Tuf tuf magazine 2022

De Humber 8/18 alsnog in ons bezit
Ondertussen was Robert getrouwd en zijn familie
had geen interesse in oude auto’s en zelf had hij
de interesse in de restauratie verloren maar de
gedemonteerde auto kon nog niet weg en werd tot
driemaal toe verhuisd in losse onderdelen. De Austin
verhuisde ook mee maar werd niet meer gebruikt. In
2013 besloot Robert te verkopen en bood mij beide
auto’s aan. Ondanks dat Nita en ik in de Austin waren
getrouwd had ik alleen belangstelling in de Humber.
Wij hadden inmiddels al 5 oldtimers: 2 Humbers,
een Stanley Steamer en twee White stoomauto’s
maar de Humber kende ik al en was zelfs voor ons
aanleiding geweest on in de oude auto scene terecht
te komen.
Robert, met altijd een commerciële achtergrond,
had de auto in “The Humber Register Bulletin”
aangeboden en ik was genoodzaakt de andere
geïnteresseerden uit te bieden. Maar omdat ik de
historie van de auto kende en vanwege de “single
owner history” en de bijzondere export model
uitvoering en tenslotte vanwege het feit dat wij
in hetzelfde postcodegebied wonen als waar de
auto altijd heeft gereden besloten wij de Humber
te kopen. In ongeveer zes jaar heb ik de auto
gerestaureerd. Hierbij was de verwantschap tussen
onze 9/20 en deze 8/18 van groot belang. De 9/20 is
het opvolgende model met, afgezien van de boring,
dezelfde motor en in veel opzichten verwante
constructie en kwaliteit. De restauratie was relatief
eenvoudig omdat de conditie van de onderdelen
goed bleek te zijn en bij de restauratie werd vaak een
middenweg gezocht tussen volledige restauratie
en conserveren van onderdelen bijvoorbeeld de
wielmoeren en de koplamp reflectoren behoefden
totaal geen restauratie maar al het nikkelwerk
moest wel worden schoongemaakt of opnieuw
worden vernikkeld. De radiator shell is van
Alpaca (of Hotelzilver) en behoefde alleen maar
een goede poetsbeurt te krijgen; hetzelfde gold
voor de treeplankranden hoewel deze niet meer
compleet waren en dus gedeeltelijk nieuw gemaakt
moesten worden. De treeplank loopvlakken zijn
gegroefd aluminium, dat sterk gecorrodeerd
was en zelfs gaten vertoonde. Deze werden met
staalborstel schoongeborsteld en van achter met
tweecomponent metaalplamuur vlakgemaakt en
van twee lagen epoxy glasmatten voorzien en
met rubber plaat weer op de stalen treeplankbasis
gelijmd. De carrosserie was redelijk goed en strak
maar onder het achterbank kussen was er veel
houtworm schade. De elektrische bedrading
werd vrijwel geheel vervangen, waarbij de nodige
uitbreidingen ter wille van de veiligheid werden
aangebracht; bijvoorbeeld de zijlantarens op de
voorspatborden werden op dezelfde manier als ik
ook al veertig jaar terug bij de restauratie van de
9/20 had gedaan, aangesloten op een knipperlicht
schakelaar uit een 2 CV, die de clignoteur en het
stadslicht combineert op maar één gloeilamp. (dus
het stadslicht gaat aan één kant uit als er een richting
moet worden aangegeven). Deze oplossing werd
door de RDW keurmeester bij de kentekenkeuring
erg mooi gevonden. Achterlichten zijn moderne
onopvallende lampen voor een aanhangwagentje
maar het enkele oorspronkelijke achterlicht mocht
ook blijven. Een bijzonderheid met de verlichting van
de Humbers uit die tijd is dat alle lampen bajonet
fittings hebben met twee contacten voor de
gloeidraad dus geen aansluiting via de fitting. Deze
lampen zijn tegenwoordig alleen nog te koop bij de
watersport leveranciers (veel schepen hebben ook
een houten carrosserie).
Ik vond het jammer, dat ik na de keuring niet
meer het oude provinciekenteken mocht voeren
maar was erg verrast toen ik
het nummer voor het ééndaags
kenteken opgegeven kreeg. Dit
scheelde slechts één cijfer van het
oorspronkelijke Zuid-Hollandse
kenteken namelijk H-6094 in plaats
van H-6099 ik mocht dit nummer
echter maar een dag tonen, wel heb
ik de nummerborden met G-69463
gerestaureerd in “oud blauw” en
de nieuwe kentekens zitten hier
met een afneembaar klemsysteem
op bevestigd. De auto staat nu op
naam van Nita en zij is de tweede
eigenaresse van de auto (eigenlijk de
derde juridische eigenaar aangezien
de auto tot zijn dood in 1940 op
naam van Joan Mees Mzn. bleef
geregistreerd)
17