Flirten met Duitsland - Sax.nu

Warming-up
Meer vrijheid voor academies bij PLW
Niet het projectteam PLW maar academies
zelf zijn verantwoordelijk voor de invoering
van de Persoonlijke Leerweg (PLW) van
Saxion. Dat betekent ook dat academies
meer vrijheid krijgen bij de implementering.
Aan de PLW wordt sinds 2004
gewerkt, onder meer door ontwikkeling
van kerninstrumenten en
de daarbij behorende scholing. Het
Foto: Toma Tudor
afgelopen studiejaar zijn de conceptinstrumenten
getest in een aantal
academies en zijn verbeterpunten
geconstateerd. Daarnaast hebben
ongeveer zevenhonderd medewerkers
een PLW-training gevolgd.
Onder medewerkers heerste scepsis
over de PLW. “Sommigen vonden
het iets wat van boven was opgelegd.
‘Zo slecht doen we het toch
ook weer niet’, hoorde je dan”, vertelt
Mees Wijnen, projectleider
PLW. Het middel leek een doel te
worden, maar dat is volgens Wijnen
nooit de bedoeling geweest. “Maar
er waren ook heel positieve reacties
en scepsis is inherent aan nieuwe
ontwikkelingen. De manier van
onderwijs geven veranderen, daar
gaat veel tijd overheen.” Veel medewerkers
veronderstelden dat met de
komst van de PLW de eigen identiteit
van academies zou verdwijnen.
Onder meer op basis van de
feedback van medewerkers die de
cursus Kerninstrumenten hebben
gevolgd is besloten de academies
meer verantwoordelijkheid en vrijheid
te geven bij de implementatie
van de PLW. De Persoonlijke
Leerweg houdt in dat studenten
in elk geval in het derde en vierde
leerjaar, maar zo mogelijk eerder,
keuzemogelijkheden krijgen voor
vorm, inhoud en tijd. Daarbij worden
vier kerninstrumenten gehanteerd:
studieloopbaanbegeleiding,
startgesprek/verkenningsprogramma,
persoonlijk ontwikkelingsplan,
studiecontract en portfolio. Op basis
van afspraken met het management
van academies en door de ervaringen
in de proeftuinen zijn sommige
kerninstrumenten versoepeld: aan
het studiecontract kunnen academies
eigen aspecten toevoegen en
het persoonlijk ontwikkelingsplan
krijgt een handleiding voor beginnende
studenten en aandachtspunten
voor gevorderde studenten. Ook
kunnen academies specifieke eigen
onderdelen aan het POP toevoegen.
Meer mag, minder niet. Streefjaar
voor de implementatie van de PLW
blijft 2009. De Raad van Bestuur
maakt individuele afspraken met de
academies en ziet toe op naleving
daarvan. (TdH)
Geld is tijd (en tijd is niet interessant)
Nitie
Nitie Mardjan is medewerker van
de academie Gezondheidszorg.
Wat gaan we doen in het
komende jaar? Dat moet nu
wel duidelijk zijn: de begrotingen
moeten af. Het gaat momenteel
over geld. En geld is tijd. Het
gaat dus over tijd en daar hebben
we te weinig van. Het zou zo
mooi kunnen zijn… als we maar
tijd hadden. In een van die
besprekingen waarin het begrip
tijd weer obsessief domineerde,
dwaalden mijn gedachten af.
Voor mijn geestesoog verscheen
het beeld dat ik ooit zag op een
poster in een Amerikaanse
executive office. Een
man op een besneeuwde
bergtop. Onder de foto
de tekst: ‘That man
didn’t just get there,
he climbed his way
up’.
Onlangs was ik in de
Alpen. Met vijf mannen
verbleven we een week
boven de boomgrens. We
trokken van hut naar hut.
Een rugzak met het hoognodige
(één shirt, één onderbroek, een
paar energierepen), touw en een
pikhouweel. Aangelijnd gingen
we over de gletsjer en over verse
lawines. De enige levende wezens
die we tegenkwamen waren marmotten,
alpenkraaien, steenbokken
en een paar andere bergmensen.
En bergmensen zijn klimmers.
Ze hebben een doel voor
ogen. Ze weten wat ze willen: de
top bereiken. De mooiste momenten
zijn ’s avonds. Op 3500
meter hoogte aan de ruw houten
tafel achter een bord stevige koolhydraten
met gesmolten kaas
worden de plannen uitgewisseld.
“Morgen gaan we over de
Grenzgletsjer naar de Signalkuppe.”
“Okay. Wij hebben vandaag
de Breithorn gedaan, morgen
de Castor.” Het is serieus. De koppen
verbrand, de lippen gebarsten.
Nog een gezamenlijk glas
bier. Succes gewenst. Hier scheiden
onze wegen, mogelijk voor
altijd. Nog een kort nachtje stinkend
op een rij onder de wol want
morgen voor zonsopgang gaan we
lopen.
Voor vertrek wordt zwijgend thee
gedronken. Gordel om, ijzers
onder, aanlijnen, lopen. Het
gekraak van de eeuwige sneeuw
onder onze voeten versterkt de
totale stilte. In het licht van onze
hoofdlampen zien we alleen ijskristallen
en de eigen ademnevel.
Even staande rust. Boven de wolken
van de Po-vlakte begint het te
schemeren. Tijd bestaat niet meer.
Alleen de top is er. Voetje voor
voetje gaan we voort. Elk stapje
drie ademteugen. Brand in de
borst, hoofdpijn, een wee gevoel
in de buik. Pijn. En dan staan we
plotseling op de top.
I climbed my way up. Tijd was er
niet; was niet interessant. We gingen
en we gingen door tot we er
waren. In de tijdloze stilte.
Wat gaan we doen in het komende
jaar?
10 oktober 2007