HET HOGEPRIESTERLIJK GEBED VAN CHRISTUS - De Evangelist

256trekken van Zijn beeld, de vruchten van Zijn Geest, de liefde voor Jezus Naam enzaak, als de ene die in de andere ziet, zo voelt hij daartoe een heimelijke trek, eenvereniging van het hart, een genegenheid zo aanklevende, dat de sterkste banden vanbloed en maagschap dikwijls zo nauw niet binden. Zodra Saul een discipel gewordenis, trekt zijn hart om zich bij de discipelen te voegen. En als de apostelen vernemen,wat Jezus aan hem, en hij voor de Heere gedaan had, was hij met hen ingaande enuitgaande te Jeruzalem, Hand. 9: 26-28.c. Eindelijk zijn de gelovigen onder elkander verenigd in Vader en Zoon, als in hundoel en einde. Het grootste einde waarnaar zij staan, het voorname doelwit van al hunbegeerten is dit, dat de Drie-enige God door hen mocht verheerlijkt worden, en zij inZijn gemeenschap tijdelijk en eeuwig zalig. Hoe zij anders in natuurlijke aard,oordeel, neiging, belang, staat, landaard, enz. verschillen; daarin komen zij allenovereen. Dat zullen zij allen niet alleen voor zichzelf wensen, maar ook elkaargunnen. Welke wangunst en zondige haat ook in oprechten plaats moge hebben, zijgunnen hun ergste vijand dat grootste van alle goederen, en kunnen zich daaroverhartelijk met hen verblijden, te weten, de genade van de Heere Jezus Christus, deliefde Gods, en de gemeenschap des Heiligen Geestes. Hoezeer vijandige Joden enheidenen Paulus mishandelen en smaden; hij zegt tot de snode Agrippa, Hand. 26: 29:Ik wenste wel van God dat, en bijna, en geheel, niet alleen gij, maar ook allen die mijheden horen, zodanigen werden gelijk als ik ben, uitgenomen deze banden.C. Nu blijft nog een derde stuk betreffende die eenheid der gelovigen over, namelijk,waarom de Heere Jezus die voor hen bidt en zo bepaalt.Niet alleen maakte hun eigen sterkte en veiligheid in een vijandige wereldnoodzakelijk, dat zij in het algemeen harten en handen samen voegden; maar het grotebelang van hun zaligheid was daarin gelegen, dat zij op deze wijze verenigd waren.Als zij, in welk gewest of leeftijd der wereld zich bevindende, niet van één gemoed enéén gevoelen waren op de verklaarde wijze, zou alle eensgezindheid of kwaad, of tothun hoge heil nutteloos zijn. Gruwelijk was de eendracht, die tussen de bozen plaatsheeft, als zij zeggen: Gij zult een lot midden onder ons werpen; wij zullen allen éénbuidel hebben, Spr. 1: 14. Al waren zij zo boos niet; als ze ontstond uit gelijkheid vaninborst, tijdelijk belang, natuurlijke betrekking, of ook al uit uitwendigekerkgemeenschap, en gelijkheid van bevatting in min of meer wezenlijke stukken vande godsdienst; dat alleen zou niemand heilig of gelukkig maken. Zij moest in God enChristus zijn. Ja ook de nodige vereniging kon niet anders dan daarin zijn. Deafscheiding van God door de zonde had de mens tot zichzelf, als tot zijn hoogsteeinde, doen inkeren; en dat is de hoofdbron van alle verdeeldheden tussen dieliefhebbers en zoekers van zichzelf. Zouden zij ooit onder elkaar recht en bestendigkunnen verenigd worden, zij moesten van dat eigen, daar elk zich keert naar zijn weg,worden afgebracht, en door Christus wederom tot de Heere gebracht; daar konden zijalleen als in een middelpunt weer samengebracht worden. Dat kon nu niet andersgeschieden dan door die wonderweg, welke de Drie-enige God had uitgevonden, omvervreemde zondaars wederom tot Hem te brengen, en bekwaam te maken tot eenleven in Zijn gemeenschap. Zo is ons eerste stuk afgehandeld, zijnde de zaak dieChristus voor alle gelovigen begeert.TWEEDE DEELNu volgt het andere, behelzende het einde en oogmerk waartoe dit verzoek geschiedt,opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt. Wij moeten hier eerst zien, wiedoor de wereld verstaan werden, dan, wat zij betrachten zouden; en ten laatste, hoe dit