Herinneringen Oorlog 1914-1918

maar dat kwam blijkbaar niet overeen met de plannen van de militaire overheid, want deze beperkten
zich tot het bezetten van het bruggenhoofd. De nacht was rustig, enkele zeldzame schoten niet te na
gesproken. Vroeg in de morgen werd het bivak opgebroken en togen wij vooruit; verkenners voorop en
in verspreide gelederen door velden en bossen. En toen werd opeens hevig geschoten links van ons.
Wij liepen die richting uit om eventueel een handje toe te steken. Een hoeve op ongeveer 200 m voor
ons was het doelwit van dat geschut. Ons werd gezegd dat er zich Duitsers in bevonden. Dan er maar op
neergekogeld dat horen en zien verging. Na ongeveer 10 minuten, zagen wij uit een van de vensterramen
een wit doek te voorschijn komen. 'Ze geven hun over', werd er geroepen en om het hardst werd
gelopen om die krijgsgevangenen in ontvangst te nemen. Deze kwamen uit hun schelp, maar zie....!
Waren dat nu Duitse Belgen of Belgische Duitsers? Neen, het waren echte Belgen en niemand anders
dan een 4-man sterke patrouille die plichtbewust en gewetensvol haar opdracht aan 't vervullen was
toen ze, onverwacht, door bijna een heel bataljon dappere Belgische soldaten werd aangevallen.
Na dit weinig roemrijk incident werd alles weer rustig en hervatten wij onze even onderbroken
wandeling doorheen de rijke Brabantse weilanden en akkers, in de frisse morgen van deze beruchte
12de september. Het duurde evenwel niet lang meer of we hoorden een paar kogels fluiten.
Zouden we dan toch echte Duitsers voor ons krijgen? In de verte zagen wij een kerktorentje uit een
groen decor oprijzen. De Duitsers moeten zich afgevraagd hebben wat al dat geschut, dat ze zo-even in
de verte gehoord hadden, wel mocht betekenen. Ze waren ons zeker dankbaar om hen van onze komst
zo vroegtijdig en zo lawaaierig te verwittigen. Nu hadden ze immers nog de tijd om ons een gulhartig en
luidruchtig onthaal voor te bereiden.
Zonder veel moeilijkheden naderden we steeds dichter het dorp. We moesten nu nauwer aansluiten bij
onze rechtse groep en kwamen zodoende onder de bomen terecht van een steenweg die recht naar het
dorp leidde. Nog steeds geen vijandig geschut. Was er wel een vijand ? Wij waren nu bijna zeker dat er
geen Duitsers waren, anders hadden ze ons toch al lang op een kogelregen getrakteerd.
Aan de rand van de gemeente gekomen werd er halt gehouden om ons gereed te maken om in geordende
colonne door het dorp te trekken. Wij bevonden ons daar op een plaats waar de steenweg die wij
volgden voor ons rechts afzwenkte naar de dorpskom toe. Naast die steenweg liep een 2,50 à 3 m brede
beek. Over die beek was er een oude stenen brug zonder borstwering, die toegang verleende tot een
zandweg die ongeveer 100 m verder in een dicht dennenbos verdween.
Over de brug, links van de zandweg, stond er een huis en rechts een hoeve. De beschrijving van de
omgeving is van groot belang om het verder verloop der gebeurtenissen te kunnen volgen.
Op het ogenblik dat we in dichte rijen gegroepeerd stonden, gereed om het dorp in te gaan, ontstond er
eensklaps een geweldig geweergeschut.
Onmiddellijk stoven wij uiteen en zochten dekking achter de bomen en achter de muren van de twee
gebouwen aan de overkant van de brug. De verrassing was compleet. Het geschut kwam van uit het bos
waar de zandweg in verdween. Officieren trokken hun sabel, riepen: 'Bajonet au canon, en avant, à
l'assaut!' Bij het geweergeschut had zich nu ook mitrailleurvuur gevoegd. Het regende kogels en
niemand durfde van achter de beschuttende muren weg. Toch klonken de bevelen. Een commandant
trok zijn revolver en gebood de eerste soldaat achter de muur, waar hij ook achter stond, vooruit te
lopen. Zonder gevolg. Hij schoot hem neer. Hij richtte zijn wapen op de tweede soldaat. Deze sprong in
de gracht naast de zandweg en liep gebukt naar een klein huisje, 40 m verder. Een derde volgde.
Mijn beurt kwam en als een razende liep ik door de gracht, die gelukkig droog was, tot het huisje waar ik
achter de muur beschutting zocht en terug op adem kwam. Een twintigtal jongens was het gelukt ook
zover te geraken, terwijl er al enkelen dood of kermend in de gracht lagen.
11