Hbl WkkKBLAD

KAiïiö? um
Luke Brandon was een bijzonder
mensch — dat wil zeggen: iemand
met bijzondere gaven. Hetgeen in
theorie misschien hetzelfde is, doch in de
practijk van het leven zeker niet. Dat
iemand een bijzonder mensch is, ziet men
hem gewoonlijk aan; bijzondere eigenschap-
pen liggen echter dikwyls onder de opper-
vlakte verborgen, en treden pas aan den
dag. wanneer de eigenaar er van dit noodig
oordeelt of wanneer de omstandigheden er
toe leiden.
Hij poseerde nooit voor een Sherlock
Holmes. Hij beweerde nooit, dat hij de eigen-
schappen bezat die onontbeerlijk zijn voor
den detective van hoogere orde. Hij trok
nooit ellenlange conclusies, en legde dus bij-
gevolg ook nooit aan iemand uit, hoe hy er
aan kwam. Hij werkte voor een groot deel
op intuïtie, en bezat de daarmee misschien
noodzakelijke verbonden eigenschap om
sommige menschen bepaalde dingen over
zichzelf te doen loslaten, die zy juist graag
hadden willen verzwijgen.
Hrandon was uitstekend gesitueerd en dol
op reizen. Hy trok van het eene land naar
het andere — hy was ongetrouwd — en
bleef wat men noemt hangen, waar het hem
beviel. Waar hij kwam, leerde hij altyd
menschen kennen. Hij was een echt gezel-
schapsmensch, die uitnemend de kunst ver-
stond om gezellig te praten, maar die nog
beter de kunst van het luisteren onder de
knie had. De menschen mochten hem.
Een jaar of wat geleden was hij onder de
bekoring gekomen van een bepaalde stad in
Zwitserland. Zijn bedoeling was, er een
paan dagen te blijven. Maar het Monfort-
Hotel was zeer geriefelyk, het weer prachtig
en er logeerden interessante menschen. Zoo
kwam het, dat hy'na verloop van die paar
dagen niet vertrok. Er was een behoorlijke
club, waar men veel bridge speelde. Hy
werd er lid van en speelde er gewoonlijk
lederen dag van halfvyf tot zeven uur. Hy
speelde met menschen van verschillende
nationaliteiten. Onder hen bevond zich een
Griek van ruim middelbaren leeftyd ■—
bleek, melancholiek, in zichzelf gekeerd en
een uitstekend partner in het spel. Hij was
dol op bridgen, en scheen alleen daarvoor
te leven.
Op een avond, toen de laatste robber was
gespeeld, hadden deze Griek, Brandon,
eenige andere beeren en ik ons verzameld
in de hal van de club, waar gemakkelijke
stoelen stonden en waar men een soort bar
had ingericht. En in den loop van een niet
al te vlot gesprek zei de Griek — die Zola-
kosl-is heette — opeens, en alsof het hem
ontviel, dat hij in den afgeloopen nacht een
droom had gehad, die grooten indruk op
hem had gemaakt. Hy zei het, terwijl hy
zenuwachtig om zich heen keek, en het was
duidelijk, dat hy nu hy er eenmaal over
gesproken had, zijn droom vertellen wilde.
Alsof hem dat zou opluchten.... Maar ge-
woonlijk is er niets vervelenders dan te
moeten luisteren naar iemand, die een relaas
van zijn droom geeft, want dat is immers
vaak net zoo onsamenhangend als de droom
zelf. Zoo kwam het dan ook, dat degene, die
zich in het clubje bevonden waartoe ook
Zolakostas behoorde, na zijn verklaring het
stilzwijgen bewaarde. Klaarblijkelijk waren
zij absoluut niet verlangend de bijzonder-
heden van zijn droom te vernemen. Maar
Brandon zei toch, nadat hij Zolakostas een
eigenaardigen blik had toegeworpen: „Wilt
ii ons uw droom niet vertellen?"
„Mei genoegen," zei Zolakostas direct. „Ik
droomde, dat ik in het holst van den nacht
door een groofe stad liep. Ik moest onwille-
keurig aan New York denken, hoewel ik
daar nooit geweest ben, maar er waren
enorme gebouwen, die zich als torens tegen
de donkere lucht verhieven. Terwijl ik een
groot, verlaten plein overstak, hoorde ik
opeens voetstappen achter my en opkijkend,
liep er een man van een jaar of vyftig naast
mi). Hij was lang en had een bijna duivel-
sche uitdrukking in zyn oogen, die echter
tóch treurig stonden. Ik had beslist den
indruk, dat het een slecht mensch was,
maar dat hij zich op de een of andere wijze
schaamde over zyn eigen slechtheid.
„Dat kan zeer goed," merkte Brandon op.
De Griek keek Brandon met zyn donkere,
melancholieke oogen aan en vervolgde:
„Terwyl hy naast me liep, greep hy rayn
arm en fluisterde my in het oor: „U moet
met me meekomen." Ik voelde mij als door
een macht in my genoodzaakt om te doen
wat hy zei, en ging met hem mee. Hy bracht
my door de deur van een groot modern
hotel. Terwijl we naar binnen gingen hoorde
ik ergens in de buurt een klok drie uur
slaan. We liepen een schemerig verlichte
hal door en stapten in een electrische lift,
die mijn metgezel bediende. De lift gleed
naar de derde verdieping van het hotel. We
stapten uit en stonden aan het begin van
een zeer lange gang, waarin een dik karpet
lag en die electrisch was verlicht. Aan den
linkerkant van de gang bevond zich een
reeks deuren, met vergulde getallen er
boven.
„U denkt, dat de menschen in deze kamers
allemaal slapen?" fluisterde mijn metgezel.
„Wacht een oogenblik!"
Hy bracht my een eindje in de gang, bleef
staan voor een deur waarboven een vergulde
1 stond en stampte op het karpet. Direct
gingen alle deuren op de gang open, zoodat
ik in staat was in alle kamers te kijken. In
het eerste vertrek zag ik een man, die een
stapel bankbiljetten zat te tellen, die hij van
een vriend, waar hy mee was uitgeweest,
had gestolen. We gingen naar het volgende
nummer. Hier hadden een getrouwde man
en vrouw hevige ruzie — het soort woorden,
dat men nóch vergeten nóch vergeven kan.
We konden de duistere haat in hun zwarte
oogen zien schitteren. We gingen naar de
deur van de volgende kamer. Hier lag een
meisje, een kind nog, te sterven, terwijl de
zuster die by haar bedje zat, glimlachend
een liefdesbrief zat te lezen. We gingen
verder en verder langs de gang, en in iedere
kamer zagen wij iets waardoor de afschuwe-
lijkste karaktereigenschappen der menschen
onthuld werden, egoïsme, hebzucht, haat,
misdaad. . . . Eindelijk kon ik het niet langer
verdragen en ik keerde my om, ten einde
de vlucht te nemen. Maar myn metgezel
greep myn arm en hield my stevig vast.
Weer stampte hij op het karpet. Al de deuren
op de gang werden onzichtbaar gesloten.
Toen keek hij mij diep in de oogen en zei
op een toon van groote bitterheid: „En
zóó zyn nu velen van ons...."
Ik hoorde de klok weer slaan — thans
vier slagen! Ik werd wakker en keek direct
op mijn horloge. De wijzers stonden op vier
uur...."
Toen de Griek zweeg hcerschte er een
oogenblik diepe stilte. En gedurende die
stille kreeg ik een «eer onbehaaglijk gevoel
over my. Waarom zou ik niet kunnen zeg-
gen, maar het leek mij alsof achter den
droom, die Zolakostas ons had verteld, iets
geheimzinnigs school, en alsof hij dat wist.
„En zóó zijn nu velen van ons. ..." — Het
was geen prettig einde van den droom. Ik
zag hoc een paar beeren van ons gezelschap
een snellen, heimelijkcn blik op Zolakostas
wierpen, en toen weer direct vóór zich
keken. Daarop ging er een geringe beweging
door ons kleine kringetje, alsof sommigen
wilden opstaan en met een poging tot een
opgewekt „Nu goedenavond...." wilden
vertrekken. Maar toen begon Brandon te
spreken, en de beweging hield op. Ik geloof,
dat we allemaal voelden, dat er meer moest
komen, en dat het ongewoon of interessant
zou zyn. Terwyl hy zich tot Zolakostas
wendde, zei Brandon:
„U zei toch, dat die man u langs de heele
gang leidde en dat alle deuren open waren?"
„Ja," antwoorde Zolakostas.
„In hoeveel kamers keek u?"
„In heel veel."
„U bezocht ze achtereenvolgens?"
„Hoe bedoelt u?"
„Ik bedoel, ging u van één naar twee, van
twee naar drie en zoo vervolgens?"
„O, ik begrijp u. Ja, inderdaad...."
„Ging u tot nummer veertien?"
Na een korte pauze antwoordde Zolakos-
tas: „Ja."
„En nummer veertien was de laatste
kamer waar u in keek, nietwaar?"
„Waarom.... hoe wèèt u dat?" vroeg de
Griek, terwyl hy, een verschrikten blik in
zijn oogen, voorover in zyn stbel leunde en
Erandon doordringend aankeek. Ik zag
duidelijk, dat er kleine zweetdroppeltjes op
zijn voorhoofd begonnen te parelen.
„0, zoo maar.... Ik dacht, dat het wel
eens nummer veertien kon zyn geweest."
„Ah...." zei de Griek.
Een oogenblik geloofde ik, dat hy niet ver-
der op de vraag van Brandon zou ingaan,
maar ik vergiste mij, want na eenige aarzeling
zei hy: „Ja, de laatste kamer waar ik in keek,
was nummer veertien." Ik geloof, dat wy op
dat ^ogenblik allemaal onze oogen op
Brandon hadden gericht, en dat wij alle-
maal verbaasd waren. Ik was het in ieder
geval. De Griek stelde de vraag, waar wy
misschien allemaal aan dachten: .„Waarom
dacht u, dat het kamer veertien was?"
„Waarom ik dat dacht?" zei Brandon
tamelyk achteloos. „O, zoo maar. ... Het
leek me net alsof ik in gedachten nummer
veertien zag staan en dat er toen een aantal
deuren gesloten werden...."
„Vreemd, zéér vreemd," mompelde Zola-
kastos, zich het zweet van zyn voorhoofd
wisschend. Zyn oogen waren onafgebroken
op Brandon gericht. „Ik dacht soms eerst,
dat u gedachten lezen kon. ..."
„Zoo nu en dan kryg ik indrukken," zei
Brandon. „Ik beweer echter heelemaal niet,
dat ik gedachtenlezer ben, want ik kan die
indrukken niet krygen wanneer ik wil."
En toen, daar Zolakostas niets meer zei
en het al laat was geworden, brak ons kleine
clubje op. Iedereen ging veel ernstiger naar
huis dan gewoonlijk. De droom van Zola-
kostas scheen zwaar op ieders denken te
wegen, vooral door de manier, waarop
Brandon er op had gereageerd.
Ik logeerde eveneens in het Monfort-
Hotel — ik was er reeds veel langer dan
Brandon — en dien avond vroeg ik hem,
of hij met me mee naar huis wilde wandelen,
daar we toch denzelfden kant uit moesten.
Hy stemde direct toe, en terwyl wij door de
gezellig verlichte .straten liepen, sloeg er
ergens in de verte een klok, hetgeen mij
deed denken aan de klok, die de Griek in
zijn droom had gehoord. Brandon scheen
dezelfde gedachte te krijgen, want hij vroeg
opeens:
„U logeert hier al een poosje?"
„Ja."
„Veel langer dan ik?"
„0 ja."
„Woont die Griek in een hotel?"
„Ik geloof het wel."
„Kent u den naam er van?"
„Ik ben er niet zeker van. Maar ik heb
iemand meen ik hooren zeggen, dat hij in Le
Panier d'Or logeert. Het is een klein hotel,
niet ver van het Casino en vlak bij het
meer."
„Ik heb dien naam al eens gezien. Woont
hy er alleen?"
„,Dat weet ik werkelijk niet. Ik ken hem
nauwelijks. Maar ik heb hem nooit met
iemand gezien. Doch ik moet er bijvoegen,
dat ik hem bijna nooit ergens anders dan
op de club heb ontmoet."
„Ik ook niet. Hy schijnt alleen te leven
om te kunnen bridgen. Hij speelt uitstekend.
„Een saai leven, lykt het mij," beweerde
ik. „Het lijkt me een uitgedroogd type. Maar
ik moet zeggen, dat ik zyn droom zeer in-
teressant vond. Ik ben^ overtuigd, dat ik
hem nooit vergeten zal."
„Ik ook niet," zei Brandon. „En de reden
is, dat het een droom was, die een dieperen
zin had. Hij deed iedereen, die hem hoorde,
opeens denken over de dingen die er in het
leven achter gesloten deuren gebeuren^ Ze
lijken zoo onschuldig, die gesloten deuren.
En de stilte in die groote gangen lijkt zoo
diep En het is net, alsof iedereen vredig
slaapt. Maar de werkelijkheid is heel anders.
Het leven gaat verder achter die gesloten
deuren, het leven met zijn afschuwelijkheid.
Geen wonder dat de stilte bijna gehoord
kon worden toen Zolakostas een paar keer
zweeg, dat saaie uitgedroogde type!"
„U gelooft niet, dat hij dat is?" vroeg ik,
omdat ik een byna spottenden klank in
Brandons stem meende te hooren.
„Ik betwijfel ten sterkste, of een saai type
ooit zóó'n droom gehad zou hebben."
„U gelooft, dat de menschen hun karak-
ter' uiten door hun droomen?"
.Waarom niet? Wy uiten ons karakter
altyd, waarom dus niet wanneer we
droomen?"
„En toch is het
vaak moeilijk om
iemands karakter te
kunnen lezen."
Brandon ant-
woordde niet en na
een kort stilzwijgen
voegde ik er aan toe:
„Ik wou, dat u me
vertellen wilde hoe
u het nummer van
die laatste kamer
wist waarin Zola-
kostas in zyn droom
gekeken heeft?"
„Zooals ik reeds
in de club heb ge-
zegd, zag ik het getal
veertien en toen een
aantal deuren, die
gesloten werden."
„En was dat alles?"
Brandon keek mij
op een zonderlinge
manier van terzijde
aan. „O neen," ant-
woordde hij.
Ik hoopte dat hij
nog iets aan zyn laat-
ste verklaring zou
toevoegen welke
reeds in de club
mijn nieuwsgierig-
heid had opgewekt,
maar hy zei niets
meer en we liepen
zwijgend verder naar
het Monfort-Hotel,
terwijl ik niet wist wat
ik precies van hem
„LIEVE HELP, NU HEB
IK DE VERKEERDE
denken moest. Maar ik kon hem moeilyk
verdere vragen stellen. Ik kende hem slechts
oppervlakkig. Indien hij me iets meer wilde
vertellen, moest hy dit uit eigen beweging
doen. Deed hy het niet, wel, dan moest
mijn nieuwsgierigheid maar onbevredigd
blijven. We waren reeds vlak bij het hotel,
toen hy plotseling zei: „Ik eet vanavond om
half negen in het restaurant. Indien u van-
avond alleen bent, wilt u misschien wel met
mij dineeren?"
Ik accepteerde zijn uitnoodiging direct.
,We namen afscheid in de hal. Juist toen
ik in de lift wilde stappen, kwam de portier
naar mij toe en overhandigde mij een brief.
Ik opende hem direct en zag dat het
schrijven van een verren neef was, die met
zyn vrouw en dochter in de stad waren
aangekomen en er eenige dagen hoopten te
blijven. Ze hadden mijn naam zien staan
in de hotellijst, welke het plaatselijke dag-
blad publiceerde en hoopten dat ik hen zou
komen opzoeken. Ze logeerden in Le Panier
d'Or bij het Casino. Of ik morgenmiddag
thee bij hen wilde komen drinken?
Le Panier d'Or! Dat was het hotel waar
ik dacht, dat Zolakostas woonde. Ik vroeg
mij af, waarom Brandon wilde weten, waar
hij logeerde. Hij had het mij wel is waar
terloops gevraagd, maar ,ik "was er van
overtuigd, dat hij er tóch een bedoeling mee
had gehad. En nu werd mij gevraagd, op
bezoek te komen in Le Panier d'Or!
Dien avond aan het diner vertelde ik
Brandon van den brief, dien ik van mijn
neef — kapitein Stockley — had gekregen.
„Is dat niet het hotel, waar u dacht dat
Zolakostas logeerde?" vroeg hij direct.
Ik knikte.
„Als u er morgen heengaat...."
„Ik ga zéker," viel ik hem in de rede.
„O, dan is het misschien ni^et te veel ge-
vergd, iets voor mij te doen."
„Natuurlijk niet. Wat moet ik doen?"
„Als Zolakostas in dat hotel woont, zoudt
u misschien kunnen informeeren naar het
EIEREN NAAR DEN DIE-
RENTUIN GESTUURD!" ,Km-
tusschen Brandon en den Griek had plaats
gevonden en ik keek mijn tafelgenoot onwil-
lekeurig verwonderd aan.
„Ik zie, dat u zich verbaast waarom ik
zoö'n belangstelling heb voor het nummer
van Zolakostas' kamer," zei hij.
„Dat moet ik inderdaad toegeven.
„Wel, het heeft iets te maken met zijn
droom."
„Dat vermoedde ik al reeds."
Brandon schonk zich een glas wijn in.
„Het heele geval moet u nog al zonderling
toeschijnen," zei hij, nadat hij langzaam aan
zijn glas had genipt. „Mij echter met, omdat
ik natuurlijk reeds lang gewend ben aan een
zekere. .'.. wel, laat ik het een zekere eigen-
schap noemen, die ik bezit en die aan den
gemiddelden mensch ontzegd schijnt te
zijn. Ik beweer absoluut niet, dat het iets
buitengewoons is, maar ik heb de eigen-
schap iets aan te voelen van bepaalde
menschen waarmee ik in aanraking kom.''
„Op een.... geheimzinnige manier...."
zei ik. . . ,
„Ja, misschien wel. Ik kan er in ieder
geval zelf geen verklaring van geven. Als
ik het omschreef met het woordje intuïtie,
zou het misschien het dichtst er bij komen.
In ieder geval zijn die menschen gedwongen
om mij bepaalde dingen omtrent henzelf
mede te deelen zonder dat zij het willen of
wenschen. Soms doen zij het zelfs tegen
hun wil, tégen hun bedoeling."
„Ben ik ook een van die menschen?
vroeg ik abrupt.
Brandon glimlachte. „Neen, u niet, zei
hy toen.
Weer dronk hij heel langzaam en zorg-
vuldig zijn wyn. Toen zei hy: „Maar onze
vriend de Griek
wel."
„Hebt u van Zola- /^^^^^Mè-
kostas vanmiddag
dergelijke eh. .. . in-
formaties ge-
kregen?"
„Ik geloof het
wel. Maar het