deJacobsstaf 79 - Santiago

Een oase van rust ‘off the camino’
Het klooster Santo Domingo de Silos
Om de drukte op de camino voor een paar
dagen te ontvluchtten, vertrok de auteur
naar het beroemde klooster in Santo Domingo
de Silos. Het verhaal van een bijzonder
klooster waar eeuwenoude tradities
hand in hand gaan met een notering in de
hitlijsten.
Met de bus arriveerde ik in het dorpje Santo
Domingo de Silos. De buschauffeur stopte
aan de kant van de weg, keek mij via de
achteruitkijkspiegel aan en wees naar het
gebouw aan zijn rechterhand: ‘Monasterio’,
zei hij. Ik pakte mijn rugzak en stapte uit.
Sinds mijn vertrek uit Nijmegen, bijna vier
maanden geleden, had ik niet meer zo’n grote
afstand (62 kilometer) in zo’n korte tijd (90
minuten vanaf Burgos) afgelegd. Ik voelde
mij als Dolf Wega, de hoofdpersoon in de
roman Kruistocht in spijkerbroek van Thea
Beckman, die met een tijdmachine naar de
middeleeuwen wordt geflitst. Het was vroeg
in de avond en er heerste een doodse stilte in
het dorp. Hier, off the camino, geen zwaarbepakte
pelgrims die voorbij liepen en geen
herbergen die uitnodigend hun deuren open
hadden staan voor onderdak zoekende voetreizigers.
Enkele dagen geleden had ik via de VVV in
Belorado gebeld met het klooster in Santo Domingo
de Silos, en gevraagd of het mogelijk
was om er twee nachten te logeren. Na twee
weken drukte op de Spaanse camino verlangde
ik weer even naar de rust van een klooster.
Het was akkoord en bij aankomst moest ik
mij maar melden bij de gastenbroeder.
Verwarring
Ik liep in de richting van de kerk. Daar aan­
– 17 –
DE JACOBSSTAF 79
Jasper Koedam
gekomen hoorde ik achter de zware houten
deur de gregoriaanse zang van de monniken.
De vespers was in volle gang. Toen de eerste
bezoekers de kloosterkerk verlieten, ging ik
naar binnen en sprak in gebrekkig Spaans
een broeder aan. Hij had een vriendelijk,
open gezicht en hij droeg een bril met kleine
ronde glazen. Ik trof het want het bleek
de gastenbroeder te zijn. Ik probeerde hem
duidelijk te maken dat ik telefonisch had gereserveerd,
maar daar bleek hij niets van te
weten. Hij vertelde mij in een mengelmoes
van Spaans en Frans dat er wel een onderkomen
voor pelgrims was, maar dat dit buiten
de kloostermuren lag en dat dit eigenlijk niet
aan te bevelen was. Beter kon ik volgens hem
een gastenkamer in het klooster zelf huren
omdat ik dan ook de maaltijden daar kon
gebruiken. De prijs van 30 euro per dag, inclusief
drie maaltijden, was meer dan ik in
tijden had uitgegeven, maar het vooruitzicht
een kamer voor mijzelf te hebben, zorgde ervoor
dat ik niet lang hoefde na te denken.
Bovendien, waar zou ik op dat tijdstip anders
nog een plek voor de nacht kunnen vinden?
IJzeren regelmaat
De broeder sloot de toegang naar de kerk
af en door lange gangen liep ik achter hem
aan naar het eigenlijke klooster. Daar leidde
hij me kort rond en liet de voor mij belangrijkste
vertrekken zien. Ten slotte wees hij
mij mijn kamer. Al die tijd kon ik zijn looptempo
nauwelijks bijhouden. Al eerder was
het me in kloosters opgevallen hoe snel de
bewoners lopen en ook hoe vlot allerlei andere
handelingen verricht worden. Een blik
op de dagelijkse agenda van de monnik laat
hier geen misverstand over bestaan: de lange