VOOR IK HET VERGEET

naam lepra niet wordt uitgesproken. De Ashanti-taal zegt
kwatta voor lepra. De taboe van een ziektenaam, waarbij men
de naam van de ziekte niet durft uit te spreken, worde niet
verward met ziekte-discriminatie, waarbij men de naam van
zijn ziekte uit schaamte niet wil uitspreken. In ons land wordt
bijvoorbeeld vermeden over luizen en schurft te spreken,
omdat deze ziekte als ziekte van onzindelijke mensen wordt
opgevat. Ook spreekt men niet openlijk over venerische
ziekten. In de meeste kringen is het noemen van kanker taboe,
men gebruikt allerlei andere namen. In Suriname zal men
vermijden om lepra bij zijn gebruikelijke naam boassi of
kokkobe te noemen, men spreekt daar van de takroe siki of
lelijke ziekte.
In Suriname bad ik op een avond voor negen melaatsen die
gezamenlijk naar voren kwamen, een droevige stoet als de
beeldengroep "De gevangenen van Calais" van August Rodin.
Maar de Heer genas hen allen. De kleine leprozerie waar zij
woonden aan de rand van de stad, werd daarna gesloten, nu zij
allen genezen waren. De toeziende arts had ze na onderzoek
naar huis gezonden.
Ik herinner mij dat ik op een late avond na een zeer uitputtende
dienst waar ik met veel zieken en bezetenen gebeden had,
achter de coulissen van het gebouw "Thalia" verdween, waar
enkele medewerkers mij opwachtten bij de geparkeerde auto,
om zo, bij een achteruitgang, ongezien naar huis te rijden. Wij
waren gedwongen dat elke avond te doen om de opdringende
massa die nog wilde dat wij voortgingen, listig te ontlopen. Wij
moesten ons beschermen, helaas, de massa houdt geen rekening
met onze krachten die totaal waren opgebruikt in deze
zware bediening van uren.
Toen ik in het stikdonder bij de hand werd vastgehouden om
naar de auto tussen de struiken te lopen, passeerde ik een roerloze
figuur, een vrouw, ik kon haar contouren nauwelijks zien.
Zij stond daar alleen, onherkenbaar in de nacht. Zij scheen op
mij te wachten, zij riep mij aan en deed een stap naar voren.
Mijn begeleiders trachten mij voorbij haar te loodsen, maar er
was iets in mij dat zei dat ik naar haar toe moest gaan. Ik kon
haar gezicht bijna niet zien door een donkere doek over het
hoofd en later, toen ik dichtbij haar was, zag ik dat zij handschoenen
aan had. Het viel mij op dat zij een doordringend
39