Buitenlandse arbeiders in Nederland - Vijfeeuwenmigratie.nl

162 I Buiten de poort: Utrechtreus in te grijpen bij zeer slechte woonsituaties blijft echter beperkt: erdient een alternatieve geschikte woonmogelijkheid te bestaan, wantmen kan mensen niet letterlijk op straat zetten, of de problemen vanhet ene adres naar het andere verplaatsen. Om deze huisvestingsproblematieknader te onderzoeken en oplossingen te zoeken, is doorB & W van Utrecht een Commissie Huisvesting ingesteld. Naast degemeente Utrecht, vertegenwoordigd door de wethouders van Volkshuisvestingen Sociale Zaken, hebben in de commissie zitting vertegenwoordigersvan enige bedrijven, de Kamer van Koophandel,het G.A.B., het Ministerie van Cultuur, Recreatie en MaatschappelijkWerk en de Stichting B~jstand Buitenlandse Werknemers.Met betrekking tot de vraag wat de meest geschikte wijze van huisvestingis, is door bedrijven als Hoogovens en de Limburgse Mijnende voorkeur gegeven aan collectieve, deskundig geleide en begeleidehuisvesting boven particuliere kosthuizen. Ik meen, dat deze keuze inprincipe wel algemeen als de juiste wordt beschouwd. In een woonoord,gezellenhuis, botel en dergelijke woonprojecten kan een woonenleefklimaat geboden worden, dat tegemoet komt aan de behoeftenvan de daar wonende groep, en er kan begeleiding gegeven worden.Het eten kan aangepast zijn aan de smaak van de betrokken groep,en er kan voldaan worden aan de eisen, die de godsdienst stelt. Datdit een belangrijke zaak is, spreekt voor zich, maar blijkt overigensook uit het feit, dat in Utrecht de meerderheid van de IslamietischeTurken en Marokkanen zelf kookt. Men zoekt pensions, waar menzelf voor zijn kost kan zorgen. De voornaamste reden daarvan isgelegen in de regels, die door de Koran gesteld worden met betrekkingtot de bereiding en het gebruik van vlees. Een groot aantal, vooralonder de Marokkanen, gebruikt overigens helemaal geen vlees, alser niet op de voorgeschreven wijze is geslacht.Isolement en gebrek aan contactmogelijkheden met de Nederlandsesamenleving worden wel genoemd als bezwaren tegen woonoordene.d. Maar men dient te bedenken, dat de meesten van de buitenlanders,en vooral Turken en Marokkanen, niet de bedoeling hebbeneen aantal jaren of permanent hier te blijven. Men hoort overigensregelmatig van buitenlanders, die enige tijd in Nederland werkten,naar hun vaderland terugkeerden met het voornemen daar te blijven,maar enkele maanden later toch weer naar Nederland komen. Zijblijken zich niet meer te kunnen aanpassen aan de omstandighedenin hun geboorteland. Men kan vrezen, dat een aantal mensen aldusmin of meer ontheemd raakt, en zich niet in eigen land, noch in hetland waar men is gaan werken, goed thuis voelt. Het is dan ook nietwenselijk te trachten integratie van de buitenlanders in het algemeen