deJacobsstaf 79 - Santiago

DE JACOBSSTAF 79
Veel mensen die in Saint­Jean­Pied­de­Port
beginnen zijn vaak erg nerveus. Ik realiseer
mij dat ook ik zenuwachtig was toen ik vorig
jaar van huis ging, in Haarlem. Aangekomen
in Saint­Jean was ik alleen maar nieuwsgierig
hoe de Pyreneeën er uit zouden zien!
Nadat alle pelgrims zijn opgestapt is er even
tijd voor ontbijt voor de vier medewerkers.
De plannen voor de dag worden gelijk even
doorgenomen. Daarna splitst het viertal zich:
twee doen de keuken, en de andere twee doen,
gewapend met stofzuiger en emmers, de kamers,
de toiletten, de gangen en de trappen.
Tegen elven is het tijd voor koffie en komen
zelfs de eerste nieuwe pelgrims al aan. Ontvangen
van mensen en hun verhaal aanhoren
is een fijne bezigheid. Het is elke keer weer
boeiend om te horen om welke reden, of met
welke intentie, mensen op stap gaan. Na de
lunch is er even tijd voor wat boodschappen
in het stadje of een klein rondje lopen. Ook
een aantal klusjes worden gedaan.
De andere vrijwilliger is Adalbert uit Aken.
Hij houdt zich in de rustige uurtjes bezig met
het vertalen van de door de herberg uitgegeven,
en inmiddels al zeer populaire, ‘Espritkaartjes’.
In de loop van de middag en tegen de avond
komt dan de rest van de pelgrims. Ze zijn verrast
wanneer er een klein briefje op hun kussen
ligt met een welkom en hun naam erop,
en met een klein snoepje ernaast. Claus, een
oudere man uit Berlijn, krijgt tranen in zijn
ogen wanneer hij het ziet. Hij slaat een arm
om me heen en zegt: ‘Ik ben hier werkelijk
welkom, zo te zien!’
Tegen vijven begint het bereiden van de
avondmaaltijd zodat om acht uur iedereen,
pelgrims en verzorgers, aan tafel kunnen.
Vrijwel elke avond zit het huis vol, want de
herberg heeft in vijf jaar een bijzondere naam
gekregen. En elke avond is het weer gezellig
om een bont gezelschap van mensen uit de
– 26 –
Sculptuur op zijgevel L’Esprit du chemin.
Foto: Tieleke Huijbers