deJacobsstaf 79 - Santiago

DE JACOBSSTAF 79
‘(...) een wonderschoon voorbeeld van romaanse architectuur (...)’.
Foto: Jasper Koedam
dagen kennen een ijzeren regelmaat met een
afwisseling van gebed, studie en werk. Daar
tussendoor wordt dan snel even gegeten en
alleen in de middag is er nog even tijd voor
een uurtje rust. Zelfs dat is ze niet gegund;
in het gidsje over het klooster wordt de rust
omschreven als ‘wandeling’. Er staat niet
voor niets in de Regel van Sint­Benedictus
dat niets zo fataal is als luiheid in het leven
van een monnik.
De kamer die de broeder mij toewees was
een redelijk ruim vertrek met in een kleine
– 18 –
nis een wastafel. Er
stond een bed en onder
het raam stond een tafel
met stoel. Het raam gaf
uitzicht op de kloostermuur
aan de straatkant
en de (parkeer)plaats
die toegang gaf tot de
achteringang van het
klooster, die recht onder
mijn kamer lag. Het was
een rustige kamer, slechts
het geluid van een enkele
auto verstoorde soms de
diepe stilte.
Een lange geschiedenis
Deze stilte heerst in het
klooster al eeuwenlang
en gaat terug tot het begin
van de tiende eeuw.
Toen, in 954, aanvaardden
de monniken de Regula
Benedicti, de kloosterregel
van Benedictus
van Nursia. In die tijd
had het klooster te lijden
onder de oorlogshandelingen
van de Moorse
generaal Al­Mansur. In
deze periode deed Santo
Domingo zijn intrede, de monnik naar wie
het klooster is vernoemd en die voor de huidige
generatie bewoners nog steeds een voorbeeld
is. Onder zijn leiding, en die van zijn
opvolgers, ontstond er op spiritueel, wetenschappelijk,
cultureel en muzikaal gebied een
invloedrijke gemeenschap.
Het eigenlijke, oorspronkelijke klooster is
een wonderschoon voorbeeld van romaanse
architectuur met op de zuilen prachtig versierde
kapitelen. Hoogtepunt zijn de in steen
gebeeldhouwde reliëfs waarop Bijbelse tafe­