Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

46
Ti, que sempre estas ai
a que, a pesar de estar triste,
é capaz de iluminar
o seu rostro cun sorriso,
o pilar que sostén a todo e a todos
inda que este rozando co chan,
a imaxe reflectida no ceo,nas noites
de lúa chea, dona das estrelas,
capaz de facer
inmenso todo o pequeno.
As veces, négome a recoñecelo,
Preguntome día tras día,noite tras noite
É posíbel a existencia de persoas coma ti?
Tan marabillosas e perfectas...
Como poden existir?
Ti, dunha bondade que fai encher
os ollos de bagoas,
cunha capacidade incríbel
para mirar e seguir adiante
Non vou negar a evidencia,
de todas as persoas que coñezo
a que máis envexo é a ti
pola túa forma de ser, por ti...
Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
Vexo o mundo,
Preferindo non mirar
Póñome a pensar:
A paz e o amor
Onde quedaron?Onde están?
Porque o bo desaparece e
O malo prevalece?
Victorias das guerras.
É isto para o que serven ?
Onde existe o ben
Existe o mal, debo estar
Cega e non ver nada.
Se realmente é así,
Porque non teño nada bo que dicir
E todo o malo que añadir?
Tantas preguntas que facer,
Todas elas sen resolver.
Só teño unha resposta persoal
Para unha pregunta existencial.
As persoas, que son?
Maquinas de destrucción
Dóeme dicilo pero isto
É o que somos nos.
Este o teu mellor momento non é,
non queres sentir e prefires non pensar,
non che vou dicir:Non lle des importancia,
porque non podes, xa o dis ti
o que si che direi é que
sempre que un día esta
escuro e o ceo,
nin pola noite se ve
pasara e verase o día co seu sol
e as nubes,
sorrintes coma ti
Síntome impotente,
por non poder axudar
nin ter palabras que
conteñan a túa dor
non podo facerche sacar
un dos teus sorrisos.
Só podo facer isto, síntoo
Quérote miña amiga