Rondom MS 52

RONDOM Acties
Dancing Girl
Dancing Girl
“Omdat het hier gaat over een ècht liefdeskoppel,
is de kwetsbaarheid intiemer en liever.”
In 1993 werd de TV-commercial ‘Dancing Girl’ voor het eerst uitgezonden
in opdracht van Stichting MS Research. In de film was te zien hoe vader en
dochter samen dansten op de muziek van Eric Clapton ‘Wonderful tonight’.
De boodschap zat destijds helemaal aan het einde van de film als de camera
laat zien hoe de vader zijn dochter optilt, omdat zij zelf niet meer op haar
benen kan staan.
‘Dancing Girl’ zit in ons collectief
geheugen
Zo’n twintig jaar later gaat de film
in remake. Dorinda Roos, directeur
MS Research: “Zowel nationaal als
internationaal werd ik regelmatig op deze
commercial gewezen. Zo veel mensen
vinden ‘m zo treffend en pakkend. In het
begin was ik huiverig om de commercial
opnieuw uit te brengen, omdat hij zoveel
impact heeft gehad. Maar de realiteit voor
de mensen die het treft, is ook heftig.
Zuiverder dan dit kan een commercial niet
worden.”
Raymond Verwijk heeft de eerste
campagne ‘Dancing Girl’ bedacht.
Raymond: “In die tijd was MS nog niet zo
bekend. Het moest in één keer duidelijk
worden waar MS over gaat. De pay-off ‘MS
sloopt de zenuwen’ werd het raamwerk.
Daarna kwam de figuratieve invulling.
Een dochter die danst met haar vader. De
muziek van Eric Clapton, met teksten die
het beeld ondersteunen. En dan het laatste
shot waar je ziet dat de dochter niet zelf
danst maar door haar vader wordt opgetild.
Haar benen ontvangen de signalen niet
meer, die door de hersenen worden
uitgezonden. Ze bungelen maar wat.”
En nu… geen vader en dochter,
maar man en vrouw
Aan productiemaatschappij MacGyver
de lastige taak de succesvolle campagne
opnieuw te produceren en regisseren.
Rinie Jansen, executive producer: “De
eerste Dancing Girl was naar mijn mening
zo’n succes, omdat de constructie
hélemaal klopte. Het was eerlijk en
oprecht. Daar zat onze uitdaging. De
nieuwe film moest minimaal net zo goed
zijn. We hebben de kracht van de eerste
film behouden.” Daniël Gallenkamp,
regisseur: “Het grootste verschil is dat
ik werk met échte mensen en niet met
acteurs. Acteurs zijn professionals die
weten wat ze op de set moeten doen,
hoe je met een camera omgaat. De hele
aanpak is nu anders. Reni heeft MS, dus
wat is fysiek mogelijk? Ook voor haar man
Daan, hij moet haar tillen. Ik verplaats
me in hen, wat voelen zij voor de camera,
daar waar ze normaal nooit staan. De weg
ernaartoe gaat heel erg over menselijkheid,
eerlijk met elkaar praten en vragen durven
stellen. Uiteindelijk is de muziek hetzelfde
en ook aan de smash in your face in het
laatste shot is niets veranderd. Maar omdat
het hier gaat over Reni en Daan, een
liefdeskoppel, is het kwetsbaarder, intiemer
en liever. Daardoor komt de klap nog
harder aan. Ik zet ze niet als ‘slachtoffer’
weg. Ze hebben een gelukkig leven, maar
door MS kan er ook veel niet, of anders. Ik
heb erop gelet ze zo neer te zetten dat ze
er zelf trots op zijn.”
22