Hbl WkkKBLAD

DE VIERDE TREIN
Op goed j^eluk was George de Crumpe,
een Eng-elsche jongen van een jaar of
zeventien, in liet begin van 1914 naar
de Nieuwe Wereld getrokken om te trachten
zkU daar een bestaan te scheppen. Het liep
hem echter niet mee. Maandenlang zwierf hij
door Arizona, Texas en New Mexico zonder
een mogelijkheid te vinden op eenigszins be-
hoorlijke wijze zijn kost te verdienen. Zoo
kwam hij ten slotte in het stadje Rincon, en
hier lachte hel geluk hem eindelijk tegen. De
„boss van een ploeg bruggebouwers had met
den déplorabelen toestand van den jongen te
doen en gaf hen» een baantje als „helper".
Veel verdiende hij er niet mee, maar hard be-
hoefde hij ook niet te werken en hij kreeg
behoorlijk den kost. Bovendien genoot hij ver-
schillende vrijheden, die het leven voor hem
zeer draaglijk maakten. Zoo mocht hij onder
anderen gebruik maken van vuurwapens, iets
wat den anderen mannen — een echt bij el-
kaar geraapt zooitje — op straffe van ontslag
ol zware boete verboden was. De Crumpe
zorgde er echter wèl voor, dat hij geen mis-
bruik van zijn positie maakte, en zoo kwam
het, dat hij het uitstekend met den „boss" kon
blijven vinden.
De ploeg woonde in zoogenaamde logies-
wagens, waarmee men langs de spoorlijn
trok om de bruggen te herstellen of door
nieuwe te vervangen, al naar het noodzakelijk
was. In zijn privé-wagen bezat de „boss" een
pracht collectie wapens, waar hij buitenge-
woon trotsch op was, en uit dankbaarheid dat
hij een baantje had gekregen, zorgde De
Crumpe steeds, dat de wapens altijd schoon
en lol onmiddellijk gebruik voor zijn boss ge-
reed waren. Maar bovendien maakte hij van
iedere gelegenheid die hem geboden werd ge-
bruik om op jacht te gaan. Met toestemming
van den boss zocht hij dan 'n geweer uit en
Irok de bosschen in, waar wild in overvloed
aanwezig was.
Op een Zondagochtend bevond de ploeg
zich in de buurt van de slad San Marcial en
nadat het verscheidene dagen achtereen hard
geregend had, kondigde nu een gouden zon de
komst van een prachtigen dag aan. Een uitge-
zochte dag, zoo meende De Crumpe, om het
repeteer-geweer van den boss eens te pro-
beeren.
Na de gebruikelijke waarschuwing Ie heb-
ben ontvangen om voorzichtig te zijn, begaf
De Crumpe zich op weg langs den oever van
de sterk gezwollen Rio Grande op zoek naar
wild. Nadat hij eenige mijlen had afgelegd
zonder iets, dat de moeite waard was, te heb-
ben ontdekt, besloot hij een Zuidelijke richting
in te slaan en de spoorbaar« naar Santa Fé Ie
volgen.
Toen hij kort daarna de lijn bereikte, kwam
hij tot de ontdekking, dal aan den kant van
de rivier het water op verscheidene plaatsen
tot aan de rails stond. Hij zette zijn weg over
de dwarsliggers nog eenige mijlen vworf, toen
zijn aandacht plotseling werd getrokken door
een miniatuur-waterval op den zuidelijken
oevi r van de rivier. Hel water had zich een
weg gebaand onder de spoorlijn door, en een
gat geboord van misschien wel een meter
doorsnede! Onmiddellijk begreep hij het ge-
vaar dal de spoorlijn bedreigde, en de nood-
zakelijkheid van een directe actie. Hij bevond
zich echter ongeveer zes mijl van het kamp,
de dichtstbijzijnde plaats waar hij van de drei-
gende ramj) gewag kon maken. Pogingen om
hel gal te dichten, bleken niet mogelijk en
wanhopig keek hij rond naar hulp.
Er toen kwam er een trein op de baan
het gezicht. Fluitend meldde hij zijn komst
snel nam De Crumpe een besluit. Toen
in
en
Irein nog zoowat tweehonderd meter verwij-
derd was, richtte De Crumpe zijn geweer om-
hoog en loste twee schoten als een signaal
voor den trein om te stoppen. De machinist
liei een langgerekt gefluit hooren, ten teeken
dm hij de schoten gehoord had en De Crumpe
dm lil niet anders, of hij had de bedoeling er
de
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
van begrepen en dat hij hem zou mee laten
rijden tot aan het kamp. Maar in plaats daarvan
naderde de trein nog met zóó'n snelheid,
dat hij genoodzaakt was ijlings van de rails te
springen, wilde hij niet overreden worden.
Klaarblijkelijk hadden de mannen op de
locomotief hem voor 'n treinroover aangezien.
Ze minderden net zoo veel vaart, dat De
Crumpe op de machine kon springen, maar
toen hij dit deed, begonnen zij hem met groote
stukken steenkool te bombardeeren, zoodat hij
gedwongen was ijlings dekking te zoeken. Een
groot stuk trof hem tegen den arm, toen hij
dezen ophield om zijn hoofd te beschermen,
en de hevige pijn die er door werd_ veroorzaakt,
voelde hij door zijn gansche lichaam
trekken. Ziende, dat zij goed geraakt hadden,
begonnen de mannen te lachen en meerderden
weer vaart...
Het was een goederentrein en omdat hij in
de richting van het kamp ging, zwaaide De
Crumpe zich op den laatsten wagen en wachtte
daar tot de remmer zou komen om hem er af
Ie gooien. Daar hij gewapend was, kwam het
echter niet zoover. Waarschijnlijk achtte de
treinbeambte hel beter te wachten tot zij in
San Marcial waren eer hij maatregelen nam.
Even vóór die plaats sprong De Crumpe
echter van den trein en snelde naar den boss,
die op dat oogenblik juist in gesprek was met
den ingenieur van de lijn. Onmiddellijk trok
men naar de bedreigde plek, en men kan zich
de ontsteltenis der mannen gemakkelijk voorstellen
als men weet, dat drie achtereenvolgende
dwarsliggers reeds gedeeltelijk losgeraakt
waren! Het gat, waar het water zich
onder de lijn een weg door baande, was inmiddels
reeds meer dan drie meter in middellijn
geworden en de ballast, waar de baan op
steunde, werd met groote massa's weggespoeld.
Natuurlijk zag men den ernst van den toestand
in. Er werd een kamp opgericht nabij
de bedreigde plaats en onmiddellijk ving men
met de herstellingen aan. Gedurende de
uren van koorlsachtigen arbeid, die nu volgden,
zwol De Crumpe's arm hoe langer
hoe meer op, en toen hij hem eindelijk niet
meer gebruiken kon, kreeg- hij order om den
assistent-kok te helpen en samen met hem op
een lorrie koffie en brood te halen uit San
Marcial voor de arbeiders, die tot aan hun
nek in het water stonden. Van rusten was er
geen sprake. Iedereen werkte van des morgens
vroeg tot des avonds Iaat.
Op den laatsten avond, dat de ploeg in
dienst was — den volgenden dag zou de aflossing
komen — vroeg de boss een vrijwilliger
om gedurende den nacht de wacht te houden
en den treinen, die passeerden door middel
van lantaarns te beduiden langzaam te rijden.
De Crumpe bood zich direct aan, maar de
boss achtte hem nog te jong; hij vreesde dat
hij voordat de laatste trein gepasseerd was, in
slaap zou zijn gevallen. Daar zich echter niemand
anders aanbood — iedereen was doodop
— kreeg hij het baantje. De logies-wagons
werden naar San Marcial teruggereden en De
Crumpe bleef achter met een paar sneden
brood, twee lantaarns — een roode en een
witte — en de lorrie. Voordat hij wegging,
vertelde de boss hem, dat er slechts drie treinen
zouden voorbijkomen, twee uit Albuquerque
en één uit EI Paso. De laatste zou om ongeveer
twee uur des nachts passeeren en dan
zou er geen meer komen tot den volgenden
ochtend vroeg, wanneer reeds weer de andere
ploeg uit San Marcial ter plaatse zou zijn.
Zoodra dus de trein uit EI Paso voorbij was,
zou De Crumpe naar het kamp kunnen terugkeeren.
Om twee uur 's nachts was het zoover.
- 8
Doodelijk vermoeid en óp. van den slaap
duwde De Crumpe de lorrie voor zich uit.
Plotseling scheen t hem alsof hij in de duister-
nis van den nacht opeens vlak voor zich een
geweldig laaiend vuur zag.
Gedurende een oogenblik was hij als ver-
lamd van schrik. Hij kon onmogelijk begrij-
pen, wat er gebeurd was en meende te droo-
men. Mechanisch duwde hij zijn lorrie voort,
onderwijl ieder oogenblik verwachtend wakker
te zullen worden. Maar toen voelde hij hoe de
grond onder zijn voeten, als bij een zwakke
aardbeving, begon te dreunen en opeens
drong de verschrikkelijke waarheid lot hem
door! De boss moest zich hebben vergist. Er
naderde een Irein! In volle vaart suisde hij
op hem af, hem met zijn geweldige lichteo
verblindend. De Crumpe bevond zich zoowat
op de helft van 'n negentig meter lange brug,
die slechts uit dwarsliggers en rails bestond,
zoodat er naast den trein geen ruimte was.
Om terug Ie gaan en te probeeren de lorrie
van de rails te trekken, zou krankzinnigheid
zijn geweest. Om door te loopen in de rich-
ting van den trein had echter pure zelfmoord
beteekend, want De Crumpe wist dat de bocht,
waaruit de trein tevoorschijn was gekomen,
niet ver van de brug was. Het kon hoogstens
nog maar eenige seconden duren eer het
zwarte monster met de schelle lichten de brug
op zou daveren...
Wanhopig dacht De Crumpe na wat hij
moest doen, en nog eer hij, hoewel zijn her-
sens koortsachtig snel werkten, een besluit
had kunnen nemen, bevond hij zich reeds in
het volle licht der lantaarns.
De trein was nu al op de brug en naderde
met steeds grooter schijnende snelheid. Het
angstzweet parelde op De Crumpes voorhoofd.
Nog eenige seconden en hij zou verpletterd
worden... En toen herinnerde hij zich plotse-
ling dat de brug, waarop hij zich bevond,
een viaduct was dat niet over de rivier ge-
slagen was, doch dwars over den oever, die
daar ter plaatse een bocht maakte. Onmiddel-
lijk toen dit tot hem doordrong nam hij een
vervaarlijken sprong en op hetzelfde oogen-
blik suisde er iets langs zijn hoofd met een
oorverdoovend, metaalachtig geraas. Hij be-
landde veilig op den grond onder de brug en
bleef gedurene verscheidene seconden roer-
loos liggen, probeerend zijn gedachten te or-
denen terwijl de trein over de brug boven hem
denderde.
Misschien was de trein al wel een minuut of
tien voorbij, toen hij eindelijk de kracht vond
op te staan. Langs de houten palen, waarop de
brug rustte, klom hij naar boven en zocht
overal naar de lorrie en de beide lantaarns,
die hij had gehad, maar deze waren nergens
meer te vinden.
Toen hij in het kamp aankwam, verscheen
de zon juist boven den horizon. Oververmoeid
viel hij direct in slaap en kwam pas tegen den
avond wakker, nog steeds in het onzekere wat
de oorzaak was geweest, dat hij bijna door
den trein verpletterd Was. Had hij zich mis-
schien, doordat hij in slaap gevallen was, in
het aantal voorbijgekomen treinen vergist?
Den volgenden ochtend vroeg hoorde hij wat
er aan de hand was geweest: Hij werd bij den
boss geroepen en deze vroeg: „Wat is er met
je gebeurd, terwijl je op de nieuwe brug de
wacht hield?"
De Crumpe beschreef hem zijn avontuur. In
zijn hand hield de boss een geel telegram en
toen de jongen uitverteld was, zei hij veelbe-
teekenend: „Kerel, je bent aan een groot ge-
vaar ontsnapt! Het was een extra-goede-
rentrein, waar niemand van ons iets van
wist! Maar als je weer eens een lorrie naar
Albuquerque wilt sturen, zet die dan in een
goederenwagen, en niet meer op den koeien-
vanger*) van de locomotief!"
*) Toestel vooraan 'n locomotief, om hindernissen
van de baan te schuiven.
■ '4é
'■•S
%*
■
« > ^
U'
izt -m.
A^-***.
%
m.