deJacobsstaf 79 - Santiago

We zijn allemaal pelgrims
Ervaringen van een hospitalero
Theo Kors werkte twee weken als vrijwilliger
in een Franse pelgrimsherberg. Over
lange dagen, joviale Amerikanen, gestreste
verslaggevers, emotionele omhelzingen en
snoepjes op hoofdkussens.
Georgette huilt wanneer ze klaar staat om,
samen met haar man Kees, de tocht over de
Pyreneeën te gaan maken vanuit Saint­Jean­
Pied­de­Port. Ze is twee dagen eerder aangekomen
met de trein vanuit Nederland en
heeft een rustdag willen houden, alvorens de
camino op te gaan. Die rustdag is niet erg
‘rustig’ verlopen: er is een stukje van een van
haar kiezen afgebroken en ze moet naar de
tandarts. Panisch is ze. De herbergierster
gaat mee en houdt letterlijk haar hand vast.
Nu is het voorbij en focust ze helemaal op
het lopen naar Sint­Jacobus. Ze leunt met
haar hoofd, huilend, tegen me aan en snikt
dat ze het niet ziet zitten … Kees staat er wat
beteuterd bij.
Grappen
Zie daar een ochtend uit het leven van een
hospitalero in de herberg L’Esprit du Chemin,
waar ik zelf vorig jaar, tijdens mijn pelgrimstocht
van Haarlemmerliede naar Santiago de
Compostela, ook twee nachten heb verbleven.
Van 6 tot 22 april mocht ik de eerste
twee weken van het seizoen meehelpen in de
herberg, gerund door Huberta Wiertsema
en Arno Cuppen, een zeer sympathiek Nederlands
echtpaar. Vijf jaar geleden kochten
ze een groot en mooi, maar oud, huis in de
smalle, hellende straat onder de citadel van
het oude Franse stadje. Na jaren van verbouwen
is dit hun eerste jaar zonder grote
klussen, en kunnen ze zich helemaal concen­
– 25 –
DE JACOBSSTAF 79
Theo Kors
treren op de ontvangst en het herbergen van
totaal achttien personen. Twee vrijwilligers
die om de twee weken worden vervangen,
helpen daarbij. Zo gaat het door tot eind september.
Arn, een joviale Amerikaan, komt via Parijs
met de trein naar Saint­Jean. Hij is zichtbaar
blij met zijn onderkomen, al is het pelgrimsgebeuren
helemaal nieuw voor hem. Hij heeft
zijn farm en zijn grote huis al aan zijn zoon
en dochter overgedaan, en heeft nu zin om
wat van de wereld te zien en eens iets anders
te doen. Zijn vrouw is drie jaar geleden overleden
aan kanker. Arn is een grappenmaker.
Wanneer wij elkaar een hand geven en ik
mijzelf voorstel, vraagt hij: ‘Schud ik jouw
rechterhand?’ Wij kijken elkaar aan. ‘Dat
doe je zeker’, antwoord ik, ‘en je schudt een
Hollander de hand, dus kijk zodadelijk eerst
maar eens of je al je vingers nog hebt!’ Arn
schiet in een daverende lach: het klikt tussen
ons en er wordt nog heel wat afgelachen voor
hij de volgende morgen vertrekt.
Dagritme
Een hospitalero maakt lange dagen. ’s Morgens
even na half zeven ren ik in het donker
naar de andere kant van de rivier, waar de
bakker zit. Ik mag door de zijdeur naast de
winkel en tref daar dagelijks Ceril aan: een
jonge bakker die elke morgen op slippertjes
en in korte broek en T­shirt, tussen deegmachine
en oven heen en weer scharrelt. Met
een aantal grote en gloeiend hete stokbroden
keer ik weer terug. Bij terugkomst zijn de eerste
pelgrims al op, want er kan tussen zeven
uur en acht uur worden ontbeten. Het ontbijt
staat op twee tafels in de keuken en in de hal
en er wordt gepraat in werkelijk alle talen.