De Leeuwenpalen in het Gooi

Sticht liep langs een dun bevolkt oerwoud bij de Vuurse,
het Gooierbos, waar een exacte grensaanduiding moeilijk te
verwezenlijken en vooreerst ook niet zo noodzakelijk was.
In deze grensstrook lagen echter veengebieden, die toenemend
belangrijk werden vanwege de turfwinning en die zowel
door de Gooiers als door de Stichtenaren geclaimd werden.
Dit was de aanleiding tot een eindeloze reeks ruzies en processen.
De door het gezag gestuurde landmeters konden soms
ternauwernood het vege lijf redden.
In 1526 wordt ?oor het eerst melding gemaakt van een grenslijn
linea recta vanaf de Leeuwenpaal gericht op de Domtoren
te Utrecht. Dit zogenaamde rooien van een provinciegrens
komt meer voor in ons land. In het noorden kent men
de linie van Jan Sems, een bekend landmeter uit het begin
van de zeventiende eeuw. Hierdoor wordt de oostelijke grens
tussen Groningen en Drente gerooid op de Martinitoren.
Toen Holland en Utrecht vanaf 1528 onder ~~n vorst stonden,
bleven de moeilijkheden onveranderd bestaan. In 1535 stelde
de Grote Raad te Mechelen de grens vast door het plaatsen
van palen en het graven van greppels en sloten. De tegenwoordige
Goyergracht dankt haar bestaan aan dit besluit.
Door klokluiden in de stad Utrecht en in alle dorpen langs
de grens werd den volke, ' kond gedaan dat dit voortaan de
grens zou zijn. Het mocht niet baten. Na een aantal jaren
bleken de grensafscheidingen verdwenen te zijn en de
onenigheden begonnen opnieuw.
Tenslotte werd in 1719 een Conventie gesloten, het definitieve
"Accoord opgerecht tusschen wedersydse Heeren Gecommitteerden
van de Heeren Staten van Holland, en van
Utrecht, dienende tot wegneeming van verscheyde differenten
en verschillen, geresen tusschen de opgesetenen van Goyland
en die van de aangrensende Districten van den Lande van
Utrecht, over het gebruyk en genot van seekere Hey- en Veen-
-7-