12 magazine Leef!

We spreken elkaar in de woonkamer van haar appartement dat
uitziet op parkeerterrein Het Wantveld. Roos (druk pratend) en
Tyneke (veel rustiger, maar wel steeds instemmend knikkend)
op de bank, tegenover hen medewerker Leefbaarheid Jan
Pronk van de NWS. Hem was de speciale relatie tussen de
twee buurvrouwen in één van de complexen die hij onder zijn
beheer heeft, al veel eerder opgevallen. ‘Bijzonder toch?’
Oorlogskind
Roos werd door de ziekte getroffen in een periode dat ze heel
veel voor haar kiezen kreeg. Haar man overleed, met kort daarop
nog meer sterfgevallen in de familie. ‘Daar kun je behoorlijk
van de richel van raken’, zegt ze.
Ze krijgt flinke ladingen prednison om het herstel te bevorderen,
maar dat brengt weer eigen problemen met zich mee.
‘Je botten worden er slecht van, met nog een aantal andere
bijwerkingen zoals duizeligheid.’ Een aantal maanden geleden
viel ze in huis, op een paar meter van de telefoon. ‘Ik kon me
niet meer bewegen, zonder erg veel pijn. Maar ik ben een oorlogskind
en toen ik dacht aan wat de vrouwen in die tijd allemaal
doorstonden, zei ik tegen mezelf: ‘Verdorie, dat moet jij
toch ook kunnen’.’ Ze wist de telefoon te bereiken om Tyneke
te bellen, die haar naar het ziekenhuis bracht. Roos bleek haar
schaambeen te hebben gebroken. In de maanden dat ze in
tehuis Groot Hoogwaak zat om te herstellen, kwam haar buurvrouw
elke middag op bezoek.
Nu is ze weer in De Branding. ‘Ik heb altijd gezegd: ‘Ik ga pas
naar huis als ik een po-stoel heb, zelf kan douchen, mijn eten
kan klaarmaken en een alarmknop om mijn pols heb’.’
En dan is er weer Tyneke, natuurlijk. ‘Het klikte tussen ons.
Het is mijn halve zusje, zeg ik altijd. We zitten zo op één lijn,
ook als het gaat om onze interesses.’’ Ze drinken samen koffie
en doen boodschappen, dat is al een uitje. Ze vullen elkaar ook
aan. Tyneke: ‘Ik ben nogal rustig. Jij kan nogal druk zijn.’ Want
ondanks alle ellende straalt Roos een enorme levensvreugde
uit: ‘Als ik chagrijnig word, komt er niemand meer.’
Daarnaast hebben de buurvrouwen ook hun eigen leven, hoor,
benadrukken ze. Met allebei kinderen, al wonen die deels in het
buitenland. ‘Mijn iPad is het venster op de wereld’, zegt Roos.
Stil zitten
Roos Ouwehand woont ‘pas’ zeven jaar in complex De Branding.
Tyneke Bonting is één van de eerste bewoners die hier
– na haar scheiding alleen – in de jaren negentig kwam wonen.
Ze is geboren in Exmorra, een dorpje bij Bolsward (‘Ik voel me
eigenlijk een Friezin’). Roos is een geboren en getogen Noordwijkse
en heeft altijd in het onderwijs gewerkt.
Ze hebben samen plezier om kleine dingen. Het parkeerterrein
Het Wantveld voor de deur van hun appartementencomplex
is een permanente bron van vermaak. In de zomermaanden
genieten ze bijvoorbeeld van de vele strandgangers. Tyneke:
‘Het is net een film. Dan zie we een man in zwembroek in de
deuropening van zijn auto staan en langzaam weer veranderen
in een zakenman in keurig pak. Daar kun je van alles bij bedenken.
En dat doen we dan ook.’
Roos is altijd heel actief geweest. ‘Ik heb vier keer de Nijmeegse
Vierdaagse gelopen. Altijd gefietst en ook in het dagelijks leven
was het altijd hollen, vliegen, rennen. Ik was heel erg beweeglijk.
Mijn grootste straf was deze 2,5 jaar binnen zitten.’
Ze heeft Tyneke bij de gemeente Noordwijk aangemeld voor
het mantelzorgcompliment, tegenwoordig een kortingspas
met een geldbedrag dat kan worden besteed bij Noordwijkse
bedrijven en instellingen. ‘Ik ben ervan naar de bioscoop geweest
met een vriendin’, zegt Tyneke.
Nee, niet met Roos, want je moet tenslotte niet de hele dag
bij elkaar over de vloer komen.
Ze moeten er zelf ook om lachen.
63