HET HOGEPRIESTERLIJK GEBED VAN CHRISTUS - De Evangelist

48b. Want zo volgt nu het geluk van deze gegevenen, dat Hij hun allen het eeuwigeleven geve.* Van het eeuwige leven, hoe weinig er nog van geopenbaard is, was veel te zeggen;maar omdat het jaarlijks verklaard wordt, zeg ik alleen dit weinige. Zoals hetnatuurlijk leven van een mens (want daartoe bepaal ik mij maar) bestaat in, immersverbonden is aan, de vereniging van ziel en lichaam, en de onderlinge werkzaamhedenen bewegingen daarvan overeenkomstig zijn aard en zijn einde; zo is het geestelijk leven,waarin een aanvang van het eeuwige is, bestaande in het geestelijk zedelijkwelgesteld zijn der vermogens en werkzaamheden, op die wijze en tot dat einde, alseen mens moet zijn, die voor en tot God geschapen is. Te weten als een mens zichbeweegt naar dat rechte voorschrift van al zijn daden. Als het verstand recht ziet enoordeelt met opzicht op die dingen die tot zijn geestelijke staat betrekking hebben. Alsde wil zich daarnaar heilig neigt; als de hartstochten zich daaromtrent regelmatig latenbewegen; en als ook zijn uitwendige daden overeenkomstig zulk een zielsgesteldheidbestuurd worden; als hij daarboven onder dit alles het rechte einde op het oog heeft;de eer Gods als het eerste doel, en zijn hoogste gelukzaligheid in Gods gemeenschap,als het daaraan ondergeschikte einde. Zo zijnde en werkende leeft de mens eerst rechtals een redelijk schepsel. Daar de beginselen van zulk een leven eens door genadegewerkt worden, houdt dat nooit in de ziel op, maar zal eens tot de hoogste top vanvolmaaktheid gebracht warden, ook in het verrezen en verheerlijkt lichaam, als Godsvolk in de hemel overgebracht wordt; daar dat werkzaam God verheerlijken enonmiddellijk genieten van Hem, onafgebroken, zonder enige belemmering of gebrekplaats zal hebben tot in een eindeloze eeuwigheid. Dat is in een korte schets heteeuwige leven.** De wijze waarop zij dat grote goed zullen deelachtig worden, is door gift. Hetoogmerk is dat de Zoon het geve. Deze uitdrukking onderstelt dat dit volk, hoewel hunnamen staan in het boek des levens, dit leven niet hebben. O neen; in de wereldkomende zijn zij allen dood in de misdaden, en vervreemd van het leven Gods, Ef. 2en 4.Het geven leert ook dat het eeuwige leven een genadegift Gods is door Jezus Christus,onze Heere, Rom. 6: 23, zodat, gelijk zij het leven hunner hand niet kunnen vinden, zijhet zonder enige verdienste of waardigheid ontvangen. Trouwens, wat zou een dodedoen tot levendmaking van zichzelf? Wat kan er anders in hem zijn, dan hetgeen datafkeer verwekt? Christus geeft het dan. Het is wel waar, dat Hij is de verdienendeOorzaak van dit leven door lijden en gehoorzaamheid; maar daarop ziet Hij hier niet.Dat verwerft voor hen wel een levensrecht, maar door een andere daad, gegrond op ditrecht, brengt Hij hen tot een levensstaat. Die bedoelt Hij hier, als waartoe de oefeningvan de gegeven macht moet dienen. Het komt dan nader in aanmerking dat Hij deZijnen het leven kan gezegd worden te geven, wanneer Hij als Borg en Middelaar inde rechtvaardigmaking, door tussenspraak op Zijn verdienste bezorgt, dat zij van hetdoodvonnis ontheven worden, en het recht tot het eeuwige leven ontvangen. Bijzondergeeft Hij het als de doden horen de stem des Zoons Gods, en die gehoord hebbende,leven, Joh. 5: 25; zendende Zijn Geest in hen, Die door wederbarende genade henlevend maakt. Als Hij door gedurige invloeden, gelijk de stam aan de ingeënte ranken,of het hoofd aan de leden geeft, dat genadeleven in hen onderhoudt en doet toenemen.Zodat zij moeten zeggen met Ga1. 2: 20: Ik leef; doch niet meer ik, maar Christusleeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des ZoonsGods. Dus worden zij door Zijn hulp getrouw gemaakt tot de dood, wanneer Hij hen