Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

As carreiras relacionadas coas
enxeñerías, arquitecturas e en xeral a
contrución, perderon peso, aínda que
seguen formando parte das carreiras
máis demandadas en España.
No que respecta ás titulacións médicosanitarias,
reciben o 16% das ofertas de
emprego, sendo os médicos os
profesionais máis solicitados do
grupo,(Licenciatura en Medicina,
Santiago, N.C. 2010, 8,45). Destacan
tamén “Farmacia”, (carreira que pode ser
cursada en Santiago, A Coruña, Ferrol,
Vigo, Pontevedra, Ourense e Lugo, cunha
N.C. que vai do 6,11 ó 6,91) e
“Veterinaria”(Lugo, N.C. 6,35).
Á cola dos titulados que demandan as
empresas atópanse as Humanidades, ás
que só se dirixe o 1,6% das ofertas para
graduados universitarios.
As carreiras relacionadas coa xestión
empresarial e a economía son as que
teñen mellor saída no mercado.
Administración e Dirección de Empresas
atópase no primeiro lugar, despois
Economía e Ciencias Empresariais.
Hai uns anos creouse un programa
informático que axuda a elixir carreira,
aportando información como as Notas de
Corte de cada carreira,e permite saber a
que universidades podes acceder e en que
Comunidades Autónomas.
A noticia completa atópase en:
http://www.aprendemas.com/Noticias/De
talleNoticia.asp?Noticia=1307, e o
programa pode ser descargado do
Ministerio de Educación.
Na miña opinión a vosa elección debe
depender máis do que vos gusta que das
súas saídas laborais, xa que estas poden
variar co paso do tempo. Hai que pensar
no que che gusta facer, onde te ves
dentro de varios anos, en que che
gustaría traballar, etc. Se non che gusta
o que fas, arrepentiraste de estudar esa
carreira.
Moita sorte.
*N.C, Nota de Corte.
18
Raquel Sáa
Kaltum
A pesar da súa madurez, transmitía un
mar de medos e inseguridades a través
dos seus profundos ollos negros. Tímida,
distante; fría e incluso triste…
observadora, silandeira. Kaltum aínda era
unha nena, pero por todo o vivido xa
desempeñaba o papel de muller.
Certo día miña nai decidiu acoller a un
neno saharaui na nosa casa durante os
meses de verán; ó principio a idea
chocoume moito, pero aceptei, xa que a
min tamén me gustaría ter unha
oportunidade así se fose o caso. E así foi
como alá polo mes de xuño do ano 2006
chegou ela. Era moi moreniña, de cabelo
longo e rizado, miudiña. Os primeiros días
lémbroos á perfección: non falaba nada,
negábase a comer a pesar da fame que
tiña que ter, éramos completamente
estraños e era unha situación moi
incómoda, pero conseguímolo. Co paso dos
días démonos conta de que si entendía o
que falabamos entre nós, aínda que fose
galego e ás veces castelán tamén, e
botouse a falar. Contounos que xa
estivera no país o ano pasado, en Cataluña
concretamente, e dous anos atrás, na
encantadora Italia. Lémbrome de que
traía henna, e ela soíña animouse a
facerme unha especie de tatuaxe nas
mans, non o esquecerei, ó día seguinte
tódolos meus amigos pasmaban con elas.
Rañolas 7
Sabías que? Cousas que nos interesan
Foi así como pouco a pouco se foron
estreitando lazos. O mes de xullo foi moi
bo: viaxábamos, deitabámonos tarde,
contábanos tantas e tantas cousas… era
moi divertido oíla aínda que custara
entendela, merecía a pena. Falábanos da
súa mamá e do seu papá, do moito que os
quería, e do moito que botaba de menos
ós seus irmáns pequenos. De vez en cando
choraba, sen máis, era difícil pasar tanto
tempo tan lonxe da súa familia …Falaba
dos costumes no Sahara, do que facía
diariamente, a vida en Smara, como eran
as jaimas onde vivían… mentres nós
escoitábamos cos ollos cravados nela, era
realmente xenial saber como é a vida fóra
de aquí. Se algo gardo dentro de min
como un gran recordo é o seu sorriso
triste cada vez que lembraba; pode ser
que non teñan nada alí, que sufran polas
inxustizas e polas condicións extremas
que reinan no país saharaui, pero se algo
merece a pena destacar era a felicidade
que transmitían sempre e canto
permanecían unidos, e iso era algo que
Kaltum reflexaba á perfección e que a nós
nos enchía de melancolía.
Chegou o mes de agosto e as cousas
cambiaron: meus pais voltaron ó traballo e
Kaltum non quería aceptar iso. Non quería
deitarse cedo e tampouco quería quedar
soa na casa comigo polas mañás sen que
estivesen tamén eles. Metíase en cama e
non quería facer nada, incluso choraba, e
nós sen saber que facer… Foron días
difíciles pero pouco a pouco conseguimos
volver ver o seu sorriso. Moitas veces
polas tardes miña nai e máis eu
levábamola ó Xardín do Posío, onde se
reunía con moitos outros nenos saharauis
que xogaban alí, pero iso tivo que rematar
porque escapaba con eles e non quería
voltar con nós, supoño que para ela era
como se volvera a sentirse alí, na súa
terra e cos seus… por iso resultaba tan
difícil. Encantáballe o mar, en canto
podíamos escapábamos á costa de
Pontevedra, como sempre. Lémbrome
tamén dos días de chuvia pechadas na
casa, como asomaba pola ventá e
sorprendida exclamaba: “¡Llueve!, ¡llueve!”,
unha e outra vez. Tamén como cada día se
axeonllaba na alfombra do noso
dormitorio e rezaba, e os casets musicais
árabes que me ensinaba e bailaba.
Quedoúseme cravada na alma a súa cariña
cando se despediu de nós, o cariño que
nos colleu a todos , en especial á miña nai,
e o que lle collemos nós a ela. Kaltum
chegara a finais de xuño practicamente
nos ósos e marchara a finais de agosto