Flirten met Duitsland - Sax.nu

Toppers
Saxion-studente wint zeven medailles op Transplant Games
‘Ik ben niet echt een emotioneel type’
Net terug van de zwemtraining, hapt de 18-jarige Enschedese Wendy
Knigge hongerig in een broodje. Met vriend Tjeerd aan haar zijde. Een
enkel moment zet hij een punt over haar karakter, maar alleen als Wendy
buiten gehoorafstand is: “Nuchter, gemakkelijk, en heel soms heel koppig”.
Als de eerste honger is gestild, steekt de Saxion-studente, die
onlangs zeven medailles won op de Transplant Games in Bangkok, van
wal.
“
Tien jaar was ik, toen ik griep
kreeg. De huisarts verwees me tot
een paar keer toe naar het ziekenhuis,
maar daar stuurden ze me steeds
direct weer naar huis. Op aandringen
van mijn vader moesten ze de derde
keer toch echt actie ondernemen.
Mijn bloed werd onderzocht. Maar
de gemeten bloedwaarden waren buitegenwoon
slecht en konden beslist
niet kloppen. Dan had ik niet zelf het
ziekenhuis in kunnen lopen, zeiden
ze”. Om een lang en vergeten verhaal
kort te maken: had haar vader die
avond niet doorgezet, dan had Wendy
de bewuste nacht niet overleefd. Het
griepvirus had zich in de nieren van
Wendy genesteld. Het afweermechanisme
van haar eigen lichaam zette
een tegenaanval in en schakelde in
rap tempo de functie van de nieren
uit. De gemeten Kaliumwaarde in
haar bloed bleek wel degelijk te kloppen.
“Ik kan me dit moment nog goed
herinneren. Ik moest met spoed naar
het Radboud in Nijmegen.” Vijf onafgebroken
weken lag ze daar.
Aanvankelijk in een zeer slechte conditie
en permanent aan de dialyse.
“Het was voor mijn ouders een zware
tijd: met nog drie jongere kinderen
moest er vaak opvang geregeld worden.
Gelukkig kwam er veel hulp van
familie. Toen ik thuiskwam kreeg ik
een dialyseapparaat op mijn slaapkamer:
twaalf uur lang, van ’s avonds
zeven tot ’s ochtends zeven lag ik aan
die machine. Tja, het alternatief was
Shunt, daarvoor had ik dan drie maal
per week naar Nijmegen gemoeten.
Dat zou ook het gezin te veel belast
hebben. Ik was te klein om die keuze
zelf te maken en ben, zeker achteraf,
blij met die van mijn ouders.”
Moeilijk?
“Welnee, je wordt er vanzelf handig
in. Het is wel elke dag. Stel je voor dat
ik nu nog zou moeten dialyseren:
geen enkele avond uit of naar feestjes,
zelfs niet thuis in de gezelligheid van
het gezin in de woonkamer. Er komt
wel veel bij kijken: ik kreeg in die tijd
45 medicijnen per dag, afgezien van
de zakjes, slangetjes en dopjes voor de
dialyse zelf. Pakketten vol spullen
werden er wekelijks bij ons afgeleverd.
Mijn slaapkamer werd aangepast
met bijvoorbeeld een wastafel,
alles moest steriel. Buikvliesontsteking
was de dreiging van elke dag.
Maar op een gegeven moment kon ik
mezelf al aansluiten. Als je ziet hoe
druk je ouders zijn met alles dan wil
je vanzelf helpen. Zelfs mijn dieet gaf
het nodige werk: alles moest afgewogen,
de hoeveelheid drinken was
beperkt tot 1 liter per dag, waarmee
de hoeveelheid waterrijk voedsel zelfs
verrekend diende te worden. Geen
vlees, dat vond ik eigenlijk nog het
moeilijkst. Chocolade en drop waren
gemakkelijker om te laten staan.
Tjeerd: “Dat was nu vast en zeker
omgekeerd”. Van meet af aan was
duidelijk dat mijn nieren nooit méér
zouden functioneren dan hooguit vijf
procent en dan nog maar aan één
kant. Al snel lieten mijn ouders
onderzoeken wie van hen als donor
zou kunnen dienen. Wachten op een
vreemde donor was voor hen geen
optie. De kansen bleken het grootst
bij de nier van mijn vader. Het was
voor hen vanzelfsprekend dat ze dit
onderzochten. Maar normal gesproken
is het dat niet. Er zijn ook kinderen
wiens ouders dat niet willen of
durven. De operatie was voor mijn
vader zwaarder dan voor mij. Hij ging
immers met beide nieren het ziekenhuis
in en kwam er met één weer uit.
Je lichaam doet het prima op één
nier. Daar merk je na een tijd niets
van. Ik heb altijd een goede band met
mijn vader gehad. Dat ik zijn nier heb
voelt voor mij eigenlijk zo gewoon. Ik
denk er nu bijna niet meer over na.”
Bang voor afstoting?
“Nee, hoewel je weet dat die kans
met de jaren groeit, maar gek
genoeg ook afneemt als je vertrouwen
houdt. Positief zijn is belangrijk!
Ik was net twaalf toen mijn
transplantatie plaatsvond. Zes jaar is
lang, je leven krijgt weer normale
proporties en dingen van alledag
worden weer belangrijk. Ik kan een
normaal leven leiden. Ik hoor vaak
dat het wel heel erg moet zijn als je
‘Dat ik de nier van mijn
vader heb, voelt voor
mij heel gewoon’
mijn ziekte hebt gehad, maar dat is
voor mij helemaal niet zo. Echt niet!
Blind of doof zijn, dat is erg! Dat
tast je leven aan. Ik heb zoveel positieve
dingen aan mijn ziekte te danken.
Via het Radboud werkte ik bijvoorbeeld
mee aan de totstandkoming
van het boek: Een nieuwe nier
- verhalen van jongeren. We mochten
het zelf schrijven en kregen
daarvoor les van kinderboekenschrijver
Jacques Vriens (bekend
van o.a. Meester Jaap, red.). Zo werd
ik ook nog uitgenodigd voor een
“Ferrari-dag” en voor een zeilkamp.
Geweldig toch?
Intussen besloot ik aan mijn conditie
te werken. Ik was vroeger tenger
en sportief. Al die medicijnen
werkten eetlust-, haargroeibevorderend,
vochtophopend enzovoort.
Maar niet alle sporten bleken geschikt:
Mijn nieuwe nier zit aan de
buikzijde. Met een vecht- of balsport
zou ik te veel risico lopen op
beschadiging.”
Dus ging je zwemmen, om enkele
jaren later zeven(!) medailles te
winnen in Bangkok.
“Ja, ongelooflijk hè? Voor alle duidelijkheid,
ik ben echt niet zo goed als
de Nederlandse zwemtop die meedoet
aan de Olympische Spelen. Dat
zit op een heel ander niveau. Maar
natuurlijk is het leuk als je met zeven
medailles thuiskomt van een wereldwijd
wedstrijdsysteem. Natuurlijk
wil ik wel winnen. Dat zit ingebakken.
Altijd al. Tjeerd: “Binnen een
jaar haar propedeuse!”.
Een rol als ambassadrice?
“Nee, maar ik vind wel dat donorschap
vanzelfsprekend zou moeten
zijn Waarvoor alleen geregistreerd
wordt wie dat niet wenst. De Games
zie ik meer als een kans voor mezelf.
Je gaat naar een ver vreemd land,
met een bijzondere groep mensen in
een bijzondere sfeer. Daar heb ik wel
wat voor over. Ook het contact met
de andere sporters is de moeite
waard. Evy bijvoorbeeld, een kankerpatiënte,
heeft drie transplantaties
gehad, een hart-, een lever- en een
niertransplantatie. Wat zij beleefd
heeft is veel ingrijpender. Daar ga je
zelf door relativeren. Onderling hebben
we het daar niet veel over. Je
checkt hooguit in het begin bij elkaar
welke transplantatie jij hebt, maar
verder niet. Het is voorbij. Je bent
getransplanteerd. Dat betekent juist
dat je leven weer doorgaat. Op een
gezonde manier. Voor de wet vallen
wij onder de gezonde mensen.
Iemand als Evy ken ik dan ook alleen
maar vrolijk. Altijd blij om wat ze
kan en wat ze mag beleven. Dat geldt
eigenlijk voor alle Game deelnemers.
Tjeerd: “Ja, een beetje depri persoon
schrijft zich natuurlijk niet eens in
voor zo’n wedstrijd”.
Over twee jaar wil ik gekwalificeerd
zijn voor Australië en dat land staat
toevallig al heel lang op mijn lijstje.
Trainen dus, maar intussen werk ik
wel aan mijn studie. Na de HJO wil
ik naar de Politieacademie. Heb
vóór deze studie al helemaal uitgezocht
of ik wel in aanmerking zou
komen. Ik wil als Politiekundige
Bachelor aan de slag. Ik heb een duidelijk
doel, maar geen ingevuld toekomstbeeld.
Er ligt veel open.”
Désirée van der Vaart
16 oktober 2007