Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Rañolas 7
Rañolas
EMILIO GRAÑA LEMBRA A BEGOÑA
Para ti, alén das miñas palabras, alén da esperanza, vaia esta loucura de quererte dende este exilio da fala. Non quero lembrar a unha
morta. O amor só sabe de inmortalidade. Quen é amado non debe morrer. No pó do tempo sempre queda un pouquiño amor que nunca
morre. Pode haber quen te enterre. Eu non son enterrador. Aprendino fai moito tempo:deixade que os mortos enterren ós mortos. Non sei
vivir con mortos nin con enterradores. Son neno sen límite. Sei que existo porque son querido. O meu país é o país dos namorados. Tanto te
quixeches dar ós outros que te quedaches sen ti. Apareceu o GRAN VACIO SEN NOME que nun instante esnaquizouche o corazón. Non
soubemos querer a túa soidade. Non soubemos achegar ós teus ollos a solución do enigma…en la pregunta misma sin respuesta que hace
nacer la luz de mis pupilas ciegas. Dende este total queimar de ausencia sei que ha vir a presenza que ceibe a liberdade. Dende este pasar
do que pasa sei que ha chegar o VIÑO NOVO DA NOVA PATRIA. Bicos
SEVERO PÉREZ RECITA O POEMA” VOLVO A ATOPAR O MEU AZUL” DE RAFAEL ALBERTI
Severo Pérez recita este poema a petición de Jesús por ser un dos máis queridos de Begoña.
Volvo a atopar o meu azul/ o meu azul e o vento/ o meu resplandor/ a luz indestrutible/ que eu sempre soñei para a miña vida/ / Aquí están
os meus rumores/ as miñas músicas deixadas/ as miñas palabras primeiras mecidas da escuma/ o meu corazón nacendo antes das súas
historias/ tranquilo mar, mar puro sen abismos…
ELBA NIEVES E BLANCA RODRÍGUEZ INTERPRETAN”NEGRA SOMBRA” DE ROSALÍA. A MÚSICA É DE JUAN MONTES
Elba, acompañada ao piano por Blanca, canta este poema especialmente querido por Begoña.
SARAI CARRERA RECITA “OS NOCHEROS”
Sarai, exalumna de Begoña, le a adaptación e tradución deste poema que ela mesmo escolleu por ser un dos preferidos de Begoña.
“Unha carta , meu amor, só unha carta/ que me conte detalles da túa vida/ a xente que coñeces/ os soños que te habitan/ e que me lembre
o tacto de todas as caricias// Unha carta que diga que me estrañas/ máis alá de todos os sentidos/ que , malia o tempo que para todos
pasa/ non hai tempo entre nós/ e nada está esquecido…”
CONCHITA GONZÁLEZ LE UN ANACO DO LIBRO “PROXECTO BOLBORETA” DE ANDREA MACEIRAS E ADÍCALLE UNHAS
PALABRAS
Vou ler un capítulo da novela “Proxecto Bolboreta” por dous motivos; o primeiro, porque Begoña quería que o traballaramos conxuntamente
nas aulas de galego e matemáticas en 2º de ESO e o segundo, porque é un libro entrañable como o era ela. Begoña cría no traballo en
equipo e a súa capacidade de deseño de actividades educativas interdisciplinares era inmensa, a profesionalidade de Begoña facía que
calquera traballo conxunto con ela fora doado de facer, pois ademais dunha grande traballadora era unha magnífica profesional do ensino.
O protagonista Hadrián Barcés descríbese a si mesmo como un pouco matemático e un gran soñador e é un personaxe que ao longo da
novela nos envolve de agarimo, como nos envolvía Begoña cada día neste instituto, é soñador como o era Begoña e cunha linguaxe
matemática é capaz de describir as máis grandes emocións. Begoña gustaba das matemáticas, da papiroflexía, da lingua,.. pero sobre todo
gustaba e respectaba as emocións.
Velaquí un fragmento da novela:
“Síntome coma unha raíz cadrada a piques de ser resolta, coma a expresión correcta e inmediata da máis exacta e fermosa das fórmulas
matemáticas, coma o mellor dos teoremas formulados ata o momento, coma unha hipotenusa deliñada, coma un compás que traza coa maior
das exactitudes unha circunferencia, síntoma perdido no engaiolante misterio das liñas infinitas e as figuras ovais. Síntome tan
emocionado como cando tiven por primeira vez unha ecuación de segundo grao ante os meus ollos, e coa miña ledicia de neno souben
resolvela.”.
LÚA FERNÁNDEZ INTERPRETA ROMEIRO AO LONXE DE LUAR NA LUBRE
O GRUPO DE TEATRO DE 4º ESO INTERPRETA “O CRIADO DE DOUS AMOS” DE CARLO GOLDONI
Gabriela, unha das actrices desta obra, dedícalle as seguintes palabras que representan o sentir de todo o grupo:
“Empezaremos por dicir que che agradecemos todo o que fixeches por cada un de nós. Ti non só eras profesora, tamén eras muller, nai,
amiga e galega por riba de todo! Unha loitadora incansable , inesquecible, non creo que existan palabras exactas para definirte.
Recordo que sempre estabamos agardando que soara o timbre para ir á túa clase, unha materia, aínda que non o pareza, dura coma as
demais, pero que ti facías moi amena, divertida e interesante. Non nos tratabas como alumnos senón como persoas e amigos , con esa
dozura que te caracterizaba. Grazas a ti convertémonos sen darnos conta nunha piña.
Sempre dicías: o escenario non ten que dar medo porque no teatro a vergoña pérdese, ademais representas un personaxe, non es ti
contando a túa vida…E que razón tiñas!”
Grazas Begoña!
VIDEO
Carmen Cid preséntanos neste video á profesora entregada e á compañeira inesquecible porque todo iso é moitísimo máis era Begoña.
“ESPÉRAME BEGOÑA” CARTA DE CONCHITA FERNÁNDEZ, AMIGA E COMPAÑEIRA.
AGASALLO DE JESÚS AO INSTITUTO
Sara, filla de Begoña, entrega ao instituto unha figura feita polo seu pai en agradecemento ao cariño amosado por todos os alumnos e
compañeiros do centro.
8