Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
Eric saíu na procura de Leah, apetecíalle estar con ela e asegurarlle que o seu irmán ía estar en boas mans. Ademais tiña que decirlle
algo moi importante.
Para a súa sorpresa cando chegou á chabola, un grupo de soldados estaban rindo ás gargalladas e gritando todos en corro. Recoñeceu
a Schulze. No centro había unha rapaza medio espida chorando e tratando de defenderse...
- Leah!- Berrou Eric. Deixade á rapaza! Non a toquedes!
- Anda pero se é Rosenbauer! Que fas defendendo á rapaza?-dixo burlón Schulze.
- Pois...- non sabía que dicir
- Ah, xa entendo, gústache! Gústache unha xudea?- preguntou Schulze e rompeu a rir co resto dos soldados.
- Si, tes algún problema?
- Non te me poñas chulo. Sabes, sempre pensei que eras un rariño e non me equivocaba.
-Déixao en paz!- interviu Leah.
- Pero ti que dis, furcia! Cala a boca!- berrou dándolle unha labazada.
- A ela nin a toques!
Enzarzáronse nunha pelexa onde Eric rematou apresado polos outros soldados.
- Esta noite dormes no calabozo, Rosenbauer, e unha semana sen comer sendo moi xeneroso. E ti, pasa a durmir ó chabolo! Eiquí non
pasou nada!
Aquela noite no calabozo, Eric non tivo soños doces coa súa amada, na súa mente só oía aqueles berros que escoitara nas salas de
experimentación, homes, mulleres e nenos gritando de sufrimiento.
A mañá seguinte chovía a cachón e o barro manchaba os pés de toda aquela xente que desfilaba en silencio cara á cámara de gas.
Ninguén sorría, ninguén falaba, só unha rapaza se atreveus a rezar unha última vez. Chamábase Leah Grien e os seus ollos resaltaban
sobre o resto. Ergueunos ó ceo antes de entrar, pensando se o seu irmán estaría ben e naquel soldado que espertara nela a
esperanza. Entrou. As bágoas inundaban os seus ollos.
* * *
- Ti es o número 32095, non?
- Si, son eu- respondeu Borej espertando do seu sono.
Sorprendeuse ó ver a aquel soldado descoñecido. Pensaba que Eric ía vir buscalo. Botou unha ollada á habitación. Faltaban moitas
persoas. Extrañouse.
- Non falta moita xente?
- Tocoulles a procesión- respondeu brevemente o soldado. Comprobou que Leah tampouco esaba na súa liteira. Comezou a
inquietarse.
-Sabe se o número 32094 tamén acudiu?
O soldado comprobou unha lista.
- Afirmativo
- Non pode ser...Leah!- susurrou.
Rompeu a chorar.
* * *
Eric non puido saír do calabozo ata a tarde pero, de seguida acudiu á B-9. Ó chegar atopouse a Sarah apertada a un neno que
choraba desconsaladamente. Era Borej
- Borej, que pasou?
- É Leah- tragou saliva. Está morta.
Non podía ser, Leah non podía estar morta. O mundo caeu ós pés de Eric.
- Quen foi Borej? Quen lle fixo iso?
- Non o sei. Un soldado díxome que lle tocara a procesión. Todos os que van nunca regresan.
Eric lanzou unha mirada a Sarah. “As cámaras de gas, que morte máis inocente”. Abandonou inmediatamente a sala prometendo volver
nun rato.
* * *
Púxose a máscara antigás e entrou na cámara coa escusa de recoller os cadáveres. O panorama era desolador. Centos de cadáveres
apiñados. Tiña que buscar a Leah entre eles. Non foi difícil, estaba onda unha morea de corpos, coa man no peito suxeitando a cadea
de ouro coa estrela de David. Agachouse ante ela e as súas bágoas caeron sobre as pálidas meixelas da rapaza. Colleuna da súa man
tiesa e quítoulle o colar. Os seus ollos seguían abertos, seguían sendo verdes, pero xa non relucían. Dirixíulles unha mirada, aínda
sabendo que eles xa non lla devolverían, como ocorrera co seu amigo. Pechoullos . Fíxolle unha cariña na cara coa súa man e deulle un
bico na fronte.
- Ti non merecías isto- faloulle ó corpo que tiña entre as mans. Eras boa, pero o destino da guerra quixo facerche iso e rompernos o
corazón. O teu irmán e máis eu nunca te olvidaremos e cando todo isto remate, cando sexamos libres, faremos algo por ti, polo teu
honor, para que eses ollos teus, non deixen de brillar. Querémoste Leah, cuidate onde quera que te atopes.
Pasoulle unha man polo pelo e arrincoulle un daqueles caracois. Sacou un pano e envolveuno nel coma se fora unha reliquia. Saíu da
cámara mentindo ó outro soldado, dicindolle que non tiña valor para facelo. A fin de contas era verdade.
* * *
Regresou á B-9 aínda con bágoas nos ollos. Tíñao ben claro, non quería pasar máis tempo en Mauthausen. Non quería que Borej
correra a mesma sorte que a súa irmá. Agora tocáballe coidar do raparigo. Fuxirían os tres naquel mesmo momento: Borej, Sarah e
máis el. Sarah metería a Borej nunha caixa mentras el collería outra para finxir que ían buscar medicamentos. O rapaz non opuxo
resistencia, xa que estaba destrozado e o único que quería facer era saír daquel cárcere da morte. Que podía perder?
* * *
42