Signalen nader bekeken. Onderzoek naar ... - Huiselijk Geweld

Heeft u het idee dat uw signalen werden opgepikt en door wie?
Door de schooldirecteur waar ik werkte zeker wel. Ook door mijn collega, die ondernam
meteen actie en van haar mocht ik niet meer naar huis. Door de maatschappelijk werker
helemaal niet, hij zei dat ik naar huis moest en me maar moest schikken in mijn relatie. Ik
ben nooit meer teruggeweest naar die man.
Bent u wel eens bij de huisarts geweest en heeft u daar signalen afgegeven?
Ik heb wel contact gehad met de huisarts, omdat ik steeds flauwviel. Ik durfde niet te
vertellen wat er aan de hand was en hing steeds een verhaal op van hoe druk ik het had met
mijn school, stage en werk.
Hoe ging de huisarts hiermee om?
De huisarts vroeg wel door, maar omdat ik bang was en niets durfde te vertellen, bleef ik bij
mijn verhaal en heeft de huisarts niet meer verder gevraagd.
Hoe voelde u zich daarbij?
Dat weet ik niet meer precies. Aan de ene kant wel goed, want ik hoefde niet bang te zijn en
aan de andere kant had hij misschien wel kunnen helpen.
Had u het idee dat de huisarts iemand is die u zou kunnen helpen?
Ja, de huisarts had mij in ieder geval de weg kunnen wijzen naar hulp.
Heeft de leerkracht van school van uw kind u wel eens aangesproken over signalen
die konden wijzen op huiselijk geweld?
Nee nooit, mijn dochter was op school altijd heel vrolijk. Ik weet zeker dat ze nooit iets aan
haar gemerkt hebben. Thuis trok ze zich wel terug op haar kamer.
Wanneer is het huiselijk geweld gestopt en hoe kwam dat?
Op 31 mei 2006. De avond daarvoor hadden we ruzie en is mijn man weggegaan. Hij ging
wel vaker met zijn vrienden kaarten en thee drinken in het koffiehuis. Die nacht kwam hij niet
thuis, maar pas de volgende ochtend. Hij was nog nooit zo laat thuisgekomen, dus ik maakte
me zorgen dat er iets gebeurd zou kunnen zijn. Toen hij thuiskwam, vroeg ik waar hij was
geweest en waarom hij niet even gebeld had. Daarop werd hij zo boos en ging zo tegen me
tekeer waar ik me mee bemoeide. Hij was nog steeds een beetje dronken ook. Hij begon op
mijn hoofd te slaan en tegen me te schoppen. De kinderen schrokken zo erg, dat ze gingen
gillen. Ik denk dat ik ook heel hard geschreeuwd heb. Hij ging met steeds harder slaan en ik
had het idee dat hij me bijna doodsloeg. De kinderen hebben de buren geroepen en die zijn
gekomen. De buren hebben mij en de kinderen meegenomen en hebben gezorgd dat mijn
dochter naar school kon en mijn zoontje is naar het kinderdagverblijf gebracht. Ik ben naar
mijn werk gegaan en mijn hele gezicht zat onder het bloed en ik was bont en blauw. Mijn
collega vroeg wat er gebeurd was en is na mijn verhaal meteen gaan bellen met de politie.
Van de politie moest ik aangifte doen en zij hebben geregeld dat ik eind van die middag
opgehaald werd om naar een Blijf van m’n Lijf huis te gaan. Mijn dochter is van school
gehaald en de buren hebben mijn zoon eerder van het kinderdagverblijf gehaald, allemaal
om mijn man te ontwijken. Toen wij eind van de middag niet thuis kwamen, kwam hij heel
boos naar mijn werk. De kinderen en ik hadden ons verstopt toen hij daar was. Mijn collega
bleef volhouden dat we er niet waren en uiteindelijk is hij weggegaan. We waren zo bang,
dat hij ons toch zou vinden. We hebben alles achtergelaten en zijn ’s avonds laat bij de
vrouwenopvang aangekomen.
Heeft u hulpverlening gehad? Zo ja, welke hulp?
Ik heb hulp gehad van Slachtofferhulp en dat vond ik erg fijn. In het Blijf van m’m Lijf huis heb
ik hele goede begeleiding gehad en er volgt nu nog 1 gesprek van de nazorg. Ook krijg ik
hulp van het MWW voor mijn financiële problemen nu. Zij helpen mij om alles te regelen,
zodat ik later alles zelf kan. Eens per week komt er iemand van Homestart langs om met de