12 magazine Leef!

tweede kans
Geen patiënt
Patrick ontvangt me in zijn woonkamer waar het midden
op de vol zit met mensen die gezellig kletsen. Wat vrienden
en familie zijn na het sporten met zijn vrouw meegekomen
voor een bakkie. En zijn zoon vertrekt met vrienden
naar een weekendje Rowwen Hèze. Zoete inval, prima
sfeer. Geen fruitmanden, geen kamerjas en sloffen, niks
zachtjes praten. Tegenover me zit een actieve man, die ik
jonger inschat, met een energieke uitstraling. Hoezo bijna
dood twee maanden geleden?
Liefde voor het fietsen
Op 8-jarige leeftijd kroop Patrick al op de racefiets. In
clubverband en wedstrijden rijden. En hij bleek er goed
in. ‘Mijn ouders hebben me de kans gegeven om van mijn
hobby mijn beroep te maken, maar dat is niet gelukt. De
liefde voor het fietsen is altijd gebleven, zowel voor de
racefiets als de mountainbike, de ene periode wat fanatieker
dan de andere. Tijdens mijn diensttijd veranderde ik
van een mager afgetraind mannetje in een dikke vent.
Een onwijs leuke tijd, maar ik zou het niet over willen
doen.’ Inmiddels werkt hij als adviseur bij de brandweer
regio Kennemerland. En natuurlijk gaat hij regelmatig op
de fiets naar het werk. ‘Ze hebben daar alle faciliteiten, dat
is wel zo prettig.’
Geen enkel signaal vooraf
‘Iedereen is weleens niet lekker. Maar ik heb totaal geen
waarschuwing gekregen van hartklachten. In actieve
dienst als brandweerman ben ik ook heel wat keren gekeurd;
geen vuiltje aan de lucht. Op 3 september tijdens
de ronde van Noordwijk Binnen moest ik de groep al heel
vroeg laten gaan. Dat is helemaal niks voor mij. Dus dat
was balen. De dag erna, zondag 4 september, stond de
benefietwedstrijd Six4Semmy gepland. Een 6-uurs mountainbike
estafette in de Noordwijkse duinen. Ik was actief
betrokken bij de organisatie van mijn ZAES teams én deed
zelf ook mee. Ik voelde me die dag prima.’
Waar is mijn fiets?
‘Ik had goed gereden, dus ik was best tevreden. Na mijn rit
peddelde ik heel rustig terug naar de tent waar iedereen
zat. ‘Ik ga zo even broodjes smeren’ dacht ik, en daar houdt
het voor mij op. Ik ben omgevallen, vlakbij de EHBO-post,
maar dat weet ik niet. Nee, geen pijn, geen laatste beelden,
geen licht of tunnel of wat dan ook. Ik werd wakker in het
ziekenhuis, waar ik om mijn fiets schijn te hebben gevraagd.
Voor mij is er een paar uur weg, gewoon verdwenen.
En dat is zó bizar.’ Patrick bleek een hartinfarct te
hebben gehad. Tijdens het infarct klopte zijn hart wel,
maar pompte door de hartritmestoornis niet meer, zo legt
hij uit. Hij vertelt rustig en helder. ‘Ja, voor de omstanders
en EHBO was direct duidelijk dat het goed mis was.’
Ook zijn vrouw en broer stonden erbij. ‘Ik was al aan het
gaspen, dus John de Ridder (EHBO Noordwijk) goede
vriend Marco Plug en Marcel van Wort zijn meteen gaan
reanimeren. En gelukkig had de EHBO de AED mee.’ Zijn
vrouw Yvonne zegt, terwijl ze langskomt met de koffiepot:
‘Het was afschuwelijk. Ik kan ook reanimeren, maar iedereen
zei dat ik dat niet moest doen. Niet bij mijn eigen
man. Ik ben zó blij hoe iedereen het heeft gedaan. Binnen
10 seconden werkten ze samen als een geoliede machine.’
Patrick: ‘Na drie keer shocken met de AED en door de reanimatie
is het leven weer teruggekomen in mijn lichaam.
Was het op een andere plek op het parcours gebeurd, dan
had dit heel anders af kunnen lopen. Maar ‘stel je voor dat’
daar wil ik niet mee bezig zijn. Ik denk aan dat engeltje op
mijn schouder.’
De cirkel moest rond
Patrick werd in het ziekenhuis direct gedotterd en kreeg
drie stents. Hij moest op de hartbewaking blijven, maar
was bijna niet te houden. ‘Liggen was een straf, ik was zo
onrustig. Dus ik kreeg een mobiel kastje, kon ik in ieder
geval uit bed.’ Omdat zijn infarct was veroorzaakt door
hartritmestoornis kreeg hij op donderdag een ICD geplaatst;
een inwendige defibrillator. Op vrijdag mocht hij
naar huis. Met een heleboel medicijnen en instructies
voor wat betreft revalidatie. En een pijnlijk borstbeen. ‘Ik
kon voelen dat ze goed hun best hadden gedaan bij het
reanimeren.’ Hij lacht. ‘En dan ben je opeens hartpatiënt,
heel onwezenlijk. Mijn belangrijkste vraag was toen nog
‘wat is er nou eigenlijk gebeurd?’ Dus we hebben hier vrij
snel een avond georganiseerd. Met John de Ridder van de
EHBO en goede vrienden. Ik zat met dat gat in mijn ervaring,
die cirkel moest rond.’ Het werd een hele bijzondere
avond. ‘Zij vertelden hun verhaal, ik vertelde mijn verhaal.
En het was goed.’ Het is even stil. ‘Ik ben er weer en kan
weer verder.’
g
Ja, voor de omstanders en EHBO was
direct duidelijk dat het goed mis was
patrick tijdens de wielerwedstrijd in lisse
21