De Leeuwenpalen in het Gooi

VERNIELD EN VERNIEUWD
Wijs geworden door ervaring verordonneerden de oprichters
van de leeuwenpalen: "Ende ten eynde de voorsz. Limietscheydinge
niet weder in duysterheyd gerake, sal deselve voortaen
eens des jaars worden gevisiteert, door de Schouten
van wedersyds ge!nteresseerde Districten, die van derselver
bevindinge telckens schriftelyk bericht sullen geven, aen
de Heeren Staten der wedersydse Provincien, of derselver
Gecommitteerde Raden, en Ordinaire Gedeputeerden",
De kosten van vernieuwing en herstel zouden "gedraagen
worden half en half by die van 't Sticht en Goyers,
respectivelyk",
Twee en een halve eeuw later had de provincie Utrecht wel
eens de neiging deze afspraak te vergeten.
De straffen die gesteld werden op het vernielen of verplaatsen
van de palen waren niet mals: "voor de eerste reyse
gegeeselt en gebrandmerkt, mitsgaders voor den tyd van tien
jaren geconfineert, en voor de tweede reyse met de Galge te
werden gestraft".
Toen in de loop der jaren alle veengronden waren afgegraven
en het gehele bos was gekapt, had de grensstrook zijn aantrekkingskracht
verloren. De jaarlijkse inspecties werden
achterwege gelaten, de grenspalen werden vernield of verdwenen,
ondanks de zware straffen waarmee gedreigd was.
Ongetwijfeld zou de gehele grensafbakening verdwenen zijn,
indien niet iemand de noodklok had geluid.
Schoolmeester T. Pluim, amateur-historicus te Baarn' vertelt
dat hij in 1923 in een Goois blad aandacht vroeg voor de
desolate staat waarin de grenspalen zich bevonden.
Maar reeds eerder, in 1922 had de generaal-majoor b.d.
E. Luden, voorzitter van Stad en Lande van Gooiland en lid
van de Staten van Noord-Holland, al dan niet met medeweten
-9-