Herinneringen Oorlog 1914-1918

Ratten
Maar niet alleen luizen waren ons zeer genegen, ook de ratten hielden zich op in onze nabijheid en
wachtten het moment af dat het donker werd en de niet dienstdoende soldaten zich in hun
‘appartementen' hadden teruggetrokken. Wanneer alles stil was, kwam een rattenpatrouille de plaats
verkennen. Zij liep tussen de slapers door en snuffelde om en rond onze rugzak, die ons als hoofdkussen
diende, en de 'besace' waar soms een korst brood of andere eetwaar in verborgen was. De broden
moesten wij aan een koord laten bengelen in 't midden van ons hok. Om dat te bereiken sprongen de
ratten omhoog en vielen dan terug op het deken dat onze lichamen bedekte. Wij voelden ze dan lopen,
wipten onze benen omhoog waardoor ze op een andere slaper vielen, die ze dan op precies dezelfde
wijze weer terugzond. Dat spelletje was zo doodgewoon geworden dat er zelfs niet meer over
gesproken werd. Op deze kalme sector zagen we soms ook wel eens hogere officieren die zich daar
waagden om hun frontstrepen, die zij in Frankrijk in Sainte-Adresse bij Le Havre verdienden, door zulke
heldendaden te verrechtvaardigen.
Op visvangst
Dat er mogelijkheid bestond om te vissen wou ik zelf beproeven nadat ik tussen de rommel van een
beschadigd huis een vishaak, of beter een grote verroeste palinghaak had gevonden. Mijn kennis van de
vissport beperkte zich toen tot het besef dat aan een vishaak een aas moest gehecht worden en het
geheel, verbonden met een draad voorzien van een vlotter, in het water moest geworpen worden.
Met deze kennis gewapend maakte ik de vishaak schoon, verzamelde bij mijn wapenbroeders enkele
eindjes dunne koord die aaneen-gebonden, volgens mijn begrippen, een fatsoenlijke vislijn vormden.
Nog een kurken stop als vlotter, een dikke worm aan de haak en ik wierp, bij de eerste
avondschemering, het hele zootje de IJzer in.
De volgende ochtend heel vroeg was het mijn beurt om in de loopgraaf de wacht op te trekken.
Met tussenpozen werd er met shrapnels naar onze linies geschoten en de onzen beantwoordden deze
morgengroet met gelijke munt. Dat was allemaal heel normaal. Maar, wat niet normaal was, was dat de
kurken stop van mijn vislijn nergens te bespeuren viel. Het was nu al licht geworden, maar dit kon mij
niet beletten dat ik over de dijk wipte en naar het water duikelde. Daar beneden was ik voor de moffen
onzichtbaar door de verhevenheid van de dijk aan de overkant. Ik hoorde een paar kogels fluiten.
Hadden ze mijn sprong dan toch opgemerkt, of hadden ze maar naar eenden geschoten? Nu, waar ik
zat, kon mij dat niet deren. Ik trok aan de lijn, maar die moest ergens vastgehaakt zitten. Enkele lichte
snokken aan de koord en dan opeens kwam ze los. Onmiddellijk voelde ik weerstand. Met kloppend hart
haalde ik bij en ... ja, daar kwam hij boven, een zich in een knoop kronkelende grote paling. Op dat
ogenblik suisde weer een shrapnel door de lucht. Met draad en al smeet ik de paling over mijn hoofd in
de loopgraaf en ik volgde bijna even snel. Het was tijd, want de shrapnel ontplofte boven de loopgraaf.
Dat was juist op het nippertje, maar de paling was het waard. Het was er een van 700 gram, zoals even
later in de keuken van de compagnie werd vastgesteld. Daar, op 2de linie, werd hij door onze kok op
meesterlijke wijze gebakken en nog nooit werd een paling met zoveel smaak opgepeuzeld.
Diksmuide
De beelden die deze naam mij voor de geest roept, blijven mij onuitwisbaar in het geheugen geprent en
ik zie niet duidelijk welke ik als eerste uit mijn herinneringen moet ophalen. Het valt me des te moeilijker
omdat wij deze sector herhaalde malen voor een bepaalde duur bezet hebben en de opeenvolging van de
gebeurtenissen mij totaal ontsnapt. Laat ik eerst even trachten een topografisch beeld op te hangen van
het gebied dat met de benaming ‘sector van Diksmuide’ gekenmerkt werd.
45