Herinneringen Oorlog 1914-1918

's Avonds waren wij nabij een dorp, genaamd Korbeek-Lo en met zes man moest ik de wacht optrekken
langsheen een spoorlijn. Het was een verschrikkelijk hete dag geweest, maar nu kon ik de in mijn zakken
gesmolten chocolade op mijn gemakje oppeuzelen.
En hier geraak ik de tijd kwijt. Alleen nog vage beelden komen opdoemen
van een heuvelachtige streek, waarin we korenvelden moesten platlopen,
loopgraven delven. Huizen en boerderijen werden opgeblazen en met de
grond gelijkgemaakt. Bomen werden geveld en wegen versperd.
Plaatsnamen waren mij onbekend of zijn mij totaal ontgaan.
Een vliegtuig
Zekere dag verplaatste ons bataljon zich in een lange sliert op een smalle weg doorheen een bosrijk
gebied. Het was vroeg in de morgen, mooi weer. Op een bepaald ogenblik hoorden wij schieten.
Het gerucht naderde snel. Iedereen keek naar omhoog en ja, heel hoog in de lucht cirkelde een Duitse
'Taube'. En schieten maar! Het vliegtuig was minstens duizend meter hoog. De vlieger had zeker al dat
lawaai gehoord en kwam eens wat naderbij kijken wat dat allemaal betekende.
Hij daalde en daalde en de piotten schoten de loop van hun geweren rood.
Alleman riep: 'Hij is geraakt! Hij zakt!' Bevelen weerklonken: 'Cessez le feu.'
De piloot daalde nog tot ongeveer 300 meter. Iedereen juichte: 'Wij hebben hem',
kwam er met veel gejoel uit 1000 monden. De taube cirkelde al dalend tot hij alles
goed gezien had. Hadden ze dan het vuur geopend, hij ware zeker geraakt
geweest. Maar niemand schoot. Bevel is bevel! En de Duitse toerist verwijderde
zich op zijn duizend gemakjes. Officieren en soldaten keken, als met verstomming geslagen, hoe die
vallende 'mof' nu ineens weer terug naar de hemel vloog.
Wolkjes
Dezelfde dag nog, of was het misschien de volgende, moesten wij de weg verlaten waarop de
compagnie halt had gehouden om de manschappen een korte rustpauze te gunnen. Wij moesten plaats
ruimen voor een artilleriegroep met veldkanonnen en in de weide naast de weg wachten tot deze weer
vrij was. Het was warm, met een wolkeloze hemel. Opeens zagen wij hoog in de lucht een wit wolkje
en, terwijl wij ernaar stonden te kijken, kwam er nog een tweede wolkje bij en hoe eigenaardig, gevolgd
door een knal en zie, daar toverden zich weer nieuwe knalwolkjes. Wij keken allemaal geïnteresseerd
naar dat vuurwerkspelletje in volle dag, tot we een kreet hoorden: 'Oei, oei!' en ginder nog een andere:
'Amai!' Overal rond ons suisde de lucht en vielen stukjes ijzer en balletjes op de grond. Ja, het waren
inderdaad Duitse shrapnels, die boven ons hoofd ontploften. Maar van die dingen had ons nog nooit
iemand verteld. Dat was overbodig, want wij piotten, hadden het voorrecht ten gepaste tijde kennis te
maken met echte 'shrapnels', in plaats van met onschuldige oefenknallertjes. Ja, wij waren soldaatjes
van vredestijd en, hoe het er in een oorlog toeging, dat hadden wij nog allemaal te leren.
Eerste treffen
Een andere maal togen wij kranig op stap, muziek voorop, door een dorp ergens in de omgeving van
Haacht. Terwijl de muzikanten ons hun beste deuntjes lieten horen, volgden wij een weg landinwaarts,
toen eensklaps het ratelend geluid van machinegeweren iedereen deed uiteenstuiven en dekking
zoeken in grachten en achter bomen. Het bevel: En tirailleurs weerklonk.
7