HET HOGEPRIESTERLIJK GEBED VAN CHRISTUS - De Evangelist

119maar om hen ook kennis van des Vaders Naam en omhelzing van de ganse heilwegdadelijk te geven; volgens het gezegde, vers 6-8. En zo worden zij door dadelijkovergaan in, en oefenen van de gemeenschap met God, in volle kracht de Zijnen. Zoverstaat het de Heere Jezus, als Hij zegt: Zij zijn Uwe. En zo verklaart Hij dat voorhun zonden, die scheiding maakten tussen God en hen, volkomen betaald was,zullende de laatste kwadrantpenning op deze dag geleverd worden, waarom Hij hetreeds als afgedaan kan rekenen, vergelijk vers 4. Hij verklaart, dat zij door Zijnonderwijs zover gebracht waren om hartelijke toestemming te geven tot dit eigenworden aan Vader en Zoon, volgens vers 6-8, hebbende Christus, als het enige middelvan God gezonden om deze vereniging te maken, omhelsd. Zij hadden volk en vadershuis en vorige weg verlaten om voor de Heere te zijn. Zij hadden zich bij die keusgehouden, tot heden toe, hebbende het Woord bewaard, vers 6. Derhalve kon Hij nu involle kracht zeggen: Zij zijn Uwe.Dan kan men licht zien met hoeveel recht Christus voor deze gegevenen bidt, omdatzij dadelijk des Vaders waren; en door want dit laatste lid aan de vorige woordenhecht.a. Hoe eigenaardig is het, dat iemand bezorgd is voor zijn lieve vrienden, broeders enkinderen; en dat hij het goede voor hen zoekt. Zij zijn Hem gegeven. Het kan nietanders dan de Vader aangenaam zijn, dat voor dezen bij Hem gesproken wordt, Diedezen gegeven en aan de Zoon zo duur aanbevolen had. Vooral moest die Voorspraakingang vinden, omdat ze geschiedde voor zulken, die nu dadelijk zo nauw invriendschap met de Vader stonden. Zij zijn Uwe. In het natuurlijke behaagt het aan elkredelijk mens dat de broederliefde iemand dringt om voor zijn broeder te spreken. Eenvreemde moet dat prijzen. Maar als die voorspraak bij de Vader Zelf geschiedt, DieZelf zulk een tedere betrekking heeft op hem, voor wie gunst verzocht wordt, klemthet meer. Het zielroerend pleiten van Juda voor zijn vader en broeder Benjamin heeftmisschien de omstanders wel bewogen, maar niemand zo als Jozef, die zich nietbedwingen kon, omdat hij geen mindere tederheid voor die personen had, Gen. 44 en45.b. Voornamelijk klemt deze beweegreden, omdat daardoor wordt vertoond, dat allehinderpalen tegen des Vaders liefde oefening met deze weggeruimd waren. Zolang alszij nog maar alleen de Zijnen waren door voorverordinering, kon Hij nog geengemeenzaamheid met hen oefenen. Maar nu zij door genoegdoening en aanvankelijkeheiligmaking dadelijk tot het eigendom Gods gemaakt waren; nu kon, ja moest deVader hen als een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig enverkregen volk, erkennen, behandelen, bewaren en weldoen. Zodat dit met alle rechtwordt gebeden door hun Voorspraak. Indien Hij voor de wereld bad, die niet isuitverkoren, niet vrijgekocht, en vervreemd, ja vijandig tegen God, dan zou de HeereJezus iets verzoeken dat tegen de onveranderlijke Raad en de heilige volmaakthedenGods aanliep; en kon geen verhoring hopen.Zoals dan de Heiland Zich hier gedraagt, gelijk Hij, Ps. 16: 3, 4, al sprekende wasvoorgedragen, hebbende al Zijn lust tot de heiligen die op de aarde zijn, en deheerlijken; maar niet willende de naam van anderen op Zijn lippen nemen; zo was ditwederom een bepaling en verklaring, waarin het gemoed der toeluisterende discipeleneen sterke vertroosting kond vinden. Als zij bespeurden, dat de Waarachtige hen,hoezeer aan het eigene verknocht en tot afzwerven van de Heere geneigd, verklaartvoor het dadelijke eigendom Gods, dat op die gunst en bescherming staat kon maken.Temeer, als zij dit geluk nu eens vergeleken bij het tegenoverstaande ongeluk van de