VOOR IK HET VERGEET

alleen, wat zou zij meemaken? We slopen de kamer uit, staken
geen lampen aan, tikten tegen haar deur en vroegen haar of
alles in orde was. We hoorden haar kermen: "0 God, de kerk,
de kerk, ze breken de kerk af, 0 God onze kerk gaat tegen de
grond!" Ze is hartpatiënte en moest zich ontzien, spanningen
als deze konden voor haar fataal zijn.
Wij gingen terug, wilden van de straat niet worden opgemerkt,
daar was licht en vuur en een duivelse molestatie aan de gang.
We sloten ons op in onze kleine kamer en schoven het ledikant
voor de deur. De dunne houten deur bood nauwelijks
weerstand als de mensen van buiten ook in dit huis zouden
binnenkomen en gingen vernielen.
De kerk was weldra een ruïne, de straat was vol geschreeuw,
onthutste mensen uit hun slaap gewekt keken door de kieren
van hun ramen. Er werd een groot vuur aangestoken dat hoog
oplaaide in de straat voor ons huis. En daarbij het vreselijke
gehuil van duistere barbaarse machten, primitieve instinkten,
diabolische vernielzucht. En daar tussendoor hoorden wij de
zanger op de minaret voortgaan met zijn recitatieven. Dit is
ongewoon in de nacht, misschien trachten deze woorden die
tot gebed oproepen deze uitbarsting van geweld te doven.
Op een zeker ogenblik klommen de vernielers weer op de
vrachtauto's en verdwenen met geschreeuw en gejoel in de
nacht. De straat werd stiller hier en daar gingen voorzichtig
enkele deuren open en keken verschrikte mensen naar de
vernielingen die waren aangericht, ze kwamen verslagen terug,
de kerk was totaal verwoest en onbruikbaar geworden. Alles
was grondig vernield, alle ruiten, deuren en ramen, muren
omvergehaald, het dak had grote gaten, alles lag vol glas, steen
en houtsplinters, de juist nieuw aangeschafte instrumenten en
zangboeken vernield. Hoe kunnen mensen in zo'n korte tijd
zoveel ravage aanrichten, ze moeten wel verblind zijn door een
demonische macht.
Ook de straat bood een beeld van puin en houtsplinters en
gebroken meubels. Gelukkig werden er geen doden of gewonden
gerapporteerd. Wij verwachten dat de politie zou optreden
en een einde maken aan dit urenlang geweld in de stad of
anders de militairen, maar ze werden nergens gezien die hele
nacht van terreur. In dit land was toch vrijheid van godsdienst,
daar was toch de Pantjasila, waarom deze strijd tegen Protes-
47