ACADEMY magazine 2017-2018

© ISTOCK | NEVEREVERRO
CULTUUR
CULTUUR
‘DEMOCRATIE IS ALS
GROOTMOEDERS
BEPALEN WAT ER
MOET GEBEUREN’
geeft een voorbeeld: “Op de Duitse Autobahn
en andere Europese en (Noord-Amerikaanse)snelwegen
rijden honderden
miljoenen auto’s. De wind neemt kleine rubberdeeltjes
mee van de autobanden die afslijten
op het asfalt, de straalstroom neemt ze
over en vervoert ze richting Groenland, waar
ze door de kou verzwaren en neerdwarrelen
als waren het sneeuwvlokken. In combinatie
met de zon zorgt dat mede voor het smelten
van het Grote IJs. Niemand praat erover en
er gebeurt niets, maar het feit dat de Duitse
wet bepaalt dat automobilisten hun banden
elke 50.000 kilometer moeten vervangen
geeft wel de omvang van het probleem aan.”
Angaangaq spreekt, zoals zijn vader hem
heeft geleerd, alleen op uitnodiging, omdat
het dan voor de hand ligt dat mensen geïnteresseerder
zijn. Dat is echter geen garantie.
“Ik ben ondanks vele verzoeken niet naar
de Klimaatconferentie van 2015 in Parijs
gegaan om daar te spreken. Daar ben ik blij
om. Ik wist tevoren dat het gewoon weer een
van die bijeenkomsten zou zijn waar mensen
steeds hetzelfde doen. Elkaar omhelzen
en groeten, een goede maaltijd nuttigen,
zich vermaken, zonder dat iemand verandert.”
Pas als mensen in hun geest beseffen
dat ze moeten veranderen geeft dat volgens
Angaangaq hoop aan de wereld. “Ik kan niet
voor hen veranderen, alleen de boodschap
brengen. Het moet wel gebeuren. De wereld
heeft licht nodig in de duisternis. Hoe meer
licht we in de geest kunnen ontsteken, des
groter is de hoop voor de toekomst.”
HOEDERS VAN
MOEDER AARDE
Gevraagd naar de achtergronden, vertelt
hij dat twee jonge mannen in 1969 tijdens de
jacht op het land van zijn grootmoeder een
grote muur van het Grote IJs bouwden ter
ere van Degene die Groot is, de man die alles
heeft gemaakt. “Ze deden dit offer, omdat wij
zijn opgegroeid in de wetenschap dat wij de
hoeders van Moeder Aarde zijn. Het is ons
aller taak te zorgen voor de mineralen, de
planten, de dieren, de mensen, het water en
de lucht. Daar zijn we echter niet goed in.
Dat komt omdat we zoals gezegd de simpele
ceremonieën zijn kwijtgeraakt om de dingen
te doen die bij onze geboorte zijn voorbestemd.
Mijn oma zei dat het leven op zich
een ceremonie is, wat wil zeggen dat ieders
leven het waard is ceremonieel gevierd te
worden. Wanneer de geest verdwijnt uit de
ceremonie, verandert die in een ritueel. De
wereld zoals zij nu is zit vol rituelen.”
Datzelfde jaar neemt Angaangaqs vader
hem mee naar de grote berg. “Ik was 22. Hij
zei dat ik het Heilig Vuur zou terugbrengen,
maar ik begreep niet wat dat voor mij zou
betekenen. Vroeger waren hier bomen en
de inheemse bevolking wist dat ze ooit weer
rechtop zouden staan. Voorspeld werd dat
de bomen terug zouden komen op de top van
de wereld op het moment dat dit het hardst
nodig zou zijn. De enige manier waarop de
Eskimo’s licht konden maken op Groenland,
waar ’s winters de zon niet schijnt en
elektriciteit toen ontbrak, was met zeehondenolielampen.
Door zeehondenvet te branden
creëerden we vuur om op te koken. Dat
hebben we niet meer nodig, want de bomen
groeien voor het eerst in duizenden jaren
weer. Mijn oudtante, die in oktober 2017
negentig is geworden heeft van mijn oom,
haar neef, een zeehondenolielamp gekregen
en die ceremonieel in de vuurplaats gegooid.
Eerst gebeurde er niets en vroeg ik God, die
ik nooit heb ontmoet, maar met wie ik wel
praat, of mijn voorvaderen de profetie wel
hadden begrepen. Daarna explodeerde het
vuur. Mijn oudtante wist wat er gebeurde en
zei met een prachtige lach op haar gezicht:
‘Mijn zoon, twijfel nooit meer’. Die uitspraak
heb ik ter harte genomen.”
WE EREN VROUWEN
NIET MEER
Angaangaqs is even stil en zegt dan: “Mijn
grootmoeder vertelde mij in de stad Maniitsog,
net ten zuiden van de poolcirkel, over
die bomen en ze werd uitgelachen door een
aantal Denen, die ons land – dat overigens
nooit oorlog heeft gekend – toen bezetten.
Ik voelde me enorm opgelaten, omdat mij
altijd is verteld dat je mensen niet mag uitlachen,
maar dat je met hen moet lachen. Ze
noemden haar een oude vrouw. Ik voelde de
negatieve energie. Voor ons was zij een leider.
In de oude Eskimowereld bestaat zoiets
als democratie, waar grootmoeders bepaalden
wat er in het dorp moest gebeuren en
mannen vertelden wat zij moesten doen. Die
vorm van democratie bestaat niet in Europa.
Daar kiest men vooral mannen, die wetten
maken en besluiten nemen, zonder te vragen
wat anderen denken. Dat komt doordat
we vrouwen in onze wereld niet meer
eren, ook een simpele ceremonie die we zijn
vergeten. Zelfs anno 2018 krijgen mannen,
ook al zijn er wetten over gelijkheid, meer
betaald dan vrouwen. Dus, eerst hebben we
vrouwen het recht om te werken ontnomen
en nu het weer mag vertellen we hen in feite
dat ze het niet waard zijn. Mijn grootmoeder,
© ISTOCK | LIGHTPIX
188
SPEAKERS ACADEMY® MAGAZINE 2018
SPEAKERS ACADEMY® MAGAZINE 2018 189