Medisch begeleide voortplanting - UZ Gent

Brief van een patiënte
“Bedenkingen en ervaringen van een aantal IVF-pogingen”
Na de zoveelste IVF-poging werd mij gezegd dat het beter was om ermee op te
houden. Ik wist dat het eens zou komen, maar ondanks de slechte resultaten
telkens weer had ik er opnieuw moed in.
Wat er op de terugweg naar huis allemaal door je hoofd spookt en waaraan je
terug denkt de eerste dagen en nachten, is onvoorstelbaar. Van de hele eerste
ontmoeting ergens in het jaar ’90 tot de allerlaatste in ’98 is er een hele weg
afgelegd. Weliswaar met onderbrekingen houdt de kinderwens je toch in de
ban.
Zoveel ritten vanuit West-Vlaanderen richting Gent, half zes uit de veren om
zeker bij de eersten te zijn voor de bloedprik; vliegensvlug terug naar huis om de
winkel te openen. Tussen twee klanten in telefoneren in de namiddag. Tienmaal
opnieuw contact zoeken en de bezettoon vervloeken. ‘s Avonds richting huisarts
om een flinke dosis spuiten. Elke keer opnieuw geslingerd worden tussen hoop
en wanhoop. Pick-up afwachten, meer dan tevreden zijn met een paar eicellen,
hopen dat de pick-up op zondag valt. Zo hoeven mijn klanten niet te weten dat
ik er niet ben. Ook hopen dat er die zondag, toevallig geen familiefeest gepland
is, want niemand hoeft te weten waar we mee bezig zijn. Volgende vraag: zou
de zondagsploeg van het UZ even efficiënt werken of is het een reserveploeg?
Kortom ALLES vraag je je af? Maar als je dan ziet hoe mensen zich uitsloven om
zoveel mogelijk beschikbaar te zijn, wordt je houding beschamend.
Voor de pick-up, Pregnyl ® niet vergeten, nerveus lopen tot de huisarts er is. Oef,
op tijd! Pick-updag. Nog maar eens vroeg uit de veren en zenuwachtiger dan
ooit tevoren. Hopen op weinig verkeer, zodat we zeker op tijd zijn. Naar Poli 3,
richting laboratorium, naar de opnamedienst, groene schort aan, bed in, naar
het operatiekwartier. Een beetje sterven van angst in het kleine wachtkamertje
tot je een bemoedigende knik of goeiedag krijgt. Altijd maar dezelfde vraag:
word ik nog wakker? Vol spanning wachten op nieuws van de dokter over het
aantal follikels. Huiswaarts en dan maar hopen. Eén of twee bevrucht. Dolgelukkig,
alhoewel dit nog helemaal niets betekent.
Terugplaatsing, een heel merkwaardig bijna eenzaam moment, vond ik altijd.
Voorzichtig de trap af, elk putje of oneffenheid langs de weg vermijden, hoewel
dit allemaal geen zin had, naar ze beweerden.
Dan beginnen de vreselijkste veertien dagen. Buikpijn, moe, gezwollen. Ze stellen
je gerust. Het heeft allemaal nog niets te betekenen. Tot de definitieve zin aan
de telefoon komt: “Ik heb geen goed nieuws voor jou”. Verdorie!
Je durft het na de zoveelste poging nog nauwelijks aan om het je man of je
ouders te vertellen. Soort schuldgevoel alsof je iedereen nog maar eens teleurstelt.
Maar na een tijd raap je de moed bij elkaar om het nog maar eens te proberen
en “l’histoire se répète”.
Ik was altijd angstig tot wanneer er geen pagina meer zou komen. Zolang ik
immers richting Gent kon, was er een lichtje in de duisternis. Nu is het zover. Dat
grote, zwarte gat waar ik voor vreesde. Het is nu aan mij, samen met mijn man,
om langzamerhand uit een zeker isolement te geraken.
Ik wil echter dit hoofdstuk niet afsluiten zonder onze dank te betuigen aan alle
verpleegsters. Tientallen keren hoorde ik jullie om half acht de trap op komen.
Een vriendelijke goeiedag, een kwinkslag of een vakkundig antwoord op mijn
vragen. Elke keer opnieuw beleefd zijn aan de telefoon, uitleg geven over medicatie,
besprekingen volgen, dossiers invullen, lastige patiënten opvangen... Ik
heb veel bewondering voor de manier waarop we werden benaderd. Jullie gaven
me nooit de indruk een nummer te zijn.
Bedankt laboranten, zonder jullie zou het zeker niets worden. Bedankt opnamedienst
voor het onthaal en de verzorging tussen de andere, ernstige operaties.
Bedankt operatiekwartier, dokters-anesthesisten, doktersassistenten voor de
goede opvolging.
Bedankt verpleegsters in de ontwakingsruimte.
Bedankt ook poetsvrouw voor je glimlach ’s morgensvroeg.
Bedankt IEDEREEN die ik zou kunnen vergeten.
Hoewel het voor ons nu toch wel eventjes moeilijk is, wil ik toch besluiten met
een positieve noot. Een zin die u meermalen herhaalde, professor, was de volgende:
“je mag eventjes de moed opgeven, maar nooit de hoop”.
40 Medisch begeleide voortplanting Medisch begeleide voortplanting 41