Re-integratie van zieke werknemers: feiten, verklaringen en ... - NIP

41
aan dat zij na een periode ziek zijn minder loon kregen (in een enkel geval was het
loon al lager vanwege weggevallen toeslagen op bijvoorbeeld wisseldiensten). Sommige
van de geïnterviewde werknemers gaven aan dat ze door de salariskorting waren
verrast, maar hadden het vervolgens min of meer gelaten geaccepteerd. Wel ervoeren
sommige werknemers het als onrechtvaardig dat ze terugvielen in salaris na een bepaalde
periode van arbeidsongeschiktheid voor het werk, terwijl datzelfde werk de
arbeidsongeschiktheid had veroorzaakt. In de werkgevers focusgroep bleek dat sommige
werkgevers in dergelijke gevallen van arbeidsgerelateerd verzuim de salariskorting
niet toepassen. Dit is in het onderzoek niet nader onderzocht.
Inkomensachteruitgang
Zowel in het eerste als tweede spoor kan re-integratie leiden tot een (verdere) inkomensachteruitgang.
Een deel van de geïnterviewde en inmiddels gere-integreerde
werknemers gaf aan dat zij er qua inkomen op achteruit zijn gegaan. Een teruggang tot
35% in salaris is een reële mogelijkheid voor werknemers die door het UWV arbeidsongeschikt
worden bevonden voor minder dan 35%. Een teruggang in salaris wordt
door professionals gezien als onvermijdelijk, als de productiviteit of functiewaardering
lager komen te liggen. Onder zowel werkgevers als werknemers is het echter nog niet
algemeen geaccepteerd. Enerzijds komt het voor dat werknemers bij hun werkgever
(tijdelijk) lager ingeschaalde arbeid gaan verrichten met behoud van het oude salaris.
Anderzijds zijn er ook voorbeelden van werknemers die sterker terug gaan in salaris
om bij hun werkgever te kunnen blijven werken: één van de bij het onderzoek betrokken
werknemers heeft zelfs een salarisachteruitgang van 58% ervaren (zie voorbeeld in
kader).
Voorbeeld inkomensachteruitgang:
Een chronisch zieke medewerkster ging 58% in salaris achteruit nadat zij – in goed
overleg met haar werkgever – minder was gaan werken in een lichtere functie die volgens
het deskundigenoordeel van het UWV passend was. Desalniettemin stelde het
UWV bij de WIA-keuring vast dat ze geschikt was om haar eigen functie uit te oefenen
en daarom niet in aanmerking kwam voor een WIA-uitkering. Achteraf weet zij
dat de bedrijfsarts haar hiervoor had gewaarschuwd, maar toen realiseerde zij zich niet
dat een deskundigenoordeel en WIA-keuring twee verschillende zaken toetsen. Zij
krijgt geen WW-uitkering omdat er sprake was van een vrijwillige overstap.
Indien werknemers niet ver meer van hun pensioen af zitten, zijn werkgevers geneigd
om naar sociale, financiële oplossingen te zoeken, waarmee ze iemand hun tijd kunnen
laten uitdienen of vervroegd met pensioen kunnen laten gaan.
Belemmeringen
door positieachteruitgang
Hoewel positieachteruitgang dus zeker voorkomt, lijkt dit vanuit het oogpunt van de
werkgevers bij re-integratie in het eerste spoor doorgaans niet tot grote problemen te
leiden. Uit de enquête blijkt dat slechts 3% van de werkgevers een achteruitgang in
salaris en/of arbeidsrechtelijke positie ervoer als een belemmering voor de re-integratie
eerste spoor van de betreffende werknemer. Ten aanzien van het tweede spoor ligt dit
anders. Ongeveer 10% van de werkgevers in de enquête geeft aan dat ze te maken
hadden met belemmeringen bij het tweede spoor omdat er sprake was van achteruitgang
van salaris, arbeidsrechtelijke positie of sociale zekerheidsrechten.
cent is van het jaarloon. In 41 akkoorden kan de loondoorbetaling meer dan 170 procent zijn als
de werknemer zijn best doet om weer zo snel mogelijk aan het werk te gaan. In 25 cao’s is de
loondoorbetaling in de eerste twee ziektejaren zonder meer hoger dan 170 procent. Wel is in de
meeste van deze cao’s afgesproken dat tijdens de eerste zes maanden van de ziekte minder dan
100 procent van het loon wordt doorbetaald (bron: cao.szw.nl).