nummer 3, juni 2009 - VNO-NCW Midden

Middelpunt
Utrecht Bereikbaar
‘Betrokkenheid van
werkgevers is onze troef’
Utrecht is de infrastructurele
spil van Nederland. Het grootstedelijk
gebied genereert zelf
veel mobiliteit. Daarnaast is het
een knooppunt van snelwegen
waarop de druk van bovenregionaal
autoverkeer onaflatend
groot is. Valt al dat verkeer stil,
dan is een nationaal infarct het
gevolg. En juist dat scenario
dreigt. Er wordt immers aan de
weg gewerkt, en niet zomaar
een beetje.
Veel wegen in en rondom Utrecht
gaan in de nabije toekomst rigoureus
op de schop. Nu al is de A2 een grote
zandvlakte en kent vele, steeds
veranderende omleidingen. De snelweg
wordt verbreed, tracés verdiept
en op- en afritten worden aangepakt.
De brug in de A12 ter hoogte van
Papendorp wordt gerenoveerd. Maar
ook in het centrum zal het werk aan
het stationsgebied en belangrijke
verkeersaders de komende jaren in
volle gang zijn. Neem daarbij de
plannen voor de aanpak van de A27
en A28, en je mag met recht spreken
van ingrijpen op grote schaal. Dat
dit gepaard gaat met grote gevolgen
voor de bereikbaarheid en verkeerscirculatie,
met name in de spits, mag
duidelijk zijn. Stilstand dreigt.
‘Zo’n vaart zal het echter niet lopen’,
aldus Rob Boomsma, vice president bij
Capgemini en voorzitter van Utrecht
Bereikbaar. ‘Er is door Rijkswaterstaat
en de gemeente Utrecht veel energie
gestoken in een goed verkeershinderplan
dat de effectiviteit van de
werkzaamheden waarborgt. Daarnaast
hebben zij met de provincie, het
BRU, de Kamer van Koophandel en
VNO-NCW Utrecht de handen ineen
geslagen in Utrecht Bereikbaar, dat
er alles aan doet om de doorstroming
van het verkeer optimaal te houden.
Hierbij gaat het om maatregelen om
de algehele druk op de wegen weg te
nemen.’
Uitdaging
Boomsma werd zo’n twee jaar geleden
gevraagd voor het voorzitterschap van
Utrecht Bereikbaar. Tot die tijd lag de
nadruk op politiek-bestuurlijke betrokkenheid.
‘Maar gelukkig drong het
besef door dat, wil je daadwerkelijk resultaten
boeken en verkeer van de weg
krijgen, een intensieve samenwerking
met het bedrijfsleven noodzaak is. In
de huidige fase is er in feite sprake van
een formele publiek-private samenwerking.
De taken en doelstellingen
zijn vastgelegd in een bestuursconvenant
en alle betrokken partijen hebben
hun commitment uitgesproken en
daar ook financiering aan gekoppeld.
Al met al hebben we het anno 2009
over een complex programma van 35
miljoen euro met als belangrijkste doel
twee- tot vierduizend auto’s uit de
spits te krijgen, met name die auto’s
die normaliter door mensen die in
Utrecht werken gebruikt worden. Zie
daar de gigantische uitdaging: mensen
uit hun auto halen, het is eerder
geprobeerd, maar zelden gelukt. Onze
troef is echter de betrokkenheid van
werkgevers, zij spelen een cruciale
rol in het al dan niet halen van onze
doelstellingen.’
Work-life balance
Wil je mensen uit hun auto halen, dan
zul je hen een aantrekkelijk alternatief
moeten bieden. En dat heeft Utrecht
Bereikbaar gecreëerd in de vorm van
de UB Pas. Met deze pas heeft een
werknemer bijvoorbeeld toegang tot
het openbaar vervoer, een OV-fiets en
KPN HotSpots.
Boomsma: ‘Zij hoeven daar echter niet
voor te betalen. Dat doen de werkgevers
die de passen bij ons afnemen. Het
bedrag is niet hoog. Voor een gewone
pas betaalt een bedrijf 75 euro per jaar
per werknemer. Voor een pluspas, die
voor werknemers die buiten de stadsregio
wonen is bedoeld, is dat bedrag
250 euro. Dit jaar willen we er tussen
de vijftien- en twintigduizend verkopen.
We zijn nu effectief twee maanden
bezig en zitten al op achtduizend
passen, de vooruitzichten zijn dus
goed. Wat het uiteindelijke effect is, is
afwachten. Het is aan de werknemer
om zijn auto enkele dagen per week te
laten staan, maar geheel vrijblijvend
is het niet. Allereerst hebben werkgevers
zicht op het gedrag van hun
mensen en kunnen dat beïnvloeden.
Middelpunt juni‘09
9