Flirten met Duitsland - Sax.nu

Walstraat
Walstraat 9
Studentensoap met in de hoofdrol Fred Pels,
Diane Dikmoet, Jelle Mouthaan, Mikel
Minnema, Femke van Es, Cindy Aanstoot,
Wouter Proost, Kenneth Kawambwa en
Sabina Ruckstuhl, negen Saxion studenten
en bewoners van een sloopwaardig
studentenhuis aan de Walstraat.
Gudrun
“Auto’s heten geen Gudrun”, zei Fred Pels
minachtend tegen zijn Duitse huisgenote
Sabine Ruckstuhl. “Toch noem ik haar
zo”, antwoordde ze. “Het is de naam van
mijn oma en dank zij haar heb ik vanaf
vanmiddag ‘eigen vervoer’ naar Omi in
Gelsenkirchen. En hoef ik niet meer te
wachten tot ik een ons weeg voordat ik
met die blöde bahn van Enschede naar
Gronau over kan stappen naar de echte
Zug richting Köln. Per trein naar de
‘Kohlenpott’ kost me nu bijna een dag
reizen. Bovendien mag je die minister
Plaszerk, of hoe die beste man ook mag
heten, wel op je blote knieën danken voor
die OV-jaarkaart van je. Kein studiepunkten
en wel billig vervoer. Daar hoef
je in Duitsland niet mee aan te komen.”
“Ja zo kan ie wel weer. Het causale verband
tussen studieresultaten, mijn gratis
weekendretourtje naar pa en ma in Velp
of m’n wereldkipje dat in Groningen studeert
en ‘n wrak van ‘n Trabant ontgaat
mij eerlijk gezegd een beetje.”
Sabine plakte onverstoord de letter N op
het transparante ondervel. “Zo, klaar. Ga
je mee mijn bolide ophalen Fred? Je kunt
me maar beter te vriend houden, knul.
Wie weet mag je Gudrun dan wel eens
lenen.”
Samen zochten Sabine en Fred al springend
een weg naar Occasion Centre
Unique achter het station. “Ik word
gestoord van die rotstad”, mopperde
Sabine. “Overal wegopbrekingen en alles
duurt hier in Nederland ook jaren.
Aanpakken en een beetje rasch, sleunig
en grundlich, daar hebben jullie
Hollanders geen kaas van gegeten.” Ook
achter de afgeplakte façade van het
Occasion Centre was het een regelrechte
puinhoop. Aftandse Kevers keken met
hun ronde bolle koplampen in ‘ogen’ van
Corsa’s, Fiesta’s, DKW’s en NSU’s die
met doffe lak en lekkende carters stonden
te wachten op liefhebbers van schroot.
“De fine fleur van de onvolprezen Duitse
auto-industrie”, juichte Fred met een
breed armgebaar richting de sjofele autoverkoper
die op hen af kuierde. “U komt
uw Trabant ophalen? Loopt u maar even
mee meneer Ruckstuhl”, zei de verkoper.
U loopt iets te hard van stapel met uw
vooroordelen. De auto is van mij, dit is
een huisgenoot”, zei Sabine bits. “Sorry”,
mompelde de verkoper, maar ging toch
naast Fred lopen. “Een prima auto. Nog
geen zestien jaar oud en één van de laatste
die in 1991 in Saksen van de band
liep. Nog geen ton op de teller. Hij stond
bij onze partner in Gronau. Hij is van
een oude man geweest. Een beetje toeren
op zondag, boodschappen doen. Altijd
binnen gestaan, dus nog prima in de lak.
Wist u trouwens dat Trabant ‘maatje’
betekent. Veel mensen beschouwden hun
Trabant als deel van hun familie.”
Fred zijn nekharen gingen overeind
staan. Hij nam Sabine even apart en
fluisterde: “Die lulverhalen geloof je toch
zeker niet? Dat zeggen die gladde patjepeeërs
van occasionhandelaren bij elke
auto. Wedden dat hij al een keer over de
kop is? Misschien wel twee keer.” “Deze
auto is nog nie over de kop gegaan”, glimlachte
Sabine. “En dat verhaal over der
Alte met z’n boodschappenwagentje
stimmt genau. Dat is namelijk mijn opa
geweest die vorige maand is overleden.
Oma kan er niet in rijden, dus mocht ik
de Trabant van haar hebben. Ze wilde
hem wel eerst gründlich laten nakijken
voordat ik hem kreeg. Dus heeft Gudrun,
zo heet mijn oma, de auto naar een garage
in Gronau laten brengen waar de
papieren voor Nederland in orde zijn
gemaakt.” De melkwitte lak glom als een
spiegel. Sabine haalde de string plakletters
uit haar jaszak en plakte de naam
op de deksel van de kofferbak.
“Supergeil”, zeverde Fred, die wenste dat
hij zo’n oma had. De verkoper schudde
meewarig zijn hoofd. “Auto’s heten geen
Gudrun”, zei de gladjanus.
30 oktober 2007