deJacobsstaf 79 - Santiago

DE JACOBSSTAF 79
geworden. Begin jaren negentig van de vorige
eeuw werd op verzoek van het seminarie in
Logroño een opname gemaakt van de gregoriaanse
gezangen van de monniken. Het doel
was deze uitsluitend te verspreiden onder de
parochies in de regio. Maar de opname werd
door een veel groter publiek opgepikt en in
1994 werd het album Chant een gigantisch
commercieel succes. De cd bereikte zelfs de
derde plaats in de Amerikaanse Billboardhitlijst!
Het succes veroorzaakte een golf van
media­aandacht waar de monniken niet echt
blij mee waren, maar waar ze zich ook niet
tegen konden of wilden verzetten. Waarschijnlijk
smaakte het succes toch naar meer,
want in de daaropvolgende jaren verschenen
er nog maar liefst zes andere cd’s.
Het zal het klooster geen windeieren gelegd
hebben: aan de wand in de bezoekersruimte
van het klooster prijken diverse platina en
gouden platen.
Verhoogd bewustzijn
Sindsdien bezoeken velen Santo Domingo
de Silos. Overdag waande ik mij daarom
meer in een museum. Maar wanneer de kassa’s
sloten en de dagjesmensen het dorp verlieten,
trad de verdiepende stilte weer in en
werd het klooster die plek waar tijd en ruimte
een andere betekenis krijgen. Ondanks dat ik
steeds weer voor de diverse gebeden ‘geroepen’
werd door de klokken ­ een horloge is
overbodig ­ gaf dit toch veel rust en ruimte.
Ik verbleef maar twee dagen binnen de kloostermuren
maar de buitenwereld leek erg ver
weg en de camino bestond even niet meer.
Wat ik tijdens de camino al merkte en wat
ik in het klooster nog sterker ervoer, was een
soort verhoogd bewustzijn. Bij vlagen voelde
ik mij één met de omgeving en kon ik mijn
aandacht geheel aan het heden geven.
Een dergelijk moment ervoer ik de laatste
avond van mijn verblijf. Tijdens de avond­
– 20 –
maaltijd begon het stevig te onweren. Door
de ramen zag ik heftige bliksems, snel gevolgd
door een onheilspellend klinkende
donder. Na het eten liep ik vlug naar buiten
en ging zitten op een bankje in de kloostergang.
Door de bliksem werd de binnenhof
schel verlicht. De karakteristieke hoge cipres,
liefst 25 meter (!), stak dreigend in het licht
omhoog. De regen viel met een zwaar ruisend
geluid neer, af en toe onderbroken door
de afwisselend scherpe en zwaar rommelende
donder. Het was een machtige afsluiting van
de dag.
‘Alle tijd’
De volgende morgen overviel mij een lichte
stress. De bus zou om half negen richting Burgos
vertrekken. Toen ik tegen de monnik die
het ontbijt verzorgde, duidelijk maakte dat ik
nog moest afrekenen met de gastenpater, keek
hij me vriendelijk aan en maande me tot rust.
‘Alle tijd’, zei hij. Iets voor half negen liep ik
snel het klooster uit naar de bushalte. Na een
paar minuten gewacht te hebben, kwam de
monnik van het ontbijt langzaam aangesloft.
Hij lachte me toe, gaf me een hand en wees
op mijn horloge. Ik begreep wat hij bedoelde:
ondanks dat ik dacht dat ik in tijdnood zou
komen, had ik zelfs nog tijd overgehouden.
De bus stopte, ik stapte in en de monnik en
de chauffeur begroetten elkaar. De chauffeur
sloot de deur en ik zwaaide nog eens hartelijk
naar de monnik. Hij slofte weer terug naar
het klooster en ik ging vol goede zin weer de
camino tegemoet. @
Meer informatie over het klooster is te vinden
op de, helaas alleen, Spaanstalige website www.
abadiadesilos.es