonlijk worden uitbarstingen van vulka-
nen voorafgegaan of vergezeld door aard-
bevingen. De in den krater op en neer gol-
vende gesmollen stollen — lava en dergelijke
— doen den geheelen vulkaan en zijn omge-
ving trillen. Zooals wij echter reeds opmerk-
ten, zijn de schokken welke door een vulka-
nische aardbeving worden veroorzaakt slechts
op betrekkelijk geringen afstand te voelen. Bij
de uitbarsting van den Etna in 1910 bijvoor-
beeld, kon men de daardoor veroorzaakte aard-
beving op tien kilometer afstand slechts zwak
voelen, terwijl de geweldige uitbarsting van
den Mont Pelée op hel eiland Martinique in
1902, waarbij de stad Sainl-Pierre totaal ver-
woest werd, zelfs in hel geheel niet van een
uitbarsting vergezeld ging.
Na een aardbeving treden soms in dezelfde
streek nog heel hing verschillende zwak-
kere bevingen op, zoogenaamde nabevingen.
Soms kan dit nabeven wel eens maandenlang
aanhcuden, terwijl men daarbij soms honderd
en meer stoelen per dag kan waarnemen.
Zooals algemeen bekend is, worden de aard-
bevingen opgeteekend in de verschillende
daartoe ingerichte laboratoria door middel
van een seismogruaf. Dit is een vernuftig- uit-
gedacht toestel, beslaande uil een langen
slirger, die zóó is opgehangen, dat het boven-
ste gedeelte steeds in rust blijft, hoe de aarde
ook schokt of trilt. Aan het onderste einde
van den slinger bevindt zich een naald, die op
een met roet bedekt papier, dal er onder door
getrokken wordt, een rechte lijn trekt. Zoodra
echter de aarde begint te trillen, vertoont de
liin verschillende afwijkingen, waaraan men
niet alleen de sterkte van de aardbeving, doch
ook den afstand waarop deze plaats vond,
kan berekenen. Het diagram van een aard-
beving vindt men hierbij gereproduceerd. Dui-
delijk zijn daarop de afwijkingen van de
rechte lijnen Ie conslateeren.
DE VERWOESTINGEN IN SAN FRANCISCO
na de aardbeving van 1906. Heele huizenrijen stortten in, en werden als
het ware met den grond gelijk gemaakt.
?ÄM MILES WAT o oo ^
oooW©©^ DEPiÜIIEIilNI
F J
AX--*
v «»*•*•
r
^ £*'*'
'* ^
m
•^r^v'
Een vertegenwoordiger van de familie der Reuzen-schildpadden. Slechts
winig dieren worden zoo oud als deze beesten, die wel overblijfselen uit
en voorhistorisch tijdperk lijken te zijn. De hier afgebeelde schildpad wordt
op minstens honderdvijftig jaar geschat.
MIST EN WOLKEN
Mist en wolken zijn eigenlijk hetzeKde, maar de wolken worden
veroorzaakt door de verdichting van waterdamp in de hooge
lucht, terwijl mist ontstaat door verdichting van waterdamp
nabij den grond. Mist is dus in werkelijkheid niets anders dan een wolk,
die op den grond rust.
Indien het vocht in de atmosfeer zich verdicht tot kleine droppeltjes en
deze blijven in de lucht hangen om den top van een berg, dan is er, voo.-
den beschouwer in de vallei beneden, een wolk om den berg. Maar als
hij naar boven klom tot in de wolk, dan zou het blijken, dat het mtst was.
De droppeltjes water in de wolken en in den mist moeten wel zeer klem
zijn daar zij in de lucht kunnen blijven hangen. Men heelt dan ook uit-
gerekend, dat er bij zijn, waarvan de doorsnede niet grooter is dan een
zesduizendste centimeter.
ZE GAAT EEN MAN KOOPEN!
Miss Klai, een schoone uit Burma met een Giraffe-nek - waarom
zij volgens het oordeel van haar stamgenooten juist zoo mooi
|5] _ keert, i * na «^ met «o* een ö^n circus r-imic een ppn reis om de wereld gemaakt
te hebben, naar haar vaderland terug, om daar, volgens de zeden van haar
land, een man te koopen! Naar Miss Klai beweert, i de eenige man dien
de moeite waard vindt om te hebben er een dien zij kan koooen met
zij
geld, dat zij zeil heeft verdiend.
EEN ORIGINEEL IDEE
De burgemeester van New Castle, Indiana, heeft iemand wegens open-
bare dronkenschap veroordeeld om ell achtereenvolgende Zondagen den
kerkdienst bij te wonen.
HET HART VAN VOLTAIRE
Het hart van den beroemden Franschen schrijver Voltaire bevindt
zich niet bij DIJ zijn lichaam in het Pantheon te Parijs doch in
een verguld kistje de Nationale Bibliotheek Fransche
hoofdstad.
DE ZWARTE DROPPEL VAN VENUS
Soms passeert de planeet Venus tusschen de aarde en de zon, en
dit wordt de doorgang van Venus genoemd. Natuurlijk lijkt de
planeet dan zwart tegen den schitterenden achtergrond van de
zon, en wanneer zij bij den rand van de zon komt schijnt er aan den
eenen kant een kleine zwarte plek te zitten, die de p aneet er uit doet zien
als een zwarte droppel in olaats van als 'n rond schijfje, en daarom spreken
de sterrenkundigen van den Zwarten Droppel van Venus. Het kleine zwarte
plekje is een gevolg van gezichtsbedrog, maar de oorzaak er van kan
men niet verklaren.
TOCH GOED TERECHTGEKOMEN
jarry Wardman, een molenaarsknecht, werkte voor zijn passage
op een schip, waarvan hij dacht, dat het naar Australië voe H Hij kwam echter in Amerika terecht, waar mj
ling in zijn zak aan land stapte en . . . een lortuin maakte van zes milhoen
1-
hij met zeven shi
pond.
Er zijn tweehonderd sterrenwachten op de wereld, die tezamen
vierhonderddertig groote kijkers beschikken.
over
IOO
VERZEKERD KAPITAAL
HAV BANK
SCHIEDAM
HooWdir. G W von Bergen Wolraven
Uw Maatschappij voor
Levens-, Studie of
Lijf renteverzeker ng.
Vroaaf brochure
—— >----■
^RUK
VROUW
WEKELIJKS
10CT
UW WEEKBLAD,
MEVROUW,
geeft U meer
dan het U kost
ivA
TANDPASTA
(NEDERLANDSCH FABRIKAAT)
reinigt, desinfecteert en polijst Uw gebit
zonder het glazuur aan te tasten.
Tuben k IS en 60 cents.
»verdadi^
ranspiral
V ochtige, donkere plekken onder de armen.... Iedereen ziet
ze. De doordringende reuk, die ervan uitgaat, hindert
een ieder, die in Uw nabijheid komt.
Zelf merkt U het helaas niet. Wel merkt U den reuk der transpi-
ratie van anderen. U voelt zich diep gegriefd, wanneer Uw
kennissen Uw gezelschap mijden. Zoek niet naar een andere
reden, Uw transpiratie is de schuld. Doe er direct tets tegen.
Transpireeren is noodzakelijk en mag niet
onderdrukt worden. Uw gezondheid zou er
gevaat bij loopen, indien de uitwaseming der
giftige sappen werd tegengehouden. Odorex
van Prof. Dr. Polland onderdrukt de tran-
spiratie NIET, doch maakt ze normaal,
onzichtbaar en reukloos.
| Na de eerste toepassing reeds voelt U een
| aangename verfrissching en verlichting. De
j doordringende reuk is verdwenen. Geen
[donkere plekken meer, die Uw mooie ja-
1 ponnen bederven. Aan Uw charme wordt
niet langer afbreuk gedaan.
Odorex bevat medi- ...
analen alcohol van Koop nog heden een flacon Odorex bi|
de juiste sterkte om Uw Apoth., Drog. of Parfumeur. De flacon
bacteriën te dooden. van 94 as. is voldoende voor vele maanden.
Hyptrtrophie (y.rwi ding »on d. .Odor.xbr.nofd.kl.tr.nt.rugM
fron.Pirafi«Wi.r.n) i. in d. m..sf. nahiur .,k. funcf .. D » ov «' d °3
a.»oH.ndeoorzook»ono».rdodiB. frontpirah. houd» op, " *« , f
frompiraf... normool.
Odorex Tegen

KAiïiö? um
Luke Brandon was een bijzonder
mensch — dat wil zeggen: iemand
met bijzondere gaven. Hetgeen in
theorie misschien hetzelfde is, doch in de
practijk van het leven zeker niet. Dat
iemand een bijzonder mensch is, ziet men
hem gewoonlijk aan; bijzondere eigenschap-
pen liggen echter dikwyls onder de opper-
vlakte verborgen, en treden pas aan den
dag. wanneer de eigenaar er van dit noodig
oordeelt of wanneer de omstandigheden er
toe leiden.
Hij poseerde nooit voor een Sherlock
Holmes. Hij beweerde nooit, dat hij de eigen-
schappen bezat die onontbeerlijk zijn voor
den detective van hoogere orde. Hij trok
nooit ellenlange conclusies, en legde dus bij-
gevolg ook nooit aan iemand uit, hoe hy er
aan kwam. Hij werkte voor een groot deel
op intuïtie, en bezat de daarmee misschien
noodzakelijke verbonden eigenschap om
sommige menschen bepaalde dingen over
zichzelf te doen loslaten, die zy juist graag
hadden willen verzwijgen.
Hrandon was uitstekend gesitueerd en dol
op reizen. Hy trok van het eene land naar
het andere — hy was ongetrouwd — en
bleef wat men noemt hangen, waar het hem
beviel. Waar hij kwam, leerde hij altyd
menschen kennen. Hij was een echt gezel-
schapsmensch, die uitnemend de kunst ver-
stond om gezellig te praten, maar die nog
beter de kunst van het luisteren onder de
knie had. De menschen mochten hem.
Een jaar of wat geleden was hij onder de
bekoring gekomen van een bepaalde stad in
Zwitserland. Zijn bedoeling was, er een
paan dagen te blijven. Maar het Monfort-
Hotel was zeer geriefelyk, het weer prachtig
en er logeerden interessante menschen. Zoo
kwam het, dat hy'na verloop van die paar
dagen niet vertrok. Er was een behoorlijke
club, waar men veel bridge speelde. Hy
werd er lid van en speelde er gewoonlijk
lederen dag van halfvyf tot zeven uur. Hy
speelde met menschen van verschillende
nationaliteiten. Onder hen bevond zich een
Griek van ruim middelbaren leeftyd ■—
bleek, melancholiek, in zichzelf gekeerd en
een uitstekend partner in het spel. Hij was
dol op bridgen, en scheen alleen daarvoor
te leven.
Op een avond, toen de laatste robber was
gespeeld, hadden deze Griek, Brandon,
eenige andere beeren en ik ons verzameld
in de hal van de club, waar gemakkelijke
stoelen stonden en waar men een soort bar
had ingericht. En in den loop van een niet
al te vlot gesprek zei de Griek — die Zola-
kosl-is heette — opeens, en alsof het hem
ontviel, dat hij in den afgeloopen nacht een
droom had gehad, die grooten indruk op
hem had gemaakt. Hy zei het, terwijl hy
zenuwachtig om zich heen keek, en het was
duidelijk, dat hy nu hy er eenmaal over
gesproken had, zijn droom vertellen wilde.
Alsof hem dat zou opluchten.... Maar ge-
woonlijk is er niets vervelenders dan te
moeten luisteren naar iemand, die een relaas
van zijn droom geeft, want dat is immers
vaak net zoo onsamenhangend als de droom
zelf. Zoo kwam het dan ook, dat degene, die
zich in het clubje bevonden waartoe ook
Zolakostas behoorde, na zijn verklaring het
stilzwijgen bewaarde. Klaarblijkelijk waren
zij absoluut niet verlangend de bijzonder-
heden van zijn droom te vernemen. Maar
Brandon zei toch, nadat hij Zolakostas een
eigenaardigen blik had toegeworpen: „Wilt
ii ons uw droom niet vertellen?"
„Mei genoegen," zei Zolakostas direct. „Ik
droomde, dat ik in het holst van den nacht
door een groofe stad liep. Ik moest onwille-
keurig aan New York denken, hoewel ik
daar nooit geweest ben, maar er waren
enorme gebouwen, die zich als torens tegen
de donkere lucht verhieven. Terwijl ik een
groot, verlaten plein overstak, hoorde ik
opeens voetstappen achter my en opkijkend,
liep er een man van een jaar of vyftig naast
mi). Hij was lang en had een bijna duivel-
sche uitdrukking in zyn oogen, die echter
tóch treurig stonden. Ik had beslist den
indruk, dat het een slecht mensch was,
maar dat hij zich op de een of andere wijze
schaamde over zyn eigen slechtheid.
„Dat kan zeer goed," merkte Brandon op.
De Griek keek Brandon met zyn donkere,
melancholieke oogen aan en vervolgde:
„Terwyl hy naast me liep, greep hy rayn
arm en fluisterde my in het oor: „U moet
met me meekomen." Ik voelde mij als door
een macht in my genoodzaakt om te doen
wat hy zei, en ging met hem mee. Hy bracht
my door de deur van een groot modern
hotel. Terwijl we naar binnen gingen hoorde
ik ergens in de buurt een klok drie uur
slaan. We liepen een schemerig verlichte
hal door en stapten in een electrische lift,
die mijn metgezel bediende. De lift gleed
naar de derde verdieping van het hotel. We
stapten uit en stonden aan het begin van
een zeer lange gang, waarin een dik karpet
lag en die electrisch was verlicht. Aan den
linkerkant van de gang bevond zich een
reeks deuren, met vergulde getallen er
boven.
„U denkt, dat de menschen in deze kamers
allemaal slapen?" fluisterde mijn metgezel.
„Wacht een oogenblik!"
Hy bracht my een eindje in de gang, bleef
staan voor een deur waarboven een vergulde
1 stond en stampte op het karpet. Direct
gingen alle deuren op de gang open, zoodat
ik in staat was in alle kamers te kijken. In
het eerste vertrek zag ik een man, die een
stapel bankbiljetten zat te tellen, die hij van
een vriend, waar hy mee was uitgeweest,
had gestolen. We gingen naar het volgende
nummer. Hier hadden een getrouwde man
en vrouw hevige ruzie — het soort woorden,
dat men nóch vergeten nóch vergeven kan.
We konden de duistere haat in hun zwarte
oogen zien schitteren. We gingen naar de
deur van de volgende kamer. Hier lag een
meisje, een kind nog, te sterven, terwijl de
zuster die by haar bedje zat, glimlachend
een liefdesbrief zat te lezen. We gingen
verder en verder langs de gang, en in iedere
kamer zagen wij iets waardoor de afschuwe-
lijkste karaktereigenschappen der menschen
onthuld werden, egoïsme, hebzucht, haat,
misdaad. . . . Eindelijk kon ik het niet langer
verdragen en ik keerde my om, ten einde
de vlucht te nemen. Maar myn metgezel
greep myn arm en hield my stevig vast.
Weer stampte hij op het karpet. Al de deuren
op de gang werden onzichtbaar gesloten.
Toen keek hij mij diep in de oogen en zei
op een toon van groote bitterheid: „En
zóó zyn nu velen van ons...."
Ik hoorde de klok weer slaan — thans
vier slagen! Ik werd wakker en keek direct
op mijn horloge. De wijzers stonden op vier
uur...."
Toen de Griek zweeg hcerschte er een
oogenblik diepe stilte. En gedurende die
stille kreeg ik een «eer onbehaaglijk gevoel
over my. Waarom zou ik niet kunnen zeg-
gen, maar het leek mij alsof achter den
droom, die Zolakostas ons had verteld, iets
geheimzinnigs school, en alsof hij dat wist.
„En zóó zijn nu velen van ons. ..." — Het
was geen prettig einde van den droom. Ik
zag hoc een paar beeren van ons gezelschap
een snellen, heimelijkcn blik op Zolakostas
wierpen, en toen weer direct vóór zich
keken. Daarop ging er een geringe beweging
door ons kleine kringetje, alsof sommigen
wilden opstaan en met een poging tot een
opgewekt „Nu goedenavond...." wilden
vertrekken. Maar toen begon Brandon te
spreken, en de beweging hield op. Ik geloof,
dat we allemaal voelden, dat er meer moest
komen, en dat het ongewoon of interessant
zou zyn. Terwyl hy zich tot Zolakostas
wendde, zei Brandon:
„U zei toch, dat die man u langs de heele
gang leidde en dat alle deuren open waren?"
„Ja," antwoorde Zolakostas.
„In hoeveel kamers keek u?"
„In heel veel."
„U bezocht ze achtereenvolgens?"
„Hoe bedoelt u?"
„Ik bedoel, ging u van één naar twee, van
twee naar drie en zoo vervolgens?"
„O, ik begrijp u. Ja, inderdaad...."
„Ging u tot nummer veertien?"
Na een korte pauze antwoordde Zolakos-
tas: „Ja."
„En nummer veertien was de laatste
kamer waar u in keek, nietwaar?"
„Waarom.... hoe wèèt u dat?" vroeg de
Griek, terwyl hy, een verschrikten blik in
zijn oogen, voorover in zyn stbel leunde en
Erandon doordringend aankeek. Ik zag
duidelijk, dat er kleine zweetdroppeltjes op
zijn voorhoofd begonnen te parelen.
„0, zoo maar.... Ik dacht, dat het wel
eens nummer veertien kon zyn geweest."
„Ah...." zei de Griek.
Een oogenblik geloofde ik, dat hy niet ver-
der op de vraag van Brandon zou ingaan,
maar ik vergiste mij, want na eenige aarzeling
zei hy: „Ja, de laatste kamer waar ik in keek,
was nummer veertien." Ik geloof, dat wy op
dat ^ogenblik allemaal onze oogen op
Brandon hadden gericht, en dat wij alle-
maal verbaasd waren. Ik was het in ieder
geval. De Griek stelde de vraag, waar wy
misschien allemaal aan dachten: .„Waarom
dacht u, dat het kamer veertien was?"
„Waarom ik dat dacht?" zei Brandon
tamelyk achteloos. „O, zoo maar. ... Het
leek me net alsof ik in gedachten nummer
veertien zag staan en dat er toen een aantal
deuren gesloten werden...."
„Vreemd, zéér vreemd," mompelde Zola-
kastos, zich het zweet van zyn voorhoofd
wisschend. Zyn oogen waren onafgebroken
op Brandon gericht. „Ik dacht soms eerst,
dat u gedachten lezen kon. ..."
„Zoo nu en dan kryg ik indrukken," zei
Brandon. „Ik beweer echter heelemaal niet,
dat ik gedachtenlezer ben, want ik kan die
indrukken niet krygen wanneer ik wil."
En toen, daar Zolakostas niets meer zei
en het al laat was geworden, brak ons kleine
clubje op. Iedereen ging veel ernstiger naar
huis dan gewoonlijk. De droom van Zola-
kostas scheen zwaar op ieders denken te
wegen, vooral door de manier, waarop
Brandon er op had gereageerd.
Ik logeerde eveneens in het Monfort-
Hotel — ik was er reeds veel langer dan
Brandon — en dien avond vroeg ik hem,
of hij met me mee naar huis wilde wandelen,
daar we toch denzelfden kant uit moesten.
Hy stemde direct toe, en terwyl wij door de
gezellig verlichte .straten liepen, sloeg er
ergens in de verte een klok, hetgeen mij
deed denken aan de klok, die de Griek in
zijn droom had gehoord. Brandon scheen
dezelfde gedachte te krijgen, want hij vroeg
opeens:
„U logeert hier al een poosje?"
„Ja."
„Veel langer dan ik?"
„0 ja."
„Woont die Griek in een hotel?"
„Ik geloof het wel."
„Kent u den naam er van?"
„Ik ben er niet zeker van. Maar ik heb
iemand meen ik hooren zeggen, dat hij in Le
Panier d'Or logeert. Het is een klein hotel,
niet ver van het Casino en vlak bij het
meer."
„Ik heb dien naam al eens gezien. Woont
hy er alleen?"
„,Dat weet ik werkelijk niet. Ik ken hem
nauwelijks. Maar ik heb hem nooit met
iemand gezien. Doch ik moet er bijvoegen,
dat ik hem bijna nooit ergens anders dan
op de club heb ontmoet."
„Ik ook niet. Hy schijnt alleen te leven
om te kunnen bridgen. Hij speelt uitstekend.
„Een saai leven, lykt het mij," beweerde
ik. „Het lijkt me een uitgedroogd type. Maar
ik moet zeggen, dat ik zyn droom zeer in-
teressant vond. Ik ben^ overtuigd, dat ik
hem nooit vergeten zal."
„Ik ook niet," zei Brandon. „En de reden
is, dat het een droom was, die een dieperen
zin had. Hij deed iedereen, die hem hoorde,
opeens denken over de dingen die er in het
leven achter gesloten deuren gebeuren^ Ze
lijken zoo onschuldig, die gesloten deuren.
En de stilte in die groote gangen lijkt zoo
diep En het is net, alsof iedereen vredig
slaapt. Maar de werkelijkheid is heel anders.
Het leven gaat verder achter die gesloten
deuren, het leven met zijn afschuwelijkheid.
Geen wonder dat de stilte bijna gehoord
kon worden toen Zolakostas een paar keer
zweeg, dat saaie uitgedroogde type!"
„U gelooft niet, dat hij dat is?" vroeg ik,
omdat ik een byna spottenden klank in
Brandons stem meende te hooren.
„Ik betwijfel ten sterkste, of een saai type
ooit zóó'n droom gehad zou hebben."
„U gelooft, dat de menschen hun karak-
ter' uiten door hun droomen?"
.Waarom niet? Wy uiten ons karakter
altyd, waarom dus niet wanneer we
droomen?"
„En toch is het
vaak moeilijk om
iemands karakter te
kunnen lezen."
Brandon ant-
woordde niet en na
een kort stilzwijgen
voegde ik er aan toe:
„Ik wou, dat u me
vertellen wilde hoe
u het nummer van
die laatste kamer
wist waarin Zola-
kostas in zyn droom
gekeken heeft?"
„Zooals ik reeds
in de club heb ge-
zegd, zag ik het getal
veertien en toen een
aantal deuren, die
gesloten werden."
„En was dat alles?"
Brandon keek mij
op een zonderlinge
manier van terzijde
aan. „O neen," ant-
woordde hij.
Ik hoopte dat hij
nog iets aan zyn laat-
ste verklaring zou
toevoegen welke
reeds in de club
mijn nieuwsgierig-
heid had opgewekt,
maar hy zei niets
meer en we liepen
zwijgend verder naar
het Monfort-Hotel,
terwijl ik niet wist wat
ik precies van hem
„LIEVE HELP, NU HEB
IK DE VERKEERDE
denken moest. Maar ik kon hem moeilyk
verdere vragen stellen. Ik kende hem slechts
oppervlakkig. Indien hij me iets meer wilde
vertellen, moest hy dit uit eigen beweging
doen. Deed hy het niet, wel, dan moest
mijn nieuwsgierigheid maar onbevredigd
blijven. We waren reeds vlak bij het hotel,
toen hy plotseling zei: „Ik eet vanavond om
half negen in het restaurant. Indien u van-
avond alleen bent, wilt u misschien wel met
mij dineeren?"
Ik accepteerde zijn uitnoodiging direct.
,We namen afscheid in de hal. Juist toen
ik in de lift wilde stappen, kwam de portier
naar mij toe en overhandigde mij een brief.
Ik opende hem direct en zag dat het
schrijven van een verren neef was, die met
zyn vrouw en dochter in de stad waren
aangekomen en er eenige dagen hoopten te
blijven. Ze hadden mijn naam zien staan
in de hotellijst, welke het plaatselijke dag-
blad publiceerde en hoopten dat ik hen zou
komen opzoeken. Ze logeerden in Le Panier
d'Or bij het Casino. Of ik morgenmiddag
thee bij hen wilde komen drinken?
Le Panier d'Or! Dat was het hotel waar
ik dacht, dat Zolakostas woonde. Ik vroeg
mij af, waarom Brandon wilde weten, waar
hij logeerde. Hij had het mij wel is waar
terloops gevraagd, maar ,ik "was er van
overtuigd, dat hij er tóch een bedoeling mee
had gehad. En nu werd mij gevraagd, op
bezoek te komen in Le Panier d'Or!
Dien avond aan het diner vertelde ik
Brandon van den brief, dien ik van mijn
neef — kapitein Stockley — had gekregen.
„Is dat niet het hotel, waar u dacht dat
Zolakostas logeerde?" vroeg hij direct.
Ik knikte.
„Als u er morgen heengaat...."
„Ik ga zéker," viel ik hem in de rede.
„O, dan is het misschien ni^et te veel ge-
vergd, iets voor mij te doen."
„Natuurlijk niet. Wat moet ik doen?"
„Als Zolakostas in dat hotel woont, zoudt
u misschien kunnen informeeren naar het
EIEREN NAAR DEN DIE-
RENTUIN GESTUURD!" ,Km-
tusschen Brandon en den Griek had plaats
gevonden en ik keek mijn tafelgenoot onwil-
lekeurig verwonderd aan.
„Ik zie, dat u zich verbaast waarom ik
zoö'n belangstelling heb voor het nummer
van Zolakostas' kamer," zei hij.
„Dat moet ik inderdaad toegeven.
„Wel, het heeft iets te maken met zijn
droom."
„Dat vermoedde ik al reeds."
Brandon schonk zich een glas wijn in.
„Het heele geval moet u nog al zonderling
toeschijnen," zei hij, nadat hij langzaam aan
zijn glas had genipt. „Mij echter met, omdat
ik natuurlijk reeds lang gewend ben aan een
zekere. .'.. wel, laat ik het een zekere eigen-
schap noemen, die ik bezit en die aan den
gemiddelden mensch ontzegd schijnt te
zijn. Ik beweer absoluut niet, dat het iets
buitengewoons is, maar ik heb de eigen-
schap iets aan te voelen van bepaalde
menschen waarmee ik in aanraking kom.''
„Op een.... geheimzinnige manier...."
zei ik. . . ,
„Ja, misschien wel. Ik kan er in ieder
geval zelf geen verklaring van geven. Als
ik het omschreef met het woordje intuïtie,
zou het misschien het dichtst er bij komen.
In ieder geval zijn die menschen gedwongen
om mij bepaalde dingen omtrent henzelf
mede te deelen zonder dat zij het willen of
wenschen. Soms doen zij het zelfs tegen
hun wil, tégen hun bedoeling."
„Ben ik ook een van die menschen?
vroeg ik abrupt.
Brandon glimlachte. „Neen, u niet, zei
hy toen.
Weer dronk hij heel langzaam en zorg-
vuldig zijn wyn. Toen zei hy: „Maar onze
vriend de Griek
wel."
„Hebt u van Zola- /^^^^^Mè-
kostas vanmiddag
dergelijke eh. .. . in-
formaties ge-
kregen?"
„Ik geloof het
wel. Maar het

VOOR ONZE JONGE
EN
DE UITVINDER VAN HET VLIEGENDE
WOORD - SAMUEL MORSE
k wou dat ik u in één seconde kon
99 ï vertellen, dat ik veilig hen aangekomen,
maar we zijn door drieduizend
mijl gescheiden en we zullen vier lange
weken moeten wachten eer we iels van elkaar
'.iir.nen hooien."
a
a
b
e
d
e
éèg
f
g
h
i
J
k
1
m
n
o
Ö
P
q
• •_ r
s
"^" A _ a*
t
u
V
w
— ^^ ■ i —__
* —— — *
X
7..
z
ch
1
2
3
4
5
6
7
8
9
0
• — ■■ • -^—
■""■ — — -
1 n «.,,£-. -g van tici Morse nlphaKt. De punten stellen
een ko:*en, de strepen een längeren druk op de semtoefs
voor A's ;e dit alphabet van buiten leert, kun je met je
vriendjes door middel van morse-fcekens spreken.
Deze woorden schreef de twintigjarige
Samuel Morse, die erg naar zijn huis ver-
langde, aan zijn moeder. Zij woonde in zijn
geboortehuis in Charlestown, Vereenigde
Staten, en hij was naar Londen gegaan om
er tot schilder te worden opgeleid. Misschien
was hel op dit oogenblik, toen hij dezen brief
schreef, dat hij voor het eerst het verlangen
kreeg groote afstanden door middel van
(VOüQ M ') I T~
( V i ^ , ■
vliegende woorden te overbruggen, een ver-
langen, waardoor hij later aan de wereld de
electrische telegraaf zou geven!
Morse's leven was een voorbeeld van moed,
durf en vertrouwen. Hy had reeds in zijn
jeugd groote belangstelling gekoesterd voor
de natuurwetenschappen, vooral voor elec-
triciteit, maar de kunst had toch zijn grootste
belangstelling. Hy werkte hard en ofschoon
het vaak heel moeilijk was, had hy zich toch
toen hij veertig jaar was als kunstschilder
een grooten naam verworven. Maar nimmer
had hij zijn liefde voor de wetenschap ver-
geten. Toen hy in 1832 met het stoomschip
Sully van Europa naar Amerika terugkeerde,
waren er toevallig verscheidene passagiers
aan boord, die zich erg interesseerden voor
electricileit. In den loop van een gesprek
zei Morse plotseling: „Indien de tegenwoor-
digheid van electriciteit zichtbaar gemaakt
kan worden op ieder punt van den weg,
dien zij aflegt, begrijp ik niet, waarom men
niet een mededceling door middel van elec-
triciteit zou kunnen verzenden." Terwyl hij
aan dek zat, werkte hy zyn idee en een serie
teekeningen uit en verklaarde ze aan zijn
mede-passagiers. Met een paar geringe
wijzigingen, die hy later aanbracht, werden
de instrumenten, die hy toen ontwierp, de
„Ik ga visschen, moeder, visschen!
Met een hengel net als Pa,
En dan vang ik groote snoeken.
Niemand doet me dat ooit na!"
Zoo sprak Henk, een leuke jongen
'k Denk zoo van een jaar of vier.
En om snoek oi baars te vangen.
Was voor hem een groot plezier.
En daar ging hij, hoor, gewapend
Met zijn hengel en zijn deeg,
Aan zijn arm hing ook een mandje.
„Maar dat blijft niet lang meer leeg,
DE KLEINE VISSCHER
mtK.WK
IIC ZAL EEH KNOßHftRN
Z'JM ALÖ IK HIE-K IET«. VA,H
^IK-V/IL Eß ME.EB. VflM sji/eTEH-
- 22 —
modellen voor degene, waarop hy later patent
vroeg en die nu over de geheele wereld als
Morse-toestellen worden gebruikt.
Morse kwam in New York als een bekend
schilder aan, met een leven vol eerbetoon
voor zich. Maar hij verkoos te gaan wonen
in een winkeltje in New Haven, en daar lange
jaren van armoede door te brengen om zyn
wetenschappelijke droom te kunnen ver-
wezenlijken. Hy woonde alleen in zyn win-
kel, sliep in een armelijke bedstede, kookte
zijn eigen eten en ging vaak met honger naar
bed. In 1837 verzocht hy echter om een
patent op „De Amerikaansche Electro-Mag-
netische Telegraaf", maar het schema dat hy
er voor indiende, werd onmogelyk gevonden.
Hij ging naar Engeland, Frankryk en Rus-
land om geld voor zyn uitvinding te krygen,
maar overal werd hy afgescheept. Na byna
bovenmenschelijke inspanningen wist hy
eindelijk in 1843 het Congres der Vereenigde
Staten te bewegen voldoende gelden be-
schikbaar te stellen om een lyn van Washing-
ton naar Baltimore te kunnen aanleggen. In
Mei 1844 werd de eerste mededeeling langs
deze lyn verzonden.
De jarenlange moeiten en zorgen van den
uitvinder waren nu met succes bekroond.
Hij was toen 53 jaar oud. Zeven jaar later
werd er een speciale maatschappij opgericht
om zyn uitvinding in practyk te brengen en
werden St. Louis en Buffalo eveneens door
een lyn verbonden. Van dien tyd af kwamen
er steeds meer telegnjaflynen. Ofschoon er
ook andere geleerden aan het probleem had-
den gewerkt, is Morse's systeem toch tot op
den huldigen dag het meest gebruikte ge-
bleven. De code van punten en strepen die
er nu hoofdzakelijk voor wordt gebruikt,
wordt nog steeds „Morse-code" genoemd ter
eere van haar uitvinder.
De eerste poging om een kabel over den
Atlantischen Oceaan te leggen werd in 1857
ondernomen. Vier kabels braken, maar de
vyfde hield het uit en werd in 1866 gelegd.
Ja, zoo pochte visscher Henkie,
Je zult dadelijk wat zien.
't Zit dan vol met aal of snoeken.
Paling en ook baars misschienl
'k Zit dan aan een heel groot water.
Waar mijn dobber goed kan staan.
En als dan de visschen bijten,
Moet 'k mijn hengel heel vlug „slaan"
Kun je raden waar die Henkie
Van zijn moeder visschen mocht?
In een teil met speelgoedvisschen!
Is 't wonder, dat die Henkie pocht?l
ttogenblik of hetgeen ik denk zal • blijken
iderdaad zoo te zijn."
„Ik ben zeer benieuwd."
„Ik zal u een ruw idee geven van hel-
een, waar het om gaat."
Hij sprak echter niet verder en daarom
,roeg ik: „Nu u zoo openhartig tegen my
)ent geweest, mag ik u nu iets vragen?
„Wat is het?"
Waarom wilt u weten wat het nummer
kan Zolakostas' kamer is, of hij in Le Panier
-i'Or of in een ander hotel woont?"
,Ik geloof niet, dat ik u dat reeds kan
zeggen.
Ik had het gevoel, alsof ik te onbescheiden
was geweest en geloof, dat ik lichtelijk
kleurde. Brandon moet het hebben gemerkt,
want hy zei: „Ik wilde niet onbeleefd zijn.
„O neen " antwoordde ik ietwat on-
handig. . , • ,
Later zal ik het u misschien kunnen
zeggen, als het blijkt, dat ik goed heb ge-
zien. Maar wilt u me iets vertellen?"
„Ja, als ik kan."
„Werd u door iets byzonders getroffen,
toen Zolakostas ons zijn droom vertelde?'
Ik dacht even na en zei toen: „Dat zou
ik niet durven zeggen. Het heele geval in-
teresseerde my. O ja, toch iets wacht
eens Ja, ik geloof toch, dat ik door iets
bijzonders werd getroffen."
„Mag ik vragen wat dat was?
„Door de woorden, welke de man uit
Zolakostas' droom aan het einde sprak: „En
zóó zyn nu velen van ons...."
„O, daardoor.... Ja, dat was inderdaad
een eigenaardig gezegde Maar ik werd
toch meer door iets anders getroffen.
Hij zweeg, doch ik besloot niets te vragen.
Ik had mijn les gehad en was ze nog niet
vergeten.
U herinnert zich natuurlijk wat Zola-
kostas vertelde, dat hij in de drie eerste
kamers zag," vervolgde Brandon. „Een man,
die zyn vriend bestolen had; een ruzie-
makend echtpaar; een kind dat op sterven
lag terwijl de verpleegster glimlachend een
liefdesbrief zat te lezen. Geen prettige
dingen. En toen, volgens zijn eigen ver-
klaring, keek hij nog in tien andere
kamers. ..."
„In elf," verbeterde ik hem.
„Een oogenblikje!"
„Pardon "
„Hij keek nog in tien andere kamers, tot
aan nummer dertien. In elk van deze kamers
zag hij iets afschuwelijks — iets wat de
menschelyke natuur niet tot eer strekte.
Maar klaarblijkelijk was zijn droom-meuws-
gierigheid toen nog niet bevredigd, want
'hij ging mee tot aan kamer veertien en het
was pas toen hij daarin keek, dat hy het
volgens zijn eigen woorden „niet langer kon
verdragen". Het was dit feit, dat mij het
meest trof, en dat ik nu nog niet vergeten
kan."
„En u weet, dat die kamer nummer veer-
tien was!" .. .,
Ja. En daardoor werd ik zoo getrotten.
Een man heeft in dertien kamers gekeken
— in een er van heeft hij een kind zien ster-
ven en in de andere heeft hij nog meer af-
schuwelijke dingen gezien, maar bij nummer
veertien kan hij het opeens niet langer ver-
dragen Dat trof mij — kamer nummer
veertien — het effect dat dié kamer op hem
had."
Hij zei deze laatste woorden met een byna
tragische klank in zijn stem. _ .
,Maar gelooft u niet, dat hetgeen hy in
de reeks kamers zag, hoe langer hoc af-
schuwelijker werd? Zoo heb ik hel althans
opgevat. En is het dan niet natuurlijk, dat
iemand het op 't laatst niet langer kan uit-
houden?
„Heeft u het werkelijk zoo opgevat.'
„Ja."
„Nu, ik met.
Er was zoo'n besliste klank in zyn stem,
dal ik er opeens door overtuigd werd. Ik
staarde hem aan cu zei: „Bent u misschien
ook op die geheimzinnige nianiei\van u te
weten gekomen wat Zolakostas in die kamer
zag?"
„Misschien," zei Brandon, zijn glas leeg-
drinkend en van de tafel opslaand. „Maar
of hel juist is, moet nog bewezen worden."
II.
Den volgenden middag begaf ik mij naar
Le Panier d'Or om mijn verwanten te be-
zoeken. Ik had hel hotel vaak gezien wan-
neer ik naar hel Casino ging, maar ik was
er nog nooit in geweest. Door een schemer-
achtige hal werd ik naar een zaal aan den
tuin gebracht, w^aar zij reeds op my zaten
te wachten aan een rieten tafeltje, waarop
voor vier personen thee was geplaatst. Na
de gebruikelijke begroeting en informaties
naar eikaars gezondheid begon het gesprek
reeds spoedig te stokken, tot myn neef over
bridgen begon, waarvan hij naar ik wist een
groot liefhebber was.
Kr is hier nog iemand, die uitstekend
speelt," zei hij, „maar omdat myn dochter
het niet kan, valt het dikwijls zeer moeilyk
voor mijn vrouw en mij om een vierden man
le vinden." . ,,
„Is die derde man, die zoo goed speelt,
een Engelschman?"
„Neen, een Griek. Een zekere Zolakostas,
antwoordde mijn neef.
Gedurende het eerstvolgende half uur
dacht ik er over na, hoe ik op de beste
manier het nummer van Zolakostas kamer
le weten zou kunnen komen. Ik wilde er
niet graag den portier naar vragen, maar
het was toch aan twijfel onderhevig of myn
familie het weten zou. Toch was het natuur-
lijk wel mogelijk dat zij, of een van hen,
hel wisten en voordat ik wegging zou ik me-
zelf daaromtrent zekerheid verschaffen
Ik vertelde hun natuurlyk, dal ik Zola-
kostas kende, en dat ik vaak on de club
met hem speelde. Maar mijn spel, zoo ver-
klaarde ik, was niet veel zaaks. Ik sprak
niet over zijn droom, maar wel over Bran-
don, die een vpcl beter speler was dan ik
Toen Slockley dit hoorde, kwam hy direct
in actie. „Kan hy tegen Zolakostas op.
vroeg hij. , „
O, ze spelen zoowal even goed.
Misschien wil hy eens op een avond
komen," zei myn neef. „Zolakostas heeft me
verteld, dal de club hier met altijd open is.
Ik zei hem, dal ik het graag aan Zolakos-
tas zou voorstellen. Mij vroeg hy met, want
hy wist hoe ik speelde.
Hierna slokte hel gesprek andermaal en
ik was nog steeds het nummer van Zola-
kostas' kamer niet te welen gekomen. Ik kon
niet eeuwig blijven. Ik begon het vervelend
te vinden en wal erger was: ik merkte, dat
ik ook hen begon te vervelen. Er moest
iets gebeuren. En daarom begon ik maar
over slaapkamers te pralen. „
„Ik hoop, dat jullie goede kamers hebben,
zei ik. „Op welke étage slapen jullie?
Op de eerste," antwoordde myn nicht.
Het zijn uitstekende kamers en niet duur.
Althans niet die een van mijn man en my.
En je zult nooit willen geloovcn, waarom-ie
niet duur is!"
Ik keek haar verbaasd aan.
Omdat het nummer dertien is! Niemand
durft er in le slapen! En daarom hebben
wij haar zeer voordeelig!"
Ik begon te lachten. „Dat is wel een bof
zei ik. Maar legclijkertijd dacht ik: „/.y
slapen in dertien. Als Zolakostas veertien
heeft, moet het er vlak naast zyn. Meteen
kreeg ik een idee. .
Mag ik jullie kamer eens zien? vroeg ik.
Ik blijf hier nog geruimen tijd en betaal
'nogal veel. Als jullie weggaan en ik ben nog
hier zou ik haar misschien kunnen huren
We üingen naar boven; ik bewonderde
de kamer, die werkelijk uitstekend was, en
toen we weer naar beneden zouden gaan,
•ving de deur van kamer nummer veertien
onen
op
en ... trad Zolakostas naar buiten!
III.
Dien avond even voor het diner kwam
Brandon thuis. Nauwelijks ontdekte hy my
in de bar of er kwam een vragende blik in
zijn oogen.
- 23 -
Na twee jaar lijden
haar hoofdpijnen kwijt en haar rheuma-
tische pijnen verdwenen!
„Meer dan twee jaar lang werd mijn leven
vergald door vreeselijke hoofdpijnen, duize-
ligheid enz. en mijn rheumatische pijnen
waren soms niet te dragen, leder bekend
middel probeerde ik. Op een goeden dag be-
gon ik met Kruschen Sails, in de hoop, dat
mijn hoofdpijnen dan wat minder zouden
worden. Denkt U mijn vreugde in toen ik
bemerkte, dat al mijn klachten verdwenen,
ik zou niet meer zonder Kruschen willen."
Mevr. M. P. A. te W.
Kruschen is een samenstelling van zes ver-
schillende natuurlijke zouten, die ieder voor
zich een heilzame werking uitoefenen op Uw
inwendige organen. Begin nog heden met de
dagelyksche kleine dosis en U zult U gezon-
der en gelukkiger voelen.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar
bij alle apothekers en erkende drogisten.
„Hebt u het nummer van Zolakostas'
kamer ontdekt?" vroeg hij.
„Ja, inderdaad. Het is nummer veertien."
Brandon glimlachte tevreden. „Dank u,"
•zei hij wat onverschillig. „Ik wilde het graag
weten."
„Het schijnt u niet erg te interesseeren
zei ik, wat teleurgesteld door zijn antwoord.
Ten slotte had ik toch moeite voor hem
gedaan.
Hij keek me glimlachend aan. „Och" zei
hij, „het had ten slotte ieder ander nummer
óók kunnen zijn." „Maar," voegde hij er als
peinzend aan toe, „er was toch ook geen
enkele reden waarom het niét nummer veer-
tien zou zijn geweest." ,
Ik was er nu volkomen zeker van, dat hij
nooit anders had verwacht.
Terwijl hij van zijn cocktail nipte, ver-
telde ik hem, dat mijn verwanten graag een
goeden vierden man zouden hebben voor
hun bridgen des avonds met Zolakostas.
„Als je er iets voor voelt, zal ik je met ge-
noegen aan hen voorstellen," besloot ik.
„Graag," zei hij, doch zonder eenige
gretigheid. Maar na eenige oogenblikken
voegde hij er aan toe: „Indien het hun
schikt, zouden we misschien morgenavond
reeds een partijtje kunnen spelen. Hebben
zij nog geen vierden man?"
Ik antwoordde, dat dit wel het geval was,
doch dal deze niet naar den zin van mijn
neef speelde. „Een kerel, die er niets van
kent," had mijn neef gezegd. „Maar wal
doe je er aan? Er is gewoonweg niemand
anders te vinden...."
Ik begreep, dat thans de ontknooping
spoedig moest volgen, nu Brandon had toc-
VERW ACHT:
ROBERT TAYLOR in
EEN BRANIE
IN OXFORD
Een Metro-Goldwyn-Mayer Film

a. Een morspakjc voor een jochie van drie
(aar. Het is gemaakt van gemoesd linnen, ter-
wijl het bovenste gedeelte van effen is. Het
modelletje sluit ■ op de schouders met een strikje
in de kleur der moesjes,
Ben.: 1.10 M. van 0.80 M. breed.
b. Snoezig Jurkje van rose batist voor een
meiske van drie jaar. Het korte lijfje is geheel
bewerkt met ingeslikte plooitjes. Pofmouwtjes en
een versiering van lichtblauw lint.
24 -
2, Deux-pièces van lichtblauw linnen. De rok
bestaat uit vier banen. De blouse, die versierd
is met stiksels, sluit met donkerblauwe knoopen,
terwijl er een eveneens donkerblauwe ceintuur op
wordt gedragen.
Ben.: 3.10 M. van 0.90 M. breed.
3, Mantelpakje, bestaande uit een donker-
bruinen rok en een jasje van pastelrose, dat hoog
aan den hals wordt gesloten met knoopen in
dezelfde kleur,
Ben.: rok: 1.50 M. van 0.90 M. breed iasie-
2 M. van 0.90 M. breed.
•4. Deux-pièces van lichtgroen linnen. De rok
bestaat uit rechte banen. De blouse is versierd
met opgestikte biesjes. De knoopen zijn over-
trokken met dezelfde stof.
Ben.: 3.10 M.van 0.90 M. breed
gestemd met hen te spelen en den volgenden
ochtend telefoneerde ik myn neef, dat
Brandon graag des avonds van de partij zou
zyn. We spraken af, dat we om negen uur
zouden komen en mijn neef scheen in de
wolken. Hij was overtuigd, dat ook Zbla-
kostas het met genoegen zou hooren....
IV.
Ik geloof niet, dat de bridge-avond een
succes was. Ik zag tenminste dat mijn neef
af en toe, wanneer ik met zijn dochter, als
we niét dansten, naar het spel zaten te kijken,
zyn voorhoofd fronste. Ik giste wie er de
oorzaak van was: Zolakostas! Hij was klaar-
blijkelijk niet bij zijn spel, want hij deed
erg zenuwachtig en keek voortdurend in de
richting van een heer, klaarblijkelijk ook
een vreemdeling, die in een hoek van de
zaal zat, met zyn rug naar hem toe. Ik
merkte echter duidelijk, dat hij af en toe
naar Zolakostas keek, wanneer hij dacht
dat deze er geen erg in had. De Griek scheen
verscheidene malen een verkeerde kaart
op te spelen en hy draaide op zijn
stoel heen en weer zooals iemand doet, die
een of andere ernstige beslissing verwacht.
Reeds om half elf stelde mijn neef voor
het spel te beëindigen. Er was niemand,
die er zich tegen verzette, hetgeen voor mij
het beste bewijs vormde, dat het inderdaad
niet zoo verloopen was, als verwacht was.
Zolakostas nam direct afscheid en begaf
zich naar zijn kamer. Brandon en ik bleven
nog wat zitten praten maar na een kwar-
tier zoowat vertrokken wij toch ook. Bran-
don w r as erg zwijgzaam en over Zolakostas
of diens droom spraken wy met geen woord.
Ik woonde reeds geruimen tijd in het
Monfort-Hotel en stond op zeer goeden voet
met den kleinen Zwitserschen kellner, die
mij lederen ochtend mijn ontbijt bracht.
Toen hy den volgenden ochtend kwam, ver-
telde hy het direct.
„Monsieur, er is iets verschrikkelijks ge-
beurd."
„Wat?" riep ik. „Toch niet in Le Panier
d'Or?"
„Waarom.... hoe weet u dat, monsieur?"
vroeg de kellner, een uitdrukking van de
grootste verbazing in zyn lichtblauwe oogen.
„Dat weet ik niet. Maar vertel eens, wat
is er dan gebeurd?"
„Die Griek.... monsieur Zolakostas, die
hier dikwyls komt bridgen.... hij was hier
gisterenmiddag nog...."
„Wat is er met hem?"
„Men heeft hem dood op zijn kanier ge-
vonden. Vermoord.... Doodgeschoten. Er
is niemand, die het schot heeft gehoord!
Maar hij moet een brief hebben achterge-
laten. Hij scheen te hebben geweten, dat hij
vermoord zou worden, dat men op hem
loerde. En gisterenavond moet degeen dien
hij vreesde, onverwachts in het hotel Le
Panier d'Or zijn afgestapt."
„Verschrikkelijk," zei ik. „En weet je ook
de reden van den moord?"
„Ik weet het niet zeker, monsieur, maar
ze zeggen...." Hy aarzelde.
„Nu, ga verder. ..."
„Ze zegden, dat Zolakostas een spion was,
en dat hy door een spion van een ander
land achtervolgd werd. Hij was gisteren-
avond verschrikkelijk zenuwachtig. De
kellner, die aan het diner bediende, zei,
dat hy plotseling zijn vork en mes liet val-
len toen hij iemand in de zaal ontdekte.
Een magere, zwarte man, met een klein
zwart baardje...."
„Een magere zwarte man met een klein
zwart baardje?" vroeg ik verbaasd. — Dat
was de man, waar ik Zolakostas verschil-
lende keeren naar had zien kijken terwijl hij
zat te bridgen, en die ook hèm af en toe
heimelyk had gadegeslagen.
„Ja, mynheer! Die man is gisterenmid-
dag pas gekomen en vanmorgen vroeg is
hy zonder ontbyt vertrokken. Niemand weet
waarheen. Ze vermoe-
den dat hy de dader
is. Zolakostas moet zyn
signalement
brief hebben
ven. Hij zei,
voelde dat
in zyn
geschre-
dat hij
hy hem
toch niet ontloopen kon,
want dat hij hem overal
opzocht en achter-
volgde,..."
„Hoe hei-'ft hij
Zolakostas kunnen ver-
moorden? Had die zijn
kamerdeur dan niet af-
gesloten?"
„Ja monsieur, maar
zijn moordenaar moet
door het raam gekomen
zijn. Hij logeerde op
dezelfde verdieping en
alle kamers aan den
achterkant hebben bal-
cons, die zich tamelijk
dicht bij elkaar bevin-
den. Waarschijnlijk is
de moordenaar van het
eene balcon op het
andere geklommen."
Ik knikte. Ik kende de
situatie, daar ik de
kamer van mijn neef en
nicht had gezien, en de
balcons bevonden zich
inderdaad dicht bij el-
kaar. Dat was zelfs my,
die anders niet gauw erg
in dergelijke dingen
heeft, opgevallen.
„Dank je wel, Jean!
Ik zal me gauw aan-
kleeden en naar Le
Panier d'Or gaan. Mis-
schien hoor ik nog iets
meer."
Toen ik beneden
kwam, zat Brandon in
de hal reeds op mij te
wachten.
„Hebt u het gehoord?"
vroeg hy.
„Ja. En kunt u me nu
iets meer vertellen?"
Hij knikte glim-
lachend. „Zeker," zei hij,
„nu kan ik meer vertel-
len. Weet u, wat Zola-
kostas in zijn droom zag
in kamer nummer veer-
tien? p
„Neen....?*
„Hy zag er zichzelf —
doodgeschoten! Hij wist,
wat hem vandaag of
morgen boven het hoofd
hing, omdat er op hem
geloerd werd! Niemand
kan zeggen, hoeveel
menschen hij reeds in
den dood gejaagd
heeft Ik zei je toch
al, dat óók in den
droom, iemands karak-
ter tot uiting komt.
Waar Zolakostas' geest
van vervuld was, daar
droomde hij van. Je zult
moeten toegeven, dat hij
uitsluitend met de
slechtste eigenschappen
der menschen in aan-
raking kwam. Alles wat
hij in de eerste dertien
kamers zag, was af-
schuwelijk: wat hij in
de veertiende ontdekte,
was er het summum
van, omdat het op hem-
zelf betrekking had! En
zyn angst voor zijn
naderend einde bracht
hem er toe, ons over
zyn droom te spre-
ken...."
- 25-
ooo o
van zoo groot belang voor Uw succes, kunt U alleen dän bezitten
wanneer U weet gave, blanke tanden te toonen! Geef dus Uw tanden
de regelmatige verzorging die zij dringend noodig hebben : borstel
ze minstens tweemaal per dag met een krachtig, diep-doordringend
schuim, dat de geheele mond grondig reinigt! Het schuim van
Colgate's Tandpasta heeft deze eigenschappen ; het geeft Uw tanden
een hagelblanke glans zonder het glazuur aan te tasten en verwijdert
de gevaarlijke voedselresten, die achterblijven in tandscheurtjes
en tandspleetjes en vaak de oorzaak zijn van tandbederf. Boven-
dien houdt Colgate's Tandpasta Uw adem steeds rein en
aangenaam van geur,
COLGATE
In tubes van 30, 50 en 80 cent.
1. Meer dan 1200 namen van
goden, godinnen enz, f 0.50
HULP BIJ HET PUZZELEN
2. Meer dan 3000 namen van
dieren f 0.50
3. Meer dan 3000 spreekwoor-
den (aantal letters geteld) f 0.75
4. 5000 namen van plaatsen,
rivieren, enz, gerangschikt onder
't aantal letters waaruit die namen
bestaan f 0.75
5, Munten, malen en gewichten
van de geheele wereld , f 0.50
6. Elck wat wils: metal,, afkort,,
steensoort,, voertuig,, wapens,
muz.tnsir., vaartuig,, Republ,, Jood
sehe en Moham. kalenders, namen
v. d. lett. v. h. Griek, alph , sterren,
sterrenbeeld., teek. v, d, dieren-
riem, symbol, aardr, namen,, zelfst
naamw,,bijv, naamw., voornaamw,,
voorvoegs, en achtervoegs. f 0.75
| PRIJS VOOR DE GEHEELE SERIE f 3 —. Buit.nl f 3,25 (ook N Ind ! |
Voor verzendkosten 5% van het bedrag bijvoegen. Geen pottzegels zenden,
MOOYMAN & ZOON, telefoon 85974, Curacaostraat 115, AMSTERDAM (W )
Gem. giro M 3088, Postgiro 230660 Wij zenden niet onder rembours.
./Mrer/eercfers r
Wanneer u ons zegt, welke leringen u wenscht te bereiken,
zullen wl] u, vrijblijvend uwerzijds, mededeelen, In hoeverre
de lezerskring van dit blad aan uw verlangen kan voldoen

$>&£
.' - 3*
K&T
*~&
*:-irJ
. ^^'
■'T -iP^tfcx-Ji * *
ƒ>« -' I
^: '■ ,
v- -èi"-' .-
m-
\
\ rv
lip
--,v^:
*
*T
'fwsl
3^'
rl
.1
,Cf _.Ä
V;/m
Ml-
f / C
' -,-"»■?■
•>'■.*%
ÏHö
ü-^... . :
.Aa
* * >, ■*
-^ >■:■''' ' ;
.t.
^r^&^#
> *:*•«»»•:
af
^:^C-- • S.
■ir^t '*-•!•-».
•^^ .;/> &* **
UIT HET VOLLE LEVEN
1. In tegenwoordigheid van de
Koninklijke Familie is op het
Emmaplcin te Amsterdam het
Koningin limma-monument ont-
huld. — Na het plechtige
oogenblik legt H.M. de Ko-
ningin bloemen aan den voet
van het moruiinent.
2. Het tweede regiment luclit-
doelartillerie is in Amsterdam
in garnizoen gekomen. — Lui-
tenant-kolonel W. J. Rijkens , fr. . i K;„.,..n
(derde van links) spreekt de ollicicren en ondero ficieren toe op de binmn
plaats van de Oranje-Nassau-kazernc.
3 Te Den Haag wordt een tentoonstelling gehouden betreffende de winning
van petroleum e^n de nevenbedrijven. welke geopend werd door den wethou-
der van onderwijs, prol. v. d. Bilt. - T jdens een rondgang over het ter-
rein, waarbij verschillende installaties werden bezichtigd.
4 De heer J. G. Pippel, administrateur en directeur van de griffie der
Tweede Kamer, die ontslag uil zijn functie heeft gevraagd.
'■■>. Het pas geopende nieuwe rusthuis voor ouden van dagen te Gouda,
Huize Juliana.
6. Te G ocs wer d de jaarlijkschc tentoonstelling van de Zeeuwsche Land-
27 -
bouw-Mij (fohouden. —
Het voordraven van een
der kampioenen.
7. Het „College van Re-
genten van de Algemee-
ne Armeng'ocderen en
andere instellingen" heelt
te Kampen een nieuw
liol'je laten bouwen voor
oude echtparen, dat
dezer dagen is geopend.
8. Een detachement p'>n-
tonniers uit Dordrecht
hield op den Ussel bij
Kampen oefeningen in 't
overzetten van troepen.

'fri^ipivtj:. •
*y ■,,-■]- fc
.^■^-
--S5*NWk53»*«»
^mUnUi'- -' ''
-■^HfT>„..-._
P\e wachtposten, die sedert'
^ enkel« weken in het ge-
bergte verblijven om den ijs-
gang na te gaan, brengend
eindelijk het zoo lang verbeide bericht, dat er be-
weging komt in de 400.000 boomstammen, die^
op het ijs van den Sjutsaure zijn opgestapeld geworden.
Door middel van de telefoon wordt aan alle dorpen, waar'
vlotarbeiders wonen, medegedeeld dat de mannen zich on-
verwijld aan 't werk hebben te begeven. En 24 uren later gaat 1
het er op los. Gewapend met groote haken trekken de arbei-
ders langs de rivier, en daar waar nog ijsblokken het afzakken
der masten verhinderen, worden de zware schollen opgeblazen.
De andere werklui stellen zich twee aan twee op bij de voor-
naamste punten van de rivier, - stroomversnellingen en water-
vallen, - ten einde de heele massa naar het meer te leiden. Op
den oever ziet men vuurtjes flakkeren. Daar wordt koffie op-
gewarmd. In razende vaart komen de boomstammen aanzetten
tegelijk met groote ijsblokken. De dunste stammen worden opgepikt
L**»fc
In de zage rij.
MUUMMUMW' L.-
dl
Wf^ w-..T*;^-^^ f"" 7 'T '^vjpwpp"f wm*fw**W
■wtl_,..
W0 ■' . '^
—
n;,,«-
siife_j w.^ir.
MVO rt^ »0°' SS* vti^' Vtft-** • ' »1
iV«>
UV^
HM
*■ :
del
v»**
ret»
lW* >* *
als brandhout. Daarna vangt de arbeid aan in koortsige haast. De vlot
" l arbeiders wagen vaak hun leven. Hun bootshaak doet meestal dienst als stuur
Ononderbroken moet er worden gearbeid, zoodat men nauwelijks tijd tot etei
vindt. De vlotarbeiders werken doorgaans, met groepen van veertig man
Als de levende stroom van hout zich vastwerkt, wordt een deel er van op
•'• geblazen. Drie maanden lang kan men hout uit het gebergte naar d<
■ meren zien vlotten. Daarop bedekt de sneeuw weerom de bergen. In
^middels hebben de vlotarbeiders geen ander pretje dan een dansje t.
maken als ze toevalligop'n Zondag in een groot dorp belanden. Muzie:
^ontbreekt niet: de meeste arbeiders bespelen de mondharmonika. Nie
\ altijd is er voldoende ruimte in de blokhutten om te overnachten, mei
^slaapt dan gewoon in de weide in een deken gerold. Zoodra het hou
Iter bestemming is, begint het sorteeren. Denk eens aan hoe e
^dient te worden gewerkt als een 400.000 boomstammen van het ge
L bergte in hel dal aankomen I ledere houtsoort wordt meteen apai
^teeken gemerkt. Een gedeelte van het hout is bestemd voor d
zagerij, een ander voor spoorwegwerken, sommige stamme
^worden in scheepsmasten veranderd. Het grootste gedeelt
nochtans belandt in de papiermolens, waar het tot
v brij wordt gemalen om daarna over heel de
vereld te worden verspreid, onder
den vorm van witte, onbe-
schreven en on-
bedrukte
kblade
K--*
v .^-^ s „
hout in den
stroom.

DE VOOR iLZ-Ci.
J v. D. te S. - Tot mijn spijt moet ik u meedeelen, dat er niet zoo
heel veel aan te doen is, wanneer u steeds ergen last hebt van zonne-
brand. U heeft nu eenmaal zoo'n huid. Het schijnt het lot van menschen
met een heel blanke huid te zijn'om steeds vuurrood te verbranden,
daar veel last en pijn van te hebben en toch het gewenschte bruin niet
te zien verschijnen. Het eenige, wat ik u kan raden, is, vóór u gaat
zonnebaden, de huid met goede crème in te wrijven, waardoor de ver-
branding iets minder sterk zal zijn, en in het begin de huid telkens
slechts kort aan de' zon bloot te stellen. Hierdoor raakt zij langzamer-
hand aan de bestraling gewoon en wordt zij min of meer gehard. Heeft
u toch een flinke zonnebrand opgeloopen, dan is het beste en meest
verzachtende middel, er wat talkpoeder op te doen. Als kleine troost
kan ik ten slotte nog zeggen, dat op den duur uw huid werkelijk iets
geharder zal worden en daardoor door de zon ook iets sneller bruin
zal worden.
W. A. te R. - Ik moet u raden, zich te wenden tot het secretariaat
van de Ned. Zuid-Afrikaansche Vereeniging, dat gevestigd is: Keizers-
gracht 141, Amsterdam-C. Hier zal men u alle gewenschte inlichtingen
kunnen verstrekken.
G. de K. te A. - U kunt het adres te weten komen bij de Amerikaan-
sche Kamer van Koophandel, Keizersgracht 292, Amsterdam-C, of bij
de Wereldbibliotheek, Adm. de Ruyterweg. 545, Amsterdam-West. -
Wanneer u echter adresseert: Henry Ford Esq., U.S.A., zal de brief
dunkt mij ook wel terechtkomen.
G. v. E. te 's-H. - Ik heb uw voorstel doorgegeven aan de redactie,
die het in overweging heeft genomen.
Mej. G J. te D. — Wat vreeselijk jammer van uw jasje! Helaas
moet ik u meedeelen, dat er niet veel meer aan te doen is, wanneer
u het reeds met bleekpoeder heeft geprobeerd. Wanneer het daar niet
mee gaat, gaat het nergens mee. Is het echter niet mogelijk, dat u
twee nieuwe belegstukken, benevens een kraag knipt en die over het
leelijke gedeelte heenzet. Wanneer het een confectiejasje is, zoodat u
er dus geen stof meer van hebt, zoudt u geheel glad wit linnen kunnen
nemen. Of wat denkt u van donkerblauw? Wit met donkerblauw is een
heel moderne combinatie.
l)o Secretaresse van de VOOR U-CLUB, Galgewater 22, Leiden
Deze film voor betere foto's
# is hoo g s t ge v o e l i g
# panchromatischen
brillant werkend
dus: de film voor Uw toestel
30 —
A MATEUR-DETECTi VE
Wie van onze speurders kan ons zeggen, welke mededeeling boven
staand geheimschrift bevat?
Wij zullen weer een prijs van fl. 2.50 benevens twee troostprijzen
verdeden onder hen, die ons een goed antwoord zenden. De verdee-
ling der prijzen geschiedt op een manier waarbij alle inzenders van
goede oplossingen gelijke kansen hebben op het verkrijgen van eender
prijzen. U gelieve Uw antwoord in te zenden vóór 6 Juli aan Mr.
Detective, Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe duidelijk
vermelden: Amateur-Detective 6 Juli.
DE OPLOSSING VAN DE FOUTEN-TEEKENING
In deze teekening zaten de navolgende fouten:
1. Het licht valt van links op de figuur; de schaduw van het hoofd valt
echter op den linkerschouder.
2. De linkerrevers loopt om den hals niet door.
3. De halsopening van het overhemd kan niet om den hals heen.
4. De knoopen aan de jas zitten op den verkeerden kant.
5. De linkerbroekzak is te klein voor de hand die er in steekt.
6. De schaduw van den man valt verkeerd.
7. De schaduw links loopt recht door; de weg gaat echter steil naar
beneden.
8. De rook van de sigaret waait naar links; van den schoorsteen op
den achtergrond naar rechts.
9. De schaduw van het paaltje valt verkeerd.
woog 194 pond -
Thans slechts 127.
Nam in 14 weken 67
pond af.
Ni.uw», veilig«, pret-
tig« vermagerings-
kuur in vlo«ibar«n
vorm
Veilig en gezond
Mevr. O. M. schrUft.
dat zu niet alleen
blU is van 67 pond
overtollige dikte
verlost te zijn, maar
dat zij ook verheugd
is zich zoo goed te
voelen. Zij schrijft:
..Met BonKora nam
ik in 14 weken 67
pond af, n.1. van 194
tot 127 pond. Mün
buste-omvang werd
22 cm. minder, ter-
wijl Ik mU veel beter voel". Mevr.G-M.
BonKora. de veilige, prettige verma-
geringskuurneemtaf volgens de nieuwe
..3-graden"-methode. Drievoudige wer-
king, drievoudige snelheid. Neem dage-
lijks een weinig BonKora. EET FLINK
van alle spijzen, die U smaken, vermeld
op de BonKora-verpakking. Geen scha-
delijke bestanddeelen. Deze kuur bouwt
gezondheid, terwijl Uw dikte op de
snelste manier verdwijnt. Velen verkla-
ren, dat zü nu Jonger lijken Koop van-
daag nog een flesch BonKora & f. 2.25.
alom verkrijgbaar bü apothekers en
erkende drogisten, of inlichtingen bil
bet BonKora-Depot, Singel 115. A'dam-C-
door aan uw kennissen
— zij zullen dan zeker
ons blad ook verder
willen lezen.
De hoofdprijs van f. 2.50 werd
toegekend aan den heer J. B. de
Langen, Voorschoten.
De troostprijzen vielen ten deel
aan: den heer M. Abrams, Amster-
dam; den heer A. Brinkman,'s-Gra-
venhage.
..Verdachte, ge zijt onschuldig be-
vonden en van rechtsvervolging ont-
slagen."
..Maar ik heb twee weken in de
gevangenis gezeten. Beteekent dat
dus, dat ik nu ongestraft een klein
vergrijp mag begaan?"
Echtgenoot: ,,Hier zijn de vijf en
twintig gulden, waar je om gevraagd
hebt. ik heb kans gezien om ze bij
eikaar te schrapen en ik geloof, dat
ik wel een applausje heb verdiend.'
Vrouw: ,,Meer nog, ik bisseer."
1 Keter klinuie zicii Mevin HHH „.'e /.iiv.ien
vast. Hij wilde probeeren er niet af te vallen als cle
machine een „looping" tjing maken. Toen uierktc hij,
dat het toestel weer horizontaal kwam te liggen. Ue
.looping" ging dus niet door. De jongen kroop nu
heel voorzichtig langs den romp vooruit en slaagde
er in door het deurraampje naar binnen te kijken.
4 Peter hoopte het ..ok. Hij hau nu het stuur over.
genomen van zijn zusje en ze hadden al weer aardig
wat kilometertjes afgelegd, toen de motor opeens
allerlei vreemde geluiden begon te maken. U at zou
er nu aan do hand zijn? Peter begon den boel dadelijk
te controleeren. Hij zette daarbij een ernstig gezicht.
.Wo rullen wel gauw een landing moeten maken. Dot.
p#\VVtREN Sïtp
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT ve
ssing: In p.uils v/m
mijniner üruncs, zooals hij stellig had verwacht, zat
zijn zusje Dot achter het stuur. Peter klom dadelijk
naar binnen. Dot keek anustig toe. Ze vond het oen
gevaarlijke onderneming, l.rn hij eenmaal veilig was,
zei ze: „Ik dacht, dat je n iheer Grimes was." Peter
lachte. ..Dat dacht ik van jou ook. Toevallig, he?
5. 1'ot keek eens angstig naat hi-neclen. Zouden ie
wel kunnen daien? Juist op dat oogenblik klonk Peters
stem: „Kijk of je een geschikte landingsplaats kunt
ontdekken. Dot." Maar hoe Dot ook omlaag timide, ze
zag alleen maar wat donkere vlekken, waarvan ze wist,
dat het boomen en kreupelhout waren. Wat moesten ze
nu toch doen? Blijven vliegen kon niet.
tvve kiem«; punten wrtcirton maar Misliy «t Int
schrik van (',.■ neiilo lucnii i'jzi^eis nam
hu Kenaderd. Toen hij bij hon was. riep hij uit: :1e man hen mee naar iiel nel kleine Kleine uoipje, dorpje, oai dal /t; ze Z«>;I-II zagen
Jullie wilden zeker eens even mijn kooien ver
iggen en toen ze daar eenmaal waren, stapte hij vastniet?
Kom maar eens mee. Ik zal jullie wel leeren.
beraden
be
op een of ander gebouw af. Het was een
Hij pakte de kinderen ieder bij een arm en trok hen
politie-bureau. „Hé, word eens wakker," schreeuwde
mee. Hij wachtte zelfs geen oogenblik om hen Ie laten de man tegen den agent, die rustig in zijn stoel een
uitleggen wat er eigenlijk aan de hand was.
dutje zat te doen. „Een paar arrestanten."
i. /.!■ oesloti n mei iiiiiT oi. : '
op die manier ge\aar te loopen mijnheci Luimes weei
te ontmoeten. Ze wilden nu maar iiever dadelijk de
reis aanvangen om hun zoekgeraakten vader op te
sporen. O, als ze hein nu maar eens eindelijk mochten
vinden. Terwijl Peter nog wat zat uit te blazen, zei Dol:
„Ik hoop, dat we niet zonder vader hoeven terugkeeren."
(,. Maai juist loei. Dut Je hnup had opgegeven een
geschikte plek te vinden, kwamen ze hoven een groot
veld. Gelukkig, nu konden ze eindelijk dalen. Pas toen
ze er vlak bij waren, merkten ze, dat hot een koolveld
was. Maar nu konden ze niet meei terug. Daar stonden
ze nu en in de verte kwam, hevig gebarend, een man
aanloopen. Hij was vast erg kwaad.
w a h kei t i darii ijk
.urn \< i han 1 te doen.
Hij beweerde, dat de kinderei. een stel deugnieten
waren en toen Peter zijn geld te voorschijn haalde,
om de schade te vergoeden, zei hij, dat ze het hadden
gestolen.
Woi dl vervolgd.
GEWONE ADVERTENTIES; KOLOMHOOGTË 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 5 cM. - REGELPRIJS 25 ^s. BRUTO
T EKSTADVERTENTIES: KOLOM HO O (TTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 6.7 cM. - REGELPRIJS 50 ets. BRUTO
KORTINGEN VOLGENS TARIEF
31

H U O R
var
,,Loopt het niet meer? Laai het dan maken, .Is er nog niet genoeg leven hier, dat jij
an zorg dat je het Vrijdag weer bij je hebt." nou nog soep moet gaan eten ook?"
.Laten we vanmiddag gestoofde tarbot met botersaus eten, liefste.'
Bezoekster (die een kostbare vaas heeft gebroken): „Maak
maar zoo'n herrie nietl Ik heb mijn zoontje al om een
tube lijm gestuurd."
Moeder: .Hij heeft mijn oogen, vind je niet?'
Vriendin: .Ja, en het haar van zijn vader!'
dl
Vader: .Altijd moet ik je bij je huiswerk
helpen. Als ik er niet was, zou je de grootste
domkop van de wereld zijn.'
.Wilt U een eindje op zij gaan, mijnheer? Ik wou
een foto van de zee nemen."
.Trek uw jas uit, mijnheer Balliehoo, anders denken ze dat u
een pinguïn is.'
.Tot aan het dorp is het nog twee uur.''
„Kan ik het niet langs een korteren weg
bereiken?"
„Ja, als U naar beneden springt."
EEPI DUP
Warner Bros-film. Regie: Bobby Connolly.
Het leven der filmsterren in Hollywood is wisselvallig, gelijk de smaak van
het bioscooppubliek.
Plotseling komt er vaak een einde aan de carrière van een beminde film-
heldin, zonder dat iemand'de oorzaak daarvan weet te verklaren. Ook de eens
aangebeden filmster Laurine Lynn (Beverly Roberts), ziet plotseling haar glorie
verminderen. Ze is uiterst bekoorlijk, jong, elegant en geestig, maar een serie
niet succesvolle films heeft haar filmroem aan 't tanen gebracht. Zelfs haar
handige reclame-agentjoe Graig (Allyn Joslyn), weet er geen raad op. Hij
doet alle moeite om een voordeelig contract voor haar te krijgen, maar het lukt
hem niet.
Een bekend polospeler tracht Laurine voor het huwelijk te winnen en haar
over te halen met hem een reis naar Europa te ondernemen.
Europa lokt de mooie Laurine wel aan, doch liefst zonder echtgenoot. De
filmdiva zal dan ook alleen naar Europa reizen, slechts vergezeld door haar
trouwe verzorgster Trommy (Eula Guy).
Laurine vertrekt naar Weenen en wordt daar ontvangen met alle eerbewijzen,
waartoe het oude Oostenrijk in staat was. In haar hotel wordt ze bediend door
een genoeglijken ober, die onder de bekoring komt van haar blonde schoonheid.
De ober (Patric Knowles) bedient haar aan tafel en durft de filmdiva eenige
op- en aanmerkingen over haar spel te maken. Laurine duldt geen critiek en eer
en ander eindigt met een flinke ruzie, waardoor de ober, die nie-
mand minder is dan een jonge (niet verarmde) Oostenrijksche prins,
Rupert genaamd, wegens onbehoorlijk gedrag in de gevangenis te-
rechtkomt.
Joe Craig is intusschen ook in Weenen gearriveerd en deze komt
Laurine vertellen, dat haar groote concurrente een belangrijke film-
rol heeft gekregen als gevolg van haar voorgenomen huwelijk met
iemand van hooge geboorte. Wat zij kan — kan Laurine ook. Ook
zij zal iemand met een adellijken titel trouwen en ze plaatst daartoe
een advertentie in de courant.
De prins-oberkellner schrijft op deze advertentie, want hij is ver-
liefd op de filmster, doch toont haar dit niet. Hij trouwt met haar en
zal daarvoor een zekere som gelds ontvangen, die hem zeer welkom
is, daar hij terwille van een oom de verplichting op zich heeft geno-
men zijn eigen brood te verdienen. Verder verdwijnt hij voorloopig.
Laurine gaat terug naar Hollywood, met den stralenkrans van een
prinselijken echtgenoot om haar blonde hoofdje. Zij staat de geheele
pers te woord, vertelt van het schitterende kasteel van den prins,
haar echtgenoot. Het regent filmcontracten voor de „prinses" en
alles zou uiterst goed gelukt en tip top in orde geweest zijn, als de
prins niet plotseling ten tooneele was verschenen.
Prins Rupert geeft geld uit als water en tegen zulke sommen is
zelfs een filmdiva-salaris niet bestand. Laurine is diep teleurgesteld,
omdat zij van den prins houdt en het vreeselijk vindt, dat hij van haar
geld op die manier leeft.
Het blijkt echter, dat hij al het uitgegeven geld weer op haar bank
terugstort en haar er toe tracht te bewegen de film vaarwel te zeggen.
Doch Laurine weigert dit. Daarom vertrekt Rupert. Hollywood kan
hem niet bekoren. Maar ook in Weenen is hij niet gelukkig. Hij
denkt aan zijn vrouw en. maakt plannen om maar weer terug te
kceren naar Hollywood.
Maar dan plotseling is het groote won-
der gebeurd. Het groote wonder van de He| levea te HoUywood
liefde, die alles overwint! ' l» prettig... maat duur.
Louiine wordt te Weenen schitterend entrangen.

naar een novelle van Henry Bernstein.
Regie: Marc Allegret.
Andre Pascaud Charles Boyer
Giscle, zijn vrouw Lisette Lanvin
Frangoise Micbèle Morgan
Gilbert Robert Manuel
De vriend uit den Soedan Jean-Louis Barrault
Andre Pascaud, een bekend ingenieur bij een
groote scheepsbouwwerf in Marseille, be-
sluit voor de bespreking van eenige techni-
sche veranderingen naar Parijs te gaan. Voor zijn ver-
trek vertelt zijn zwager Gilbert (de broer van zijn
vrouw Gisèle) hem, dat hij zich zeer ongerust maakt
over het uitblijven van eenig bericht van zijn mede-
studente Frangoise op wie hij zeer verliefd is en hij
verzoekt André haar in Parijs op te sporen.
André heeft in Parijs zijn zaken afgewikkeld en
gaat Frangoise opzoeken. Eenigszins verrast staat hij
tegenover haar; immers de beschrijving van deze
vrouw, hem door Gilbert gedaan, klopt niet geheel
met de werkelijkheid. Had Gilbert haar niet als een
fatale vrouw beschreven? André haalt Fran?oise over
met hem mee naar Gilbert te' gaan, daar hij er van
overtuigd is, dat zijn zwager het ernstig meent. In den
korten tijd, dat zij samen zijn, toont zij zich van
verschillende kanten en André kan haar moeilijk door-
gronden: de serieuze, harde werker voelt zich voor 't
eerst in zijn leven uit zijn evenwicht gebracht.
De trein vertrekt zonder André en Frangoise; ze
gaan samen voor een week naar buiten.
André kan 't niet vatten, maar 't is hem niet
mogelijk van haar te scheiden. En als zijn vrouw,
ongerust geworden over zijn lange wegblijven, een
week later met Gilbert naar Parijs komt, verzwijgt
hij haar alles en gaat weer naar Frangoise terug. In
plaats van Fran?oise ontmoet hij een vriend van haar.
die juist uit den Soedan is teruggekomen
om met haar te trouwen. Na een heftige
scène besluit André weg te gaan. Hij gaat
met Gisèle een groote reis maken om
Frangoise te vergeten maar tever-
geefs.' Gisèle! die voelt, dat André rust
noch duur heeft zonder Fran^oise en die
ten slotte zijn tegenwoordigheid als een
beleediging ondervindt, brengt haar groot-
ste offer en biedt hem zijn vrijheid aan.
André accepteert haar!
Hij gaat terug naar Parijs, doch ver-
neemt van den vriend uit den Soedan.
dat zij een nieuwen aanbidder heeft, een
zekeren Mortimer. André zoekt haar op
en weet haar te overtuigen van haar on-
natuurlijke verhouding met Mortimer en
zij keert tot hem terug. André. die Fran-
?oise voor zich alleen wil hebben, be-
sluit nu met haar naar een vreemd land
te gaan, waar zij zullen trouwen, nadat
hij gescheiden is.
Gilbert wil, dat Gisèle eens met Fran-
?oise gaat spreken. De twee vrouwen
ontmoeten elkaar en Franijoise verneemt
nu, dat Gisèle moeder moet worden. Zij
besluit dan van André afstand te doen . . .
zij zal uit zijn leven verdwijnen. Het is
een groote slag voor André. Hij keert
terug naar de kleine herberg, waar hij
met Fran^oise zoo gelukkig was. Gilbert
komt daar bij hem om te zeggen, dat
Gisèle nog steeds op hem wacht, maar
André kan niet besluiten, daar alles nog
te versch in zijn geheugen ligt. Eerst
moet de wonde genezen, later mis-
schien . .
Franqoise verlaat haar vriend

Een zorgzame echtgenoot. Jackie Coogan brengt zijn echtgenoote, Betty Grable, een lunchpakket In den studio.
Betty speelt een der hoofdrollen In de Paramount-film „College Swing."
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd negentig
Wie wordt er aangeduid met den naam John
Buil?
Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en vijf
troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder
hen, die vóór 2 Juli (abonné's uit overzeesche
gewesten vóór 2 Augustus) goede oplossingen
zenden aan ons redactie adres; Galgewater 22,
Leiden. Op enveloppe of briefkaart gelieve
men duidelijk te vermelden: Vraag 490.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd zes en tachtig
De snaren in een tennisrackct worden ge-
maakt van kattedarmen.
Met de juiste oplossing van deze vraag ver-
wierf de heer A. Bruul te Den Helder den
hoofdprijs. De troostprijzen werden verworven
door mejuffrouw B. v. Holten te Rotterdam;
den heer G H. Peerbolte te Rotterdam; den
heer H. van Til te Dpetinchem; den heer
H. Steeman te Almen; den heer J. Th. Mulder
te Amsterdam.
vroeg aan een kennis of hij Jan de Bruin
kende.
,Ja," antwoordde de kennis, „vorige
week heb ik hem vijf en twintig gulden
geleend."
„O neen," antwoordde mijn neef, „dan
ken je hem niet!"
Een zeer welbespraakte Franschman
hield een voordracht en de journalisten
hadden een zware taak. Hoe harder zij
schreven, hoe sneller de man sprak.
Zij waren ongeveer de wanhoop nabij,
toen de spreker plotseling uitriep: „Niet
zoo snel! Niet zoo snel! Schrijf niet zoo
vlug! Denk jullie, dat ik dat bij kan
houden ? I
Mark Twain, de bekende Amerikaansche'
humoristische schrijver, had het in zijn
jonge jaren nogal arm. Op zekeren dag stond
hij met een sigarenkistje onder zijn arm
voor een winkel te kijken, toen een vriend
hem zag. ,,Zeg," zei deze, met een vecl-
beteekenend gebaar naar het sigarenkistje,
„ik geloof, d.it je veel te veel rookt."
„Maak je niet bezorgd," antwoordde
Mark Twain, „ik ben aan het verhuizen."
Twee automobilisten werden geconfron-
teerd. „Jouw, driedubbel overgehaalde
idioot," begon de een. „Wat doet zoo'n
ezel als jij in een autol"
„Je moet mij noodig verwijten maken,
jouw uilskuiken," antwoordde de ander.
Toen kwam de rechter tusschenbeidc.
„Nu de beeren elkaar geïdentificeerd heb-
ben, kunnen we met de zaak verdergaan,"
zei hij.
Mevrouw had een hondje gekocht en
was er erg trotsch op. Tegen iedereen
roemde zij zijn goede kwaliteiten. „Het
is wel geen rashond," zei ze op zekeren
dag, maar als er een bedelaar of een
landlooper het hek inkomt, laat hij het
ons direct weten."
„Blaft hij dan het heele huis bij elkaar?"
„Neen, hij kruipt onder de sofa."
Als de voorteekenen niet bedriegen, zal in
Juli te Schevening-en in het Kurhaus, een
groot internationaal lilmbal plaats hebben.
Het woord lilmbal heelt in Nederland helaas
(en niet al te goeden klank. En niet ten on-
echte, de lilmbals die men tot nu toe in ons
■8nd heeft gegeven, waren misschien bals,
■Haar met de film hadden zij beslist niets te
"i-iken. Dit is zeer jammer, omdat de filmbais
in het buitenland tot de steeds weerkeerende
gtoote attracties gerekend worden. En wat in
"t t buitenland mogelijk is, moet toch ook in
"iis land mogelijk zijn, zelfs als we geen eigen
'iimindustrie bezitten.
De gezamenlijke perschefs der groote lilm-
V| Thuurkantoren in ons land hebben thans het
'ftitiatief genomen tot het organiseeren van 'n
? oot filmbal. De belangrijkste vraag — ook
"et het oog op het welslagen van dit plan
INTERNATIONAAL FILMBAL
TE SCHEVENINGEN
— is nu natuurlijk, welke filmsterren er
kunnen komen. Met zekerheid te zeggen is dal
helaas nog niet. Vast staat, dat er eenige be-
roemde Engelsche, Fransche en Duitsche ster-
ren aanwezig zullen zijn. Wat de Amerikanen
betreft, zal men slechts op hun aanwezigheid
kunnen rekenen, wanneer zij zich ten tijde van
het filmbal in Europa bevinden en lust hebben
naar Scheveningen te komen. Men is onder
anderen met Marlene Dietrich in onderhande-
ling, die haar vacantie in Zuid-Italië door-
brengt, maar haar komst is zeer twijfelachtig.
De K.L.M, heeft zich bereid verklaard alle
sterren binnen Europa, in samenwerking met
de Deutsche Luft Hansa en de Air France, ge-
heel gratis te vervoeren, terwijl de maatschap-
pij Zeebad Scheveningen voor logies zorgt.
Zal Nederland eindelijk een „echt" filmbal
beleven? Wij hopen en geloven van wel!
n-
CABARET
Onder den titel „Lentemelodieën" presen-
teert Louis Davids ditmaal (e Scheve-
ningen het ABC-Cabaret, dut, zooals
bekend, onder leiding van Louis Gimborg
staat.
De beide Louis verstaan, geholpen door de
verschillende acteurs en actrices, uitstekend de
kunst om ons een avond bezig te houden.
Naar oud-vaderlandsch gebruik begonnen
deze lentemelodieën met een authentiek klet-
terende regenbui, zoodat het publiek zich over
gebrek aan waarschijnlijkheid van het gebeu-
ren dus niet behoelde te beklagen!
Bij dit sombere bedrijf blijft t gelukkig ech-
ter niet, want al spoedig komt Corry Vonk als
de onverl>eterlijke kwajongen, die het leven
„reusachtig" vindt, ons met haar malle frat-
sen vermaken.
Het nummer, dat op het programma stond
aangekondigd als „Maartsche buien" bleek
niet, zooals men al vreesde, een her-
nieuwde demonstratie van ons nationaal kli-
maat, doch een kostelijk één-actertje, gespeeld
door Tilly Perin, Louis Gimberjy en Lizzy Vu-
lesco. Wat n pracht van een stel, dat zenuw-
achtig ruzieënde en zich weer verzoenende
echtpaar, dat tweeëndertig belangrijke gas-
ten verwacht... vergeefs evenwel, omdat man-
lief vergeten blijkt te hebben de invitaties te
versturen!
Ook de uitbeelding van den lieer en me-
vrouw Jansen, „de menschen, die nooit
lachen", is een prestalie, waarvoor Wim Kan
en Corry Vonk alle eer toekomt. Hoe raak ge-
typeerd, die twee onmogelijke, stijve stoethas-
pels (zooals we er allen wel een paar in onze
naaste omgeving kennen!).
Laten we ten slotte niet den conferencier,
Louis Davids, vergeten, die mei zijn geestige
monologen en alleraardigste liedjes ten slotte
toch de trekpleister van het Kurhaus-Cubarel
blijft, terwijl Han Beuker en Wouter Denijs
met hun muziek voor de noodige afwisseling
zorgen.
A. A. d. K.
LOUIS GIMBERG

nci ffCCINDLfU/
CIMEMAs I
TH EATE R
VMSCHUMT WWilUW - mg, p«, KWAKTIkAL f. hn - no. IM
ADM CALGfW.TÏ« „ ...M~ „,_ 7éti
.
ft
1%
OLyMPE BRADNA
vervult een rol in de
Paramount-film
«STOLEN HEAVEN''
- ^-
.. r* M