Herinneringen Oorlog 1914-1918

Het waren altijd dezelfde stoere, onverschrokken kerels: 'De Kop', korporaal en Brusselaar. 'De Strop',
een Gentse cafébaas. De 'Cyriel', ook Gentenaar, metser van beroep en 'de Sus', een schrijnwerker uit
Zele.
Allemaal struisgebouwde mannen 'met haar op hun tanden', zoals ze dat in de volksmond zeggen.
Mannen, waar het best was goede maatjes mee te blijven. Ze waren samengebracht in de escouade van
'De Kop' met nog een paar andere flinke jongens en waarin ik het jongste lid, het 'kuikentje' was.
Dat was de reden waarom ik er werd geduld: een 'snotjong' of zoals de korporaal het op zijn Brussels
zei: een 'Ketje'. Nooit werd ik anders genoemd tenzij later, toen het haar, alhoewel nog niet zichtbaar op
m'n tanden, dan toch al onder mijn neus, op de bovenlip te voorschijn kwam en ik, met meer achting,
als een van hen werd beschouwd en eenvoudig weg 'De Ket' werd genoemd.
Werchter
Op zekere nacht werden wij samengebracht op het plein voor het station van Lier. Door het langdurig
ter plaatse staan wachten had reeds menig soldaat de straatstenen als bedstee gebruikt, tot een
algemeen bevel: 'Debout, opstaan!' ze uit hun slaap wekte en wij allemaal in een lange rij wagons plaats
moesten nemen. Toen de trein eindelijk in beweging kwam, ging de reis traag door maanlicht
beschenen overstroomde weilanden en akkers, met nu en dan een langdurige halte midden in de
velden. Tegen de morgenschemering reden wij Heist-op-den-Berg voorbij en toen de zon, nog onder de
gezichtseinder verdoken, de hemel kleurde, stapten wij uit in een door velden met bos afwisselend
landschap. Wij togen gezwind in de frisse morgenlucht enkele kilometers verder tot er 'halt' geroepen
werd. Adjudant Baeten bracht ons ter kennis dat de opdracht voor onze eenheid was de Duitse
vooruitgeschoven stellingen aan te vallen en te verdrijven uit het dorp Werchter en omgeving.
Wij zouden zijwaarts gesteund worden door andere afdelingen van ons regiment. Hij vroeg vrijwilligers
om de voor ons liggende landstreek te verkennen. Cyriel trad voor met 'de Kop' en 'de Strop'.
'Ket', riep Cyriel met gedempte stem en hij wenkte mij bemoedigend toe hem te komen vervoegen.
Nu, ik had al eens met die mannen meegeweest op verkenning, maar dan met adjudant Baeten aan het
hoofd en daar stonden nu de 'Kop' en de 'Strop' naar mij te kijken met een spottend lachje om hun
mond, terwijl Cyriel, de metser, mij geruststellend en vertrouwend toewenkte en ... voor ik het zelf wist,
stond ik bij hem.
Adjudant Baeten kwam naar mij toe en zei instemmend: 'Bravo Ket.' Daarop beval hij: 'Kop en Strop,
richting links. Cyriel en de Ket, rechts van bos recht voor ons. Vooruit, wij volgen verspreid op afstand.'
Wij vorderden langs de bosrand, dekten ons achter struiken en hagen. Wij gingen een hoeve binnen.
De boer had nog geen Duitsers gezien. Wij zetten onze speurtocht voort, naderden een ander pachthof,
voorzichtig, maar niets gebeurde. De boer kwam ons tegemoet. Hij ontkende al Duitsers op zijn erf
gezien te hebben, maar wist te vertellen dat er in het dorp waren, ongeveer een kilometer verder.
Toen wij het dorp tot op ongeveer 200 m waren genaderd, hoorden wij een kanonschot, en nog een en
steeds meer. Gierende obussen scheurden de lucht en ploften neer op de huizen recht voor ons en
verder in het dorp. Ook in de verte hoorden wij geweergeschut. Wij naderden nu de eerste huizen,
volgden een straatweg. Nergens een spoor van leven. Dan rechts de Dorpstraat in, maar ... al meteen
kletsten kogels tegen de muren van de huizen. Wij zochten dekking in de deurgaten, wat verder nog
achter de muur van een beschadigd huis. Opnieuw ontploften obussen, maar nu verder, op en om het
gemeentehuis. Wij wisten dat we van daaruit beschoten werden. Het stond vlak in 't midden voor ons
en beheerste heel de Dorpstraat. Cyriel waagde nog een sprong naar 10 m verder. Een granaat ontplofte
tegen de gevel van het gemeentehuis en daar profiteerde ik van om mijn kameraad te vervoegen.
Nu waren we geen 100 m meer van dat met moffen gevulde gebouw en er was voor ons geen sprake
van nog verder te gaan. Wij stonden nu op de koer van een groot gebouw. Lege vaten waren langs een
kant opgestapeld.
9