Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Eu coñecín a Begoña na aula 8 deste
instituto. Lémbrome que segundo saíu
pola porta comezou a presentarse
fisicamente. Con ela ese día aprendemos
que os nosos defectos son tan
importantes como as nosas virtudes e non
temos que terlles medo. Coas clases de
relaxación foi a primeira que nos deixou
viaxar libres cara a praias imaxinadas
onde durante unha hora lectiva
nadabamos por augas invisibles e
tomabamos es.
Lúa Fernández
De Begoña recordo sobre todo o seu
entusiasmo. Sempre estaba disposta a
axudarnos a mellorar non só como
alumnos senón como persoas. Asistir ás
súas clases de teatro foi un privilexio
para min. Co seu sorriso, cos seus
ánimos, conseguín perder o medo
escénico que sempre tivera. Participei
na obra “Leoncio e Helena”
interpretendo á ama, personaxe que ela
escolleu para min e co que me abriu as
portas dun mundo onde a vergoña non
tiña lugar.Imposible esquecer as súas
clases .Preparaba xogos divertidos para
nós e, de cando en cando, axudábanos a
sentirnos libres .A súa voz invitábanos a
unha praia inundada de paz onde
podiamos ser nós mesmos.
Paula Rodríguez
Por que a vida é tan ingrata?
Pregúntome, por que? Había unha persoa
na miña vida e no meu futuro. Era tan
importante para todo o que coñecía!Tan
importante! Pero parece que chegou un
vento desde o norte con moita forza e
levouna para o sur. Ata agora non volveu.
Pero sigo con ela no meu corazón.
Begoña, onde te metiches? Onde esteas
, por favor, acórdate de min porque eu
lévote sempre no meu corazón,
circulando todo o meu corpo como o meu
sangue.
Wilson Alberto Sousa
Sempre quedarei coas ansias de poder
coñecela mellor porque é agora cando me
decato de que tras aquelas gafas de
pasta granate había moito máis ca unha
muller de pelos revoltos.
Liliana Villar
4
Frase típica de Begoña: “Eu son unha
laranxa enteira que busca a outra
laranxa”.
Irene Veloso
Fuches a serás a mellor profesora. Eu
non só te quería como unha profesora
senón que eras moito máis ca
iso,comportábaste como unha nai,
preocupábaste e facías o que podías e
máis por calquera. Non só facías o papel
de profesora e nai senón que tamén te
comportabas como unha amiga na que
podías confiar. Contabámosche os
problemas e ti atopabas a solución. Non
haberá nunca ninguén coma ti.
Botarémoste de menos pero nunca te
esqueceremos.
Lucía Pan
Marta Martínez
Ela era unha muller que sobrepasaba a
barreira de profesor-alumno.
Tratábanos coma se fosemos os seus
fillos.A súa forma de ver a vida
eclipsábanos.Sempre a recordarei co
seu lema de “eu non son unha media
laranxa, eu son unha laranxa enteira”. O
último día que a vin era o recreo e
estabamos algúns rapaces na clase.Ela
entrou co seu sorriso e dixo.”Veña,
rapaces, saíde ao patio, disfrutade do
día, do sol. Pensei en pararme con ela e
falar pero parecía unha muller feliz;
Begoña sempre estará nos nosos
corazóns.
Yaiza Castelo
Begoña era unha persoa moi boa, pero
moi boa, que sempre axudaba aos
demais. Sempre se preocupaba polos
alumnos e facía todo para que os
alumnos estudaran e tamén para que non
se aburrisen mentres o facían. En clase
usaba moitos trucos para que sentiras
ganas de estudar. Hai unha pregunta que
ela sempre facía: “Ti estás aburrida? ou
“non te olvides de preguntarme algo
cando non entendas”. Querida
profesora, desapareciches da miña vida
pero sempre estarás no meu corazón.
Quérote.
Cleide Tavares
Rañolas 7
Rañolas
L e m b r a n d o a B e g o ñ a
É triste saber que se foi e que nunca vai
volver, saber que nunca a volveremos ver
e que nunca nos volverá a dar eses
consellos, que nunca nos volverá dar
eses bicos … é moi triste o feito de que
ninguén nunca logrará reemprazala
porque ela era unha profesora única …E
por iso dámoslle as gracias todos e cada
un de nós, cada un polas súas cousas
pero todos temos motivos para
agradecerlle algo aínda que só sexa por
ese sorriso que sempre nos botaba a
pesar de todos os problemas
existentes.Foi a primeira que nos
ensinou a comportarnos, a persoa que
nos axudaba a afrontar os nosos
problemas e a que nos axudaba a ver ata
o peor de maneira positiva.
Anónimo
Begoña era unha profesora boísima, xa
que nos comprendía e facía clases
amenas nas que nós intervíñamos moito,
cousa que valoramos moito dun profesor.
Encantábanlle moitas cousas: o teatro,
os ordenadores, a natureza… Ela mesmo
recoñecía que era moi charlatana porque
cando estaba falando, desviábase a
outros temas moi facilmente, sen saber
de que comezara a falar, o que lle
producía un riso moi peculiar. O primeiro
día levounos ao patio interior a facer un
xogo para coñecernos e onde cada un de
nós tiñamos que escoller a parte
preferida do noso corpo, incluída ela que
escolleu a súa orella dereita… Para facer
as súas clases amenas sempre se
baseaba no teatro, é dicir, interpretaba
de maneira que nós entendesemos o que
nos quería explicar e ao mesmo tempo
sempre sacaba un sorriso.
Encantábanme as súa clases xa que
asociaba a materia con anécdotas
graciosas da súa vida para así entendela
mellor. O primerio día que veu despois
de coller baixa aledámonos moito, xa que
a estrañabamos un montón. Todos lle
fomos dar bicos e abrazos…
Beatriz González
Lara Álvarez